Σπύρος Αρμένης: “Θα ήθελα μέσα από τη μουσική να βοηθήσω κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως με βοήθησαν κι εμένα με την υγεία μου και στάθηκα στα πόδια μου”

Το να θέλει κάποιος να τραγουδήσει έχει γίνει μόδα. Είναι αφάνταστα δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος σήμερα. Πρέπει να είσαι “πολυμηχάνημα” σε πάρα πολλά πράγματα, όχι μόνο στη μουσική. Παλιότερα αρκούσε να έχεις το ταλέντο στο τραγούδι, στην κιθάρα ή στο γράψιμο. Τώρα δεν υπάρχουν δισκογραφικές, μαγαζιά και γενικότερα δεν υπάρχει χρήμα στην Ελλάδα. Το βασικό είναι να βρεις καλλιτεχνικά τον εαυτό σου.

Μερικές φορές ένα τραγούδι δεν είναι απλώς νότες και στίχοι – είναι μια “κραυγή” προς το σύμπαν, μια ανάγκη να πεις κάτι που δεν χωράει σε απλές λέξεις. Ο νέος και δυναμικά ανερχόμενος τραγουδοποιός και τραγουδιστής Σπύρος Αρμένης, με τη χαρακτηριστική του ειλικρίνεια και την ωριμότητα ενός καλλιτέχνη που ξέρει καλά τι θέλει να εκφράσει, μας συστήνει το νέο του τραγούδι με τίτλο «Θαύμα» – ένα κομμάτι που ήδη ταξιδεύει δυνατά στο YouTube και στις καρδιές των ακροατών. Με μουσική που ακουμπά το συναίσθημα και στίχους που ξεπερνούν τα προσωπικά σύνορα, ο Σπύρος ανοίγει την ψυχή του και μας καλεί να δούμε πίσω από τον ήχο.

Στη συνέντευξή μας στο kallitexnes.gr μιλήσαμε για την έμπνευση του πίσω από νέο του το τραγούδι, την έκπληξη της συνεργασίας του με το Netflix, την πορεία του από τα παιδικά του χρόνια έως σήμερα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας σύγχρονος καλλιτέχνης σε μια εποχή που η μουσική δημιουργία συμβιώνει με την τεχνολογία. Μιλήσαμε επίσης και για τον “γολγοθά” που περνάει σήμερα με το πρόβλημα υγείας με την μητέρα του και πως αυτή ήταν η αφορμή και το έναυσμα να ξεκινήσει την καλλιτεχνική του πορεία.Ένας καλλιτέχνης με ταλέντο, συνείδηση και πίστη στην αυθεντικότητα. Ένας δημιουργός και ερμηνευτείς που μπήκε στην μουσική, όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αγγίξει το κοινό του όπως μόνο αυτός γνωρίζει.

Στη συνέντευξή του στο kallitexnes.gr και στον Νικόλαο – Νεκτάριο Γινάργυρο

Νίκος: Πάμε να ξεκινήσουμε με το νέο σου τραγούδι, “Θαύμα“, που έχει ήδη αγγίξει πολλούς ακροατές και πάει πολύ καλά στο YouTube. Θα ήθελα να μου πεις, ποιο ήταν το προσωπικό σου “θαύμα” που σε ενέπνευσε για να το δημιουργήσεις;

Σπύρος: Ήταν περισσότερο ένα “θέλω” μου, μια ευχή. Αφορά ένα προσωπικό θέμα με τη μητέρα μου, όπου περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο, εδώ και εννιά μήνες στα νοσοκομεία. Ήταν μια επίκληση. Μέσα από το τραγούδι, ήθελα να της δώσω δύναμη. Ίσως να το ακούσει και να πάρει κουράγιο. Ίσως να το ακούσει κάποιος “εκεί πάνω”, και να γίνει κάτι. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γράψω τραγούδι για τη μητέρα μου. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός όταν ξεκίνησα να γράφω, αλλά τελικά αυτό έγινε. Μία επίκληση να γίνει καλά, μόνο αυτό θέλω.

Θέλω πραγματικά να περάσω και κοινωνικά μηνύματα μέσα από τα τραγούδια μου. Αυτός είναι ο βασικότερος και πρωταρχικός μου ρόλος και συνεχίζω καλλιτεχνικά να τον υπηρετώ. Το κοινωνικό κομμάτι είναι για μένα πολύ σημαντικό, όχι μόνο ο έρωτας.

Νίκος: Γνωρίζω ότι κάποια τραγούδια σου ακούστηκαν στη σειρά του Netflix “Είμαι η Τζο“. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι σημαίνει για σένα η παρουσία της μουσικής σου σε μια διεθνή πλατφόρμα όπως το Netflix;

Σπύρος: Όνειρο αναπάντεχο! Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ τη μουσική επένδυση σε σειρές. Έβλεπα, για παράδειγμα, τον Γιάννη Κότσιρα να γράφει τη μουσική για τον “Σασμό” και σκεφτόμουν πόσο ωραίο είναι το τραγούδι να “ντύνει” έτσι την εικόνα. Πάντα μου άρεσε αυτό. Όταν φοιτούσα λοιπόν στη σχολή ηχοληψίας του ΑΝΤ1 Media Lab, είχα μια καθηγήτρια, την Ειρήνη Σκυλακάκη, η οποία ήδη έγραφε μουσική για σειρές. Εντελώς τυχαία, σε μια κουβέντα, μου είπε πως της άρεσε ο τρόπος που γράφω και με ρώτησε αν έχω κάποια κομμάτια έτοιμα. Της έδωσα τρία-τέσσερα κομμάτια που είχα ήδη κυκλοφορήσει και της είπα να διαλέξει. Μετά από λίγο, μου λέει: “Τα έστειλα στον σκηνοθέτη και τα θέλει όλα!”. Φυσικά, μίλησα με τους στιχουργούς και τους συνθέτες, γιατί ένα από τα τραγούδια δεν ήταν δικό μου – απλώς το ερμηνεύω – και έπρεπε να πάρω την άδεια. Ειλικρινά σου μιλάω, δεν το περιμέναμε. Ένα πρωί, μου έστειλε μήνυμα ένας φίλος και μου είπε: “Σε είδα στο Netflix, στη σειρά Είμαι η Τζο!”. Μπαίνω να το δω… και η συγκίνηση ήταν τεράστια. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα και δε θέλω να τελειώσει, θέλω να συνεχιστεί.

Νίκος: Έχεις αναφέρει ότι ξεκίνησες να γράφεις το “Θαύμα” το 2018. Θα ήθελα να μου πεις πώς εξελίχθηκε το τραγούδι αυτό από τότε μέχρι τη σημερινή του τελική μορφή.

Σπύρος: Η πρώτη έκδοση γράφτηκε όταν είχα μόλις έρθει στην Αθήνα. Ήταν μόνο με μια κιθάρα. Η βασική μελωδική γραμμή και οι στίχοι ήταν ακριβώς οι ίδιοι. Δεν τα άλλαξα. Προσπάθησα να κρατήσω την ίδια ιδέα που είχα τότε. Αυτό που αναβάθμισα ήταν η ενορχήστρωση. Ήθελα να διατηρήσω το συναίσθημα με το οποίο το είχα γράψει. Όλο το concept ήταν το ίδιο με αυτό που είχα φανταστεί εξαρχής.

Νίκος: Ποια είναι η σχέση σου με τα social media και πώς επηρεάζουν την καλλιτεχνική σου πορεία;

Σπύρος: Είμαι αρκετά ενεργός σε αυτό το κομμάτι, αλλά δεν προβάλλω ιδιαίτερα την προσωπική μου ζωή. Προβάλλω τον Σπύρο σαν ταυτότητα, σαν καλλιτεχνική περσόνα. Την οικογένεια και τα πολύ προσωπικά τα κρατάω μακριά. Μόνο πρόσφατα, με τη μητέρα μου, έβγαλα κάτι προς τα έξω και αυτό έγινε για να ζητήσω βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή. Γενικά, κρατάω την προσωπική μου ζωή μακριά από τη δημοσιότητα. Δείχνω μόνο το επαγγελματικό κομμάτι — τον Σπύρο Αρμένη, σαν οντότητα.

Νίκος: Θα θέλεις να μου πεις πώς ξεκίνησε η μουσική σου πορεία και αν υπήρξε κάποια στιγμή κάποιο πρόσωπο που λειτούργησε καταλυτικά ώστε να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο;

Σπύρος: Το άτομο που έγραψε το «Θαύμα» είναι και αυτό που με ξεκίνησε στη μουσική. Αλλά το γιατί, νομίζω, δεν το ξέρεις. Όπως σου έχω πει off the record, γεννήθηκα με ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο δεν θέλω να αναλύσω. Οι γονείς μου φοβήθηκαν μήπως τα παρατήσω ή κλειστώ στον εαυτό μου, ή αποκτήσω χαμηλή αυτοπεποίθηση. Η μητέρα μου, που ήταν εκπαιδευτικός και ασχολούνταν με παιδιά, μέσα από τις ταινίες του Ζαμπέτα, με τη μουσική του οποίου μεγάλωσα, αποφάσισε να με στηρίξει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην αρχή μου έφεραν ένα μαντολίνο γιατί ήμασταν από εκεί, αλλά εγώ ήθελα μπουζούκι – όπως έβλεπα τον Ζαμπέτα. Γύρω στα 4-5 ξεκίνησα με το μπουζούκι και συνέχισα έως τα 13, με σπουδές σε ωδεία και μουσικά σχολεία. Ο καταλυτικός ρόλος στο δρόμο μου ήταν η μητέρα μου.

 Θα ήθελα μέσα από τη μουσική να βοηθήσω κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως με βοήθησαν κι εμένα με την υγεία μου και στάθηκα στα πόδια μου. Να δώσω ελπίδα. Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι αυτό: να δώσω ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες που στην Ελλάδα δυστυχώς είναι μειονότητες, τόσο ως προς τις συμπεριφορές προς αυτούς, όσο και στην παιδεία γενικότερα. Θα ήθελα να βλέπουν έναν άνθρωπο που ξεκίνησε γυμνός, σαν κι αυτούς, και συνέχισε ακριβώς όπως ήταν, χωρίς να αλλάξει κάτι, και κατάφερε να κάνει αυτό που θέλει.

Νίκος: Ποιες πιστεύεις ότι είναι σήμερα οι μεγαλύτερες προκλήσεις για έναν νέο καλλιτέχνη, ειδικά μέσα σε αυτό το τοπίο που διαμορφώνεται από την ψηφιακή τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη;

Σπύρος: Η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν καλλιτέχνη είναι να βρει τον εαυτό του. Νομίζω ότι πλέον πολλοί δεν γνωρίζουν καλά ποιοι είναι. Το να θέλει κάποιος να τραγουδήσει έχει γίνει μόδα. Είναι αφάνταστα δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος σήμερα. Πρέπει να είσαι “πολυμηχάνημα” σε πάρα πολλά πράγματα, όχι μόνο στη μουσική. Παλιότερα αρκούσε να έχεις το ταλέντο στο τραγούδι, στην κιθάρα ή στο γράψιμο. Τώρα δεν υπάρχουν δισκογραφικές, μαγαζιά και γενικότερα δεν υπάρχει χρήμα στην Ελλάδα. Το βασικό είναι να βρεις καλλιτεχνικά τον εαυτό σου. Η συμβουλή μου είναι να ξεκινήσει κάποιος ρεαλιστικά, σαν να είναι μόνος του σε ένα δωμάτιο, χωρίς κανέναν άλλον άνθρωπο, να ανακαλύψει τι του αρέσει να κάνει και τι θέλει να προσφέρει, τι θέλει να «πουλήσει», με την έννοια της προσωπικής του έκφρασης.

Νίκος: Πιστεύεις ότι η τεχνολογία, το YouTube, τώρα η τεχνητή νοημοσύνη, τα ψηφιακά καταστήματα, δυσκολεύουν ή θα δυσκολέψουν περισσότερο τη μουσική παραγωγή και έναν καλλιτέχνη κατ’ επέκταση, ή κάνουν τελικά τη ζωή του πιο εύκολη;

Σπύρος: Μέχρι ένα σημείο, η τεχνολογία βοηθούσε πάρα πολύ, ειδικά σαν παραγωγός είναι εκπληκτική. Όμως μετά από κάποιο σημείο, πιστεύω ότι απλά μετατρέπουν τα πάντα σε έναν φαύλο κύκλο του να πληρώνεις για να φανείς, πληρώνεις για να βγάλεις καλύτερη παραγωγή από τον άλλον, για να φτιάξεις καλύτερο βιντεοκλίπ από τον άλλον κλπ… Έχει γίνει ένας φαύλος κύκλος χρήματος, όπου όλο αυτό το εκμεταλλεύεται η τεχνολογία. Ειδικά το AI, επειδή έχω δει να γίνονται τρομερά πράγματα όσον αφορά τους καλλιτέχνες, δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσει, αντιθέτως, νομίζω ότι θα το ρίξει.

Νίκος: Πώς θα περιέγραφες το μουσικό σου ύφος και τι είδους συναισθήματα ή μηνύματα επιδιώκεις να μεταδώσεις μέσα από τα τραγούδια σου;

Σπύρος Αρμένης: Φωνητικά θα πω ότι είμαι ποπ ελαφρολαϊκός. Όχι ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω κάποιο βαρύ λαϊκό, αλλά πιστεύω ότι είμαι τεχνοποπ ελαφρολαϊκός. Όσον αφορά τα συναισθήματα και τα μηνύματα, θέλω να μεταδώσω πράγματα από την καθημερινή ζωή: συναισθήματα όπως αγάπη, ζήλια, πόνο, μίσος — απλά καθημερινά συναισθήματα. Δεν μιλάω μόνο για την αγάπη. Θέλω πραγματικά να περάσω και κοινωνικά μηνύματα μέσα από τα τραγούδια μου. Αυτός είναι ο βασικότερος και πρωταρχικός μου ρόλος και συνεχίζω καλλιτεχνικά να τον υπηρετώ. Το κοινωνικό κομμάτι είναι για μένα πολύ σημαντικό, όχι μόνο ο έρωτας.

Νίκος: Υπάρχει κάποιο όνειρο ή στόχος που δεν έχεις ακόμη πραγματοποιήσει και θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Σπύρος: Κάθε χρόνο κάτι ονειρεύομαι, γιατί γενικά είμαι άνθρωπος που ονειρεύομαι πολύ. Θα ήθελα μέσα από τη μουσική να βοηθήσω κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως με βοήθησαν κι εμένα με την υγεία μου και στάθηκα στα πόδια μου. Να δώσω ελπίδα. Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι αυτό: να δώσω ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες που στην Ελλάδα δυστυχώς είναι μειονότητες, τόσο ως προς τις συμπεριφορές προς αυτούς, όσο και στην παιδεία γενικότερα. Θα ήθελα να βλέπουν έναν άνθρωπο που ξεκίνησε γυμνός, σαν κι αυτούς, και συνέχισε ακριβώς όπως ήταν, χωρίς να αλλάξει κάτι, και κατάφερε να κάνει αυτό που θέλει. Και το ίδιο θέλω να κάνουν και εκείνοι στα δικά τους όνειρα, όποια κι αν είναι αυτά. Άρα το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους.

Δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους, ειδικά αν θες να ξεχωρίσεις. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Ας το πλασάρουν σαν “μόδα” ότι πρέπει να τα έχεις καλά με όλους για να πετύχεις, αλλά εγώ πιστεύω το αντίθετο.

Νίκος: Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει μέχρι στιγμής από την καριέρα σου ως μουσικός και τραγουδιστής;

Σπύρος: Το μεγαλύτερο μάθημα είναι η υπομονή. Το να πέφτεις έξι φορές και να σηκώνεσαι επτά. Να είσαι πεισματάρης και με γερό στομάχι. Επίσης, έμαθα ότι δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους, ειδικά αν θες να ξεχωρίσεις. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Ας το πλασάρουν σαν “μόδα” ότι πρέπει να τα έχεις καλά με όλους για να πετύχεις, αλλά εγώ πιστεύω το αντίθετο.

Νίκος: Το «Θαύμα» έχει έναν έντονο συναισθηματικό πυρήνα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σένα να εκθέτεις τις πιο ευάλωτες πλευρές σου μέσα από τη μουσική σου;

Σπύρος: Πιστεύω ότι ο πραγματικός Σπύρος τα συναισθήματά του τα βγάζει μόνο μέσα από τα τραγούδια, στην πίστα και στη δισκογραφία. Είναι πολύ εύκολο για μένα, είναι το φυσικό μου περιβάλλον. Μόνο έτσι εκφράζομαι, γιατί γενικά δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς.

Νίκος: Ζούμε σε μια εποχή όπου η αυθεντικότητα είναι ταυτόχρονα ζητούμενο και ρίσκο. Εσύ πώς κρατάς τον εαυτό σου γνήσιο και αυθεντικό μέσα σε έναν κόσμο που πολλές φορές απαιτεί προσωπικότητες βιτρίνας;

Σπύρος: Αρχικά, έχω πάρα πολύ λίγους φίλους, πολύ λίγους ανθρώπους δίπλα μου. Μένεις μόνος σου και πονάς γιατί νομίζεις ότι έχεις κάνει κάτι λάθος, ενώ αν το σκεφτείς καλά, δεν είσαι εσύ αυτός που κάνει το λάθος. Εσύ είσαι απλά εσύ. Σου είχα πει και παλιά μια κουβέντα: προτιμώ να μην κάνω τίποτα στη ζωή μου, αλλά να παραμείνω ο Σπύρος. Παρά να καταφέρω τα πάντα και να μην είμαι εγώ. Θέλω να γυρνάω το κεφάλι μου και να λέω ότι ο Σπύρος ήταν με τα λάθη του, με τα προτερήματά του, με τα αρνητικά του, αλλά ήταν ο Σπύρος. Είναι μια ιστορία του Σπύρου.

Νίκος: Πες μας τι καινούργιο ετοιμάζεις για τους επόμενους μήνες και πώς βλέπεις να εξελίσσεται η πορεία σου από δω και πέρα;

Σπύρος: Αρχικά, επειδή τα τρία τελευταία χρόνια είχα μια πάρα πολύ σκληρή καθημερινότητα — πέντε live την εβδομάδα στο “Μαντάμ Πελαζί“, αλλά και σε άλλα μαγαζιά, όπως το “Μέλι“και το “Βύρωνος” — είχα πάρα πολύ δουλειά. Θέλω τώρα να πάρω ένα μικρό διάλειμμα, δύο με τρεις μήνες, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, για να μαζέψω δυνάμεις ψυχικές και σωματικές, να σκεφτώ πώς θα ακολουθήσω κάποια πράγματα. Έχω κάποια πλάνα στο μυαλό μου και θέλω να μελετήσω πολλά. Να δυναμώσω τον εαυτό μου φωνητικά, μουσικά, γενικά την αντίληψή μου και από τον Σεπτέμβριο να επιστρέψω πιο δυναμικά. Έχω ήδη ένα κομμάτι γραμμένο στο στούντιο, το οποίο το κρατάω για μετά. Πιστεύω πως θα το βγάλω Οκτώβριο ή Νοέμβριο. Θα το έβγαζα νωρίτερα, αλλά σκέφτηκα να κάνω το ανάποδο και να βγάλω “ανεβαστικό” το χειμώνα. Έρχονται καινούριες συνεργασίες, σίγουρα. Το επόμενο βήμα είναι να ακολουθήσω περισσότερο τον Σπύρο καλλιτεχνικά, όχι τόσο βιοποριστικά, με τα θετικά και τα αρνητικά του που έχει αυτό.

Προτιμώ να μην κάνω τίποτα στη ζωή μου, αλλά να παραμείνω ο Σπύρος. Παρά να καταφέρω τα πάντα και να μην είμαι εγώ. Θέλω να γυρνάω το κεφάλι μου και να λέω ότι ο Σπύρος ήταν με τα λάθη του, με τα προτερήματά του, με τα αρνητικά του, αλλά ήταν ο Σπύρος. Είναι μια ιστορία του Σπύρου.

Νίκος: Αν μπορούσες να συνεργαστείς με κάποιον καλλιτέχνη, Έλληνα ή ξένο, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;

Σπύρος: Από ξένους, θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Jimmy Rosenberg. Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες στο εξωτερικό, το επίπεδο είναι χαοτικό πλέον. Εγώ όμως λατρεύω την τζαζ γενικά και θα ήθελα να κάνω ένα fusion με την τζαζ σκηνή. Στους Έλληνες, λατρεύω τον Γιάννη Κότσιρα. Πηγαίνω στις συναυλίες του και σου περνάει την αίσθηση ότι είσαι σε ταινία. Με ταξιδεύει με τη φωνή του και είναι “αστεράτος” σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Δεν έχει ξεχάσει την καλλιτεχνική του πορεία και τον έχω πολύ ψηλά στα μάτια μου.

Νίκος: Με τον Jimmy Rosenberg γιατί θα ήθελες να συνεργαστείς;

Σπύρος: Είναι μεγάλος μουσικός και τζαζίστας. Αν ακούσεις, για παράδειγμα, τη διασκευή που έχει κάνει σε έργα όπως το «Aladdin Theme», καταλαβαίνεις το βάθος της τέχνης του. Ο Μιχάλης Παούρης, που ακολουθεί την πορεία του Rosenberg στη σύγχρονη τζαζ σκηνή, είναι επίσης εκπληκτικός μουσικός, αλλά νομίζω ότι δεν τον τιμάει η Ελλάδα όσο θα έπρεπε.

Νίκος: Πώς περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο όταν δεν τραγουδάς; Τι κάνεις για να “γεμίσεις” τις μπαταρίες σου;

Σπύρος: Τελευταία δουλεύω και πρωινά, και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά που κάνω. Μ’ αρέσει να περπατάω πάρα πολύ και κάνω προπονήσεις. Καλλιτεχνικά με γεμίζει το να αλλάζω συνέχεια εικόνες, τα ταξίδια με βοηθούν πολύ. Έχω και μια πολύ ιδιαίτερη πίστη, μια σχέση με τον Θεό. Μου αρέσει να πηγαίνω σε τόπους όπου γνωρίζω μοναστήρια, γέροντες και κάποια άλλα πνευματικά πράγματα. Είμαι άνθρωπος που θα πάει σε μια πόλη και θα τη γυρίσει όλη, θα τη λιώσει. Δεν θα πήγαινα ποτέ με κάποιον που δεν θα μπορούσε να περπατήσει μαζί μου τόσο πολύ. Φωτογραφίζω στον ελεύθερο χρόνο μου, βλέπω σειρές και ταινίες, παίζω παιχνίδια στην τηλεόραση και κάθομαι στο στούντιο, όπου γράφω απλά ό,τι μου ‘ρθει.

Νίκος: Πώς βιώνεις τη σχέση σου με το κοινό όταν είσαι στη σκηνή; Τι σου μένει μετά από κάθε live;

Σπύρος: Υπήρξαν δύο στιγμές στη ζωή μου, μία στη Θεσσαλονίκη και μία στο “Μαντάμ Πελαζί“, όπου μέσα από την αλληλεπίδραση με το κοινό ένιωσα ότι υπάρχει Θεός σε αυτή τη σύνδεση. Η ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά που γινόμαστε ένα πράγμα, μια ψυχή με τους ανθρώπους από κάτω, είναι μία πραγματικότητα που μ’ αρέσει να γίνεται αυτό και το συναίσθημα είναι ανεπανάληπτο!

Μέσα από την αλληλεπίδραση με το κοινό ένιωσα ότι υπάρχει Θεός σε αυτή τη σύνδεση. Η ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά που γινόμαστε ένα πράγμα, μια ψυχή με τους ανθρώπους από κάτω, είναι μία πραγματικότητα που μ’ αρέσει να γίνεται αυτό και το συναίσθημα είναι ανεπανάληπτο!

Νίκος: Πόσο σημαντικός είναι για σένα ο ρόλος της αισθητικής σε έναν καλλιτέχνη;

Σπύρος: Επειδή εκτιθέμεθα πάνω στη σκηνή, πρέπει να έχουμε μια αισθητική που να ταιριάζει με τον χαρακτήρα μας. Όχι κάτι υπερβολικό από αυτό που είμαστε πραγματικά, ούτε κάτι λιγότερο ώστε να μην μπορεί ο άλλος να θαυμάσει. Η αισθητική βοηθάει στο να φτιάξουμε τον μύθο μας, το brand μας, που παίζει σημαντικό ρόλο.  Επαναλαμβάνω αυτό που είπα πριν: πρώτα να δεις το χαρακτήρα σου πάνω σε αυτό που κάνεις και να καταλάβεις ποιος είσαι σαν άνθρωπος. Ακόμη και με ένα μπουρνούζι να βγεις να τραγουδήσεις και σεισμός θα γίνει και ο σεβασμός θα υπάρχει.

Νίκος: Πώς βλέπεις το μέλλον της ελληνικής μουσικής σκηνής; Υπάρχει χώρος για νέες φωνές και πειραματισμούς;

Σπύρος: Όσο αφορά τη μουσική βιομηχανία όπως είναι τώρα, δεν υπάρχει πολύς χώρος, αλλά οι δρόμοι είναι όλοι ανοιχτοί. Απλά τα παιδιά να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Μόνο αυτός που έχει χαρακτήρα θα βγει μπροστά και θα δημιουργήσει νέες θέσεις.

Πρώτα να δεις το χαρακτήρα σου πάνω σε αυτό που κάνεις και να καταλάβεις ποιος είσαι σαν άνθρωπος. Ακόμη και με ένα μπουρνούζι να βγεις να τραγουδήσεις και σεισμός θα γίνει και ο σεβασμός θα υπάρχει.

Νίκος: Τι σημαίνει για σένα επιτυχία; Είναι θέμα αριθμών, likes, αναγνώρισης ή κάτι πιο εσωτερικό;

Σπύρος: Επιτυχία για μένα είναι θέμα αγάπης. Είναι να εμπνεύσω έστω και μία ψυχή που το έχει ανάγκη μέσα από αυτό που κάνω. Δεν έχουν σημασία τα likes, ούτε τα λεφτά. Σημασία έχει η πληροφορία που στέλνω να φτάσει στα κατάλληλα αυτιά, στο κατάλληλο μυαλό, στην κατάλληλη ψυχή. Αυτή είναι για μένα η επιτυχία.

Νίκος: Κάνε μας μία ευχή για το τέλος.

Σπύρος: Περισσότερο φως στον κόσμο και αγάπη. Αν μπορέσουμε να εκμηδενίσουμε το εγώ μας και να δούμε λίγο γύρω μας τι γίνεται, όχι μόνο μέσα μας, θα αλλάξουμε πολλά. Εύχομαι πολύ φως.

Συνέντευξη, απομαγνητοφώνηση, επιμέλεια: Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος