Για άλλη μια φορά, η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, με σκηνικά τις ίδιες τις κορυφαίες ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, κατορθώνει να δημιουργήσει μια υπέροχη, δυναμική και δυνατή παράσταση, η οποία στην κυριολεξία καθηλώνει το κοινό της από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο. Όλο το έργο χτίζεται κομμάτι-κομμάτι πάνω στον εκάστοτε ρόλο και το όλο δημιούργημα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.
Ο σκηνοθέτης μας, με τη βοήθεια της προσεγμένης μετάφρασης του Δημήτρη Δημητριάδη και τη συμβολή ως βοηθού σκηνοθεσίας της Μελίνας Μπουκουβάλα, πήρε ρίσκα, επένδυσε στην τόλμη του και στην όρεξη για δουλειά και δημιουργία, και έδωσε μια εντελώς νέα πνοή στον Αριστοφάνη.
Ήταν ένας Αριστοφάνης αλλιώτικος, μεταφρασμένος τόσο ως κείμενο, όσο και ως δυναμικότητα, με τρόπο που ανήκει στον σύγχρονο κόσμο και αναλύεται με μοντέρνους, τολμηρούς και ρηξικέλευθους καλλιτεχνικούς χειρισμούς.
Η παράσταση αυτή ξεκλειδώνει το υποσυνείδητο. Ανοίγει το σκοτεινό δωμάτιο που όλοι ρίχνουμε τους φόβους, τις σκέψεις που δεν έχουν λογική, τα μικρά πράγματα που τείνουμε να αγνοούμε και θέλουμε να ξεχάσουμε, τις επιθυμίες μας που δεν τολμάμε να αναφέρουμε. Κάποια στιγμή ο Ύπνος φέρνει το όνειρο, κάποιες στιγμές μνήμες ξεπηδούν άξαφνα και ρίχνουν φως στο σκοτεινό αυτό δωμάτιο.
