Στην είσοδο του θεάτρου, φωτογραφίες ασπρόμαυρες με τα πρόσωπα και σημεία του σώματος των πρωταγωνιστών και ο λευκός τίτλος του έργου «Φυλές». Η επιλογή των ξεχωριστών πορτρέτων, είχε ήδη δώσει το στίγμα της παράστασης πριν καν αυτή ξεκινήσει. Έξι κορνίζες, έξι διαφορετικοί άνθρωποι, έξι ξεχωριστοί κόσμοι, που όμως είναι μαζί και ταυτόχρονα χώρια.
Σκεπτόμενη τον τίτλο μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση, κατάλαβα πόσο καίριος και επίκαιρος είναι σε μια κοινωνία η οποία είναι καθαρά ανθρωποκεντρική, μα με έναν ανθρωποκεντρισμό εντελώς ατομικό. Αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε με τον δικό μας, εντελώς προσωπικό τρόπο τα γεγονότα και τους ανθρώπους και όλο αυτό καθορίζει τελικά και την επικοινωνία μας προς αυτούς. Οπότε μιλάμε με άνεση για την ανθρώπινη φυλή, αλλά σε κάθε περίπτωση ο καθένας μας είναι μια φυλή από μόνος του και προσπαθεί να ακουστεί όχι μόνο στα πλαίσια της οικογένειας, αλλά και μέσω του ίδιου του του εαυτού…
Απλά η καθημερινότητα κάνει το παιχνίδι αυτό να φαίνεται πιο εύκολο, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πιο δύσκολο. Η απέραντη δυσκολία δηλαδή, να ακουστεί η φωνή σου μέσα σε μια δεδομένη κατάσταση συναισθηματικής στεγανότητας και αγάπης. Οικογένεια… κάθε οικογένεια.
Ακριβώς όπως εκείνη του Κρίστοφερ και της Μπεθ. Του Ντάνιελ και της Ρουθ. Του Μπίλι και της Σύλβια. Όλα ξεκινούν από ένα οικογενειακό γεύμα, όταν τα φώτα κλείσουν…
Λίγα λόγια για το έργο:
Μια οικογένεια των πέντε. Ο Κρίστοφερ και η Μπεθ, συγγραφείς. Ο Ντάνιελ, ο ένας γιος, επίδοξος συγγραφέας με ψυχολογικά προβλήματα, η κόρη Ρουθ προσπαθεί να βρει το δρόμο της ως τραγουδίστρια όπερας και ο Μπίλι, ο κωφός γιος, απόφοιτος Πανεπιστημίου και μεγαλωμένος στον κόσμο εκείνων που ακούν, έχει μάθει να διαβάζει τα χείλη. Όταν όμως ο τελευταίος συναντά τη Σύλβια, μια νέα γυναίκα που γίνεται σιγά-σιγά κωφή και μαθαίνει μαζί της τη νοηματική, έρχονται τα πάνω κάτω μέσα του και τελικά οδηγείται σε ρήξη τόσο σε προσωπικό, όσο και σε οικογενειακό επίπεδο.
Τί είναι όμως εκείνο που χωρίζει και κρατά μια οικογένεια μαζί; Τελικά έχει σημασία το να ακούς ή το να ακροάζεσαι; Το να επικοινωνείς λεκτικά (ή και με φωνές ακόμα) ή ουσιαστικά, έστω και με ένα βλέμμα; Κυρίως, σε μια κατάσταση που επικρατεί βαθιά αγάπη, πόση σημασία έχουν τελικά τα λόγια;
Το θεατρικό αυτό έργο, αποτελεί από μόνο του μια τεράστια μελέτη πάνω στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Η κριτική μας:
Από καθαρά γλωσσολογικής άποψης, όλη η πορεία της λεκτικής επικοινωνίας είναι από μόνη της μια αρκετά σύνθετη διαδικασία, με δεδομένες παραμέτρους την οπτική και κυρίως την άρτια ακουστική επικοινωνία. Με κοινή παράμετρο την παράδοση ενός μηνύματος, ο αποστολέας και ο αποδέκτης μεταβάλλονται ως δυναμικό, ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση.
Αν το μήνυμα ως ουσία είναι πάντοτε ανέπαφο, στην περίπτωση μιας οικογένειας με το ένα μέλος της να είναι κωφό, τόσο ο δίαυλος επικοινωνίας, όσο και ο αποστολέας και αποδέκτης διαφοροποιούνται και η ποιότητα προσέγγισης και σωστής κατανόησης αλλοιώνεται.
Στον κόσμο των κωφών, δεν υπάρχει ακουστικός δίαυλος. Η επικοινωνία συνοψίζεται και περιορίζεται αποκλειστικά στο οπτικοκινητικό πεδίο. Στο σπίτι του Κρίστοφερ και της Μπεθ, ο κωφός γιος διδάσκεται πώς να ακολουθήσει τη ζωή των άλλων μελών, διαβάζοντας τα χείλη τους. Κατόπιν, με τη βοήθεια της Σύλβια μαθαίνει και τη γλώσσα των κωφάλαλων. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις επικοινωνεί. Ο σκοπός δηλαδή της αλληλεπίδρασης αυτής, έχει τυπικά επιτευχθεί. Ουσιαστικά όμως;
Πώς μπορεί ένας κωφός να επικοινωνήσει σωστά σε ένα σπίτι, όπου ο καθένας από τα υπόλοιπα μέλη είναι κλεισμένος στη δική του φωνή η οποία μιλάει, φωνάζει, βρίζει, αλλά δεν αγγίζει τους υπόλοιπους; Μια σύγχρονη οικογένεια εξαιρετικά μορφωμένων ανθρώπων που ζει μέσα στη δική της Βαβέλ, αναλωμένη στους προσωπικούς στόχους και όνειρα που δε βρήκαν τον τρόπο να υλοποιηθούν. Όσο οι στόχοι αυτοί δεν ικανοποιούνται, άλλο τόσο το κάθε άτομο στρέφεται στον προσωπικό του μονόλογο και κάπως έτσι, έχουμε μια οικογένεια που συνομιλεί μονολογώντας. Πού χωράει ο Μπίλι σε όλο αυτό; Πουθενά…
Το ζήτημα της ουσιαστικής επικοινωνίας, είναι ένα θέμα που ταλανίζει ειδικά τις σύγχρονες κοινωνίες. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα από την επιστημονικά τεκμηριωμένη γλωσσολογική ανάπτυξη του θέματος, ερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι τελικά η επικοινωνία δεν έχει να κάνει με τις λέξεις που ακούμε και λέμε αποκλειστικά… Η επικοινωνία είναι άγγιγμα, είναι αισθήματα και συναισθήματα. Είναι αποδοχή, αλληλεγγύη, σεβασμός, κατανόηση και κυρίως ενσυναίσθηση.
Το θεατρικό αυτό έργο, αποτελεί από μόνο του μια τεράστια μελέτη πάνω στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων, η οποία απαιτεί να γραφεί ως δοκίμιο προκειμένου να αναλυθεί σε βάθος η συνολική γραφή.
Εμείς όμως ως θεατές, μέσω της ποιοτικής μετάφρασης της Έρι Κύργια και της σκηνοθεσίας του Τάκη Τζαμαργιά, έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα η οποία φέρει μέσα της τεράστιες αλήθειες και μας προσφέρει οπτικές μιας κατάστασης από όλες τις διαθέσιμες πλευρές. Θέτει μεγάλα ηθικά ερωτήματα και προβληματίζει, μια και θίγονται και τίθενται υπό αμφισβήτηση παγιωμένες ως τώρα κοινωνικές και ηθικές αρχές.
Με τη βοήθεια του Χρήστου Τζαμαργιά, ο σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες. Οι σχέσεις-τεταμένες και οριακές-συναισθήματα συσσωρευμένης οργής που προέρχονται από προσωπικές ήττες και στη μέση όλων αυτών, ο βουβός Μπίλι. Δεν ακούει και δεν ακούγεται. Όταν όμως κάποιος περπατά πάνω σε πάγο, ο πάγος κάποτε ραγίζει και σπάει με αναπάντεχα αποτελέσματα…
Η συνολική οπτική συγκινεί και ταράζει. Πληροφορεί και μας διδάσκει το πραγματικό νόημα μιας οικογένειας και ότι αυτό που τελικά έχει πραγματική αξία στη ζωή μας είναι η αγάπη. Είναι ο συνδετικός κρίκος, η μαγική συνταγή που ενώνει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια των διαφορετικών ψυχισμών και μοιάζει να είναι και η τελική απάντηση.
Τόσο ως θεατής, όσο και ως κριτικός, έζησα μια παράσταση που μίλησε σε πολλά κομμάτια της ύπαρξής μου: άνθρωπος, σύζυγος, μητέρα, επαγγελματίας που κυνηγά τα όνειρά της και προσπαθεί να ακουστεί και να ακούσει όλα όσα λέγονται μέσα και πίσω από τις λέξεις, τις σιωπές και τα βλέμματα επίσης…
Όλη αυτή η προσπάθεια του σκηνοθέτη αξίζει θερμά συγχαρητήρια και επαίνους, γιατί βαθιά ανθρώπινη, διδάσκει τι έχει πραγματικά αξία στις ανθρώπινες σχέσεις από καταβολής κόσμου. Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στον δημιουργό και πάντα να συνεχίζει να μας προσφέρει ανάλογα θεάματα!
O σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες.
Ξεκινώντας με αλφαβητική σειρά, η Μπεθ είναι η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Η συγγραφέας μητέρα, ο άνθρωπος που προσπαθεί να εξισορροπήσει αντίρροπες δυνάμεις, η ειρηνοποιός που κάποιες στιγμές χάνει την υπομονή της και παρασύρεται στις απανταχού διενέξεις, το μόνο άτομο που μοιάζει να αποδέχεται τον Μπίλι ως έχει, η μόνη που υποδέχεται εγκάρδια τη Σύλβια, η μόνη που προτίθεται να μάθει τη νοηματική για χάρη του γιου της. Η μητέρα είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος που ενώνει ανόμοια κομμάτια, έστω και χαλαρωμένος και η βασική πηγή αγάπης. Ένας τρυφερός και έντονα συναισθηματικός ρόλος, ερμηνευμένος με όλη την ευαισθησία και σοβαρότητα μιας ηθοποιού με ταλέντο και αισθαντικότητα. Εξαιρετική στον ρόλο της μητέρας, την ευχαριστούμε ειλικρινά για την υπέροχη αυτή σκηνική ερμηνεία της.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης υποδύεται τον Μπίλι, τον μικρό κωφό γιο. Σε ένα σπίτι όπου κανείς δεν ακροάζεται κανέναν, εκείνος μοιάζει σαν να απευθύνεται σε ανθρώπινους τοίχους. Αν οι υπόλοιποι με δεδομένη την οπτικοακουστική επικοινωνία, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά όπως πρέπει, ο Μπίλι είναι τελικά εκείνος που έχει αντιληφθεί την ορθή αξία του όρου και αυτό, γιατί εκείνο που βιώνει και αποδέχεται ως συμπεριφορά από τους δικούς του ανθρώπους, δεν τον κάνει ευτυχισμένο. Η γνωριμία του με τη Σύλβια, σύμφωνα με τη γνώμη μου δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή της δικής του προσωπικής επανάστασης και μάχης.
Ένα δυνατό άτομο που αποφασίζει να υψώσει το ανάστημά του και να αποδείξει τόσο στον ίδιο, όσο και στην υπόλοιπη οικογένεια ότι τα καταφέρνει χωρίς την παρουσία της στη ζωή του. Όπως περίπου ένιωθε όλα τα προηγούμενα χρόνια της μηχανικής, σχεδόν απρόσωπης επαφής…
Η απόφασή του, ρηξικέλευθη και σκληρή και για τις δύο πλευρές, σηματοδοτεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οι οποίες φανερώνουν όλες τις αδυναμίες και τα ψυχολογικά χάσματα που υπάρχουν, ιδιαίτερα ανάμεσα στη σχέση των δύο αδερφών. Μαζί με αυτά όμως, υπάρχει και ένας στενός σύνδεσμος ισορροπίας. Ο Μπίλι είναι ο εξισορροπιστικός παράγοντας στη δυσλειτουργική αυτή οικογένεια. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ο πιο «νορμάλ» από όλους…
Η ερμηνεία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, δεν αφήνει κανέναν χωρίς δάκρυα στα μάτια… Ο τρόπος που ερμηνεύει το ευαίσθητο, μα ταυτόχρονα τόσο ανθεκτικό νεαρό παιδί, ο πονεμένος θυμός που εκφράζει, όλο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και κυρίως η ομιλία και οι κινήσεις ενός κωφού, συγκλονίζουν.
Μου πήρε πολλή ώρα μέχρι να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης μας ΔΕΝ είναι στην πραγματικότητα κωφός. Η πειστικότητα και η τραγικότητα με την οποία έντυσε τον ρόλο αυτό, αποτελούν σπουδή από μόνες τους. Μια κορυφαία ερμηνεία, από τις πιο καλές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια! Του εύχομαι το μέλλον να τον ανταμείβει πάντοτε με τις καλύτερες θεατρικές επιλογές και να είναι πάντα κοντά μας να μας συγκινεί με τις ερμηνείες του!
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι ο μεγαλύτερος αδερφός. Είναι εκείνος που ενώ μοιάζει να δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στην οικογένεια, είναι ταυτόχρονα το πιο ευπαθές μέλος της. Σαφώς ο πιο ευαίσθητος χαρακτήρας του έργου, παλεύει με εξωτερικούς και εσωτερικούς δαίμονες, με φωνές που ακούει και με τραύλισμα-κατάλοιπο από την παιδική ηλικία-παλεύει για να ακουστεί και αυτός μέσα σε ένα περιβάλλον που πνίγει την ουσιαστική επικοινωνία. Οι τελικές αποφάσεις του Μπίλι, προκαλούν τους μεγαλύτερους τριγμούς στον ψυχισμό του Ντάνιελ και κυριολεκτικά τον διαλύουν κομμάτι-κομμάτι. Είναι εκείνος που εκδηλώνει με τον πιο έντονο τρόπο την αγάπη του προς τον αδερφό του και κατ΄επέκταση και στην οικογένεια.
Είναι πραγματικά εκπληκτικά τραγικός ο τρόπος που υποδύεται ο καλλιτέχνης μας τον συγκεκριμένο ρόλο. Ένας συνδυασμός των γνωστών κωμικών του στοιχείων μαζί με γερές δόσεις δράματος, που του δίνουν μια διαφορετική ερμηνευτική δύναμη και αποδεικνύουν το εύρος των δυνατοτήτων και του τεράστιου ταλέντου του. Του αξίζουν οι καλύτεροι έπαινοι, τα πιο όμορφα λόγια και πολλά μπράβο για το γεγονός ότι κατάφερε να μας συγκινήσει σε αφάνταστο βαθμό και να μας προβληματίσει σε καίρια θέματα, που ίσχυαν και ισχύουν ακόμα και σήμερα.
Ο Μανώλης Μαυροματάκης ως πατέρας της οικογένειας, κατορθώνει μέσω της ερμηνείας του να συνδέσει με κυριολεκτικά αόρατες κλωστές το δράμα με την κωμωδία. Αθυρόστομος, ετοιμόλογος, εριστικός και φασαριόζος, αντιδραστικός σε κάθε τι νέο το οποίο είναι έξω από τη δική του κοσμοθεωρία, μας έκανε στιγμές-στιγμές να γελάμε και άλλες να νιώθουμε βαριά την παρουσία του ως δυναμικό και προσωπικότητα του έργου. Δογματικός και με μια τάση απομόνωσης (η σκηνή με το μάθημα κινέζικων θα μου μείνει αξέχαστη!), μοιάζει να μην μπορεί να αποδεχτεί ούτε τη Σύλβια, ούτε καν τα ίδια του τα παιδιά στιγμές-στιγμές.
Βλέπει δύο δικούς του ανθρώπους (τον ένα γιο και την κόρη) δυστυχισμένους, να παλεύουν για την πνευματική τους ισορροπία και αντιδρά με ψυχολογικές άμυνες που περιλαμβάνουν λεκτική επίθεση και απομόνωση. Μοιάζει να προσπαθεί να καλύψει κάθε ίχνος ενοχής μέσα από τα διδάγματα της ίδιας του της πολύπλοκης σκέψης και στο τέλος ο λαβύρινθος του νου γίνεται αδιέξοδο. Είναι μια ισχυρή προσωπικότητα, η οποία θέλει να προσαρμόζει τους άλλους (και ιδιαίτερα τον Μπίλι) στη δική του κοσμοθεωρία, παρά να προσαρμόζεται εκείνος στις ανάγκες των υπολοίπων. Ποιό όμως θα είναι το τελικό αποτέλεσμα;
Αυτό που τελικά έχει πραγματική αξία στη ζωή μας είναι η αγάπη. Είναι ο συνδετικός κρίκος, η μαγική συνταγή που ενώνει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια των διαφορετικών ψυχισμών και μοιάζει να είναι και η τελική απάντηση.
Μια εξαιρετική ερμηνεία από έναν ηθοποιό που απέδειξε για άλλη μια φορά τις τεράστιες δυνατότητές του στο να ερμηνεύσει έναν ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο, γεμάτο συναισθηματικές εναλλαγές, με κίνηση και ένταση, βαθιά ανθρώπινο και σκληρό σαν την αλήθεια. Τον ευχαριστούμε θερμά, που για άλλη μια φορά μας έδωσε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε στη σκηνή και του ευχόμαστε να συνεχίζει να μας προσφέρει πάντα τέτοιου είδους υψηλές ερμηνείες!
Η Ελένη Μολέσκη είναι η κόρη της οικογένειας και ταυτόχρονα έχει αναλάβει και τη δραματουργία του θεατρικού. Μια ακόμα εξέχουσα ερμηνεία από μια νέα ηθοποιό, η οποία με σπουδαίο τρόπο κατορθώνει να μας περάσει όλη την ψυχολογία μιας ευαίσθητης και ταλαντούχας τραγουδίστριας, που μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη τόσο στα δικά της, όσο και στα οικογενειακά στεγανά. Με υπέροχο τρόπο ερμηνεύει έναν άνθρωπο σε κρίση, που προσπαθεί με κάθε μέσο να ακουστεί η φωνή του. Η Ρουθ, εγκλωβισμένη στις αδυναμίες και τις επιλογές της, μοιάζει ανήμπορη να σηκώσει το βάρος της προσωπικότητάς της και του χαρακτήρα της και η οικογένεια είναι για εκείνη το μοναδικό στήριγμα. Η οικογένεια όμως απλά την ακούει να μιλάει, να φωνάζει, να κλαίει. Δεν ακροάζεται. Δεν συμπάσχει. Δεν προσπαθεί να βρει λύσεις. Δεν υπάρχει αλληλοβοήθεια.
Ένας ξεχωριστός ρόλος, μία από τις τρεις γυναίκες του έργου η οποία αποτελεί μια όμορφη παρουσία και δίνει όλο της το είναι στην ερμηνεία του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Με έντονο εκτόπισμα, εντυπωσιάζει και αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της παράστασης. Την ευχαριστούμε πολύ και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον, που είναι όλο δικό της!
Η Βασιλική Τρουφάκου είναι η Σύλβια, ένας καταλυτικός παράγοντας, η αφορμή για να αλλάξει ο τρόπος αντίληψης και ζωής του Μπίλι. Με σχεδόν τραγικό τρόπο, ζει και η ίδια την αργή μετάβασή της από τον κόσμο που ακούει μουσική, ήχους, ομιλίες σε έναν ακαθόριστο βόμβο, γιατί από το έργο μαθαίνουμε όλοι ως κοινό ότι η κώφωση δεν είναι η απόλυτη έλλειψη ήχου. Ο άνθρωπος που χάνει σταδιακά μια βασική αίσθηση, χάνει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Νιώθει μόνος, απελπισμένος και προσπαθεί να βρει τρόπο να διατηρήσει τη βασικότερη αρχή του ως άνθρωπος: την επικοινωνία.
Η Σύλβια ως παρουσία, ξεκαθαρίζει το τοπίο της οικογένειας του Μπίλι. Είναι η κινητήρια δύναμη που ωθεί τον κωφό γιο να αποκτήσει την πλήρη ανεξαρτησία του και να απαιτήσει μια ζωή για τον ίδιο. Στο μεταξύ εκείνη, όσο χάνει την ακοή της μοιάζει να χάνεται και η ίδια όλο και περισσότερο όχι στην ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα του να μην είσαι πια «σαν τους άλλους». Οι αντιδράσεις της, γεμάτες γενναιότητα αφενός, αλλά με πανικό και οργή αφετέρου, πραγματικά ταράζουν και συγκινούν βαθύτατα και τον πιο ψύχραιμο θεατή.
Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, κάθε άλλο παρά τέλεια είναι. Ανθίζει στον πιο ψυχρό χειμώνα και παραμένει ακόμα και στον πιο καυτό ήλιο, όταν όλα τα άλλα έχουν καεί από τη δύναμή του.
Μια πανέμορφη παρουσία, ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο άτομο το οποίο εντυπωσιάζει και συναρπάζει με τον τρόπο που ερμηνεύει έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Της δίνουμε πολλά μπράβο και συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον!
Ο Εδουάρδος Γεωργίου και η βοηθός του Έλλη Αποστολάκη, έχουν αναλάβει τα πανέμορφα, μοντέρνα και οικεία σε όλους μας σκηνικά ενός σπιτιού, δίνοντας έτσι στην παράσταση μια πιο μεγάλη αληθοφάνεια, μια και έτσι ερμηνεύουμε καλύτερα τους χαρακτήρες του έργου. Ο ίδιος δημιουργός έχει επιμεληθεί και τα όμορφα κοστούμια του έργου, δημιουργώντας έτσι ένα πανέμορφο οπτικό σύνολο. Ιδιαίτερα προσεγμένο αποτέλεσμα, μπράβο στον ίδιο και τη βοηθό του για όλο αυτό!
Η υπέροχη μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, είναι δύο εξίσου σημαντικοί παράγοντες του θεατρικού, που με την παρουσία τους της έδωσαν περισσότερη αίγλη και φινέτσα. Τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια σε ό,τι νέο ετοιμάζουν!
Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία. Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή. Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή. Μια μορφή λύσης.
Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, κάθε άλλο παρά τέλεια είναι. Ανθίζει στον πιο ψυχρό χειμώνα και παραμένει ακόμα και στον πιο καυτό ήλιο, όταν όλα τα άλλα έχουν καεί από τη δύναμή του. Ακόμα και στο τέλος του έργου που σκίζει στα δύο την καρδιά, όταν τα λόγια περιττεύουν μιλά ο πόνος της καρδιάς, τα βλέμματα και μια αγκαλιά που τα συγχωρεί όλα. Αυτό μετράει πιο πολύ από καθετί τελικά…
Ελάτε να το ανακαλύψετε κι εσείς στο θέατρο «Σταθμός»…
Ταυτότητα παράστασης:
Συντελεστές:
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά-κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς
Παραγωγή: Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, θέατρο «Σταθμός»
Ερμηνεύουν:
Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Μανώλης Μαυροματάκης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Μάνος Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Μολέσκη.
Πληροφορίες:
Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 25 Ιανουαρίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Παραστάσεις: από 25 Ιανουαρίου 2019 έως 24 Φεβρουαρίου 2019.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00.
Διάρκεια: 110 λεπτά
Εισιτήριο:
Τετάρτη και Παρασκευή: Κανονικό: 13€, μειωμένο: 10€.
Σάββατα και Κυριακές: Κανονικό: 15€, μειωμένο: 12€
Ατέλειες: 5€ (ισχύουν Τετάρτες-Παρασκευές)
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos-metaksourgio/fyles-tis-nina-rein/
Χώρος: Θέατρο «Σταθμός»
Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (μετρό: Μεταξουργείο)
Τηλ.: 210 52 30 267
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική