Η συναυλία του πάντα διαχρονικού Βασίλη Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε με ένα από τα πιο επίκαιρα και “προφητικά” τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Πρόκειται για το “Φοβάμαι”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1982 σε στίχους Ανδρέα Πανταζή και μουσική Γιάννη Ζουγανέλη. Ένα τραγούδι με το οποίο ανέκαθεν ταυτιζόταν το κοινό, το οποίο δεν παρέλειψε να συνοδέψει με την φωνή του τους στίχους “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…” παρέα με τον αγαπημένο τραγουδοποιό, αποθεώνοντας τον παράλληλα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου καλλιτέχνη, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του μια υποδειγματική μουσική πορεία που αψηφάει τον χρόνο και μια άρρηκτα δεμένη σχέση με το κοινό του, είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Η συναυλία του στο θέατρο Πέτρας στάθηκε ως αφορμή για άλλη μια ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ του ιδίου και των ακροατών του, που τον αγκάλιασαν από την αρχή μέχρι το τέλος δείχνοντας την αδιάκοπη αφοσίωση τους σε όσα πρεσβεύει ο εν λόγω καλλιτέχνης από την αρχή της καριέρας του μέχρι τώρα.
Η συναυλία του πάντα διαχρονικού Βασίλη Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε με ένα από τα πιο επίκαιρα και “προφητικά” τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Πρόκειται για το “Φοβάμαι”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1982 σε στίχους Ανδρέα Πανταζή και μουσική Γιάννη Ζουγανέλη. Ένα τραγούδι με το οποίο ανέκαθεν ταυτιζόταν το κοινό, το οποίο δεν παρέλειψε να συνοδέψει με την φωνή του τους στίχους “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…” παρέα με τον αγαπημένο τραγουδοποιό, αποθεώνοντας τον παράλληλα.
Με την πυξίδα του στραμμένη προς αγαπημένους μουσικούς προορισμούς από το σύνολο της μακρόχρονης δισκογραφίας του, ο «αιώνιος έφηβος» με το στιβαρό ανάστημα και την ξεχωριστή φωνή, που αποπνέει δυναμισμό και πάθος, παρέσυρε τους παρευρισκομένους του στα γνώριμά του λυρικά μονοπάτια. Τραγούδια όπως τα «Μπουμ», «Να με φωνάξεις», «Παραμύθι της βεντάλιας», «Φοινικιές», «Καμπαρντίνα», «Οι ψυχές και οι αγάπες», «Ένα καράβι», «Σφεντόνα» μπλέχτηκαν αριστοτεχνικά με κομμάτια που έχουν αφήσει την δική τους ιστορία στο μουσικό στερέωμα όπως το «Άνθρωποι μονάχοι» του Γιάννη Σπανού, καθώς και «Το μαχαίρι» σε στίχους Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό έντονων ποιητικών αποχρώσεων που συνάδει μοναδικά με την μουσική ταυτότητα του αγαπημένου τραγουδοποιού.
Από το πλούσιο ρεπερτόριό του ξεχώρισαν ακόμα οι «Μικρές Νοθείες», επίσης σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, το «Βράδυ Σαββάτου» του Χρήστου Κυριαζή, «Να γράφεις, να τηλεφωνείς» σε στίχους Άλκη Αλκαίου και μουσική Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» σε μουσική Σοφίας Βόσσου και στίχους Γιώργου Κλεφτογιώργου και το «Πριν το τέλος» σε μουσική Battisti Lucio και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου.
Στην συναυλία του Βασίλη έλαμψαν με την παρουσία τους και οι προσεκτικά διαλεγμένοι και ταλαντούχοι συνεργάτες του, όπως η Μαίρη Μπρόζη η οποία άνοιξε το πρόγραμμα του χαρισματικού ερμηνευτή υπό τους ήχους του βιολιού και της φωνής της, καταθέτοντας έτσι τις αξιοπρόσεκτες μουσικές της ικανότητες. Αξιόλογος ερμηνευτής αποδείχθηκε και ο Απόστολος Μόσιος, ο οποίος τράβηξε το ενδιαφέρον του κοινού με τις φωνητικές του δυνατότητες και την κιθάρα του.
Οι ενορχηστρώσεις του Ανδρέα Αποστόλου και η παρουσία του στα keyboards έδωσαν ένα άψογο αποτέλεσμα στην συναυλία, ενώ ο Βαγγέλης Πατεράκης στο ηλεκτρικό μπάσο, ο Στέφανος Δημητρίου στα τύμπανα και ο Γιάννης Αυγέρης στις κιθάρες ενίσχυσαν με την δεξιοτεχνία τους την μαγική αυτή βραδιά, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον επιτυχημένο της αντίκτυπο.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν και οι φωτισμοί που επιμελήθηκε ο Γιάννης Δίπλας, οι οποίοι έδωσαν στο μουσικό ταξίδι του Βασίλη ευφάνταστους χρωματισμούς και μετέτρεψαν την σκηνή σε έναν ζωγραφικό καμβά πλημμυρισμένο με μυριάδες πινελιές.
Η εμφάνισή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Πέτρας ήταν μια ανανεωμένη επιβεβαίωση ότι κάποιοι καλλιτέχνες κουβαλάνε το ειδικό βάρος της διαχρονικότητας πάνω τους, κάνοντάς το να μοιάζει με εύκολη υπόθεση ενώ πρόκειται για παράσημο που αποδίδεται σε λίγους εκλεκτούς. Ένας από τους οποίους είναι και ο Βασίλης, που ο κόσμος τον κουβαλάει πάντα μέσα στην καρδιά του ευλαβικά.
Καμία κριτική