Το τραγούδι «Στα παλιά μου τα παπούτσια» που δημιούργησε κόντρα στο …μαύρο της καραντίνας, η Τάνια Τσανακλίδου που την επηρέασε βαθιά, η Λυδία Κονιόρδου που συνεργάστηκαν επί σκηνής, όσα της προσέφερε η μουσική αλλά και η αγάπη της για την τέχνη και τους ανθρώπους που την κρατά δυνατή ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Γεμάτη αλήθεια η ευαίσθητη ερμηνεύτρια Χριστίνα Γκόλια μοιράζεται με το kallitexnes.gr αλήθειες της.
-Ξεκινώ με το πρόσφατο τραγούδι σου, που τιτλοφορείται ” στα παλιά μου τα παπούτσια” και υπογράφεις μουσικά και στιχουργικά με τον Alfonso Nuzzolo. Από που εμπνευστήκατε αυτό το ιδιαίτερα πρωτότυπο swing;
«Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από κοινού με τον μουσικό Alfonso Nuzzolo, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπου αποκλειστήκαμε, στο σπίτι μου στο Ν Ηράκλειο.
Καθώς λοιπόν καθάριζα ένα ψάθινο κουτί με παλιά μου παπούτσια (όλοι μες την καραντίνα κάναμε την γενική μας καθαριότητα χαχα),άρχισα να περιγράφω στον Αλφόνσο, τις…”ιστορίες” που κρυβόταν πίσω από κάθε ζευγάρι παπούτσια.
Αυθόρμητα εκείνος σηκώθηκε ,πήρε ένα χαρτί και μολύβι και άρχισε να δημιουργεί στίχους πάνω σ αυτά που του έλεγα! “Παίζοντας” λοιπόν και δημιουργώντας, γράφτηκαν οι στίχοι. Με τον ίδιο τρόπο και με πολύ θετική διάθεση, γράψαμε και τη μουσική πάνω σε έναν χαρούμενο swing ρυθμό.
Στην πορεία, και ενώ η καραντίνα κρατούσε ακόμα γερά, αποφασίσαμε να το ηχογραφήσουμε στο μικρό μας σπιτικό στουντιάκι. Φίλοι μουσικοί γράψανε από το σπίτι τους το δικό τους μέρος, και μας το έστειλαν με email. Η ενορχήστρωση είχε αρχίσει και έμενε μόνο να γραφτεί η φωνή μου. Αυτό ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, γιατί δεν μπορούσαμε να πάμε σε μεγάλο στούντιο (ήταν όλα κλειστά λόγω καραντίνας) και έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε έναν αυτοσχέδιο χώρο ηχομόνωσης στο σπίτι, μέσα στην ντουλάπα. Και ναι! Έγραψα τη φωνή του τραγουδιού μέσα στη ντουλάπα του σπιτιού μου. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία γεμάτη χαρά και χιούμορ»!
– Γενικότερα στη ζωή σου στις δύσκολες στιγμές προσπαθείς να βλέπεις θετικά τα πράγματα ;
«Ναι. Θεωρώ ότι ο θετικός τρόπος σκέψης δίνει λύσεις και δύναμη στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας».
– Τι θεωρείς ότι σου έχει προσφέρει η μουσική;
«Το τραγούδι και η μουσική είναι για μένα είναι “ο χορός του μυαλού μέσα στις μελωδίες”. Είναι ένα πνευματικό ταξίδι μέσα στις νότες και στους στίχους.
Όταν τραγουδάω νιώθω ότι φεύγω από αυτή την διάσταση και μπαίνω σε ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο αγάπη και χρωματιστά μελωδικά κύματα!
Συνεπώς η μουσική είναι θεραπεία και ανάταση ψυχής».
– Γιατί επέλεξες να αφήσεις το θέατρο;
«Στη ζωή μου δύο πράγματα είναι οι μεγάλες μου αγάπες το θέατρο και η μουσική! Συνεχίζω να αγαπώ το θέατρο, δεν σταμάτησα ποτέ, απλά τα τελευταία χρόνια μια εσωτερική ανάγκη με οδήγησε να εστιάσω πιο πολύ στο τραγούδι…Κάτι σαν εσωτερικό “κάλεσμα” θα έλεγα».
– Σ’ αυτή την τόσο τραυματική χρόνια για την τέχνη τι σε κρατά δυνατή;
«Η ίδια η αγάπη μου για την τέχνη αλλά και για τους ανθρώπους. Θέλω να συνεχίζω μέσα από την μουσική μου να στέλνω αγάπη και να εμψυχώνω τους συνανθρώπους μου».
– Ποιος καλλιτέχνης θεωρείς ότι άλλαξε ουσιαστικά τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα;
«Η καλλιτέχνης που με επηρέασε από μικρή σχετικά ηλικία ήταν η Τάνια Τσανακλίδου! Λάτρευα πάντα και συνεχίζω να λατρεύω την υπέροχη φωνή της, τον πληθωρικό της χαρακτήρα,τον αυθορμητισμό της,την θεατρικότητά της! Είναι για μένα πρότυπο»!
– Η σημαντικότερη καλλιτεχνική συνύπαρξη σου;
«Είναι αρκετές οι όμορφες και σημαντικές συνεργασίες μου και στο θέατρο και στην μουσική. Δεν ξέρω πραγματικά ποια να ξεχωρίσω… Ίσως θα έλεγα η συνεργασία μου με την Λυδία Κονιόρδου στην Αρχαία τραγωδία “Αλκηστις” του Ευριπίδη, μιας και ήταν τιμή μου να μοιραστώ το σανίδι με μια τόσο σπουδαία τραγωδό και να παίξω μαζί της σε όλα τα αρχαία θέατρα της χώρας μας»
– Με ποιους ερμηνευτές ονειρεύεσαι να βρεθείς επί σκηνής;
«Με την Τάνια Τσανακλίδου φυσικά, την Δήμητρα Γαλάνη, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Κωστή Μαραβέγια, τον Πάνο Μουζουράκη,την Πέννυ Μπαλτατζή,
όπως επίσης ένα όνειρό μου είναι να βρεθώ στην ίδια σκηνή με τους Pink Martini».
Καμία κριτική