Στο θέατρο με συναρπάζει η μυρωδιά, ο χώρος, η σκηνή, τα πάντα! Μου δίνει ζωή το θέατρο κι αν δεν το είχα, θα ήμουν ακόμα κλεισμένος στον εαυτό μου και δυστυχισμένος.
Τον Άμλετ υποδύεται ο ηθοποιός Γιάννης Μπόγρης.
– Γιάννη, έχεις συμμετάσχει σε πολλές κλασικές παραστάσεις μεγάλων συγγραφέων, αναφέροντας ενδεικτικά: «ο Κοριολανός» και «Βασιλιάς Ληρ» επίσης του Σαίξπηρ, «ο Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, «Παιχνίδια σφαγής» του Ιονέσκο, «Η καταιγίδα» του Στρίντμπεργκ και τώρα «Άμλετ», πάλι του Σαίξπηρ, με την παράσταση «Άμλετ vs. Τέλμα».
Θα ήθελα να μας πεις για τις πρώτες εντυπώσεις σου όταν πήρες το κείμενο στα χέρια σου. Ποιές ήταν οι πρώτες σκέψεις και ενδεχομένως ανησυχίες σου, υπο το βάρος του πρώτου ρόλου ενός δύσκολου έργου, όπως ο «Άμλετ»;
Γιάννης Μπόγρης: Πρώτα από όλα, κάποιες από τις παραστάσεις που ανέφερες, δηλαδή ο «Βασιλιάς Ληρ» και ο «Κοριολανός», του Εθνικού και του Φεστιβάλ αντίστοιχα, δεν είχαν κλασικό ανέβασμα, αλλά μου έδωσαν την ευκαιρία να βρεθώ κοντά σε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, μολονότι δεν είχα ουσιαστικό ρόλο σε αυτές. Όσον αφορά τον «Άμλετ», αρχικά είχα κάποιους ενδοιασμούς να το αναλάβω, αλλά με την βοήθεια της κας Κορνηλίου και βασιζόμενος στο ένστικτό μου ως ηθοποιός, ήρθα πιο κοντά στον Άμλετ. Συμπτωματικά, κατά την διάρκεια των παραστάσεων έχασα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, οπότε ενεργειακά ταυτίστηκα με τον Άμλετ και με τον τρόπο που σκέφτεται.
-Το έργο από μόνο του, αλλά και υπο την δραματουργική ανάλυση της κας Κορνηλίου είναι ένα ψυχογράφημα των ηρώων, όπως αυτό αποδίδεται και ειδικά ο Άμλετ περνάει μέσα από πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, όπου τελικά στο τέλος επέρχεται η λύτρωση. Θα ήθελα να μας περιγράψεις πώς εσύ αντιλαμβάνεσαι το έργο και πόσο δύσκολο ήταν για σένα να ψυχογραφήσεις τον ήρωα σου;
Γιάννης: Το έργο το αντιλαμβάνομαι ως μια σχέση δράσης- αντίδρασης των υπόλοιπων ρόλων με τον Άμλετ. Τόσο η Γερτρούδη, όσο και η Οφηλία έχουν συγκεκριμένη δράση στην εκτέλεση του «Άμλετ». Οφείλω να ομολογήσω οτι, ήταν πολύ δύσκολο για μένα να αντιμετωπίσω τον ήρωα μου.
Επίσης, για να ψυχογραφήσω και να αποδώσω επάξια τον χαρακτήρα του ήρωά μου, είδα όλες τις ταινίες που τον αφορούσαν και μέσα από τις αναλύσεις που κάναμε, βρήκα τρόπους, ώστε να ελίσσεται ο ρόλος, δημιουργώντας ένα κράμα των χαρακτηριστικών που θεώρησα ότι διαθέτει.
Κάθε φορά που συντελείται η θεατρική πράξη, νιώθω σαν να συμβαίνουν όλα στ΄ αλήθεια, σαν να είμαι πραγματικά θύμα μιας πλεκτάνης.
-Τι είναι ο Άμλετ για σένα και πόσο δύσκολο είναι να υποδύεσαι αυτόν τον σαιξπηρικό ρόλο;
Γιάννης: Ήταν πολύ δύσκολο. Προσπαθώ να τον υπηρετώ με τη μεγαλύτερη συνέπεια, αλλά δεν ξέρω αν έχω καταφέρει κάτι. Τον έχω αγαπήσει τον Άμλετ, τον πονάω και νιώθω ότι έρχομαι στη θέση του κάθε φορά που συντελείται η θεατρική πράξη. Νιώθω σαν να συμβαίνουν στ΄ αλήθεια όλα αυτά, σαν να είμαι πραγματικά θύμα μιας πλεκτάνης. Όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή γίνεται αυτό το μαγικό κλικ, που μπορεί να είναι είτε το μάτι ενός θεατή, είτε μια έκφρασή του, όπου εκεί αλλάζουν όλα!
-Διαβάζοντας παλιότερες συνεντεύξεις σου είχες αναφέρει ότι η παράσταση που σου εμφύτευσε το «μικρόβιο» του ηθοποιού ήταν η «Γέρμα» του Λόρκα και από τότε κάνεις μόνο θέατρο. Τώρα που το όνειρό σου έχει γίνει πραγματικότητα και μετά από δώδεκα χρόνια παρουσίας σου στο θέατρο, μίλησέ μας για τις εμπειρίες σου, αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός σήμερα.
Γιάννης: Οι δυσκολίες ενός ηθοποιού είναι λίγο – πολύ γνωστές. Προσωπικά, δεν θα άλλαζα τίποτα από την ροή που είχαν τα πράγματα στη ζωή μου. Τελειώνοντας τη σχολή, είχα την τύχη να με πάρει στην ομάδα του ο Περικλής Μουστάκης και αυτό μου έδωσε μεγάλη ώθηση για να συνεχίσω. Είδα όμως, ένα άλλο θέατρο από αυτό που συνήθως έβλεπα και κατάλαβα ότι θέλει πολύ δουλειά για να γίνεις ηθοποιός . Πρέπει να μελετάς και να καταπιάνεσαι με ό, τι έχει να κάνει με το θέατρο, όπως είναι ο χορός, το τραγούδι και η κίνηση γιατί πρέπει να εξελίσσεσαι συνέχεια. Αγαπώ όμως το θέατρο, θα το συνεχίσω με τον τρόπο που το έχω κάνει μέχρι τώρα και για όσο αντέξω.
-Τί σε συναρπάζει στο θέατρο ως ηθοποιό και τί ως θεατή;
Γιάννης: Καταρχήν, για μένα δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το θέατρο και χρωστάω ευγνωμοσύνη στην καθηγήτριά μου, Βασιλική Παρασκευά, που δεν είναι πια μαζί μας. Αυτή με πήγε πρώτη φορά στο θέατρο και μου άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ως ηθοποιό, με συναρπάζει η μυρωδιά, ο χώρος, η σκηνή, τα πάντα. Μου δίνει ζωή το θέατρο κι αν δεν το είχα, θα ήμουν ακόμα κλεισμένος στον εαυτό μου και δυστυχισμένος. Ως θεατή, πάντα αναζητώ αυτό που θα «μιλήσει» μέσα μου, που θα με ταρακουνήσει και θα με προβληματίσει, είτε είναι μοντέρνα παράσταση, είτε είναι χορός ή χοροθέατρο.
-Μετά τον Άμλετ, θα σε δούμε κάπου; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Γιάννης: Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη στιγμή, γιατί πλέον είναι όλα τόσο ρευστά.
– Γιάννη σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή την αποκλειστική συνέντευξη και σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σε ότι κάνεις.
Θέλει πολύ δουλειά για να γίνεις ηθοποιός . Πρέπει να μελετάς και να καταπιάνεσαι με ό, τι έχει να κάνει με το θέατρο, όπως είναι ο χορός, το τραγούδι και η κίνηση. Πρέπει να εξελίσσεσαι συνέχεια.
Καμία κριτική