Γράφει η Φωτεινή Βαμβούκη

Συχνά πίσω από τις κλειστές πόρτες, παραμένουν καλά κρυμμένα μυστικά. Σαν “αυστηρά οικογενειακές υποθέσεις” που δεν αφορούν την υπόλοιπη κοινωνία. Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Αλλά οι συμβουλές ή οι παραινέσεις τύπου: “τα βάσανα σε δυναμώνουν”, “αυξάνουν τις αντιστάσεις σου απέναντι σε αυτούς που σου τα προκαλούν”, “η γη σκληραίνει μετά τη βροχή” κι άλλα παρόμοια. Κι άλλες παρόμοιες ανοησίες με μόνο σκοπό να νοιώσει χρήσιμος, ο πομπός και να ξεχειλίσει η σταγόνα της οργής, του δέκτης.

Πότε, λοιπόν, έρχεται εκείνη η στιγμή του «ΦΤΑΝΕΙ, ΠΙΑ» και τα μυστικά από “αυστηρά οικογενειακές υποθέσεις” γίνονται “αυστηρά προσωπικές υποθέσεις”. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη το σώμα μας εκκρίνει τέσσερις “χυμούς”:
Ο μελαγχολικός άνθρωπος, στον οποίο ισχυρότερος χυμός είναι η μέλαινα (μαύρη) χολή, είναι επιρρεπής στην μελαγχολία, στη θλίψη, στη δυσθυμία. Όταν στη διοχετεύουν, καθημερινά, εξωτερικοί παράγοντες με σωματική κακοποίηση, απειλές, λεκτική βία, συναισθηματική και ψυχολογική βία, σεξουαλική κακοποίηση, κοινωνική απομόνωση και οικονομικό έλεγχο, δύο δρόμοι υπάρχουν: ή θα καταρρεύσεις ή θα ξεσηκωθείς.

 

ΦΩΤΟ 1.

Το δεύτερο συνέβη στο έργο της Μαίης Σεβαστοπούλου «Και πότισεν αυταίς μέλαινα χολή». Που παίζεται από τις 21/10/2024 στον Μικρό Κεραμεικό κάθε Δευτέρα στις 7μμ.

Τρεις γυναίκες μεγαλωμένες σε διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις είχαν όνειρα για τη ζωή τους. Είχαν όνειρα…τέλος. Όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι. Το σημαντικότερο όνειρό τους ήταν ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν. Απ’ τον σύντροφό τους, απ’ την πεθερά τους, απ’ τον πατέρα τους, απ’ τη μητέρα τους, απ’ τη μητριά τους… απ’ τους ανθρώπους που θεωρούσαν οικογένεια. Που θα τις φρόντιζαν, θα νοιάζονταν και θα τις μεγάλωναν με ασφάλεια. Αυτό που γνώρισαν, όμως, ήταν καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Έχασαν την αξιοπρέπειά τους, την προστασία και την ισότητα μέσα στην οικογένεια. Και μαζί έχασαν και την ελευθερία τους. Γιατί ούτε τα βάσανα σε δυναμώνουν, ούτε αντέχεις τους βασανιστές σου με την υπομονή. Λες «ΦΤΑΝΕΙ, ΠΙΑ» και το τελειώνεις.

Η Μαρία, η Ασπασία και η Ελένη δεν ήταν ποτέ ικανές να διαπράξουν φόνο. Ήταν ήπιες, λιγομίλητες ή καλύτερα βουβές. Έχουν εκτίσει την ποινή τους για τους φόνους που διέπραξαν στο «Κατάστημα κράτησης γυναικείων φυλακών Θήβας» στον Ελαιώνα  Βοιωτίας και είναι η μέρα της αποφυλάκισής τους. Τρεις γυναίκες, ξένες μεταξύ τους, περιμένουν έξω απ’ τη φυλακή, το λεωφορείο που θα τις πάει μακριά, χωρίς να γνωρίζουν την ώρα που θα περάσει. Καθώς περιμένουν, αρχίζει η ώρα των εξομολογήσεων. Δε διηγούνται απλά. Ξαναζούν το φρικτό παρελθόν που τις οδήγησε στη ματωμένη τους πράξη.

ΦΩΤΟ 8 copy

Ένα κείμενο για τη γυναικεία κακοποίηση. Γυναίκες που ένοιωσαν εγκλωβισμένες σε ένα κλοιό που έσφιγγε και δεν μπορούσαν να ξεφύγουν, παρά μόνο αν ξεκλήριζαν τους υπαίτιους. Όμως, η ζωή δεν είναι καθόλου απλή, καθόλου άσπρο – μαύρο. Το να σκοτώσουν τον βασανιστή τους, τους έδωσε ανάσα αλλά, όχι λύτρωση. Δεν ήταν φόνισσες κι η πράξη τους,  όσο θ’ αναπνέουν, θα τις στοιχειώνει.

Η Μαίρη Χήναρη, πρώτη – πρώην κατάδικη – που μιλάει για την ιστορία της, ήταν εξαιρετική στο να ταλαντεύεται ανάμεσα στη δύναμη και την απόγνωσή με εκφραστικότητα και πάθος.
Η Μαίη Σεβαστοπούλου, δεύτερο πρόσωπο, παρά την τραγικότητα της ιστορίας της, την αποδίδει με μια διάθεση παιδιάστικη σαν να προσπαθεί κάθε λεπτό να ανακτήσει την παιδικότητα που έχασε νωρίς. Δίνει μια ερμηνεία γεμάτη ένταση με απόλυτη πειστικότητα.
Τέλος, η Κλεοπάτρα Ροντήρη, η τρίτη που εξιστορεί την άτυχη  ζωή της, παρουσιάζει μια εύθραυστη ευαισθησία, φέρνοντας στην επιφάνεια στιγμές μεγάλης απόρριψης, μοναξιάς και τον πόνου.
ΦΩΤΟ 2 copy

Το κείμενο και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Μαίη Σεβαστοπούλου. Είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο. Μοιρασμένο ισόποσα και ισάξια όσον αφορά τους ρόλους. Κι  η διάρκειά του είναι τόση, ώστε, οι θεατές να το ευχαριστιούνται. Σκηνοθετικά κατάφερε να αιχμαλωτίσει το κοινό με την ένταση στη σκηνοθεσία και τον τρόπο που παρουσιάζει τις «λεπτομέρειες» στις αφηγήσεις. Ο λιτός σκηνικός χώρος ενισχύει στη φόρτιση των συναισθημάτων και φέρνει το κοινό πιο κοντά στους ήρωες, κάνοντας την εμπειρία πιο προσωπική. Γενικά, είναι μια συναισθηματικά πλούσια, σφιχτά δομημένη παράσταση που κρατάει το ενδιαφέρον των θεατών από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ταυτότητα Παράστασης

Που: Μικρός Κεραμεικός, Ευμολπιδών 13, Κεραμεικός
Πότε: Κάθε Δευτέρα στις 7μμ από 6 Οκτωβρίου έως 9 Δεκεμβρίου 2024
Διάρκεια Παράστασης: 60 λεπτά
Εισιτήρια: 12€, Προπώληση 10€, Μειωμένο 8€ (ΑμεΑ, Ανέργων,65+) 
Πληροφορίες – κρατήσεις:2103637201, 2103647200
Online: www.ticketservices.gr
Κείμενο – σκηνοθεσία: Μαίη Σεβαστοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Τσαγκλή
Μουσική Σύνθεση: Αγγελική Δέλλα
Εκτέλεση Μουσικής: Αγγελική Δέλλα, Λουκία Γκαρδιακού, Βασίλης Κωνσταντινάκος
Φωτογραφίες παράστασης: Χρήστος Συριώτης

Ελένη: Κλεοπάτρα Ροντήρη
Ασπασία: Μαίη Σεβαστοπούλου
Μαρία: Μαίρη Χήναρη

20241125_201736

Φωτεινή Βαμβούκη

Φωτεινή Βαμβούκη

Η Φωτεινή Βαμβούκη είναι ηθοποιός και συγγραφέας. Σπούδασε στη Δραματική σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη κι έχει φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Τμήμα Θεατρολογίας.Έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραγωγές, σε παιδικό θέατρο, κωμωδίες, αρχαίο δράμα. Έχει ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, τη θεατρική συγγραφή, τη θεατρική αγωγή, τη δημιουργία και παρουσίαση εκδηλώσεων, τη διδασκαλία υποκριτικής κι έχει λάβει μέρος, ενεργά, σε εθελοντικές δράσεις. Συνεργάζεται με το παιδικό κανάλι tvsmile. Έχει συνεργαστεί με τρία ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει διακριθεί από το Δήμο Αθηναίων για το θεατρικό έργο της «Δε γεννήθηκα πρόσφυγας». Η επαγγελματική σελίδα της στο fb είναι: ART CULT Theatricalcinemastudies
Φωτεινή Βαμβούκη

Latest posts by Φωτεινή Βαμβούκη (see all)