Είδαμε την παράσταση «Η Ψιλικατζού» στον Πολυχώρο «Vault Theater Plus»

Οαγαπημένος μου πολυχώρος «Vault Theater Plus» στο Βοτανικό, πάντα πρωτοπορεί με τις θεατρικές επιλογές του, εκπλήσσει θετικά και κάνει τη διαφορά. Φέτος ο ιδιοκτήτης και σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, κάνει δυναμικό come back με την «Ψιλικατζού» της Κωνσταντίνας Δελημήτρου και με δύο εξαίρετες ηθοποιούς στο πλάι του, την Ελένη Ουζουνίδου και την Άννα Ψαρρά. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της ψιλικατζούς Κωνσταντίνας Δελημήτρου μέσα από το επιτυχημένο προσωπικό, διαδικτυακό της ημερολόγιο xpsilikatzoy.blogspot.com που άνοιξε το 2004 και έπειτα αυτό ακολούθησε το δρόμο των βιβλιοπωλείων, αφού το 2007 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο-best seller «Η Ψιλικατζού» από τις εκδόσεις Intro Books.

Λίγα λόγια για το έργο:

Ας ξεκινήσει λοιπόν, το γλυκόπικρο παραμύθι της Ψιλικατζούς. Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου στη Νίκαια ζει μια νεαρή κοπέλα. Εργάζεται ως αισθητικός, ονειρεύεται τον πρίγκιπα της ζωής της, ένα μεγάλο σπίτι, ένα καινούριο αυτοκίνητο και πολλά αγγελούδια, που θα ολοκληρώσουν την ευτυχία της. Φτάνει η στιγμή που γνωρίζει τον άνδρα της τον Τάσο, παντρεύονται με πολιτικό γάμο, νοικιάζουν ένα μικρό σπίτι να στεγάσουν τον έρωτά τους, οδηγεί το σαραβαλάκι της και ανοίγει το μαγαζάκι της… το μικρό, πολύχρωμο βασίλειό της, όπου η ίδια θα είναι μια αλλιώτικη Χιονάτη του δικού της παραμυθιού. Διάφοροι πελάτες μπαινοβγαίνουν στο ψιλικατζίδικο καθημερινά και εκείνη τους παρατηρεί, τους καταγράφει, τους σχολιάζει άλλοτε επικριτικά και άλλοτε με χιούμορ. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει και εκείνη πάντα εκεί… ανάμεσα στα κρουασάν και τις σοκοφρέτες, στα πατατάκια και τα μπισκότα, στα τσιγάρα, στα περιοδικά και τις εφημερίδες, στα ζελεδάκια και τις καραμέλες. Είναι εκεί σαν άγρυπνος φρουρός, να εξιστορεί ιστορίες μιας συνοικίας διαφορετικής και μιας Ελλάδας που προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει. Παντού φτώχεια, οικονομική κρίση, καταπίεση, ρατσισμός, αλλά εκείνη είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ζει το όνειρό της. Κάτι όμως της τρώει τα σωθικά… γιατί δεν γίνεται μάνα επιτέλους; Ο πελαργός προσπερνάει διαρκώς την δική τους πόρτα, ενώ τριγύρω της γυναικείες κοιλιές φουσκώνουν συνεχώς και κλάματα μωρών ακούγονται στη γειτονιά. Ξεκινάει ένας βουβός Γολγοθάς για εκείνη και τον άνδρα της, μία καθημερινότητα που την συνθλίβει, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Τα κέντρα γονιμότητας, οι γυναικολόγοι, οι αίθουσες αναμονής, οι λανθασμένες ιατρικές διαγνώσεις, οι αγωνίες, οι μάταιες προσδοκίες, οι εξωσωματικές και οι ιατρικές εξετάσεις, το ταξίδι από μήνα σε μήνα, από την μία υπόσχεση στην άλλη, από την μία απογοήτευση στην άλλη. Όσες φορές το όνειρο φυτρώνει στα σπλάχνα της, η μοίρα τής δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο λες και έχει απωθημένα μαζί της. Η Ψιλικατζού όμως πάντα εκεί να επιμένει, να τραγουδάει στο αγέννητο βλαστάρι της, να πέφτει και να ξανασηκώνεται, να προσπαθεί με όλη τη δύναμη της ψυχής της και να λαχταράει όσο καμία άλλη γυναίκα αυτό το πολυπόθητο μωρό! Εκείνη κενή, η ζωή της κενή, η οικογένειά της στοργικά δίπλα της, οι φίλοι της κάπου ξεχασμένοι και το μικρό ψιλικατζίδικο να καταρρέει συνεχώς σαν την ιδιοκτήτριά του. Τούτο το μαγαζάκι, που σε κάθε σπιθαμή του έχει ζήσει τις πιο όμορφες και άσχημες στιγμές της, που έχει εναποθέσει τις ελπίδες της, που έχει ονειρευτεί το μέλλον της, φτάνει στο τέλος του. Η Ψιλικατζού το πουλάει, μετακομίζει στην Κύπρο, αποκτάει τελικά δύο υπέροχα πλασματάκια και αφήνει πίσω το παρελθόν της σαν ένα κακό όνειρο, σαν μία άγρια καταιγίδα που κάποτε ξέσπασε και τώρα πια ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο δεσπόζει στον καταγάλανο ουρανό της.

Ο γλαφυρός, ζωντανός, άμεσος, απλοϊκός, ανθρώπινος, φρέσκος λόγος της Ψιλικατζούς, γεμάτος χιούμορ και περισσή αυθεντικότητα μετουσιώνεται σε εικόνες, άλλοτε όμορφες και άλλοτε πολύ σκληρές, βαπτισμένες με έντονο συναίσθημα.

Η κριτική μας:

«Η Ψιλικατζού» υπήρχε στο νου μου πολύ καιρό πριν. Διαβάζοντας σχόλια και κριτικές του κοινού, με έκαναν να αδημονώ να την απολαύσω και φτάνει η στιγμή, που θα διαπιστώσω από πρώτο χέρι πόσο μαγική είναι τούτη η παράσταση. Ανεβαίνοντας από τις σκάλες στον πρώτο όροφο του θεάτρου, ένα όμορφο installation «Ψιλικά–Τσιγάρα» δια χειρός Μάριου Βουτσινά με προϊδεάζει ευχάριστα για το τι θα επακολουθήσει. Μπαίνοντας στην αίθουσα του θεάτρου, ένα υπέροχος πολύχρωμος μικρόκοσμος έχει στηθεί. Είναι το μικρό παλάτι της Ψιλικατζούς, ένας επίγειος παράδεισος με όλα τα καλούδια του κόσμου επιμελώς τακτοποιημένα στα κίτρινα ράφια τους, που περιμένουν καρτερικά τους υποψήφιους πελάτες. Κάθομαι στην θέση μου και το παραμύθι ξεκινάει με την Ψιλικατζού να ορμάει στην σκηνή σαν σίφουνας, που θέλει να προλάβει να μας τα πει όλα για να απαλύνει την ψυχούλα της. Φαντάζει όμορφη σαν σύγχρονη Χιονάτη του δικού της χειροποίητου παραμυθιού, που απευθύνεται σε μεγάλα παιδιά. Ένα παραμύθι βουτηγμένο στην χαρά και την λύπη, στο όνειρο και την ελπίδα, στην απογοήτευση και τον σπαραγμό. Νιώθω σαν να κινούμαι διαρκώς σ΄ένα τρενάκι που κάνει σάλτο μορτάλε και την τελευταία στιγμή μία αόρατη κλωστή με κρατάει ζωντανή και παίρνω βαθιά ανάσα.

Ο χαρισματικός σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, πάντα ξεχωρίζει με τις καλλιτεχνικές του επιλογές και την διαφορετική οπτική του ματιά. Με ένστικτο και διορατικό βλέμμα, καταφέρνει να βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα όταν όλοι οι άλλοι επαναλαμβάνονται. Για μένα είναι ο γητευτής των ανθρώπινων ψυχών και ο Μίδας, που ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Στα χέρια του τα πιο απλοϊκά λόγια, αποκτούν ουσία και οντότητα. Πιστεύει στους νέους συγγραφείς, τους στηρίζει και τους σέβεται. Στην συγκεκριμένη παράσταση, στέφεται με απόλυτη επιτυχία η δραματουργική επεξεργασία, καθώς και η διασκευή του βιβλίου της Κωνσταντίνας Δελημήτρου. Με ευφάνταστο και ευφυή τρόπο γίνεται η επιλογή και η συρραφή των κειμένων. Δεν επιδιώκει να είναι άλλος ένας μονόλογος, αλλά εφευρίσκει ένα δεύτερο πρόσωπο, την φανταστική αδελφή της ψιλικατζούς, που θα δίνει ανάσες και θα αποφορτίζει το κλίμα όταν τείνει να είναι σκοτεινό και βαρύ. Θαυμάζω την ικανότητα που έχει σαν σκηνοθέτης να σκιαγραφεί και να φωτίζει με το πιο λεπτό πινέλο όλες τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων του. Ο γλαφυρός, ζωντανός, άμεσος, απλοϊκός, ανθρώπινος, φρέσκος λόγος της Ψιλικατζούς, γεμάτος χιούμορ και περισσή αυθεντικότητα μετουσιώνεται σε εικόνες, άλλοτε όμορφες και άλλοτε πολύ σκληρές, βαπτισμένες με έντονο συναίσθημα. Τα χαμόγελα ξάφνου σταματούν εκεί που δεν το περιμένεις και κάνουν την εμφάνισή τους δάκρυα στα μάτια και το στομάχι σου δένεται κόμπος. Έτσι όμως είναι η πραγματική ζωή, με τα πάνω και τα κάτω της.

Ιδιαίτερη μνεία οφείλει να γίνει στο σκηνικό της παράστασης. Το φανταχτερό ψιλικατζίδικο είναι δημιούργημα του Δημήτρη Καρατζιά, του Μάνου Αντωνιάδη και του Μάριου Βουτσινά και πραγματικά κλέβει την παράσταση. Στο τσακ είμαστε όλοι οι θεατές να αρπάξουμε από μια σοκολάτα στο χέρι και να την απολαύσουμε κατά την διάρκεια της παράστασης. Οι χρωματικές επιλογές είναι έντονες, με κυρίαρχο χρώμα το κίτρινο που συμβολίζει την χαρά, την ευτυχία και την ενέργεια. Το κοστούμι της Ελένης Ουζουνίδου είναι πράσινο και ονειρεμένο, εμπνευσμένο από τον Μάριο Βουτσινά και κατασκευασμένο από την Γεωργία Σάντυ. Η επιλογή δεν είναι διόλου τυχαία, αφού το πράσινο συμβολίζει την ελπίδα για ζωή, την αναγέννηση, την αρμονία και την ισορροπία.

Η πρωτότυπη μουσική και το τραγούδι της παράστασης «Άκου να δεις» οφείλονται αποκλειστικά στον ταλαντούχο Μάνο Αντωνιάδη, που ακόμα μια φορά μας ενθουσιάζει. Μελωδικό και συγκινητικό το τραγούδι που λέει στο αγέννητο μωράκι της η γλυκιά Ελένη με την κρυστάλλινη φωνή της, σαν να θέλει να το νανουρίσει στην αγκαλιά της.

Η Ελένη Ουζουνίδου μας χαρίζει απλόχερα όλη την γκάμα της σπουδαίας υποκριτικής της δεινότητας σαν γνήσια θεατρική περσόνα. Εκφραστική, πληθωρική, αλέγρα, αληθινή, άμεση, με πλαστικότητα, τόσο στις τραγικές, όσο και στις κωμικές της στιγμές, καταφέρνει να σε στροβιλίσει στο γλυκόπικρο γαϊτανάκι της ζωής της και εσύ να την ακολουθείς εκστασιασμένος και να εύχεσαι τούτο το μαγικό ταξίδι να μην τελειώσει ποτέ.

Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα λειτουργούν καίρια στον συναισθηματισμό της ηρωίδας, αναδύοντας το γενικό πνεύμα της ιστορίας.

Αδιαμφισβήτητες νικήτριες της παράστασης, είναι οι δύο γυναικείες παρουσίες-ηθοποιοί. Η Ελένη Ουζουνίδου μας χαρίζει απλόχερα όλη την γκάμα της σπουδαίας υποκριτικής της δεινότητας σαν γνήσια θεατρική περσόνα. Εκφραστική, πληθωρική, αλέγρα, αληθινή, άμεση, με πλαστικότητα, τόσο στις τραγικές, όσο και στις κωμικές της στιγμές, καταφέρνει να σε στροβιλίσει στο γλυκόπικρο γαϊτανάκι της ζωής της και εσύ να την ακολουθείς εκστασιασμένος και να εύχεσαι τούτο το μαγικό ταξίδι να μην τελειώσει ποτέ. Τα μεγάλα της μάτια σε προστάζουν να την ακούσεις, να την νιώσεις, να την καταλάβεις. Με ζωντάνια και αφοπλιστική ειλικρίνεια βουτάει στα βαθιά, τσαλακώνεται, γκρεμοτσακίζεται, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια, με όνειρο και με ελπίδα να σταθεί όρθια και να ζήσει. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω πως έμπηγε στο δέρμα τις ενέσεις της, πως έχανε διαρκώς τα μωρά της, με πόση ευτυχία έλεγε… υπέροχος υπέρηχος! Συγκλονιστικά ανθρώπινη η ερμηνεία της-πραγματικά!

Συνοδοιπόρος της στα εύκολα και στα δύσκολα, η Άννα Ψαρρά. Εξίσου εκπληκτική ηθοποιός, καταφέρνει με τις σιωπές της, με τις παρεμβάσεις της και τις μιμήσεις της να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και να απαλύνει τον πόνο της αδελφής της. Ο ρόλος της είναι καίριος και σημαντικός στην τροπή των γεγονότων, ήρεμος και αποφασιστικός, που δίνει ρυθμό και δυνατές ανάσες στην Ελένη. Εξαιρετική παρουσία που γοητεύει τους θεατές!

Άλλη μια παράσταση τελειώνει όπως και τα παραμύθια και έχεις αυτή την γλυκόπικρη γεύση στα χείλη σου. Είναι δώρο θεού η ζωή! Είναι μαγικό πράγμα το θέατρο! Είναι όμορφο να βλέπεις έργα που συγ-κινούν αληθινά! Είμαι τυχερή που βρίσκομαι μαζί σας. Είμαι ευγνώμων που επικοινωνώ με όλους εσάς. Η Ελένη, η Άννα, η Κωνσταντίνα, ο Δημήτρης, ο Μάνος αποτελούν μια χαρισματική ομάδα και βρίσκονται εκεί κάθε εβδομάδα για να σας διασκεδάσουν και να σας συγ-κινήσουν, όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. «Η Ψιλικατζού» ήρθε για να μείνει στην καρδιά μας και ασφαλώς επιβάλλεται να την δεις… πραγματικά, μην την χάσεις για κανέναν λόγο!

Η Άννα Ψαρρά, εξίσου εκπληκτική ηθοποιός, καταφέρνει με τις σιωπές της, με τις παρεμβάσεις της και τις μιμήσεις της να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και να απαλύνει τον πόνο της αδελφής της.

Ταυτότητα παράστασης:

Συντελεστές:

Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Δραματουργική επεξεργασία-διασκευή-σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική-τραγούδι παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά: Καρατζιάς Δημήτρης–Μάνος Αντωνιάδης–Μάριος Βουτσινάς
Κοστούμια-installation «Ψιλικά –Τσιγάρα»*: Μάριος Βουτσινάς
Βοηθός: Αναστασία Δάλμα
Κατασκευή κοστουμιών: Γεωργία Σάντυ
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός φωτιστή: Θοδωρής Μαργαρίτης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: «Vault»

Παίζουν: Ελένη Ουζουνίδου, Άννα Ψαρρά

*Το installation «Ψιλικά–Τσιγάρα» του Μάριου Βουτσινά, θα εκτίθεται στο «Vault» ως μόνιμη εγκατάσταση για όλη τη διάρκεια των παραστάσεων.

*Ευχαριστούμε τον κύριο Κώστα, τον Βασίλη και την κυρία Ανδριάνα Χρυσάντζα, από το ψιλικατζίδικο δίπλα στο «Vault» (Κορυτσάς 15) και τον Βαγγέλη Ηλιάκη από τη Δεδεμπίλης Τυροκομική (Ηούς 76, Κάτω Πετράλωνα) για την πολύτιμη βοήθεια τους.

Από την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:30.

Εισιτήρια:
Γενική είσοδος: 13 ευρώ
Προπώληση viva: 12 ευρώ
Φοιτητές, σπουδαστές, κάτοχοι κάρτας πολυτέκνων, ΑμΕΑ, κάτοχοι κάρτας ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ

Προπώληση:
Viva.gr

Πληροφορίες-κρατήσεις:
Τηλ.: 213 0356472, 6949534889 (για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00-14:00 και 17:00-21:00).

«Vault Theater Plus».
Μελενίκου 26, Βοτανικός.