Μια παράσταση σε 5 βήματα
Περιγραφή υπόθεσης:
Το έργο εκτυλίσσεται στην Θήβα και αρχίζει με τον Αμφιτρύωνα, τη Μεγάρα (τη σύζυγο του Ηρακλή) και τα παιδιά του Ηρακλή να βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Ο βασιλιάς Λύκος έχει καταλάβει την εξουσία στη Θήβα, αφού πρώτα σκότωσε τον Κρέοντα (πατέρα Μεγάρας) και σκοπεύει να σκοτώσει την οικογένεια του Ηρακλή, όσο εκείνος βρίσκεται ακόμα στον Άδη, όπου είχε κατέβει για να φέρει τον Κέρβερο, στο πλαίσιο των άθλων του.
Ο Ηρακλής, επιστρέφει την κρίσιμη στιγμή και σώζει την οικογένειά του, σκοτώνοντας τον Λύκο. Όμως, η Ήρα που είναι εχθρική απέναντί του, στέλνει την Ίριδα (αγγελιοφόρο Θεών) και την Λύσσα. Έτσι, εκείνος θολωμένος σκοτώνει την γυναίκα του Μεγάρα και τα παιδιά του, πιστεύοντας πως είναι εχθροί.
Όταν το μυαλό του επανέρχεται στα συγκαλά του, καταλαβαίνει τι έχει κάνει και καταρρέει από ενοχές και απελπισία.
Τότε, ο Θησέας φίλος του Ηρακλή, εμφανίζεται στο τέλος της τραγωδίας, προσφέροντας τη στήριξή του, προσκαλώντας τον στην Αθήνα.
Ιστορικό και Κοινωνικό Πλαίσιο του έργου: Αξίζει να σημειωθεί, πως το έργο γράφτηκε το 416 π.Χ. σε μια εποχή όπου η Αθήνα βρισκόταν σε πολιτική και κοινωνική αναταραχή, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Απόδοση χαρακτήρων
Μεγάρα – Στεφανία Γουλιώτη: Βιώνει την πιο τραγική στιγμή, που μπορεί να βιώσει μια μάνα. Δίχως ελπίδα για σωτηρία, δέχεται την μοίρα της και ζητά να νεκροστολίσει τα παιδιά της. Και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα των εκφραστικών μέσων και την υποκριτικής της Στεφανίας Γουλιώτη, που μας έκανε κοινωνούς στο δράμα της, και σφίγγοντας τα δόντια «γνέφαμε» καταφατικά στις επιλογές της.
Αμφιτρύωνας – Γιώργος Γάλλος: Επίσης ένα τραγικό πρόσωπο της ιστορίας. Πατέρας, παππούς. Ένας χαρακτήρας που είχε νιώσει το έτσι θέλω των Θεών, χρόνια πριν, όταν ο Δίας ξάπλωνε με την γυναίκα του, παίρνοντας την δική του μορφή. Ανήμπορος να υπερασπιστεί τα πολυαγαπημένα εγγόνια του, το παλάτι του, την Μεγάρα, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Απόλυτο έρμαιο των καταστάσεων που περιμένει τον από μηχανής Θεό και τον επικαλείται. Και ενώ του αποκαλύπτεται, η λύτρωση δεν κρατά για πολύ. Εκεί πια προσπαθεί να γλιτώσει από την μανία του ίδιου του, του γιου. Ο Γιώργος Γάλλος, υποδύθηκε έναν ρόλο με πάρα πολλές συναισθηματικές αποχρώσεις, τις οποίες τις είδαμε όλες. Και όχι απλά τις είδαμε, αλλά τις βιώσαμε μαζί του. Είναι συγκλονιστικό, πως κατάφερε να με κάνει να νιώσω μέχρι και την παραμικρή σύσπαση του προσώπου του…
Ηρακλής – Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Ένας υπέροχος Πυγμαλίωνας. Είδαμε όλη την θεϊκή υπόσταση του Ηρακλή, με την οποία κάνει είσοδο στη σκηνή, τη δύναμη, τη σιγουριά, το ανίκητο, το απόλυτο. Και σε πολύ λίγο, μπροστά στα μάτια μας, τον είδαμε να καταρρέει , να αποδομείται και στο τέλος να βγάζει το «πανωφόρι» του και να μας αποκαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά του, με όλες τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες. Περνώντας από το ηρωικό στο τραγικό. Ένας Ηρακλής που παλεύει με τις ενοχές και τον ψυχικό πόνο, περνάει από την νίκη στην απόλυτη απελπισία.
Χορός – Φώτης Σιώτας, Γιάννης Κλίνης, Γκαλ Ρομπίσα, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Θανάσης Ραφτόπουλος, Αντώνης Αντωνόπουλος: Σημαντικός ο ρόλος του Χορού, μεταφέροντας στο κοινό της συναισθηματικές και της ηθικές διαστάσεις της τραγωδίας, απαρτιζόμενος από εξαίρετους ηθοποιούς, που ο καθένας ζωγράφιζε με τη δική του παλέτα, συνθέτοντας στο τέλος ένα ολοκληρωμένο έργο
Ίριδα – Ηρώ Μπέζου & Λύσσα – Άννα Καλαϊτζίδου Εξαιρετικά δουλεμένοι ρόλοι, από την κινησιολογία μέχρι τον τονισμό των λέξεων. Μας έδωσαν την αίσθηση του αλλούτερου, του αερικού. Τις είδαμε σχεδόν να αιωρούνται. Απέδωσαν και τους δυο ρόλους θαυμάσια, βοηθώντας τους θεατές να μπουν ακόμα περισσότερο στο κλίμα του έργου και στην τραγικότητα των καταστάσεων που επρόκειτο να ακολουθήσουν.
Λύκος – Αινείας Τσαμάτης: Τυραννικός και αυταρχικός. Κατέλαβε τον θρόνο και επέβαλλε την εξουσία με τη βία. Ταυτόχρονα, η απόφασή του να σκοτώσει την οικογένεια του Ηρακλή, μας αποκαλύπτει τον φόβο και τις ανασφάλειές του και ότι στην ουσία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας θρασύδειλος. Όλα τα παραπάνω αποδόθηκαν άρτια από τον Αινεία.
Θησέας – Νίκος Μήλιας: Ο δεύτερος από μηχανής Θεός της τραγωδίας, που έρχεται για να δώσει και την τελική λύση, την κάθαρση που περιμένανε τόσο οι ήρωες του έργου, τόσο και το κοινό. «Όπλο» του, η φιλία και η αλληλεγγύη, που παίρνουν θεϊκές διαστάσεις και όχι άδικα. Έχουν θεϊκή διάσταση, αλλά δεν είναι θεόσταλτες. Αλλά προέρχονται από έναν άνθρωπο!
Σκηνοθεσία : Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, ιδιαίτερα ευρηματική και ατμοσφαιρική. Μας εισάγει στο κλίμα του έργου, συντονίζοντάς μας εξαίσια, ήδη πριν την έναρξη του. Μας ταξίδεψε και μας σύστησε έναν επίγειο Άδη. Έφτιαξε έναν καμβά, ο οποίος προετοιμάστηκε κατάλληλα για να υποδεχτεί την προσωπική κόλαση του Ηρακλή. Κατάφερε να παρουσιάσει με απόλυτη καθαρότητα όλα τα πρόσωπα της τραγωδίας, όπως και την διάσταση στην οποία κινούνται. Τους συμβολισμούς αλλά και να αναδείξει τα μηνύματα που μας περνά το έργο με αμεσότητα και πολύ συναίσθημα. Οι επιλογές του φάνηκαν και στον τρόπο που ήταν δουλεμένοι οι χαρακτήρες, ακόμα και από τον επι σκηνής μουσικό (Δημήτρης Χατζηζήσης), ο οποίος υπογράμμιζε ότι έπρεπε με την ηλεκτρική του κιθάρα.
Αντίδραση κοινού: Το κοινό, είχε παραδοθεί στις ερμηνείες των ηθοποιών, και ήταν απόλυτος κοινωνός των καταστάσεων, των συναισθημάτων, της τραγικότητας, του πόνου. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαν το δράμα να εκτυλίσσεται μπροστά τους, και στο τέλος της παράστασης χειροκροτούσαν όρθιοι.
Μηνύματα και επικαιρότητα: Τα μηνύματα του έργου είναι φοβερά επίκαιρα. Η αλληλεγγύη, η αξία της φιλίας είναι αυτά που θα σε βοηθήσουν να ξανασηκωθείς, όσο χαμηλά και αν έχεις πέσει. Να βρεις το κουράγιο να ξαναπροσπαθήσεις και γιατί όχι, να σταθείς όρθιος απέναντι σε όποια μοίρα σε έριξε κάτω. Όσο σκληρή και αν είναι. Όσο και αν πονάει. Η αλληλεγγύη λοιπόν και όχι ο διχασμός είναι η λύση. Μια λύση ακόμα και στα πιο μεγάλα προβλήματα. Και βέβαια, δεν υπάρχει τραγικότερο, από την μοίρα του ίδιου του ανθρώπου.
Αραξιάνα Αβακιάν
Latest posts by Αραξιάνα Αβακιάν (see all)
- Κριτική για την παράσταση “Ηρακλής Μαινόμενος Ευριπίδης” - 30 Σεπτεμβρίου 2024
- Είδαμε την παράσταση “Ανεβαίνοντας τη σκάλα” στο θέατρο Χυτήριο - 27 Ιουλίου 2019
- Παρακολουθήσαμε την παράσταση “Γκέμμα” του Λιαντίνη στο Θέατρο “Βρετάνια” σε σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου - 18 Μαΐου 2019
Καμία κριτική