Ο φωτισμός πάνω στο ταβάνι, τα παράθυρα κλειστά, οι προβολείς χτυπούν τη σκηνή του βαγονιού και το έργο λαμβάνει δράση…
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου
Δυο αδερφές ταξιδεύουν σ’ ένα βαγόνι τρένου από το Μπαϊράτ στο Λιντάου της Βαυαρίας, προκειμένου να επισκεφτούν έναν άντρα που αγαπούν και οι δυο, σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας και εσωτερικού ξεκαθαρίσματος. Αντίπαλες στην αγάπη, σύμμαχοι στο μίσος και στην αγάπη μαζί, οι δυο αδερφές έχουν άραγε πάρει το σωστό τρένο; Είναι τελικά αυτή η σωστή διαδρομή;
Η κριτική μας
Η μη κερδοσκοπική εταιρεία “Aντιγόνη” και η ομάδα “Δοκιμή”, μεταφέρουν όλη την αγωνία , την ένταση, τη λεκτική μονομαχία, την τελική αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο αδερφές, μέσα σ΄ ένα πραγματικό βαγόνι τρένου, με ήχους, φως και κίνηση τρένου. Επιβάτες του, οι θεατές του. Πρωταγωνίστριες, δυο επιβάτισσες: Η μεγάλη αδερφή, η Μπέτη, και η μικρότερη, η Έμη.
Ψυχολογικά θύματα του πολέμου που τις έκανε να χάσουν από τα τρυφερά τους χρόνια την πατρική φιγούρα, το σπίτι τους, που τις καταπλάκωσε σ΄ έναν βομβαρδισμό και ανάγκασε αυτές και τη μητέρα τους να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες ζωής, σε μιαν άλλη πόλη, στη Βαυαρία. Το μαγαζί της πεθαμένης μητέρας, σημείο αναφοράς, για να ανοιχτούν οι ασκοί του Αιόλου στη διάρκεια αυτής της διαδρομής.
Μέσα από έντονους διαλόγους των δύο αδερφών, ξετυλίγεται λίγο-λίγο η προηγούμενη ζωή τους, καταστρέφονται παγιωμένες εντυπώσεις και λάθος εκτιμήσεις, ψεύτικα όνειρα, ξεγυμνώνεται ο ψυχισμός και των δύο, αποκαλύπτεται πόσο αγαπούν να μισεί η μία την άλλη και πόσο πολύ ταυτόχρονα μισούν την αδερφική αυτή αγάπη που τις δένει.
Η ψυχολογία και το δέσιμο με τον αόρατο αδερφικό γόρδιο δεσμό, μου θύμισε τα ψυχικά γνωρίσματα από τις “Δούλες” του Ζαν Ζενέ, μόνο που τώρα οι δυο αδερφές δε σκοτώνουν λόγω ψυχοπάθειας ή λόγω ταξικών διαφορών. Είναι ήδη νεκρές. Έχουν βιώσει έναν ηθικό και ψυχολογικό θάνατο δύο φορές. Μια φορά στον βομβαρδισμό και στη διάρκεια όλων αυτών των ετών που επιβίωσαν μέσα σ΄ ένα μαγαζί τροφίμων, έχοντας θάψει τα όνειρά τους για μια καριέρα ως ηθοποιού και ως γιατρού, πίσω από μια απόπειρα αυτοκτονίας, νευρώσεις, ιδιοτροπίες, αποσταμένες η καθεμιά με τον τρόπο της και ταυτόχρονα και οι δυο μαζί, μέσα από μια άρρηκτη αδερφική σχέση.
Ένα έργο όπου την αγάπη και το γέλιο, διαδέχεται η ένταση, η πίκρα και η τραγικότητα της ζωής, για να ξαναεπιστρέψει για λίγο ξανά η αγάπη και έπειτα πάλι ο πικρός λυρισμός, λες και το ταξίδι από το Μπαϊρόϊτ που ζουν στο Λιντάου είναι το ταξίδι στα τούνελ της ψυχής, σ΄ ένα αδιέξοδο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, άβυσσος και το ταξίδι σ΄έναν προορισμό που δεν έχει πια τόση σημασία, όσο το ίδιο το ταξίδι που φέρνει αντιμέτωπες, αντίπαλες και σύμμαχες, την αγάπη με το μίσος, το παρελθόν με το παρόν, κι ένα μέλλον που δε διαγράφεται καν…
Πού θα καταλήξει τελικά το τελευταίο τραίνο;
Κανείς δε μας λέει, και ποτέ δε θα μάθουμε, γιατί πάντοτε εμείς θα γράφουμε το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μας, της κάθε μας μέρας.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Δημοσθένης Φίλιππας, είχε στα χέρια του, το σωστό σκηνικό προκειμένου να στήσει με μοναδικό τρόπο, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα που έχω δει. Έβαλε τις ηθοποιούς μέσα στο σκηνικό, δίπλα ακριβώς από τον επιβάτη, απογειώνοντάς τες ταυτόχρονα σε υψηλά επίπεδα ερμηνείας, μέσα από μια εντελώς ρεαλιστική, αλλά έντονη και αξιομνημόνευτη παράσταση. Κατάφερε με τον τρόπο του, να αποδώσει όλη τη γλαφυρή τραγικότητα των γεγονότων του παρελθόντος και τις επιπτώσεις αυτών στον ψυχισμό δυο εντελώς διαφορετικών γυναικών, που είναι όμως καταδικασμένες να είναι για πάντα μαζί. Όλη η προσπάθεια του αυτή, τον δικαιώνει ως σκηνοθέτη και με το παραπάνω.
Η Μαρία Ροβάκη ( ως Mπέτη, η μεγάλη αδερφή), η μη μου άπτου, ιδιότροπη γυναίκα που τίποτα δεν την ικανοποιεί και που μοιάζει αρχικά να ηγείται της μικρότερης αδερφής, αρχίζει σιγά-σιγά στο έργο, να καταρρέει σαν εύθραυστος γυάλινος πύργος μπροστά στα μάτια μας. Οι συναισθηματικές διαβαθμίσεις που κατορθώνει να μας περάσει η ηθοποιός μας, είναι απλά απίστευτες. Η ερμηνεία της, καθηλωτική, επιβλητική, έντονη και απλά, αξέχαστη. Ιδιαίτερα απαιτητικός ρόλος, που μόνο μια καλλιτέχνης με μεγάλο ταλέντο θα μπορούσε να φέρει εις πέρας. Η Μαρία Ροβάκη τα κατάφερε και έκλεψε τις εντυπώσεις.
Η Ιωάννα Μυλωνά ( ως Έμη, η μικρότερη αδερφή), ενώ αρχικά μοιάζει να άγεται και να φέρεται από τη μεγάλη αδερφή, τελικά είναι εκείνη αυτή που στηρίζει το οικοδόμημα στο οποίο στέκεται η Μπέτη. Ταυτόχρονα όμως, προσπαθεί να ισορροπήσει και τον ίδιο της τον εαυτό, χτυπημένη κι εκείνη με τα ίδια σκοτωμένα όνειρα, τις ίδιες αναμνήσεις, τα ίδια τραύματα. Μια ερμηνεία σκέτος δυναμισμός, κρυφή και έντονη διαμάχη ανάμεσα στην καρδιά και στον νου, συγκρατημένη οργή που ξεσπά κάποιες στιγμές, οργή που αποτυπώνεται τόσο έντονα στο πρόσωπο και μένουμε άφωνοι με την εκφραστικότητα της ηθοποιού μας. Ένας εξίσου απαιτητικός ρόλος που επιβάλλει έντονες μεταβάσεις σε ψυχικές καταστάσεις που μόνο μια ιδιαίτερα ταλαντούχα ηθοποιός θα μπορούσε να μεταβιβάσει στους θεατές. Η Ιωάννα μυλωνά, ήταν απόλυτα επιτυχής στον στόχο της αυτόν.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαντώς Ψυχουντάκη, άρτια σχεδιασμένα, μας μεταφέρουν επιτυχώς στο κλίμα της μεταπολεμικής Γερμανίας και εντάσσονται τέλεια στο περιβάλλον του έργου, εντυπωσιάζοντας με την κομψότητα και το ξεχωριστό στυλ τους.
Η πρωτότυπη μουσική της Κατερίνας Ελοσίτου, επιβλητική και υποβλητική σαν το έργο, εναρμονίζεται με τέλειο τρόπο με όσα εκτυλίσσονται στην σκηνή και μεταφράζει τα έντονα συναισθήματα και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, σε νότες.
Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και η προσεγμένη μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη, συνδράμουν στο να θεωρηθεί το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, ως άρτιο, προσεγμένο, με άψογο αισθητικό αποτέλεσμα. Οι φωτογραφίες του Βαγγέλη Γουβέλη, μόνο άξιες θαυμασμού μπορεί να είναι, δείγμα υψηλής τεχνογνωσίας , φαντασίας και αναμφίβολου ταλέντου.
Μια θεατρική βραδιά, σ’ένα βαγόνι τρένου, παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη παράσταση, μας κάνει επιβάτες στο όνειρο, μας ταξιδεύει μαζί με τους λοιπούς επιβάτες και τις πρωταγωνίστριές μας, σ’έναν άγνωστο προορισμό, τόσο για αυτές όσο και για εμάς. Δεν πρέπει να μας νοιάζει και πολύ όμως, γιατί η νυχτερινή διαδρομή μας είναι απλά υπέροχη! Ας την απολαύσουμε…
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Φίλιππας
Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης
Σκηνικά- κοστούμια:Μαντώ Ψυχουντάκη
Πρωτότυπη μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Εικαστική επιμέλεια εντύπων: Δικαίος Χατζηπλής
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γουβέλης
Επικοινωνία/ Δημόσιες Σχέσεις: Χρήστος Καρυώτης
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Ροβάκη, Ιωάννα Μυλωνά
Παραστάσεις:
Θεατρικό Βαγόνι
κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15
Πρεμιέρα: 17/11/2017
Εισιτήρια: Ολόκληρο: 10€ / Μειωμένο: 8€ / Ατέλειες: 5€
Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/to-treno-sto-rouf/to-teleutaio-treno/
Πληροφορίες:
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας): 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking
Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ:
www.totrenostorouf.gr
www.facebook.com/To-Treno-sto-Rouf-railway-carriage-theatre https://twitter.com/ToTrenoStoRouf
https://instagram.com/ToTrenostoRouf
Φωτογραφίες: Βασιλική Τάτση
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
- “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
Καμία κριτική