Από το πρώτο λεπτό κιόλας, μεταφερόμαστε αυτόματα σε ένα άλλο περιβάλλον και οπτική. Η παλιά ταινία αρχίζει να ξεθωριάζει, κι έχουμε μια νέα, φρέσκια, μοντέρνα παράσταση που είναι μεν η γνωστή μας Παριζιάνα, αλλά μια Παριζιάνα του 2019. Οπότε, γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μπροστά μας κάτι εντελώς καινούργιο και μοναδικό, το οποίο αυτόματα θέτει σε ενέργεια την πιο ωραία αντίδραση: το γέλιο.
Μέσα σε μια δίωρη παράσταση, θαυμάσαμε το τελικό αποτέλεσμα όλης της ετήσιας προετοιμασίας των σπουδαστών και μαγευτήκαμε τόσο από την υπέροχη κλασική και μοντέρνα μουσική, όσο και από τις απολαυστικές χορογραφίες.
Επαγγελματισμός, σκληρή δουλειά και προετοιμασία που οδήγησε σε κάτι μοναδικό, ομορφιά και αρμονία, ομαδικό πνεύμα, και μια σειρά από σολίστ που αγαπήθηκαν και καταχειροκροτήθηκαν από το πρώτο λεπτό.
Eίναι πραγματικά ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή που εμφανίζεται και ανεβαίνει στη σκηνή ο Μίμης Πλέσσας και για τρεις ολόκληρες ώρες που παίζει, συνοδεύει με τις νότες του πιάνου όλα τα παιδιά του- δηλαδή, τις μελωδίες του.
Όλα αυτά τα χρόνια αγγίζοντας “την ασπρόμαυρη αγαπημένη του, το πιάνο του”, όπως λέει χαρακτηριστικά και ο ίδιος, έχει στιγματίσει μουσικά τρεις ολόκληρες γενιές Ελλήνων.
