Στο θεατρικό έργο «Μονόκλινο σε Μπουάτ», η Όλγα Στέφου μας προσκαλεί σε ένα βαθύ και πολυεπίπεδο ταξίδι στην ψυχή μιας γυναίκας που αντιμετωπίζει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ύπαρξής της. Την παράσταση σκηνοθετεί η Άννα Χατζησοφιά, όπου εξερευνά με τόλμη θέματα όπως η κακοποίηση, ο βιασμός, η ψυχική και σωματική ασθένεια, καθώς και οι τραυματικές σχέσεις που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια.
Γράφει ο Νικόλαος – Νεκτάριος Γινάργυρος
Η ηρωίδα, μέσα από μια εσωτερική διαδρομή, αντιμετωπίζει τους «δαίμονές» της, χρησιμοποιώντας ως όπλα το χιούμορ, την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό. Στο πλευρό της στέκονται οι σημαντικές γυναίκες της ζωής της: η μητέρα, η γιαγιά, η ψυχολόγος και οι φίλες της, που λειτουργούν ως πυλώνες στήριξης και κατανόησης. Καθώς διανύει αυτή τη διαδρομή, ο προσωπικός της αγώνας αποκτά καθολική διάσταση, συγκινώντας κάθε θεατή που έχει ζήσει αντίστοιχες εμπειρίες ή έχει βρεθεί δίπλα σε κάποιον που τις έχει αντιμετωπίσει.
Η σκηνοθετική προσέγγιση της Άννας Χατζησοφιά αποδίδει με ευαισθησία και σεβασμό τις λεπτές αποχρώσεις του κειμένου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που εναλλάσσεται μεταξύ του σκοταδιού και του φωτός, του πόνου και της ελπίδας. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι καθηλωτικές, αποτυπώνοντας με αυθεντικότητα τις εσωτερικές συγκρούσεις και την πορεία προς την αυτογνωσία και την αποδοχή.
Η Ελένη Φίλιππα ενσαρκώνει την ώριμη εκδοχή της ηρωίδας με μια ηρεμία που φέρει το αποτύπωμα όλων των δυσκολιών και των αγώνων του παρελθόντος. Με μια υποδειγματική οικονομία εκφραστικών μέσων, φέρνει στη σκηνή τη γνώση, την αντοχή και τη δύναμη μιας γυναίκας που έχει αγγίξει τον πάτο, αλλά έχει επιλέξει να σταθεί ξανά στα πόδια της. Η παρουσία της είναι μαγνητική και η ερμηνεία της αφήνει μια αίσθηση κάθαρσης και λύτρωσης.
Η ερμηνεία της Τζίνης Παπαδοπούλου είναι στιβαρή, γεμάτη εσωτερική ένταση και εκφραστικότητα. Με κάθε βλέμμα, κάθε σιωπή, κάθε ανάσα, αποτυπώνει τον διαρκή αγώνα μεταξύ λύτρωσης και παραίτησης. Στην ερμηνεία της καθρεφτίζεται η βαθύτερη αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης: η επιμονή να προχωράς, ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα.
Η Ιφιγένεια Καραμήτρου ενσαρκώνει με συγκινητική ευαισθησία τη νεαρή εκδοχή της ηρωίδας, αποδίδοντας την αθωότητα, τον έρωτα και τον φόβο της με απόλυτη φυσικότητα. Η ερμηνεία της είναι γεμάτη δύναμη, αλλά αναδεικνύεται και εύθραυστη, καθώς περνά από την τρυφερότητα στην απόγνωση και τελικά στη συνειδητοποίηση.
Η παράσταση δεν διστάζει να θίξει θέματα ταμπού, προσκαλώντας το κοινό σε μια βαθιά συναισθηματική και διανοητική εμπειρία. Το «Μονόκλινο σε Μπουάτ» αποτελεί έναν καθρέφτη της σύγχρονης κοινωνίας, αναδεικνύοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και προσφέροντας ένα μήνυμα ελπίδας και δύναμης.
Πρόκειται για μια παράσταση που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο, προκαλώντας σκέψεις και συναισθήματα που παραμένουν ζωντανά πολύ μετά το τέλος της παράστασης.
Καμία κριτική