Η θεατρική παράσταση “Έγκλημα Λάθους“, βασισμένη σε αφήγηση της Αιμιλίας Καραβία και σε κείμενο της Πολύνας-Ευτυχίας Γκιωνάκη, αποτελεί ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, θύματος μιας πολιτικά ταραγμένης εποχής, αλλά και μια βαθύτερη εξερεύνηση της ανθρώπινης μοίρας, της ιστορικής αδικίας και της διαχρονικής σύγκρουσης τέχνης και εξουσίας. Μέσα από τη σκηνοθετική προσέγγιση της Στέβης Μπουζιάνη και τις πολυεπίπεδες ερμηνείες των ηθοποιών, το έργο αναβιώνει όχι μόνο μια τραγική ιστορία, αλλά και το κλίμα φόβου και διχασμού που καθόρισε μια ολόκληρη περίοδο.
Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος
“Έγκλημα Λάθους” – Μια θεατρική ανατομία του πάθους και της προδοσίας
Υπάρχουν παραστάσεις που λειτουργούν ως απλές αφηγήσεις και άλλες που γίνονται ταξίδια, ανασκαφές στο συλλογικό και ατομικό υποσυνείδητο. Το “Έγκλημα Λάθους” της Πολύνας-Ευτυχίας Γκιωνάκη, σε σκηνοθεσία της Στέβης Μπουζιάνη, ανήκει αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία. Δεν είναι απλά μια θεατρική παράσταση· είναι μια κραυγή, ένας αναστοχασμός πάνω στην τέχνη, την εξουσία, τον φθόνο και τη μοίρα μιας γυναίκας που έζησε και πέθανε μέσα στις αντιφάσεις της Ιστορίας.
Ελένη Παπαδάκη: Η Μούσα και το Θύμα
Η σκηνή φωτίζει τη μορφή της Ελένης Παπαδάκη (τον ρόλο ενσαρκώνει η Πολύνα-Ευτυχία Γκιωνάκη), της τραγικής ηρωίδας που η Ιστορία της Ελλάδας πρώτα αποθέωσε και στη συνέχεια σταύρωσε. Η αφήγηση της δημοσιογράφου Αιμιλίας Καραβία (τον ρόλο ενσαρκώνει η Λίζυ Ξανθοπούλου) λειτουργεί ως ένας καθρέφτης, διαθλώντας τις όψεις της αλήθειας μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της Στέβης Μπουζιάνη. Η διαδρομή της Παπαδάκη δεν είναι μόνο η πορεία μιας ηθοποιού· είναι ένας αγώνας επιβίωσης μέσα σε έναν κόσμο όπου η τέχνη συνθλίβεται από την πολιτική, η αξία παραμορφώνεται από τον φθόνο και η αλήθεια σιγεί κάτω από το βάρος της προπαγάνδας.
Η Σκηνοθετική προσέγγιση
Η Στέβη Μπουζιάνη καταφέρνει να ξεφύγει από τις παγίδες του συμβατικού βιογραφικού θεάτρου. Το παρελθόν και το παρόν αλληλοδιαδέχονται σκηνικά, δημιουργώντας έναν χωροχρόνο, όπου τα ιστορικά γεγονότα δεν αναπαρίστανται απλώς, αλλά βιώνονται. Οι σκιές της Ιστορίας ζωντανεύουν μια ταραγμένη εποχή, γεμάτη πάθη και συγκρούσεις, συνδυάζοντας ιστορικά γεγονότα με την προσωπική διαδρομή της Παπαδάκη. Η προβολή ενός βίντεο θα μας δώσει πολλά στοιχεία για την Παπαδάκη και θα μας βάλει ακόμη πιο μέσα στην ιστορία και στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την ταραγμένη περίοδο. Η χρήση φωτισμών και βίντεο ενισχύει την ατμόσφαιρα, ενώ η παρουσία της πιανίστριας Μαρίας Κάτσαρη επί σκηνής προσθέτει μια ζωντανή μουσική διάσταση που συνοδεύει την αφήγηση.
Οι Ερμηνείες: Ένα Τρίγωνο Έντασης
Τρεις χαρακτήρες-κλειδιά υφαίνουν την ιστορία: η Αιμιλία Καραβία (Λίζυ Ξανθοπούλου), η Ελένη Παπαδάκη (Πολύνα-Ευτυχία Γκιωνάκη) και ο εκτελεστής της (Λευτέρης Παπανικολάου–Γκιωνάκης). Ο διάλογος ανάμεσα σε αυτούς δεν είναι μια απλή ανταλλαγή λέξεων, αλλά ένας σπαρακτικός αγώνας ανάμεσα στην καταγραφή της αλήθειας, τη φωνή του θύματος και την άρνηση της ενοχής. Οι ηθοποιοί κινούνται ανάμεσα στη θεατρικότητα και την ωμή πραγματικότητα, προκαλώντας τον θεατή να αμφισβητήσει όσα ξέρει ή νομίζει ότι ξέρει.
Η ερμηνεία της Πολύνας Γκιωνάκη καθηλωτική, ισορροπεί ανάμεσα στην ευαισθησία και τη δύναμη, αποδίδοντας μια Παπαδάκη γεμάτη πάθος, αξιοπρέπεια και τραγικό μεγαλείο. Αποδίδει με ευαισθησία και βάθος την πολυπλοκότητα της ηρωίδας και αναδεικνύει την εσωτερική δύναμη και την ευθραυστότητα της Παπαδάκη, προσφέροντας μια συγκινητική και αυθεντική παρουσίαση.
Η Λίζυ Ξανθοπούλου, ως Αιμιλία Καραβία, η πρώτη γυναίκα δημοσιογράφος στο συγκρότημα Λαμπράκη, λειτουργεί ως αφηγήτρια και συνδετικός κρίκος της ιστορίας. Η ερμηνεία της προσθέτει βάθος στην αφήγηση, φωτίζοντας τις πτυχές της ζωής της Παπαδάκη μέσα από τη δική της οπτική. Ο ρόλος της δημοσιογράφου απαιτεί μια αφηγηματική δύναμη που να μεταδίδει τόσο τον θαυμασμό όσο και την αγωνία για τη μοίρα της Παπαδάκη. Η ερμηνεία της ηθοποιού είναι στιβαρή, με ρυθμό που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, μεταφέροντας την ένταση της εποχής.
Ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης, στον ρόλο του εκτελεστή της Παπαδάκη, προσφέρει μια σύνθετη ερμηνεία, αποτυπώνοντας την εσωτερική σύγκρουση και τις προσπάθειες δικαιολόγησης των πράξεών του, καθώς θα πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ψυχρότητα και τις ηθικές του συγκρούσεις. Ο ηθοποιός αποδίδει τον χαρακτήρα με μια υπόγεια ένταση, χωρίς υπερβολές, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί για το βάρος των πράξεών του.
Η Μαρία Κάτσαρη, με την παρουσία της στην παράσταση, δεν είναι απλώς συνοδευτική μουσικός, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ατμόσφαιρας της παράστασης. Με το πιάνο της, δημιουργεί συναισθηματικές γέφυρες μεταξύ των σκηνών, ενισχύοντας τη δραματικότητα και προσδίδοντας μια σχεδόν κινηματογραφική υφή στην αφήγηση. Η μουσική της αποτελεί ένα από τα δυνατά σημεία της παράστασης, υπογραμμίζοντας τη βαθύτερη τραγικότητα της ιστορίας.
Τα σκηνικά της Λύμπερτη Πολύζου και τα κοστούμια της Ιρέν Χρονά αποδίδουν με ακρίβεια την εποχή, ενώ η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Βολονάκη και οι φωτισμοί της Στέβης Μπουζιάνη δημιουργούν μια ατμοσφαιρική εμπειρία για το κοινό.
Η Αποκατάσταση της Αλήθειας
Η συγγραφέας Πολύνα-Ευτυχία Γκιωνάκη δεν γράφει απλώς μια θεατρική βιογραφία. Διεκδικεί, απαιτεί και επιτυγχάνει μια αποκατάσταση της αλήθειας. Ο λόγος της είναι αιχμηρός, αλλά και ποιητικός, ιστορικός αλλά και εξομολογητικός. Με ευαισθησία, φέρνει στο φως την αλήθεια της Ελένης Παπαδάκη: η ηθοποιός που θαύμαζαν όλοι, αλλά και η γυναίκα που την πρόδωσε το ίδιο της το περιβάλλον. Η καλλιτέχνιδα που αποθέωσαν, αλλά και το θύμα που δεν είχε δικαίωμα υπεράσπισης.
Ένα Έγκλημα χωρίς Δικαίωση
Το “Έγκλημα Λάθους” είναι μια σπουδή πάνω στη φύση της κατηγορίας και της ενοχής. Ποιος αποφασίζει για το δίκαιο και το άδικο; Πόσες αλήθειες μπορεί να αντέξει η Ιστορία; Και κυρίως, πώς μπορούμε να κρίνουμε με τα μάτια του παρόντος ένα παρελθόν που δεν έπαψε ποτέ να αιμορραγεί; Σε μια εποχή όπου η Ιστορία συχνά ξαναγράφεται επιλεκτικά, το έργο αυτό τολμά να αναδείξει τα άβολα ερωτήματα. Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά θέτει τον θεατή απέναντι σε έναν καθρέφτη, όπου αντανακλώνται οι πιο σκληρές αλήθειες για την εξουσία, τον φθόνο, τη χειραγώγηση και την αέναη δίψα του ανθρώπου για θυσία. Στο τέλος της παράστασης, η Ελένη Παπαδάκη δεν είναι απλά μια ηθοποιός του παρελθόντος. Είναι μια συμβολική μορφή, ένα φάντασμα που επιστρέφει για να μας θυμίσει πως η τέχνη και η αλήθεια δεν πεθαίνουν ποτέ. Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι τις καταδικάζουν…
Καμία κριτική