Μια επίκαιρη, όσο και διαχρονική πραγματικότητα, η οποία μας πάει ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο για να μας θυμίσει αυτά, που ενώ μοιάζουν μακρινά και παρωχημένα, συνεχίζουν να κρατούν εγκλωβισμένες τις ζωές μας. Παρά τους ταχύτατους πλέον σύγχρονους ρυθμούς της, συνεχίζει να οδηγεί τους ανθρώπους στην απέραντη μοναξιά, την απομόνωση και τελικά την αποξένωση από τους συνανθρώπους τους, με κίνδυνο να μεταμορφωθούν σε άβουλα πλάσματα χωρίς όνειρα και στόχους… «Πολύς κόσμος έχει πετάξει τα όνειρά του σε αποφάγια με φαγητό»…
Φτάνοντας στο θέατρο, βρεθήκαμε αμέσως σε ένα ζεστό και φιλόξενο χώρο, ένα «οικογενειακό σπίτι» που με τη ζεστασιά, την αγάπη και την ευαισθησία του σε κάνει να νιώθεις «από κοινού». Ένας χώρος φτιαγμένος από την αρχή με μεράκι και αγάπη, στεγάζει την τέχνη με σεβασμό στο θεατή. Η έμπειρη αρχιτέκτονας Ελένη Καράπα εμπνεύστηκε και εμφύσησε την πολύτιμη δημιουργική της πνοή, μεταμορφώνοντας κυριολεκτικά το παλιό συνεργείο αυτοκινήτων σε ένα σύγχρονο χώρο, όπου το άρωμα της τέχνης ευωδιάζει παντού. Ένα χώρο που γίνεται αρωγός των ονείρων της θεατρικής οικογένειας που το διευθύνει και που παράλληλα ανοίγει μια τεράστια αγκαλιά σε καλλιτεχνικές ομάδες, προσφέροντάς τους όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις να εκφραστούν και να λειτουργήσουν συλλογικά. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, υπέροχα δεμένη και έξυπνα ευρηματική, απέδωσε ακριβώς το συγγραφικό ύφος του Γιάννη Ξανθούλη. Βλέπουμε κυριολεκτικά τα σκουπίδια να λάμπουν κάτω από το φως του φεγγαριού.
Λίγα λόγια για το έργο:
Τα φώτα σβήνουν και… ξαφνικά βρισκόμαστε χαμένοι στις αναμνήσεις των ηρώων, που εκείνη ακριβώς την ημέρα γιορτάζουν τα 100 χρόνια λήθης και επέλεξαν να τα γιορτάσουν στο σκουπιδοτενεκέ τους! Οι φουτουριστικοί ρόλοι μας προετοιμάζουν για όσους «γνώριμους» θα συναντήσουμε επί σκηνής. Όλοι έχουν να διηγηθούν μια ιστορία. Μικρά κομματάκια στο παζλ της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που παγίδευσε τα όνειρα τους σε έναν κάδο απορριμάτων. Ο θυρωρός της οδού Σκουφά, της πρωτεύουσας των σκουπιδιών, όπου η μάνα-φάντασμα στοιχειώνει τα όνειρα του γιου της. Ο μικροκλέφτης Οδυσσέας, ο οποίος μπαινοβγαίνει στις φυλακές, σηκώνοντας μόνος του το βάρος της αδικίας για όλους τους «μεγάλους» αρχικλέφτες που μένουν ατιμώρητοι. Ο σερβιτόρος Μανίτσας, ένας ταλαίπωρος βιοπαλαιστής, που δουλεύει νυχθημερόν και πραγματοποιεί μικρές αποδράσεις-ανάσες ζωής-τα βράδια στον ύπνο του και ονειρεύεται μιαν άλλη Ελλάδα, πιο στοργική και πιο ανθρώπινη. Η καθαρίστρια Βασιλική Μετατρούλου, η μάνα φρικιό, που ανακαλύπτει το alter ego της προσφέροντας απλόχερα ευτυχία στους «περιθωριακούς» της ζωής. Η Σοφοκλίτσα Μπόνγκου, βασίλισσα των Εξαρχείων, ένα ιδιαίτερο κομμάτι της πόλης των Αθηνών με τεράστια ιστορία και προσφορά στην πολιτιστική μας ταυτότητα. Η νοσοκόμα Σάντα Ζουμπουλιά, που αναλαμβάνει να «λυτρώσει» όλους όσους «νοσούν» μαζί με μια «άρρωστη» πατρίδα… με μια «άρρωστη Ελλάδα».
Ρόλοι απλοί και ταυτόχρονα τόσο σύνθετοι, οι οποίοι ζωντανεύουν ανθρώπους-όνειρα του σήμερα, ταυτίζοντας τους με ανθρώπους-όνειρα του χθες και όλοι μαζί γίνονται ένα. Μπλέκονται με τα δικά μας όνειρα που δεν κατάφεραν να πραγματοποιηθούν, σαν άλλα σκουπίδια κι αυτά… Όμως η ελπίδα παραμένει ακόμα μέσα μας ολοζώντανη, χτυπώντας μας το καμπανάκι για την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η Ελένη Γερασιμίδου μας χαρίζει απλόχερα το πηγαίο ταλέντο της, χρωματίζοντάς το με πινελιές γέλιου και συγκίνησης. Συμπαρασύρει το κοινό σ’ ένα αξέχαστο θεατρικό ταξίδι με την αμεσότητα και τη λάμψη της.
Η κριτική μας:
Η Ελένη Γερασιμίδου, η σπουδαία αυτή κυρία του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, μια καταξιωμένη ηθοποιός που όλοι έχουμε αγαπήσει, διαχρονική παρουσία και άκρως ευαισθητοποιημένη ψυχή με παράλληλη κοινοβουλευτική δράση, μας χαρίζει απλόχερα για ακόμα μία φορά το πηγαίο ταλέντο της χρωματίζοντάς το με πινελιές γέλιου και συγκίνησης. Συμπαρασύρει το κοινό σ’ ένα αξέχαστο θεατρικό ταξίδι με την αμεσότητα και τη λάμψη της, προσφέροντας του απολαυστικές στιγμές με δική μας αγαπημένη τη μητέρα του θυρωρού.
Το ερμηνευτικό ταλέντο του Αντώνη Ξένου στο ρόλο του θυρωρού Οδυσσέα ξεδιπλώνεται τόσο αβίαστα, όσο και φυσικά, που πραγματικά μας έκανε να δακρύσουμε.
Η Αγγελική Ξένου, εξαιρετική στο ρόλο της Σάντα Ζουμπουλιά, μας καθήλωσε τόσο με την υποκριτική της ερμηνεία, όσο και με το πηγαίο ταλέντο της τραγουδιστικά και χορευτικά. Την πλαισιώνει επάξια η κωμική φιγούρα του υπερκινητικού Μανίτσα, που υποδύεται άψογα ο Άκης Σιδέρης αφήνοντας μας κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Το νεανικό αυτό δίδυμο με την αστείρευτη ενέργεια, φυσά έναν αέρα φρεσκάδας που δίνει μια άλλη πνοή στην παράσταση.
Η Νικολέττα Βλαβιανού ως αφηγήτρια, παρόλο που δεν εμφανίζεται επί σκηνής μας ταξιδεύει υπέροχα και μαγικά στον κόσμο των σκουπιδιών, που στην ουσία είναι άνθρωποι με τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες ευαισθησίες με εμάς και γίνεται ο συνδετικός μας κρίκος, προσθέτοντας μία ακόμα ξεχωριστά όμορφη νότα στην παράσταση.
Μια ιδιαίτερη σάτιρα, γραμμένη με άρωμα επιθεώρησης, που συνεπαίρνει προκαλώντας αβίαστα γέλιο και συγκίνηση στο κοινό! Η αμεσότητα των ηθοποιών δημιουργεί μια διαδραστική παράσταση, η οποία ταυτίζει το θεατή με τους ήρωες του έργου με τρόπο διαχρονικό, επίκαιρο και άρρηκτα δεμένο με το σήμερα και το παρόν. Η επίγευση που σου αφήνει γλυκόπικρη… γιατί είναι ίσως και τα δικά μας όνειρα που πετάχτηκαν στα σκουπίδια…
Το σκηνικό, απόλυτα ταιριαστό και εφευρετικό, αποτυπώνει και σκιαγραφεί ακριβώς το νόημα και τα μηνύματα που θέλει να περάσει αυτό το εξαιρετικό έργο. Ένας τεράστιος όγκος από σκουπίδια σε μπλε φόντο, χρώμα-σύμβολο της πατρίδας μας, που έρχεται να μας ξυπνήσει μνήμες από την Ελλάδα μιας άλλης εποχής που χάθηκε.
Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, υπέροχα δεμένη και έξυπνα ευρηματική, απέδωσε ακριβώς το συγγραφικό ύφος του Γιάννη Ξανθούλη. Βλέπουμε κυριολεκτικά τα σκουπίδια να λάμπουν κάτω από το φως του φεγγαριού.
Οι χορογραφίες του Άκη Σιδέρη ντύνουν αρμονικά τις έξυπνες μουσικές επιλογές του Φίλιππου Παχνιστή. Οι ρόλοι απογειώνονται, αναδεικνύοντας την προσωπικότητα των ηθοποιών.
Μια παράσταση που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως και οπωσδήποτε να δούνε, γιατί… «τα όνειρά μας δεν πρέπει να τα πετάμε στα σκουπίδια».
Το ερμηνευτικό ταλέντο του Αντώνη Ξένου στο ρόλο του θυρωρού Οδυσσέα ξεδιπλώνεται τόσο αβίαστα, όσο και φυσικά.
Συντελεστές παράστασης:
Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης
Μουσική: Φίλιππος Παχνιστής
Χορογραφίες: Άκης Σιδέρης
Σκηνικά-κοστούμια: Κοραής Δαμάτης
Διδασκαλία τραγουδιών: Νένη Ζάππα
Φωτογραφίες: Δημήτρης Λυκουρέζος
Αφίσα: Ελένη Κανιώτη
Παίζουν οι:
Ελένη Γερασιμίδου
Αντώνης Ξένος
Άκης Σιδέρης
Αγγελική Ξένου
Φωνή πόντικα: Νικολέτα Βλαβιανού
Facebook page: Από Κοινού Θέατρο-Apo Koinou Theater
https://www.facebook.com/events/560758874353699/
Διάρκεια παράστασης: 105 λεπτά
Παραστάσεις: Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 20:00.
Εισιτήρια: 12€ κανονικό, 10€ (φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+) και 8€ για οργανωμένες παραστάσεις άνω των 20 ατόμων
«Από Κοινού Θέατρο»
Ευπατριδών 4, Γκάζι
(Μετρό «Κεραμεικός»)
Τηλ. 211 4057249
apokoinou4@gmail.com
Το νεανικό δίδυμο των Αγγελικής Ξένου και Άκη Σιδέρη με την αστείρευτη ενέργεια, φυσά έναν αέρα φρεσκάδας που δίνει μια άλλη πνοή στην παράσταση.
Δώρα Αναστασίου
Latest posts by Δώρα Αναστασίου (see all)
- Είδαμε την παράσταση «Τα σκουπίδια» στο «Από Κοινού Θέατρο» - 26 Ιανουαρίου 2019
- Είδαμε την παράσταση «Τρεις… χειρότερα» στο θέατρο «Έαρ Βικτώρια» - 30 Νοεμβρίου 2018
Καμία κριτική