Θέματα με την λέξη κλειδί ΝΤΕΝΗΣ ΜΑΚΡΗΣ

Η παράσταση αυτή και όλη της η φιλοσοφία, μοιάζει να στροβιλίζεται γύρω από ένα τρίγωνο: Πίστη-έρωτας-θάνατος. Κάθε θρησκεία και άνθρωπος, κάθε φιλοσοφία και θεωρία, υπόκεινται σε αυτόν τον κύκλο. Η αρχέγονη ροπή του ανθρώπου να στρέφεται προς κάτι ανώτερο από εκείνον, άσχετα με τις ονομασίες που του δίνει ανά χρονικές στιγμές (ξεκινώντας από την προϊστορική Μητέρα-Φύση και φτάνοντας στα μέτρα και τα σταθμά των σύγχρονων θρησκειών), τον έχει κατά καιρούς οδηγήσει τόσο σε απάτες, όσο και σε αυταπάτες.

Οι ηθικές αξίες μεταβάλλονται ή χάνονται… τα στεγανά μιας κοσμοθεωρίας ραγίζουν και σπάνε και ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος στο κενό. Σαν ξεστρατισμένο βέλος μοιάζει να περιπλανιέται τυφλά στο διάστημα του άχρονου χρόνου, ψάχνοντας να βρει το ιδανικό του. Κάποια στιγμή όμως απλά παγώνει και γίνεται άγαλμα. Φορά μια μάσκα και υποδύεται τον ζωντανό-νεκρό. Το μόνο του ιδανικό είναι το λευκό φόρεμα της Οφηλίας.

Ο σκηνοθέτης μας, Χρήστος Σουγάρης, τολμά εις διπλούν. Αρχικά, να αναλάβει τη σκηνοθεσία μιας αρχαίας τραγωδίας. Κατόπιν, την απόδοση της υπάρχουσας τραγωδίας με εντελώς καινοτόμους όρους και όρια, ένα τεράστιο άλμα, το οποίο όμως δεν είναι στο κενό. Το αντίθετο, θα έλεγα. Είναι μια απόλυτα πετυχημένη, εμπνευσμένη και ρηξικέλευθη προσπάθεια, που συνδέει με τον πιο τέλειο τρόπο το παρόν με το παρελθόν. Την ιστορία με τη δημιουργία μιας παράλληλης ιστορίας, που έχει ως σκοπό να συγκινήσει και να δημιουργήσει ακριβώς αυτό που ήθελε και ο αρχαίος Σοφοκλής: δέος, συμπόνια και στο τέλος κάθαρση, σύμφωνα με τον ορισμό του φιλόσοφου Αριστοτέλη.