Η παράσταση «Αριάδνη, ζώντας με Σχιζοφρένεια» είναι μια κραυγή που σπάει τη σιωπή γύρω από τα ψυχικά νοσήματα, αποδομώντας έτσι στερεότυπα και φόβους και προσκαλώντας το κοινό σε έναν διάλογο για την ψυχική υγεία με τρόπο που είναι ταυτόχρονα ευαίσθητος και ισχυρός. Η παράσταση αυτή μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για φως και ελπίδα.
Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος
Η θεατρική παράσταση «Αριάδνη, ζώντας με Σχιζοφρένεια» αποτελεί μια τολμηρή και συγκινητική εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής, φωτίζοντας τις αθέατες πτυχές της ψυχικής νόσου με ευαισθησία και ειλικρίνεια. Το έργο, γραμμένο από την ψυχολόγο και ψυχοθεραπεύτρια Αρετή Χαρτοφύλακα, αντλεί έμπνευση από την επαγγελματική της εμπειρία, προσφέροντας μια αυθεντική ματιά στην καθημερινότητα των ατόμων που ζουν με σχιζοφρένεια.
Η ιστορία επικεντρώνεται στην Αριάδνη, μια γυναίκα που διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια στα 23 της χρόνια και φιλοξενείται σε Ξενώνα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης. Μέσα από τα μάτια της, ο θεατής βυθίζεται σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συγχέονται, με τις σκιές να αποτελούν σύμβολα των εσωτερικών της δαιμόνων. Η Αριάδνη παλεύει να βρει την ισορροπία, αναζητώντας το φως μέσα στο σκοτάδι της νόσου της.
Η σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου αποτελεί ένα από τα δυνατά στοιχεία της παράστασης, καθώς καταφέρνει να μετατρέψει ένα δύσκολο και πολυεπίπεδο θέμα σε μια θεατρική εμπειρία που καθηλώνει. Με την σκηνοθετική του ματιά, ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος δίνει στον θεατή τη δυνατότητα να εισχωρήσει στον ψυχισμό της Αριάδνης, σαν μία γέφυρα που συνδέει το κοινό με τον εσωτερικό κόσμο της Αριάδνης, βιώνοντας έτσι τη σύγχυση, την αγωνία, αλλά και τις στιγμές διαύγειας και ελπίδας, μετατρέποντας την παράσταση σε μία βαθιά συναισθηματική εμπειρία.
Η χρήση των σκιών ως αναπαράσταση της σχιζοφρένειας, μέσω των εξαιρετικών χορογραφιών, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ονειρική, αλλά και τρομακτικά αληθινή, όπου η νόσος γίνεται ορατή, παρούσα, αναπόφευκτη. Οι φωτισμοί, σε συνδυασμό με τη μουσική επένδυση, χτίζουν μια σκηνική ατμόσφαιρα που άλλοτε πνίγει με την ένταση της και άλλοτε φωτίζει τις πιο ανθρώπινες και ζεστές στιγμές της Αριάδνης, αποδίδοντας τη λεπτή γραμμή μεταξύ σκοταδιού και φωτός. Η ασπρόμαυρη χρωματική παλέτα των κοστουμιών τους μπορεί να παραπέμπει στη λεπτή ισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και παραληρηματισμού, μεταξύ φωτός και σκοταδιού.
Η Λίζυ Ξανθοπούλου, στον ρόλο της Αριάδνης, παραδίδει μια ερμηνεία που συγκλονίζει με την αυθεντικότητά της και την ευαισθησία της. Με λεπτές αποχρώσεις και βαθιά κατανόηση του χαρακτήρα, αποτυπώνει με ακρίβεια τις εσωτερικές διακυμάνσεις μιας γυναίκας που ζει στη σκιά της σχιζοφρένειας. Η ερμηνεία της είναι πολυδιάστατη, άλλοτε εύθραυστη και τρυφερή, άλλοτε σπαρακτική και γεμάτη ένταση, καταφέρνει να μεταφέρει στον θεατή όλο το φάσμα των συναισθημάτων της, αλλά και την αδάμαστη επιθυμία για ζωή. Με κάθε βλέμμα, κάθε διστακτική ή εκρηκτική κίνηση, η Λίζυ Ξανθοπούλου κατορθώνει να δώσει σάρκα και οστά σε έναν ρόλο απαιτητικό, που απαιτεί εσωτερική μεταμόρφωση και πλήρη συναισθηματική έκθεση. Η ερμηνεία της δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, κάνοντας τον θεατή να ταυτιστεί, να συμπονέσει και να κατανοήσει βαθύτερα την ανθρώπινη διάσταση της ψυχικής νόσου.
Η Ευγενία Αποστόλου, στον ρόλο της Φωτεινής, δεν είναι απλώς η ψυχολόγος της Αριάδνης, αλλά είναι η φωνή της λογικής, η ήρεμη δύναμη, η γέφυρα που συνδέει την Αριάδνη με την πραγματικότητα. Με μια ερμηνεία διακριτική, αλλά ουσιαστική, αποτυπώνει με ακρίβεια τη λεπτή ισορροπία που απαιτεί ο ρόλος της, την επαγγελματική απόσταση, τη στοργική φροντίδα, αλλά και τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής. Η Ευγενία Αποστόλου ενσαρκώνει μια φιγούρα εμπιστοσύνης και στήριξης, δημιουργώντας έτσι το “αντίβαρο” στην ταραγμένη εσωτερική ζωή της Αριάδνης.
Οι χορευτές Ανδριάνα Μαθιουδάκη και Νίκος Γονίδης ενσαρκώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο τις σκιές που στοιχειώνουν τον κόσμο της Αριάδνης, προσδίδοντας στην παράσταση μια βαθιά συναισθηματικότητα και ένταση. Μέσα από τις άψογα συντονισμένες χορογραφίες τους, η σχιζοφρένεια μεταμορφώνεται σε ζωντανή εικόνα, παίρνει σχήμα και κίνηση, κάνοντας τη σιωπηλή πάλη της Αριάδνης αισθητή και βαθιά συγκινητική. Οι χορογραφίες τους, ακριβείς και γεμάτες εκφραστική δύναμη, συνθέτουν μία οπτική χορευτική αναπαράσταση και ένα ταξίδι που ισορροπεί ανάμεσα στο χάος και την τάξη, το φόβο και την ελπίδα. Η αρμονία και η ένταση στις κινήσεις τους αντανακλούν τις εναλλαγές της ψυχικής της κατάστασης, από την ψευδαίσθηση της ηρεμίας, μέχρι την ασφυκτική πίεση μιας κρίσης. Ένα σιωπηλό, αλλά εκρηκτικό δίδυμο, το οποίο λειτουργεί σαν μια ζωντανή προέκταση του εσωτερικού κόσμου της Αριάδνης, δημιουργώντας ένα από τα πιο δυνατά και ατμοσφαιρικά στοιχεία της παράστασης.
Η παράσταση «Αριάδνη, ζώντας με Σχιζοφρένεια» είναι μια κραυγή που σπάει τη σιωπή γύρω από τα ψυχικά νοσήματα, αποδομώντας έτσι στερεότυπα και φόβους και προσκαλώντας το κοινό σε έναν διάλογο για την ψυχική υγεία με τρόπο που είναι ταυτόχρονα ευαίσθητος και ισχυρός. Η παράσταση αυτή μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για φως και ελπίδα.
Καμία κριτική