Γράφει η Φωτεινή Βαμβούκη
Κάθε τέχνη, ζει, χάρη στην αδιάκοπη νίκη της καινοτομίας, πάνω στην παράδοση.
Ο Ορέστης σπουδάσε στη Δραματική σχολή Βεάκη και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, στη Μυτιλήνη. “Εκεί, αυτό που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με το θέατρο είναι ότι λειτουργούν 3 θεατρικές ομάδες, η φοιτητική, στην οποία ήμουν κι εγώ για κάποιο διάστημα και δυο τοπικές, ερασιτεχνικές. Μου φάνηκαν αρκετές για μια τόσο μικρή και απομακρυσμένη πόλη”, λέει ο ίδιος.
Φ: Πώς ξεκίνησε αυτό το μικρό θέατρο;
Ο: Τον χώρο τον διαμόρφωσε πρώτη φορά, γύρω στο 1997 ως θέατρο, η Άλκηστις Γάσπαρη, η γιαγιά μου και παρουσίασε ένα δικό της έργο, το “Δυο Σκυλιά και μια Γάτα”. Αργότερα και έπειτα από αλλαγές και ανακαίνιση που ήταν απαραίτητο να γίνουν, η Ειρήνη Κατσάνη (κόρη της και μητέρα μου) έφερε τον χώρο στη μορφή που έχει μέχρι και σήμερα. Την περίοδο από το 2003 έως το 2008, σε συνεργασία με τον Γιώργο Λιβανό και την “Θεατρίνων Θεατές”, έγιναν παραστάσεις, κυρίως, με διασκευές έργων τουΊψεν, όπως το Κουκλόσπιτο και η Έντα Γκάμπλερ. Από το 2010 έως το 2015, ο χώρος φιλοξένησε το θέατρο του Γιάννη Μόρτζου και της Γιούλης Ζήκου με έργα όπως το “Εγώ, η Μάρθα Φρόυντ”, το “Δείπνο με τον Σύντροφο Στάλιν”, και το “Γιαννούλης Χαλεπάς: Η κοιμωμένη μου”. Από το 2017 έως το 2022 και με τις δυσκολίες της πανδημίας, παρουσίασε η Βασιλεία Δημηνίδου το έργο “Συνέντευξη με το θάνατο”, ένα έργο για τη ζωή της Μέριλιν Μονρόε. Σε κάθε μια από αυτές τις περιόδους το όνομα άλλαζε, αλλά με εξαίρεση την πρώτη, στις υπόλοιπες, ο χώρος παρέμενε πρακτικά ίδιος.
Φ: Τι σου αρέσει περισσότερο στη λειτουργία ενός τέτοιου χώρου;
Ο: Δεν ξέρω να σου πω, ακόμα. Αυτό που με τράβηξε να το προσπαθήσω, (πέρα από την τύχη ότι ήταν της οικογένειάς μου) ήταν η επαφή με τον κόσμο του θεάτρου που τα προηγούμενα χρόνια, μετά τη Δραματική σχολή και έχοντας φύγει από την Αθήνα, μου είχε λείψει. Σκεφτόμουν, επίσης, ότι το να είμαι σε ένα περιβάλλον, όπου οι άνθρωποι πάνε για να διασκεδάσουν, μου φαίνεται αρκετά ευχάριστο, ειδικά, σε σύγκριση με άλλα περιβάλλοντα εργασίας.
Φ: Έχεις κάποιο αγαπημένο θεατρικό έργο ή παράσταση που θα θέλατε να παιχτεί εδώ;
Ο: Αγαπημένο μου έργο, παλιά (στο λύκειο) έλεγα ότι είναι η Δωδέκατη Νύχτα, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσε να παιχτεί εδώ. Αργότερα, στα χρόνια της σχολής, είδα αρκετές διδασκαλίες του Γλάρου, και ειδικά η σκέψη ότι είναι κωμωδία (και η διδασκαλία με αυτόν τον προσανατολισμό) μου έκανε αρκετή εντύπωση, ο Γλάρος θα μπορούσε να παιχτεί εδώ, πιστεύω. Και Μπέκετ θα μου άρεσε να παιχτεί εδώ κάποια στιγμή, γενικά το Παράλογο έχει ενδιαφέρον. Και μια που αναφέρθηκα σε Παράλογο (αρκετά, αλλά όχι εντελώς κατά τύχη), φέτος ανοίγουμε με το “Τσάι με Μπαρούτι, κύριε Πίντερ” μια διασκευή του “Βουβού Σερβιτόρου” του Πίντερ.
Ο Ορέστης στο φουαγιέ του θεάτρου
Η Άλκηστις Γάσπαρη με το Θανάση Βέγγο
(Από ταινία)
Φ: Τι είδους παραστάσεις πιστεύεις ότι λειτουργούν, καλύτερα, σε ένα μικρότερο θέατρο;
Ο: Μάλλον πιο σύγχρονα έργα, πιο αφαιρετικές παραγωγές. Ο μικρός χώρος, βάζει από μόνος του περιορισμούς σε σχέση με ένα μεγάλο θέατρο που μπορεί να αλλάζει μεγάλα σκηνικά και να έχει πολλά άτομα για θίασο. Επίσης, οι θεατές εδώ είναι πολύ κοντά στη σκηνή, οπότε είναι ακόμα λιγότερα τα πράγματα που μπορούν να “κρυφτούν”.
Φ: Ποιοι συνήθως είναι οι θεατές —ντόπιοι, φοιτητές, θεατρόφιλοι;
Ο: Από όσο έχω δει στις προηγούμενες περιόδους λειτουργίας του χώρου, δεν νομίζω να υπάρχει ιδιαίτερος γεωγραφικός ή ηλικιακός περιορισμός. Ειδικά, όσον αφορά στην περιοχή, είναι σε ένα πολύ κεντρικό σημείο, στην Κυψέλη, μια γειτονιά με έντονη θεατρική ζωή, οπότε ο κόσμος έρχεται για θέατρο έτσι κι αλλιώς εδώ.
Φ: Τι κάνει αυτό το θέατρο να φαίνεται ξεχωριστό;
Ο: Η διαρρύθμιση της σκηνής είναι κάπως ιδιαίτερη, καθώς είναι αμφιθεατρική. Επίσης, κι όπως ανέφερα και παραπάνω, οι θεατές είναι πολύ κοντά στους ηθοποιούς, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες θέσεις. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει τον χώρο γενικότερα να ξεχωρίσει, είναι το φουαγιέ του.
“Επί το έργον”
Φ: Το φουαγιέ είναι μεγάλο. Γίνονται κι εδώ δράσεις;
Ο: Ιδανικά, θα ήθελα να λειτουργεί και το φουαγιέ από νωρίς με καφέ κλπ, γι’ αυτό έχω φέρει και βιβλία, θα μου άρεσε να μαζεύει κόσμο για διάβασμα, παιχνίδι, ή απλά χαλάρωση. Γενικότερα, όμως, ο χώρος θέλω να μπορεί να φιλοξενεί κι άλλες δράσεις (παρουσιάσεις, εκθέσεις). Πιστεύω, πως υπάρχει δυνατότητα για διάφορα πράγματα.
Φ: Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη λειτουργία ενός μικρού θεάτρου;
Ο: Δεν το ξέρω, ακόμα. Μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν στα διαδικαστικά θέματα (ανανέωση άδειας κλπ). Αυτό που με ανησυχεί για το μέλλον είναι σχετικά με την οργάνωση και τον συντονισμό. Πάντα με τρομάζει αυτό, όπου συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι.
Φ: Ποιο είναι το πιο ικανοποιητικό ή χαρούμενο κομμάτι;
Ο: Ακόμα μια ερώτηση που είναι νωρίς για να απαντήσω. Σε πρώτη φάση θα είμαι χαρούμενος αν καταφέρει να λειτουργήσει, ξανά, ο χώρος όσο γίνεται ομαλά και σε βάθος χρόνου απρόσκοπτα.
Θέατρο Lib’ro, Κυψέλης 15, τηλέφωνο 697 810 4737
Σ’ ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο για να μιλήσουμε. Ήταν πραγματική ευχαρίστηση.
Ελπίζω από την επόμενη συνάντησή μας, να μιλάμε για τις παραστάσεις που θα φιλοξενήσει το θεάτρο Lib’ro.
Φωτεινή Βαμβούκη
Latest posts by Φωτεινή Βαμβούκη (see all)
- Γνωρίζουμε το Ορέστη Κυριάκο Πουλάκη μέσα από 8+1 ερωτήσεις - 23 Σεπτεμβρίου 2025
- Γνωρίζουμε τον Πέτρο Κασιμάτη μέσα από “9+1 Ερωτήσεις” - 17 Σεπτεμβρίου 2025
- Είδαμε την παράσταση “Η σκύλα” στο θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά. - 29 Μαΐου 2025
Καμία κριτική