Η ‘Ελλη Βοζικιάδου σκηνοθέτησε και μαζί χαρτογράφησε με μεγάλη ευκρίνεια και λεπτομέρεια, τα ήθη, τα έθιμα και κυρίως τους χαρακτήρες εκείνης της εποχής (19ος αιώνας) στα Επτάνησα. Ως γνωστόν, ειδικά εκείνα τα χρόνια, οι κοινωνικές κάστες είχαν τρομερή σημασία και καθόριζαν κάθε λογής ανθρώπινες συναναστροφές.
Κυριακή απόγευμα στα Ιλίσια, ξανασυνάντησα το πνεύμα της παλιάς μου γειτονιάς και είχα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά την Ειρήνη και τη μητέρα της, τη Στέλλα, τον Θάνο και έναν γίγαντα άνθρωπο, τον Σταμάτη. Δεν είναι καθόλου ανθρωπάκος τελικά. Ανθρωπάκια είμαστε όλοι εμείς που απλά νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Που σκεφτόμαστε, μιλάμε με θεωρίες, μα δεν πράττουμε. Αυτή η λέξη ξεχωρίζει τη θεωρία από την πράξη: γενναιότητα κι ένα έργο περασμένων ετών, ένα διαμαντάκι, μας θύμισε τις βασικότερες αξίες σ’ αυτή τη ζωή, προκειμένου να είμαστε περήφανοι που γεννηθήκαμε άνθρωποι.
