Η χορογράφος-χορεύτρια Πέννυ Μποεδώφ και η μουσικός-ερμηνεύτρια Αλίκη Ζωγράφου μας μιλούν για την παράστασή τους.
-Όντας χορεύτρια και χορογράφος, ποιά διάσταση θεωρείτε ότι παίρνει ο χορός στην εξέλιξη του έργου;
Πέννυ Μποεδώφ: Στη Λιογέννητη ακόμα και ο χορός ”κινείται” ανάμεσα στον πραγματικό και στον μεταφυσικό κόσμο. Άλλοτε εκφράζει μια κατάσταση, άλλοτε δημιουργεί ατμόσφαιρα μυστηριακή…. ερωτική… άλλοτε χρησιμοποιείται ως γέφυρα απο τον έναν κόσμο στον άλλον. Δίνει ένα ερέθισμα στον θεατή να φανταστεί και να νιώσει μιαν ακαθόριστη δική του διάσταση.
-Ποιά η σχέση σας με το μεταφυσικό στοιχείο, αν λάβουμε υπόψη και την παλαιότερη performance σας με τίτλο «Είσαι κάπου;»
Πέννυ: Το μεταφυσικό στοιχείο είναι μια φυσιολογική κατάσταση για εμένα, αφού ακόμα και στην καθημερινότητά μου δυσκολεύομαι να δώσω ρεαλιστικές ερμηνείες σε γεγονότα. Το ”Είσαι κάπου?” ήταν μια εσωτερική ανάγκη για την εύρεση του χαμένου εαυτού. Μαγικό ταξίδι! Στην “Λιογέννητη” ζήτησα αυθόρμητα τον ρόλο της μάγισσας. Με γοητεύει το μυστήριο. Με απελευθερώνει από τα δεδομένα και τα στερότυπα.
– Πόσο εύκολο ήταν να χορογραφήσετε μια δραματοποιημένη δημοτική παραλογή;
Πέννυ: Το να χορογραφήσεις μια θεατρική παράσταση έχει έναν υψηλό βαθμό δυσκολίας σε κάθε περίπτωση. Η Λιογέννητη ωστόσο μίλησε μέσα μου αμέσως, δημιουργώντας εικόνες και συναισθήματα. Σε συνδυασμό με την σκηνοθετική οδηγία για το πώς θα ενσωματωθεί ο χορός στην παράσταση, δημιούργησε το πεδίο έμπνευσης για να χορογραφήσω. Η βασική δυσκολία είναι το να ”πείς”με το σώμα αυτά που πρέπει, χωρίς φλυαρίες και να μεταφέρεις στο κοινό τα ανάλογα συναισθήματα. Να καταφέρεις να κάνεις τον χορό αναπόσπαστο στοιχείο της παράστασης.
-Τί εντύπωση έχετε αποκομίσει από τον χώρο του θεάτρου ερχόμενη σε άμεση επαφή με αυτόν και αναλαμβάνοντας και χρέη ηθοποιού;
Πέννυ: Ήταν η πρώτη φορά που ανέλαβα το υποκριτικό βάρος ενός ρόλου. Μαγεύτηκα! Μέσα απο αυτή την διαδικασία γνωρίζεις τα όρια σου, ανακαλύπτεις έναν κρυμμένο σου εαυτό. Ελπίζω το μονοπάτι στο οποίο μπήκα να με οδηγήσει σε ξέφωτο.
Στις ερωτήσεις μας απάντησε και η μουσικός & ερμηνεύτρια Αλίκη Ζωγράφου.
-Στην παράσταση υποδύεστε μεταξύ των άλλων και την μάνα του Κωνσταντή. Πώς χειριστήκατε αυτόν τον ρόλο και τις επιλογές που κάνει;
Αλίκη Ζωγράφου: Η πρόταση να υποδυθώ τον ρόλο της μάνας του Κωνσταντή μου κίνησε από την αρχή το ενδιαφέρον ακριβώς γιατί έπρεπε να μπω στην ψυχοσύνθεση αυτής της γυναίκας, που ουσιαστικά ζει για να φροντίζει το παιδί της. Για εκείνη, σωστή επιλογή είναι αυτή που διασφαλίζει το γεγονός ότι ο γιος της δεν θα φύγει με τίποτα από κοντά της. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», έτσι και εγώ καταφεύγω σε ακραίες μεθόδους, διατηρώντας όμως πάντα μέσα μου την ιερότητα του στόχου μου. Ως μάνα, μέσα από αυτήν την σχέση εξάρτησης με τον γιο μου, δικαιολογώ την κάθε μου πράξη. Ως Αλίκη, μου αρκεί να λάβω υπ΄ όψιν το γεγονός ότι την απόφαση που παίρνω ως ρόλος, θα την στηρίξω απόλυτα μέχρι το τέλος.
-Πόσο κόντρα σε εσάς είναι αυτός ο ρόλος και πώς γεφυρώσατε τις διαφορές σας με τον χαρακτήρα σας;
Αλίκη: Όπως είναι λογικό σε κάθε ρόλο βρίσκεις πολλά κοινά αλλά και μεγάλες αντιθέσεις με τον χαρακτήρα σου. Αυτή όμως είναι και η μαγεία του θεάτρου. Πολλές φορές ανακαλύπτεις στοιχεία που δεν ήξερες καν πως υπάρχουν, ή άλλοτε είναι μια ευκαιρία να εμφανίσεις πράγματα που δεν θα τολμούσες ποτέ στην πραγματική ζωή.
-Τι θεωρείτε ότι κάνει αυτή την παράσταση ενδιαφέρουσα;
Αλίκη: Μια παραλογή, γραμμένη σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, ένα κείμενο της δημοτικής μας ποίησης , μετατρέπεται σε θεατρική παράσταση και σε μεταφέρει από το χώρο της παράδοσης στον μεταφυσικό τόπο μέσα από την ιστορία δύο νέων που ερωτεύονται. Όλα αυτά με την συνοδεία ζωντανής μουσικής, χορού και τραγουδιού. Νομίζω πως είναι επαρκή χαρακτηριστικά για να κάνουν την παράσταση μας όχι απλά ενδιαφέρουσα, αλλά και αξιόλογη.
-Έχοντας μουσικές καταβολές και μια αξιόλογη μουσική πορεία, πώς προέκυψε στην ζωή σας το θέατρο;
Αλίκη: Θέατρο… η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη μετά το τραγούδι. Τραγουδάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το θέατρο το ανακάλυψα ως φοιτήτρια με τη συμμετοχή μου σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Ξεκίνησε ως ένα χόμπι και τελικά βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως, θα ήμουν δυστυχισμένη αν στερούμουν κάτι από τα δύο. Η μουσική και το θέατρο είναι τα μέσα επικοινωνίας μου με τον κόσμο γύρω μου, τα εργαλεία που έχω ανακαλύψει για να εκφράζω αυτό που είμαι.
Καμία κριτική