Λίγα λόγια για το έργο:
Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας-κόρης. Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία για την εξέλιξη του ανθρώπου σχέση, όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της.
Η κριτική μας:
Η σκηνοθέτις Ρέινα Εσκενάζυ, πέρα από την έξοχη αναπαράσταση της σχέσης των ηρωίδων, θέτει μ΄έμμεσο τρόπο καίρια ερωτήματα για την ίδια τη ζωή και την προσπάθεια κάθε ανθρώπου να την νοηματοδοτήσει. Ο κάθε άνθρωπος αναζητά, αναρωτιέται, φιλοσοφεί, προσπαθεί να δώσει ουσία και βάθος στην ύπαρξή του. Η προσωπική μου κατάθεση είναι ότι η σίγουρη καταφυγή του ανθρώπου, είναι η αγάπη και τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτή την μοναδική όαση ελπίδας και πνευματικής μέθεξης.
Δίπλα στις έξοχες πρωταγωνίστριες Πέγκυ Σταθακοπούλου και Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, στάθηκαν επάξια η Ισιδώρα Δωροπούλου και η Ελίνα Γιαννάκη. Πάντρεψαν την ωριμότητα με το ταλέντο και την ορμή της νιότης τους!
Η σκηνοθεσία της κ. Εσκενάζυ ήταν μεστή, σίγουρη, εξέπνεε ηρεμία και πνευματικότητα. Η κ. Πέγκυ Σταθακοπούλου ήταν γλυκιά, τρυφερή, η ερμηνεία της είχε μία ωριμότητα και μία σεμνότητα. Η ερμηνεία της κ. Αντιγόνης Γλυκοφρύδη είχε μία εσωτερικότητα, αλλά και πνευματική ένταση. Πάλευε και εκείνη όλη της την ζωή με τα πάθη, τις δυσκολίες, αλλά και τις εσωτερικές αντιφάσεις της. Δίπλα στις έξοχες αυτές πρωταγωνίστριες, στάθηκαν επάξια η Ισιδώρα Δωροπούλου και η Ελίνα Γιαννάκη. Μπράβο και στις τέσσερις! Πάντρεψαν την ωριμότητα με το ταλέντο και την ορμή της νιότης τους!
Τα κοστούμια ήταν λιτά και απέριττα, καθώς καταδείκνυαν την εύθραυστη ψυχική ισορροπία των ηρωίδων. Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη ήταν καίριοι, ενώ τα σκηνικά του Μιχάλη Σδούγκου ήταν σ’ ένα μεγάλο βαθμό κλειστοφοβικά, καθώς καθρέφτιζαν την ψυχική ένταση, αγωνία, αλλά και τις εσωτερικές αντιφάσεις των ηρωίδων. Ωστόσο, τ’ ανοίγματα των σκηνικών απεικόνιζαν μια νότα ελευθερίας και μια ευκαιρία πετάγματος προς μία ζωή πιο όμορφη, πιο γεμάτη, πιο αισιόδοξη, πιο δημιουργική και σίγουρα πιο ανθρώπινη. Στο τέλος-τέλος, τί αξίζει μια ζωή χωρίς αγάπη, τρυφερότητα και ανθρώπινη επαφή; Ένα μεγάλο μπράβο στον Μιχάλη Σδούγκο, αλλά και την Κατερίνα Μαραγκουδάκη για την έξοχη δουλειά τους, που τόσο αρμονικά συμπλήρωσε τις ερμηνείες και τα βαθιά νοήματα της παράστασης.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά Μιχάλης Σδούγκος
Κίνηση: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Διεύθυνση και οργάνωση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Βοηθός παραγωγής: Έμα Μαυρέλη
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκοβέ
Παίζουν:
Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Ελίνα Γιαννάκη
Η παράσταση «Μη σκοτώνεις τη μαμά» είναι ένα δυνατό ψυχογράφημα, ένα καθηλωτικό κοινωνικό δράμα που σκιαγραφεί μ΄έναν υπέροχο, ποιητικό και τρυφερό τρόπο τη σχέση των τεσσάρων ηρωίδων και την εξέλιξη της σχέσης τους.
Καμία κριτική