Θέματα στην κατηγορία ΘΕΑΤΡΟ

Υπάρχουν παραστάσεις που λειτουργούν ως απλές αφηγήσεις και άλλες που γίνονται ταξίδια, ανασκαφές στο συλλογικό και ατομικό υποσυνείδητο. Το “Έγκλημα Λάθους” της Πολύνας-Ευτυχίας Γκιωνάκη, σε σκηνοθεσία της Στέβης Μπουζιάνη, ανήκει αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία. Δεν είναι απλά μια θεατρική παράσταση· είναι μια κραυγή, ένας αναστοχασμός πάνω στην τέχνη, την εξουσία, τον φθόνο και τη μοίρα μιας γυναίκας που έζησε και πέθανε μέσα στις αντιφάσεις της Ιστορίας.

Η παράσταση “New Order” επιχειρεί να συνομιλήσει με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, συνθέτοντας μια ατμοσφαιρική αφήγηση που συνδυάζει θεατρικές, κινηματογραφικές και χορογραφικές επιρροές. Το έργο σκηνοθετημένο με έντονη εικαστική προσέγγιση, διαμορφώνει έναν κόσμο όπου η εξουσία, η επιτήρηση και η ανθρώπινη αντίσταση συγκρούονται με οδυνηρό, αλλά ειρωνικό και ποιητικό τρόπο.

Το «Φονικό στα σκοτεινά» του Τόρμπεν Μπετς, υπό την αιχμηρή και διεισδυτική σκηνοθετική ματιά του Αλέξιου Κοτσώρη, μεταμορφώνει μια φαινομενικά απλή ιστορία μυστηρίου σε ένα υπαρξιακό θρίλερ εγκλεισμού, που απογυμνώνει τους χαρακτήρες από τις κοινωνικές τους μάσκες και τους παραδίδει ανυπεράσπιστους στο φως της αλήθειας. Το θέατρο Αγγέλων Βήμα γίνεται μια ιδιότυπη θεατρική σκακιέρα, όπου οι άνθρωποι – πιόνια παρασύρονται από τις δικές τους ανασφάλειες, ενώ η μοίρα δείχνει να κινεί αόρατα τα νήματα.

Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε.

Μια παράσταση που είδα τυχαία, στο θέατρο Σημείο.
Ένα θέατρο, που τελικά έκρυβε ένα διαμάντι.
Έχουν περάσει ήδη τρεις μέρες από το βράδυ της παράστασης και ακόμα η σκέψη μου δονείται γύρω από αυτήν.
Στ’ αφτιά μου, έχω ακόμα το καλοδουλεμένο και κατ’ επέκταση αρτιότατο κείμενο της Χριστίνας Ματθαίου, η οποία έκανε και την σκηνοθεσία.
Ένα κείμενο που μιλάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή. Παρουσιάζει αληθινές ερωτικές ιστορίες που περπάτησαν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, μέσα σε αυτό το σύμπαν. Έρωτας και Σύμπαν, λοιπόν.
Δύο έννοιες αλληλεξαρτώμενες, Το σύμπαν και ο έρωτας, που εμπεριέχουμε όλοι μας. Μας αφορούν. Τις κοιτάμε πάντα με πάθος και δέος.

Το κλασικό έργο «Creditors» by August Strindberg είναι ένα έργο που, παρά το πέρασμα του χρόνου, εξακολουθεί να είναι πάντα επίκαιρο, διατηρεί την αιχμηρότητά του και χτυπά κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπινων σχέσεων, εξερευνώντας τη χειραγώγηση, τη συναισθηματική εξάρτηση και την εκδίκηση μέσα από ένα ερωτικό τρίγωνο γεμάτο ένταση. Η Έφη Κιούκη, με τη σκηνοθετική και ερμηνευτική της προσέγγιση, φέρνει το έργο στο σήμερα, αποκαλύπτοντας με οξύτητα και ψυχολογική ακρίβεια τις παθογένειες των ανθρώπινων σχέσεων.

Η παράσταση «Αριάδνη, ζώντας με Σχιζοφρένεια» είναι μια κραυγή που σπάει τη σιωπή γύρω από τα ψυχικά νοσήματα, αποδομώντας έτσι στερεότυπα και φόβους και προσκαλώντας το κοινό σε έναν διάλογο για την ψυχική υγεία με τρόπο που είναι ταυτόχρονα ευαίσθητος και ισχυρός. Η παράσταση αυτή μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για φως και ελπίδα.

Η «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Βύρωνα Κολάση, ανεβαίνει στο Θέατρο της Ημέρας, προσφέροντας μια βαθιά και πολυεπίπεδη εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων και των λεπτών ισορροπιών που τις διέπουν. Το έργο μας καλεί να αναλογιστούμε τις συνέπειες των πράξεών μας και την αδυναμία μας να ξεφύγουμε από τις επιλογές μας.

Στο θεατρικό έργο «Μονόκλινο σε Μπουάτ», η Όλγα Στέφου μας προσκαλεί σε ένα βαθύ και πολυεπίπεδο ταξίδι στην ψυχή μιας γυναίκας που αντιμετωπίζει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ύπαρξής της. Την παράσταση σκηνοθετεί η Άννα Χατζησοφιά, όπου εξερευνά με τόλμη θέματα όπως η κακοποίηση, ο βιασμός, η ψυχική και σωματική ασθένεια, καθώς και οι τραυματικές σχέσεις που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια.

Όταν το 1959, ο Ιονέσκο έγραφε το «Ρινόκερο» είχε ανάγκη να στηλιτεύσει, τη μισαλλοδοξία, τον  τρόμος της απανθρωποποίησης και τέλος την έλλειψη ήθους που γεννάει …