Γράφει η Φωτεινή Βαμβούκη
Μετά το τέλος κάθε παράστασης, έρχεται στο νου μου και κάποια παροιμία. Καθώς έκλεινε η παράσταση «Βροχή στο τζάμι» που παρακολούθησα στο θέατρο Αλκμήνη, σκέφτηκα τη φράση «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;» Την χρησιμοποιούμε όταν θέλουν να πούμε ότι κάποιος – που έχει το γνώθι σαυτόν – καλό είναι, ν’ αποφεύγει τους τόπους όπου είναι εύκολο να αποκαλυφθεί. Όπως η αλεπού δεν μπορεί να πάει στην αγορά – στο παζάρι, δηλαδή – γιατί κινδυνεύει να την πιάσουν. Προβληματίστηκα πολύ μέχρι ν’ ανακαλύψω, πόσο εύστοχα ή όχι, με προκάλεσε η συγκεκριμένη ρήσης.
Κι έτσι ξεκίνησα την ανάλυση της παράστασης, όπως συνηθίζω. Το έργο υπογράφει ο συγγραφέας Θάνος Τσάμπρας. Το κείμενο καλό, παρασυρμένο σε κάποια σημεία από στερεότυπα που όμως, τα ξεπερνούσε γρήγορα για να επανέλθει στα πρότυπα που καθορίζουν τον ίδιο. Παρόλο που το έργο ήταν ξεκάθαρο, η παράσταση ήταν ασαφής, ως προς το είδος που υπηρετούσε. Ήταν το θαμπό σημείο που την καθόρισε συνολικά. Το έργο υπογράφετε ως ρομαντική κωμωδία.
Μια ρομαντική κωμωδία, παρουσιάζει δύο άτομα που συναντιούνται, έλκονται μεταξύ τους και αποχωρίζονται. Υπάρχει έρωτας, αλλά και τριβές, γέλιο, λίγο δράμα και λίγο κλάμα, τόσο ώστε να μη βαρεθούμε τα γλυκανάλατα πολλές ανατροπές και παρεξηγήσεις, ώσπου στο τέλος, δηλώνει την αγάπη του, ο ένας για τον άλλο και ζουν αυτοί καλά και εμείς μη ρωτάτε καλύτερα. Και όλο το παραπάνω σε διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με την έμπνευση του συγγραφέα.
Στο «Βροχή στο τζάμι» η ιστορία δε διαφέρει απ’ αυτό το σχήμα: Ένα παντρεμένο ζευγάρι χωρίζει ενώ αγαπιέται. Ερώτηση: Το διαζύγιο σώζει τον έρωτα; Και ενώ από μόνο του είναι ένα χιουμοριστικό ερώτημα, η παράσταση είχε ελάχιστα ψήγματα αστεϊσμών ή εύθυμης διάθεσης. Η πλευρά αυτή του κειμένου έμεινε ανεκμετάλλευτη. Το ίδιο μονοπάτι ακολούθησε και η μουσική. Το βαρύ ζεϊμπέκικο και η θλιβερή μουσική στον «κενό» χρόνος δράσης, μόνο σε κωμωδία δεν παραπέμπουν.
Μια ρομαντική κωμωδία παρουσιάζει δύο άτομα που συναντιούνται, έλκονται μεταξύ τους και αποχωρίζονται. Υπάρχει έρωτας, αλλά και τριβές, γέλιο, λίγο δράμα και λίγο κλάμα, τόσο ώστε να μη βαρεθούμε τα γλυκανάλατα πολλές ανατροπές και παρεξηγήσεις, ώσπου στο τέλος, δηλώνει την αγάπη του, ο ένας για τον άλλο και ζουν αυτοί καλά κι εμείς μη ρωτάτε καλύτερα. Κι όλο το παραπάνω σε διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με την έμπνευση του συγγραφέα.
Στο «Βροχή στο τζάμι» η ιστορία δε διαφέρει απ’ αυτό το σχήμα: Ένα παντρεμένο ζευγάρι χωρίζει ενώ αγαπιέται. Ερώτηση: Το διαζύγιο σώζει τον έρωτα; Και ενώ από μόνο του είναι ένα χιουμοριστικό ερώτημα, η παράσταση είχε ελάχιστα ψήγματα αστεϊσμών ή εύθυμης διάθεσης. Η πλευρά αυτή του κειμένου έμεινε ανεκμετάλλευτη. Το ίδιο μονοπάτι ακολούθησε και η μουσική. Το βαρύ ζεϊμπέκικο και η θλιβερή μουσική στον «κενό» χρόνος δράσης, μόνο σε κωμωδία δεν παραπέμπουν.
Όταν ακούω ρομαντική κωμωδία, οι δύο πρώτες ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό είναι: “ Pretty woman” και “Το Ημερολόγιο της Bridget Jones”. Ντυμένες, η πρώτη με την τρυφερή και λυρική μουσική του James Newton Howard. Και η δεύτερη με τη γλυκιά, ρομαντική και ενίοτε συγκινητική μουσική του Glen Ballard. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη ποιότητα της μουσικής και του τραγουδιού, η επιλογή τους γι’ αυτή την παράσταση, ήταν άστοχη για το είδος του έργου.
Οι ηθοποιοί, Σταμάτης Κακαβελάκης και Έλενα Τριανταφύλλου, έμοιαζαν σαν να τους είχαν ρίξει στην αρένα (σκηνή), χωρίς σκηνοθετική καθοδήγηση και παίζοντας ο καθένας με τη δική του υποκριτική «σχολή». Όσο για το τέλος, παρακολουθήσαμε ένα 4λεπτο χορό μπλουζ με υπόκρουση το ζεϊμπέκικο, όπως γίνεται στους γάμους που η νύφη και ο γαμπρός ανοίγουν τον χορό. Το μόνο του κατάλαβα με το τέλος της παράστασης είναι πως από ρομαντική κωμωδία που θεωρούσε ο συγγραφέας το έργο του, είχε μετατραπεί σε δράμα με κάποια κωμικά στοιχεία, δηλαδή, ένα ανάλαφρο δράμα. Κάτι που θεωρητικά και πρακτικά είναι αδύνατο.
Όπως σε όλες τις συνεργατικές δουλειές, έτσι και στο θέατρο, υπάρχει ο συντονιστής, ο οραματιστής, εκείνος που διαβάζοντας το έργο, το «βλέπει» να παίζεται, μπροστά του. Και αυτό προσπαθεί να μεταδώσει μαγικά στον θεατή με τα μέσα που διαθέτει αλλά, κυρίως, μέσα από τη δική του οπτική. Στο «Βροχή στο τζάμι» τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο γιατί δεν υπήρχε αυτή η οπτική ώστε το κοινό, να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, να εκνευριστεί ή να γαληνέψει, να γελάσει ή να δακρύσει. Με λίγα λόγια για να του δημιουργήσει έντονα συναισθήματα. Χωρίς να το γνωρίζω προσωπικά, έμαθα πως ο κύριος Λυκιαρδόπουλος που υπογράφει την παράσταση, έχει μια καλή πορεία στον κινηματογράφο. Η προσέγγιση ενός θεατρικού έργου από ένα κινηματογραφικό είναι σαν να θες να πλησιάσεις δυο διαφορετικούς κόσμους. Ίσως, γι’ αυτό η συγκεκριμένη παράσταση, έχασε το δρόμο της. Και τώρα είναι προφανές, γιατί κέντρισε η συγκεκριμένη παροιμία, τα κύτταρα του εγκεφάλου μου.
Και επειδή σύμφωνα με τον Δημόκριτο “οι περισσότεροι γίνονται ικανοί με την άσκηση”, οι παραστάσεις συνεχίζονται.
Ταυτότητα Παράστασης
Πότε: κάθε Πέμπτη 21:15 έως 29 Μαΐου 2025
Που: Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12 11854, Πετράλωνα, Τηλ: 2103428650
Τιμή εισιτηρίων: Κανονικό 12€, Μειωμένο 7€ (φοιτητικό, ανέργων, ατέλεια)
Προπώληση: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου)
Τηλεφωνικά: 210 7234567. Online: www.ticketservices.gr
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Διονύσης Λυκιαρδόπουλος
Μουσική: Πηγή Λυκούδη
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Art Work: Γιώργος Γιαννίμπας
Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι:«Πίστεψα και δεν πίστεψα»
Μουσική: Πηγή Λυκούδη
Στίχοι: Θάνος Τσάμπρας
Ερμηνεία: Δημήτρης Αϊβαλιώτης
Ηθοποιοί: Σταμάτης Κακαβελάκης, Έλενα Τριανταφύλλου
Φωτεινή Βαμβούκη
Καμία κριτική