Η θεατρική μεταφορά του έργου του Λουίτζι Πιραντέλλο “Έτσι Όπως Με Θες“, σε σκηνοθεσία Μαίρης Βιδάλη και μετάφραση-διασκευή του Γιώργου Δανεσή στο Διάχρονο Θέατρο αποτελεί μια τολμηρή απόπειρα να ζωντανέψει στη σκηνή η αινιγματική φύση της ανθρώπινης ταυτότητας. Το έργο, βαθιά φιλοσοφικό, ξεγυμνώνει τις κοινωνικές μάσκες και διερωτάται τι είναι αληθινό και τι κατασκευασμένο, τόσο στη ζωή, όσο και στη σκηνή.
Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος
Η θεατρική μεταφορά του έργου του Λουίτζι Πιραντέλλο “Έτσι Όπως Με Θες“, σε σκηνοθεσία Μαίρης Βιδάλη και μετάφραση-διασκευή του Γιώργου Δανεσή στο Διάχρονο Θέατρο αποτελεί μια τολμηρή απόπειρα να ζωντανέψει στη σκηνή η αινιγματική φύση της ανθρώπινης ταυτότητας. Το έργο, βαθιά φιλοσοφικό, ξεγυμνώνει τις κοινωνικές μάσκες και διερωτάται τι είναι αληθινό και τι κατασκευασμένο, τόσο στη ζωή, όσο και στη σκηνή.
Ο Συγγραφέας Luigi Pirandello
Ο Luigi Pirandello, ο αριστοτέχνης της θεατρικής ασάφειας και της υπαρξιακής αμφισβήτησης, στήνει με το “Έτσι Όπως Με Θες” ένα θεατρικό παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αυταπάτη, στην αλήθεια και την επινόηση. Γραμμένο το 1929, το έργο αγγίζει με λεπτότητα και οξύτητα τον αέναο στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη ταυτότητα και την αδυναμία να τη συλλάβουμε σε μία και μοναδική εκδοχή. Το έργο δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό δράμα, αλλά ένας φιλοσοφικός λαβύρινθος που καλεί τον θεατή να αμφισβητήσει τη σταθερότητα της ίδιας του της ύπαρξης.
Αυτό που κάνει το έργο τόσο ελκυστικό δεν είναι μόνο η δραματική του πλοκή, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Pirandello το μετατρέπει σε ένα φιλοσοφικό αίνιγμα. Μία γυναίκα που βρίσκεται διαρκώς σε αναζήτηση της ταυτότητάς της, είναι η ίδια η αντανάκλαση του θεατή, του ατόμου που συνεχώς κατασκευάζει και αποδομεί τον εαυτό του μέσα από τα μάτια των άλλων. Η ίδια η ύπαρξή της είναι ρευστή, ένα είδος καθρέφτη στον οποίο αντανακλώνται οι προθέσεις και οι προβολές των άλλων χαρακτήρων.
Η Σκηνοθετική προσέγγιση της Μαίρης Βιδάλη
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, η παράσταση δημιουργεί μια αίσθηση μυστηρίου και αμφιβολίας. Το σκηνικό, λιτό αλλά φορτισμένο, λειτουργεί ως καθρέφτης της εσωτερικής σύγχυσης των ηρώων. Οι φωτισμοί εναλλάσσονται ανάμεσα στο ψυχρό και το θερμό, συμβολίζοντας τις διακυμάνσεις της αλήθειας και της αυταπάτης. Η σκηνοθεσία της Μαίρης Βιδάλη δεν περιορίζεται απλώς στη σκηνογραφική και ερμηνευτική καθοδήγηση, αλλά αναδεικνύει την ερμηνευτική πολυπλοκότητα του Πιραντέλλο μέσα από μια εξαιρετικά λεπτοδουλεμένη κινησιολογία και ρυθμική αλληλουχία σκηνών. Η σκηνική σύνθεση βασίζεται στην εναλλαγή σιωπής και έντασης, αναδεικνύοντας τη σύγκρουση μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου των χαρακτήρων.
Ερμηνείες που κεντρίζουν τον θεατή
Στον κεντρικό ρόλο, η Μαίρη Βιδάλη ενσαρκώνει τη μυστηριώδη γυναίκα με μια ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στη σαγήνη και την αμφιβολία, όπου τελικά καταφέρνει με άνεση από την εύθραυστη, σχεδόν χαμένη γυναίκα στη δυναμική προσωπικότητα που διεκδικεί την αλήθεια της.. Η θεατρική της παρουσία είναι μαγνητική, χτίζοντας έναν χαρακτήρα που αναδύεται μέσα από τις αντιθέσεις και τις εσωτερικές της συγκρούσεις. Ενσαρκώνοντας έναν χαρακτήρα γεμάτο εσωτερικές συγκρούσεις, ανασφάλειες και υπαρξιακά ερωτήματα, καταφέρνει να αποδώσει όλο το εύρος των συναισθημάτων με μοναδική φυσικότητα και βάθος.
Ο Βύρων Κολάσης αποδίδει με επιβλητικότητα την παθιασμένη επιμονή του συζύγου που διεκδικεί την “αλήθεια”. Η φωνή του έχει τη δραματικότητα μιας τραγωδίας, ενώ το βλέμμα του αποκαλύπτει την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην ελπίδα και την εμμονή. Κινείται στη σκηνή με αρχοντιά, φέρνοντας έναν αέρα αυθεντικότητας και αποδίδει έναν άνδρα που μάχεται ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, στην ανάγκη του να γνωρίζει την αλήθεια και στον φόβο μήπως αυτή αποδειχθεί αφόρητη. Η ερμηνεία του αφήνει το κοινό σε διαρκή εγρήγορση, καθώς μεταφέρει την αγωνία και την ένταση του ρόλου του με τρόπο άμεσο.
Ο Μπάμπης Χατζηδάκης, με λεπτές πινελιές ειρωνείας και σοβαρότητας, προσδίδει στον χαρακτήρα του τη γοητεία της απρόβλεπτης φιγούρας. Η σκηνική του άνεση είναι εμφανής, ενώ η ερμηνεία του δημιουργεί εύστοχες αντιθέσεις που αναδεικνύουν το παιχνίδι εξουσίας και αλήθειας μέσα στο έργο. Με ύφος που αποπνέει κύρος, αλλά και υπόγεια ένταση, ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα που λειτουργεί ως καταλύτης στις εξελίξεις, επιτρέποντας στο κοινό να αντιληφθεί την διαφορετική διάσταση του έργου.
Η Ελένη Ροδά φέρνει στη σκηνή το ταμπεραμέντο της, μία απλότητα που ενισχύει το ατμοσφαιρικό βάθος της παράστασης. Η εκφραστική της ερμηνεία λειτουργεί σαν ένας αθέατος συνδετικός κρίκος μεταξύ των υπόλοιπων χαρακτήρων, προσδίδοντας μια διακριτική, αλλά απαραίτητη, συναισθηματική φόρτιση. Η Ελένη Ροδά επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ικανότητά της να αποδίδει σύνθετους χαρακτήρες, αφήνοντας την ιδιαίτερη πινελιά της σε όποιον ρόλο ερμηνεύει.
Με ακρίβεια και λεπτομέρεια, ο Σωτήρης Αντωνίου προσδίδει στον ρόλο του μια δυναμική ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στη ρεαλιστική προσέγγιση και τη δραματική ένταση. Η παρουσία του στη σκηνή λειτουργεί ως καταλύτης στις εξελίξεις.
Με φυσικότητα και αυθεντικότητα, ο Κώστας Ζέκος καταφέρνει να αποδώσει τον χαρακτήρα του με μια εσωτερική ένταση που κεντρίζει τον θεατή. Η στιβαρότητα της ερμηνείας του ενισχύουν την ατμόσφαιρα του έργου.
Η Φιλίτσα Καλογεράκου προσδίδει στον ρόλο της ζωντάνια και συναισθηματικό βάθος. Η έμφυτη εκφραστικότητα της και η δυναμική της παρουσία δίνουν συναίσθημα και τρυφερότητα στην παράσταση.
Η ερμηνεία του Τάσου Μπλάζιου χαρακτηρίζεται από μια λεπτοδουλεμένη ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και ειρωνείας. Ο Τάσος Μπλάτζιος δημιουργεί έναν χαρακτήρα πολυδιάστατο, γεμάτο μυστήριο και υπαινιγμούς.
Η Έφη Χαντζούλη δίνει στον ρόλο της μια χαριτωμένη και κωμική νότα, έτσι ώστε να λειτουργεί ως το αντίβαρο της παράστασης. Η σκηνική της άνεση και η εκφραστικότητα της αποτελούν βασικά συστατικά της ερμηνείας της.
Τέλος, η Αιμιλία Σπαχάι αποτυπώνει με λεπτότητα και ιδιαίτερο βάρος τον δραματικό ρόλο της τρόφιμης ψυχιατρείου. Η σκηνική της παρουσία ενισχύει τη δραματικότητα και το μυστήριο της πλοκής του έργου.
Η πρωτότυπη μουσική του έργου που υπογράφει ο χαρισματικός συνθέτης Θάνος Γεωργουλάς, λειτουργεί ως αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης και ένας πανίσχυρος αφηγητής, προσδίδοντας ένταση, συναίσθημα και ρυθμό στην παράσταση. Η επιβλητική μουσική του αγκαλιάζει τις σκηνές με τρόπο που δεν αποσπά, αλλά ενισχύει τη θεατρική εμπειρία.
Το “Έτσι Όπως Με Θες” δεν είναι ένα έργο που προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, μας αφήνει με μια ενοχλητική αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι πιο εύθραυστη απ’ όσο νομίζουμε. Είναι ένα θεατρικό αριστούργημα που αποδομεί την αυθεντικότητα της ύπαρξης, προσφέροντας μια βαθιά φιλοσοφική και συναισθηματική εμπειρία. Το ερώτημα που αιωρείται ως το τέλος είναι αν η μυστηριώδης γυναίκα είναι πράγματι η γυναίκα που οι άλλοι λένε πως είναι, ή αν αυτή η “αλήθεια” δεν έχει τελικά καμία σημασία και ίσως η μόνη αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι φτιαγμένοι από τις ιστορίες που οι άλλοι λένε για εμάς. Είναι ένα έργο που δεν απαντά, αλλά ρωτά και αυτό είναι η μεγαλύτερη αρετή του.
Καμία κριτική