Η παράσταση «Η Ετυμηγορία», σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Barry Reed, δεν είναι απλώς ένα ακόμα δικαστικό δράμα, αλλά μια πολυδιάστατη εμπειρία που ξεγυμνώνει την ψυχή του θεατή, θέτοντάς τον προ των ευθυνών του απέναντι στην έννοια της δικαιοσύνης.
Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος
Από τη στιγμή που χαμηλώνουν τα φώτα στην αίθουσα του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», η θεατρική σκηνή μεταμορφώνεται σε ένα εικονικό δικαστήριο, όπου οι θεατές δεν είναι απλοί παρατηρητές, αλλά ένορκοι μιας υπόθεσης που ξεπερνά τα στενά όρια της μυθοπλασίας. Η παράσταση «Η Ετυμηγορία», σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Barry Reed, δεν είναι απλώς ένα ακόμα δικαστικό δράμα, αλλά μια πολυδιάστατη εμπειρία που ξεγυμνώνει την ψυχή του θεατή, θέτοντάς τον προ των ευθυνών του απέναντι στην έννοια της δικαιοσύνης.
Η παράσταση “Η Ετυμηγορία” αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές προτάσεις της σεζόν, συνδυάζοντας μια στιβαρή σκηνοθετική ματιά με εξαιρετικές ερμηνείες. Ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας καταφέρνει να μεταφέρει στο κοινό την ένταση και την αγωνία της δικαστικής αίθουσας, διαμορφώνοντας ένα σκηνικό που αναδεικνύει εξαιρετικά την υπόθεση και την πλοκή του έργου, αλλά και τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων.
Ο Πέτρος Ζούλιας πετυχαίνει μια καλοκουρδισμένη ισορροπία ανάμεσα στον κινηματογραφικό ρυθμό και τη θεατρική δραματουργία. Η χρήση πολυδιάστατων σκηνικών και οι γρήγορες εναλλαγές χώρων διατηρούν την αίσθηση ενός καταιγιστικού θρίλερ που κρατά τον θεατή σε αγωνία. Το δικαστήριο, το μπαρ όπου καταφεύγει ο Γκάλβιν, τα ψυχρά νοσοκομειακά δωμάτια – όλα μεταβάλλονται οργανικά, δίνοντας στη σκηνή μια ζωντάνια που θυμίζει ταινία υψηλών προδιαγραφών. Η μουσική επένδυση, διακριτική αλλά με έντονη υποβλητικότητα, συνεισφέρει στην ατμόσφαιρα, ενώ οι φωτισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συναισθηματική φόρτιση των στιγμών. Η ένταση ανεβαίνει σταδιακά, φτάνοντας σε μια κορύφωση που καθηλώνει.
Στην καρδιά της αφήγησης βρίσκεται ο Φρανκ Γκάλβιν, ένας άνθρωπος στα όρια της προσωπικής του κατάρρευσης, ένας ξεπεσμένος δικηγόρος που βουλιάζει στο αλκοόλ, στην απελπισία και ισορροπεί ανάμεσα στην ήττα και την ανάσταση. Από την πρώτη στιγμή, μας συστήνει έναν άνθρωπο στα όρια της αυτοκαταστροφής που έχει χάσει την αυτοεκτίμησή του, αλλά διατηρεί βαθιά μέσα του τη σπίθα της ακεραιότητας. Όταν του δίνεται η ευκαιρία να αναλάβει μια υπόθεση ιατρικής αμέλειας, δεν αντιλαμβάνεται απλώς ότι μάχεται για τη δικαίωση μιας αθώας γυναίκας, αλλά ότι βρίσκεται μπροστά στη μοναδική του ευκαιρία για λύτρωση. Η σταδιακή του μεταμόρφωση μέσα από τη μάχη του για τη δικαιοσύνη είναι συγκλονιστική. Ο Γρηγόρης Βαλτινός στον ρόλο του Γκάλβιν απογειώνει τον χαρακτήρα του με μια ερμηνεία πολυεπίπεδη, γεμάτη εσωτερικές συγκρούσεις, εντάσεις και σπαρακτική ειλικρίνεια, που δεν περιορίζεται στη ρητορική της δικαστικής αίθουσας, αλλά αγγίζει τα πιο σκοτεινά και εσωτερικά μονοπάτια της ανθρώπινης συνείδησης.. Με κάθε του βλέμμα και παύση, καταφέρνει να μεταδώσει τη βασανιστική πορεία ενός ανθρώπου που ακροβατεί στο σχοινί της ηθικής του αφύπνισης.
Δίπλα στον καταξιωμένο Γρηγόρη Βαλτινό, ένας στιβαρός θίασος δίνει σάρκα και οστά στη θεατρική αυτή μονομαχία. Η Ζέτα Δούκα ενσαρκώνει με πάθος και εκρηκτική δυναμική τον ρόλο της γυναίκας που βλέπει τη ζωή της να καταστρέφεται. Πιο αναλυτικά, η Ζέτα Δούκα στον ρόλο της Ντόνα είναι αφοπλιστική. Με την αινιγματική της γοητεία και τη διαρκή της ένταση, ενσαρκώνει τον χαρακτήρα με τρόπο που αφήνει το κοινό να αναρωτιέται διαρκώς για τα αληθινά της κίνητρα. Η Ζέτα Δούκα δεν υποδύεται απλώς μια femme fatale, αλλά μια γυναίκα που κινείται σε έναν κόσμο γεμάτο σκιές και συμφέροντα. Ο τρόπος με τον οποίο αποκαλύπτει σταδιακά τις συναισθηματικές ρωγμές της, δημιουργεί έναν χαρακτήρα που παραμένει στη μνήμη του θεατή πολύ μετά την αυλαία.
Ο Γιώργος Σουξές, ως ο αντίπαλος δικηγόρος Εντ Κονκάννον, αποδίδει μια ψυχρή, αλλά δελεαστικά χαρισματική φιγούρα εξουσίας, που πείθει για την πανουργία και τον αμείλικτο κυνισμό του, καθώς είναι η επιτομή της ψυχρής, στυγνής δικαστικής εξουσίας. Με τη στιβαρή του παρουσία και το αγέρωχο ύφος του, καταφέρνει να δημιουργήσει έναν αντίπαλο που δεν είναι καρικατούρα κακού, αλλά ένας αληθινός, έξυπνος και επικίνδυνος αντίπαλος. Ο Γιώργος Σουξές δεν υπερβάλλει ούτε στιγμή, αλλά δίνει στην ερμηνεία του μια τρομακτική ηρεμία, ενσαρκώνοντας την παντοδυναμία των ισχυρών που δρουν χωρίς ηθικούς φραγμούς.
Εξαιρετική, η Χριστίνα Τσάφου στον ρόλο της μητέρας της Ντέμπορα είναι συγκλονιστική, αφού αποδίδει το πένθος και την οργή με αξιοθαύμαστη ευαισθησία, δίνοντας στη σκηνή έναν σπαρακτικό ρεαλισμό. Η ερμηνεία της είναι γεμάτη απόγνωση, αλλά και μια αίσθηση ήρεμης αξιοπρέπειας, η οποία προσδίδει στην ιστορία μια συγκινητική διάσταση. Δεν είναι απλώς η μάνα που θρηνεί, αλλά η φωνή της αδικίας, η προσωποποίηση του πόνου που δεν φωνάζει, αλλά καθηλώνει.
Ο Βασίλης Χαλακατεβάκης ως Μόε είναι η ανθρώπινη καρδιά της ιστορίας. Παρέχει στον Γκάλβιν την υποστήριξη και τη σταθερότητα που χρειάζεται, ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως συνείδηση του ήρωα. Η ερμηνεία του είναι γεμάτη ανθρωπιά και ζεστασιά, προσφέροντας μια διακριτική, αλλά ουσιαστική αντίθεση στο κυνικό περιβάλλον της δίκης.
Ο Νίκος Αρβανίτης στον ρόλο του γιατρού-κατηγορούμενου αποτυπώνει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια την αλαζονεία της εξουσίας. Είναι ένας χαρακτήρας που ισορροπεί μεταξύ του καθήκοντος και της συγκάλυψης, καθώς τον αποδίδει με μια ερμηνεία που ξεχωρίζει για την εσωτερική της ένταση.
Ο Μανώλης Γεραπετρίτης στον ρόλο του δικαστή καταφέρνει να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα που αποτελεί το σύμβολο της αμερόληπτης – ή και ενίοτε μεροληπτικής – δικαιοσύνης. Με αυστηρό ύφος και απόλυτα ελεγχόμενη κινησιολογία, δημιουργεί μια παρουσία που αποπνέει κύρος και εξουσία. Ο Μανώλης Γεραπετρίτης δεν περιορίζεται απλώς σε έναν ρόλο διεκπεραιωτικό, αλλά προσδίδει στον δικαστή του ένα υπόβαθρο ψυχολογικής έντασης, αφήνοντας υπονοούμενα για το πώς η εξουσία μπορεί να είναι τόσο αμετάκλητη όσο και ανθρώπινα ατελής.
Η «Ετυμηγορία» δεν είναι απλά ένα έργο για το δικαστικό σύστημα – είναι μια καταγγελία απέναντι σε ένα σύστημα που ευνοεί τους ισχυρούς και συνθλίβει τους αδύναμους. Ο θεατής νιώθει την αμφισημία των ηθικών επιλογών, τη διαφθορά που υπονομεύει την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και τη δυνατότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να αναγεννηθεί ακόμα και μέσα από την πιο άνιση μάχη. Όπως σε κάθε πραγματική δίκη, έτσι κι εδώ, η τελική ετυμηγορία ανήκει στους θεατές. Θα παραδοθούν στον κυνισμό της εξουσίας ή θα πιστέψουν πως ακόμα και ένας και μόνος άνθρωπος μπορεί να φέρει την αλλαγή; Η παράσταση του Πέτρου Ζούλια όχι μόνο απαντά σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά τα αφήνει να αντηχούν πολύ μετά το τέλος της παράστασης.
Καμία κριτική