Υπάρχουν παραστάσεις που σου ψιθυρίζουν τη θεματική τους και άλλες που σου την εκσφενδονίζουν κατάμουτρα. Το “New Order” του Σέρτζι Πομπερμάγιερ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, ανήκει αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία: μια σκηνική εμπειρία ωμή, ηλεκτρισμένη, γεμάτη από τον αχαλίνωτο παλμό της κοινωνικής ασφυξίας.
Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος
Η παράσταση “New Order” επιχειρεί να συνομιλήσει με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, συνθέτοντας μια ατμοσφαιρική αφήγηση που συνδυάζει θεατρικές, κινηματογραφικές και χορογραφικές επιρροές. Το έργο σκηνοθετημένο με έντονη εικαστική προσέγγιση, διαμορφώνει έναν κόσμο όπου η εξουσία, η επιτήρηση και η ανθρώπινη αντίσταση συγκρούονται με οδυνηρό, αλλά ειρωνικό και ποιητικό τρόπο. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί τις εξαιρετικές ερμηνευτικές δυνατότητες των ηθοποιών, όπου μαζί με τον φωτιστικό και σκηνικό σχεδιασμό δημιουργούν τη δυστοπική ατμόσφαιρα του έργου, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση εγκλωβισμού και επιτήρησης.
Ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθετεί με πυρετώδη ενέργεια, μετατρέποντας τη σκηνή του θεάτρου Εν Αθήναις σε ένα ηφαίστειο που κοχλάζει από οργή και αγωνία. Ο ρυθμός της παράστασης είναι σφιχτοδεμένος, χωρίς περιττές παύσεις ή υπερβολές. Κάθε λεπτό σε κρατά δέσμιο της ιστορίας, σαν να σε έχει αρπάξει ένα αόρατο χέρι που σε σπρώχνει βίαια προς το αναπόφευκτο. Ο χώρος μεταμορφώνεται σε ένα καταπιεστικό κουτί εγκλεισμού, μια μεταφορά της κοινωνικής και οικονομικής παγίδας που καταπίνει τους ήρωες και μαζί τους θεατές.
Στον ρόλο της γυναίκας που δεν έχει τίποτα να χάσει, η Ράνια Σχίζα δεν υποδύεται απλώς, αλλά ενσαρκώνει. Η ερμηνεία της μοιάζει με γυμνό ηλεκτροφόρο καλώδιο, η ένταση κυλά στο σώμα της, διαπερνά κάθε κύτταρό της και εκτοξεύεται προς το κοινό. Το βλέμμα της είναι ένα μείγμα απελπισίας και ψυχρής εκδίκησης, ένα κάτοπτρο των αδικημένων που δεν αντέχουν άλλο.
Ο Ιωσήφ Πολυζωίδης αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι μπορεί να κυριαρχήσει στη σκηνή ακόμα και μέσα από την ακινησία του. Με ένα εσωτερικό βάθος που σπάνια συναντάται, ισορροπεί ανάμεσα στην οργή και τη λογική, στο «θέλω» και στο «πρέπει». Ο τρόπος που παίζει με τις σιωπές του είναι καθηλωτικός, καθώς κάθε παύση του μοιάζει να κρύβει μια ιστορία.
Η Έλενα Τυρέα, ως ενσάρκωση της αδιάφορης εξουσίας, υιοθετεί μια αποστασιοποιημένη, σχεδόν ρομποτική προσέγγιση. Με ψυχρότητα και μια ανεπαίσθητη ειρωνεία, δημιουργεί έναν χαρακτήρα που δεν χρειάζεται να υψώσει τον τόνο της φωνής για να μας προκαλέσει οργή, αφού η απάθειά της είναι αρκετή.
Ο Φώτης Λαζάρου προσθέτει μια πικρή χροιά χιούμορ, θυμίζοντας ότι ακόμα και στο χάος υπάρχει χώρος για ειρωνική ελαφρότητα. Η φυσικότητά του αποπνέει μια ειλικρινή αυθεντικότητα, κάνοντας την παρουσία του μια αναγκαία ανάσα στην ασφυκτική ένταση του έργου.
Η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη λειτουργεί σαν ένας αθέατος αφηγητής. Αντί να συνοδεύει απλώς τη δράση, την πυροδοτεί. Οι ήχοι του διατρέχουν την παράσταση σαν υπόγειες δονήσεις που προειδοποιούν για την έκρηξη. Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα δεν φωτίζουν απλώς τη σκηνή, αλλά την τεμαχίζουν, δημιουργώντας σκιές και έντονες αντιθέσεις που εντείνουν την αίσθηση εγκλωβισμού.
Το “New Order” δεν είναι απλώς ένα έργο για την κοινωνική αδικία. Είναι ένα έργο που σε αναγκάζει να τη νιώσεις στο πετσί σου. Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, αιχμηρή σαν ξυράφι και οι ερμηνείες του δυνατού καστ σε παρασύρουν σε ένα θεατρικό ορμητήριο, όπου το ηθικό και το ανήθικο παλεύουν μέχρις εσχάτων. Το έργο επιχειρεί να εξερευνήσει τις έννοιες της ελευθερίας και της καταπίεσης σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Αντλεί έμπνευση από τη σύγχρονη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, θίγοντας ζητήματα όπως η αστυνόμευση, ο έλεγχος των μαζών, την κοινωνική αδικία και το πέρασμα στη Νέα Τάξη των Πραγμάτων. Εν κατακλείδι, η παράσταση καταφέρνει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου η καταπίεση και η ελπίδα συνυπάρχουν, αφήνοντας το κοινό με ένα αίσθημα ανησυχίας αλλά και προβληματισμού.
Καμία κριτική