Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε πλάσμα πιο γοητευτικό και πιο τρομαχτικό συνάμα από την Μήδεια του Ευριπίδη. Η «δύο φορές βάρβαρη, από καταγωγή και από έρωτα» ηρωίδα βρίσκει απάγκιο στο ιστορικό Μπάγκειον στην καρδιά της Αθήνας, όπως την έχει κατανοήσει βαθιά ο πολισχιδής σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς.
Με το χέρι στην καρδιά, ομολογώ πως ο «Δράκουλας» δια χειρός Φρόσως Λύτρα είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Είναι μαγικός, μυσταγωγικός, ατμοσφαιρικός, σαγηνευτικός, ποιητικός, απλά ονειρεμένος! Αποτελεί ύψιστο εικαστικό-θεατρικό κομψοτέχνημα βγαλμένο από άλλη εποχή, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και αισθήσεων αριστοτεχνικά σμιλευμένο με λόγο και χορό! Αληθινή τελετή θεάματος που τηρεί μία μεγαλοπρεπή θεατρικότητα, έναν μπαρόκ αισθησιασμό κι ένα παραμυθένιο στυλιζάρισμα σύμφωνα με τον ακαταμάχητο βαμπιρικό μύθο. Η πληθωρική, πυκνή και άρτια συγκροτημένη αφήγηση του Δράκουλα, γίνεται το όχημα με το οποίο ο θεατής μεταφέρεται από την σκοτεινή Τρανσυλβανία στο ανήσυχο Λονδίνο και από τις δοξασίες του χθες στους μεταφυσικούς φόβους του σήμερα.
