Ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι κάτι παραπάνω από ένα θεατρικό έργο: είναι ένας καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής, ένας καμβάς όπου το πάθος και ο πόνος μπλέκονται αναπόσπαστα. Στη νέα μετάφραση και διασκευή του Κώστα Νταλιάνη, η παράσταση ζωντανεύει με μια σύγχρονη ευαισθησία που ταυτόχρονα διατηρεί την αυθεντικότητα του Λόρκα, προσφέροντας ένα βαθιά συναισθηματικό και πολυεπίπεδο θέαμα.

Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος

Ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα αποτελεί ένα από τα κορυφαία έργα του παγκόσμιου θεάτρου, συνδυάζοντας το πάθος με την τραγωδία, τον έρωτα με τον θάνατο. Η παράσταση καταφέρνει να μεταφέρει τον θεατή σε έναν μαγικό τόπο και χρόνο, όπου τα ισπανικά στοιχεία του έργου συνυπάρχουν με ελληνικά και παγκόσμια χαρακτηριστικά, καθιστώντας το μήνυμα του Λόρκα διαχρονικό και οικουμενικό. Η σκηνική παρουσίαση, με έμφαση στη σχέση των ηρώων με τη γη και το χώμα, ενισχύει την αίσθηση του αναπόφευκτου και του μοιραίου, ενώ οι ποιητικές δυνάμεις του φεγγαριού και η παρουσία της ζητιάνας-θανάτου προσδίδουν μια μεταφυσική διάσταση στην αφήγηση. Η νέα μετάφραση και διασκευή του Κώστα Νταλιάνη αναδεικνύει με σεβασμό και ευαισθησία το ποιητικό σύμπαν του Λόρκα, προσφέροντας μια παράσταση που καθηλώνει τον θεατή από την αρχή έως το τέλος.

mato6402

Η σκηνοθετική προσέγγιση

Η ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον συμβολισμό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της παράστασης. Από τη μία, βλέπουμε μια κοινωνία που πνίγεται από τις παραδόσεις, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τον φόβο της αλλαγής. Από την άλλη, το στοιχείο του συμβολισμού εισάγεται με τρόπο που αναδεικνύει την αιώνια μάχη του ανθρώπου με τη μοίρα. Το χώμα που σκεπάζει τους νεκρούς, το φεγγάρι που φωτίζει τις μοιραίες επιλογές, η ζητιάνα που ενσαρκώνει τον θάνατο, λειτουργούν όχι μόνο ως δραματουργικά στοιχεία αλλά και ως κομμάτια μιας βαθύτερης, σχεδόν αρχετυπικής αφήγησης.

Η δύναμη του χώρου και του χρόνου

Η σκηνογραφία είναι λιτή αλλά απολύτως λειτουργική, αναδεικνύοντας τον κακοτράχαλο τόπο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Το χώμα, κυρίαρχο στοιχείο της σκηνής, γίνεται σύμβολο ζωής και θανάτου. Ο φωτισμός, με το φεγγάρι να πρωταγωνιστεί, δημιουργεί μια μεταφυσική ατμόσφαιρα που μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου η φύση και ο άνθρωπος συγκρούονται ανελέητα.

mato6551-2

Ερμηνείες που καθηλώνουν

Η Εβίτα Παπασπύρου ως Μάνα ξεδιπλώνει μια ερμηνεία που είναι σχεδόν αρχαιοελληνική στην τραγικότητά της. Η θλίψη της, οργή της και η απόγνωση ενώνονται σε έναν ρόλο που φέρει το βάρος γενεών καταπιεσμένων ανθρώπων. Από την άλλη, η Φάνια Νταλιάνη ως Νύφη ενσαρκώνει με πάθος και ένταση μια γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στη φυγή και την υποταγή, ενώ ο Γιάννης Τσόρβας ως Λεονάρντο είναι η προσωποποίηση της ακατάσχετης επιθυμίας και της αυτοκαταστροφικής ανάγκης για ελευθερία.

Ο Χρήστος Ζαχάρωφ ως γαμπρός φέρνει στη σκηνή έναν γαμπρό γεμάτο αθωότητα και προσδοκία, αποτυπώνοντας τον πόνο της προδοσίας. Η ερμηνεία του είναι λιτή, αλλά συναισθηματικά φορτισμένη, προσφέροντας έναν χαρακτήρα που κερδίζει τη συμπάθεια του κοινού. Η Σιλβάνα Σοντίνι ως Γυναίκα του Λεονάρντο και στον ρόλο του Φεγγαριού ξεδιπλώνει έναν διπλό ρόλο, διπλή πρόκληση, αλλά η Σοντίνι ανταποκρίνεται με απόλυτη επιτυχία. Ως γυναίκα του Λεονάρντο, εκφράζει την πίκρα και την απόγνωση, ενώ ως Φεγγάρι προσδίδει μια ποιητική διάσταση, με μια ερμηνεία σχεδόν απόκοσμη.

mato6898

Ο Μίλτος Δημουλής ως Πατέρας της Νύφης προσδίδει στον ρόλο του σταθερότητα, βάθος και αποδίδει έναν χαρακτήρα συντηρητικό και πατριαρχικό. Η ερμηνεία του υπογραμμίζει τη συμβολική διάσταση της εξουσίας που ασκεί η κοινωνία πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Η Αγγελική Λυμπεροπούλου προσθέτει μια δυναμική αίσθηση παρατήρησης και σχολιασμού. Ως γειτόνισσα, δίνει μια καθημερινότητα στον ρόλο, ενώ ως ξυλοκόπος/μοίρα, προσφέρει συμβολικό βάρος στην αφήγηση. Η Μαρία Κολοκυθά φέρνει φρεσκάδα και ζωντάνια στον ρόλο της υπηρέτριας, ενώ ως ξυλοκόπος/μοίρα συνεισφέρει στην ποιητική διάσταση της παράστασης, με διακριτική αλλά ουσιαστική ερμηνεία. Τέλος η Ευγνωσία Σοφιανίδου ξεχωρίζει για την ευαισθησία της. Ως πεθερά και κοριτσάκι, αποδίδει την αθωότητα και την τραγικότητα με λεπτότητα, ενώ ως μοίρα ενισχύει τη μυστηριακή ατμόσφαιρα.

Η νέα μετάφραση και διασκευή του Κώστα Νταλιάνη αναδεικνύει με σεβασμό και ευαισθησία το ποιητικό σύμπαν του Λόρκα, προσφέροντας μια παράσταση που καθηλώνει τον θεατή από την αρχή έως το τέλος.

Το Μαύρο Χρώμα και το Μαύρο Νυφικό: Σύμβολα Πάθους, Θλίψης και Μοιραίου

Τα κοστούμια της Βάνιας Αλεξάντροβα: Ένας διάλογος ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το συμβολικό

Τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Βάνια Αλεξάντροβα αποτελούν έναν από τους πιο δυνατούς αφηγηματικούς άξονες της παράστασης.

Το μαύρο χρώμα που κυριαρχεί στα κοστούμια των πρωταγωνιστών και, ιδιαίτερα, το μαύρο νυφικό, δεν είναι απλώς μια αισθητική επιλογή· είναι ένα βαθύτατο συμβολικό στοιχείο που αναδεικνύει τον σκοτεινό πυρήνα του έργου του Λόρκα.

Το μαύρο χρώμα, παραδοσιακά συνδεδεμένο με το πένθος και τη θλίψη, αντικατοπτρίζει τη βαριά ατμόσφαιρα του έργου, μια κοινωνία εγκλωβισμένη στις προκαταλήψεις και τη μοίρα. Στους πρωταγωνιστές, το μαύρο γίνεται η έκφραση του πόνου, της απώλειας και της αναπόφευκτης σύγκρουσης ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.

Το μαύρο νυφικό, μια ευρηματική ανατροπή της παραδοσιακής λευκής φορεσιάς, συμπυκνώνει όλη την τραγικότητα της Νύφης. Είναι η ενδυματολογική ενσάρκωση του πεπρωμένου της: αντί για τη χαρά και την ελπίδα που συνήθως συμβολίζει το λευκό νυφικό, το μαύρο υπογραμμίζει την εσωτερική της σύγκρουση και την καταστροφή που προδιαγράφεται από τις επιλογές της.

Επιπλέον, το μαύρο λειτουργεί και ως καμβάς για τα έντονα συναισθήματα της παράστασης. Το πάθος, η απώλεια, η αγωνία και η μοιραία σύγκρουση αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο, προσδίδοντας μια αίσθηση διαχρονικής τραγικότητας που αγγίζει βαθιά τον θεατή.

Η επιλογή του μαύρου χρώματος από την Βάνια Αλεξάντροβα δεν είναι μόνο καλλιτεχνική αλλά και φιλοσοφική, αποτυπώνοντας με μοναδικό τρόπο την ποίηση και τη σκοτεινή ομορφιά του κόσμου του Λόρκα.

122bbb

Ένα έργο επίκαιρο όσο ποτέ

Ο «Ματωμένος Γάμος» μπορεί να γράφτηκε το 1932, αλλά η θεματολογία του παραμένει καυτή. Οι περιορισμοί που θέτει η κοινωνία, οι συγκρούσεις ανάμεσα στο πάθος και την υποχρέωση, η τραγικότητα του ανεκπλήρωτου έρωτα, είναι ζητήματα που εξακολουθούν να μας απασχολούν. Η διασκευή του Κώστα Νταλιάνη φωτίζει αυτές τις διαχρονικές αντιθέσεις με έναν τρόπο που μιλά στον σύγχρονο θεατή, καλώντας τον να αναμετρηθεί με τις δικές του προκαταλήψεις. Αυτή η νέα απόδοση του «Ματωμένου Γάμου» δεν είναι απλώς μια θεατρική παράσταση – είναι μια εμπειρία. Με βαθιά ποιητική αίσθηση, με ερμηνείες που καθηλώνουν και με σκηνοθετική ματιά που σέβεται και εμπλουτίζει το πρωτότυπο, η παράσταση επιτυγχάνει να συνδέσει το κοινό με την ουσία του ανθρώπινου δράματος. Αν υπάρχει μία θεατρική εμπειρία που αξίζει να ζήσετε φέτος, αυτή είναι ο «Ματωμένος Γάμος».

1220-370