Γνωρίζοντας ήδη την υψηλή ποιότητα της κάθε του σκηνοθετικής προσπάθειας, μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε ότι και αυτή τη φορά ο Κώστας Μπάρας, πρόσφερε ό,τι καλύτερο στο κοινό του. Από την αρχή ως το τέλος, μια εξαιρετική παράσταση, την οποία τη συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Θερμά συγχαρητήρια και μπράβο στον τόσο ταλαντούχο και εφευρετικό αυτό δημιουργό.
Ο ρομαντισμός γενικά, δεν ήταν μια ανακάλυψη του 19ου αιώνα. Ρομαντισμός μπορεί να χαρακτηριστεί κι ένα κίνημα ή σχολή λογοτεχνίας ή τέχνης που ανήκει σε άλλον αιώνα. Προσωπικά πιστεύω ότι από την πρώτη στιγμή της ανθρωπότητας, ο ρομαντισμός ήταν ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Προσωπικά, στο θέμα καθαρά της υποκριτικής, πιστεύω ότι υπάρχουν τόσες μέθοδοι υποκριτικής, όσοι και ηθοποιοί. Ο καθένας φέρνει στο σανίδι μια προσωπικότητα, έναν κόσμο δικό του…δεν μπορείς να του επιβάλλεις τον δικό σου τον τρόπο που σκέφτεσαι και νιώθεις. Το θέμα είναι να ανακαλύψει ο καθένας μαθητής, τον δικό του τον τρόπο. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για σχολές, λες και είναι κάποια συνταγή στο φαρμακείο.
Μια ιστορία έρωτα-αγάπης-προδοσίας-χωρισμού, τέσσερις πρωταγωνιστές που αναμειγνύονται και χωρούν με θαυμαστό τρόπο σε αυτήν, μια σκηνοθεσία που θίγοντας κάτι καθημερινό, το κάνει ταυτόχρονα κάτι ξεχωριστό, το στολίζει με την φεγγαρόσκονη ενός παραμυθιού και συγχρόνως με τη σκόνη του δρόμου.
