Θέματα με την λέξη κλειδί Ευθύμης Χρήστου

Με έναν ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο, ο σκηνοθέτης μας φέρνει σε επαφή και ενίοτε σε αντίθεση και σύγκρουση δύο δυναμικά, που και τα ίδια βάλλονται από το προσωπικό τους παρελθόν και οικογένεια. Εκείνο που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι ότι μέσα από όλη αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, από τη συσσωρευμένη οργή και τα αγωνιώδη ερωτηματικά αναδεικνύεται επίσης μια νοσταλγία, μια ευαισθησία και τρυφερότητα που μοιάζει κάποιες στιγμές να πέφτει σαν βάλσαμο πάνω σε πληγή.

Οι ηθικές αξίες μεταβάλλονται ή χάνονται… τα στεγανά μιας κοσμοθεωρίας ραγίζουν και σπάνε και ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος στο κενό. Σαν ξεστρατισμένο βέλος μοιάζει να περιπλανιέται τυφλά στο διάστημα του άχρονου χρόνου, ψάχνοντας να βρει το ιδανικό του. Κάποια στιγμή όμως απλά παγώνει και γίνεται άγαλμα. Φορά μια μάσκα και υποδύεται τον ζωντανό-νεκρό. Το μόνο του ιδανικό είναι το λευκό φόρεμα της Οφηλίας.