Η παράσταση “Τα Πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία και θεατρική διασκευή της Ανδρονίκης Αβδελιώτη, αναβιώνει στη σκηνή ένα από τα πιο εμβληματικά ψυχολογικά θρίλερ του 20ού αιώνα. Το μυθιστόρημα της Shirley Jackson δεν αφορά μόνο τα παραφυσικά και απόκοσμα φαινόμενα, αλλά είναι μια σπουδή πάνω στον ανθρώπινο φόβο, τη μοναξιά και τις πληγές που κουβαλά ο άνθρωπος. Αυτήν ακριβώς την πολυεπίπεδη αφήγηση καταφέρνει να αποτυπώσει η παράσταση, με μια ατμόσφαιρα που παγώνει το αίμα και μια διαρκή ένταση που κατακλύζει τη σκηνή.
Γράφει ο Νίκος Γινάργυρος για το kallitexnes.gr
Η θεατρική διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος της Shirley Jackson, “The Haunting of Hill House“, με τίτλο “Τα Πνεύματα του Χιλ Χάους“, ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Αγγέλων Βήμα, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία που συνδυάζει το υπερφυσικό με την ανθρώπινη ψυχολογία. Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη καταφέρνει να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος στη σκηνή, δημιουργώντας ένα περιβάλλον όπου το μυστήριο και η αγωνία κυριαρχούν.
Η υπόθεση ακολουθεί τον καθηγητή Τζον Μόνταγκιου, ο οποίος, αναζητώντας αποδείξεις για το υπερφυσικό, προσκαλεί τρεις αγνώστους να μείνουν μαζί του στην απομονωμένη έπαυλη του Χιλ Χάους. Η Ελεονώρα, η Θίοντορ και ο Λουκ αποδέχονται την πρόσκληση, και σύντομα βρίσκονται αντιμέτωποι με ανεξήγητα φαινόμενα που δοκιμάζουν τα όρια της λογικής και της ψυχικής τους αντοχής.
Το Χιλ Χάους δεν είναι ένα απλό σκηνικό, είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένας χαρακτήρας με δική του θέληση και ψυχή. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί στο έπακρο τους χώρους, τις σκιές και τη μουσική, μετατρέποντας τη σκηνή σε έναν λαβύρινθο μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, στον ρόλο της Ελεονώρας, μας προσφέρει μια ερμηνεία που ισορροπεί μεταξύ ψυχολογικού ρεαλισμού και υπερβατικότητας, γεμάτη ρωγμές, τραυματισμένη, αλλά και υπνωτιστικά ποιητική. Ο κατακερματισμένος ψυχισμός της αποτυπώνεται μέσα από τις σπασμωδικές κινήσεις, τις εναλλαγές στη φωνή και το βλέμμα που μοιάζει να κοιτάζει προς κάτι αόρατο. Η σταδιακή της ταύτιση με το σπίτι γίνεται βασανιστικά αληθινή, αφήνοντας τους θεατές με ένα σφίξιμο στο στήθος.
Η Αλεξάνδρα Στεργίου, στον ρόλο της Θίοντορ, καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στη δυναμικότητα και την ευθραυστότητα, δίνοντας στον χαρακτήρα της μια ανεπιτήδευτη άνεση, χωρίς να χάνει ποτέ το μυστήριο που την περιβάλλει. Οι τηλεπαθητικές της ικανότητες δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά μέρος της πολυδιάστατης ψυχολογίας της. Το χιούμορ, ο ερωτισμός και οι στιγμές αγωνίας της Αλεξάνδρας είναι καλοζυγισμένα, προσφέροντας μια βαθιά εσωτερική ερμηνεία.
Ο Θάνος Κρομμύδας, στον ρόλο του Λουκ, ξεκινά ως ο “εύθυμος” χαρακτήρας της ιστορίας, ένας άντρας που μοιάζει επιφανειακός και ανέμελος, αλλά σταδιακά μεταμορφώνεται σε έναν άνθρωπο παγιδευμένο στον φόβο του. Ο Θάνος αποδίδει αριστοτεχνικά αυτή τη μετάβαση, ξεκινώντας με χαλαρότητα και αυτοπεποίθηση και καταλήγοντας σε μια εσωτερική κατάρρευση που κόβει την ανάσα.
Ο Κωνσταντίνος Ρόδης, στον ρόλο του Δρ. Μόνταγκιου, ενσαρκώνει τον επιστήμονα που προσπαθεί να εξηγήσει το ανεξήγητο, αλλά σταδιακά παρασύρεται από την ίδια του την έρευνα. Με μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και εσωτερικότητα, ο Κωνσταντίνος αποδίδει με λεπτότητα το πάθος του χαρακτήρα του για τη γνώση, καθώς και την αμφιταλάντευσή του μεταξύ λογικής και μεταφυσικού τρόμου.
Η Μάιρα Ξύδη, στον ρόλο της κυρίας Ντάντλεϊ, φέρνει στη σκηνή μια παρουσία ψυχρή, επιβλητική και απρόσιτη. Κάθε σκηνή της λειτουργεί ως προμήνυμα κακού, ενώ η μονότονη, απόκοσμη χροιά της φωνής της και η αδιαπέραστη έκφρασή της κάνουν την παρουσία της εξαιρετικά ανατριχιαστική. Ένα βλέμμα της αρκεί για να νιώσει ο θεατής πως κάτι φρικτό πλησιάζει.
Η μουσική του Διονύση Σιδηροκαστρίτη είναι ένας συνδυασμός υπόγειας ανησυχίας και παιδικών αναμνήσεων, που εντείνει την αίσθηση της αγωνίας και της ανησυχίας. Οι ήχοι του σπιτιού μοιάζουν να αντηχούν στο μυαλό των θεατών, κάνοντάς τους να νιώθουν πως βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στον ίδιο τον εφιάλτη. Τα κοστούμια, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές, απλά, αλλά ατμοσφαιρικά, ενισχύουν τους χαρακτήρες, αποτυπώνοντας τις προσωπικότητες και τις εσωτερικές τους διακυμάνσεις.
Εν κατακλείδι, αυτή η παράσταση διαπερνά τις αισθήσεις, αφήνοντας μια μόνιμη αίσθηση ανησυχίας, λες και κάτι από το Χιλ Χάους σε ακολουθεί και μετά το τέλος της. Τα σκηνικά, οι φωτισμοί και η μουσική δεν είναι απλώς εργαλεία, αλλά μέρος της ίδιας της αφήγησης. Η σκηνοθεσία της Ανδρονίκης Αβδελιώτη επιτυγχάνει το ακατόρθωτο: να φέρει στη σκηνή έναν ζωντανό εφιάλτη που φωλιάζει στο μυαλό των θεατών για καιρό.
Αν αγαπάτε το ψυχολογικό θρίλερ, το υπερφυσικό και την ατμόσφαιρα του gothic horror, αυτή η παράσταση είναι ένα must-see.
Καμία κριτική