Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, δε χαρίζεται σε τίποτα όσον αφορά κάθε της σκηνοθετική απόπειρα. Δεν υπάρχουν κενά και αδυναμίες στο παραμικρό δευτερόλεπτο της κάθε της παράστασης. Καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή σταθερά στη δράση επί σκηνής, από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο.
Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία. Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή. Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή. Μια μορφή λύσης.
