Η ομάδα HashArt ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2015 και ο βασικός της εμπνευστής είναι ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Μπάρας. Με έργα, όπως «Ο Γλάρος… αυτό ήθελα να πω», «Μαζί σου για το τίποτα» του Άκη Δήμου, «Δύο ή τρία πράγματα που δεν ξέρεις γι΄αυτήν», ενώνοντας φαινομενικά ανόμοια (ή και παρόμοια) κομμάτια από τη ζωή, την τέχνη και τα βιβλία, δημιουργούν το δικό τους Hash* και μας προσφέρουν κάτι εντελώς νέο στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα.
Με το που μπήκαμε στον φιλόξενο και μοντέρνο χώρο του «Παπαγάλου», ο Γιώργος Ιωσηφίδης, η Ηλέκτρα Κομνηνίδου, η Ελένη Κουταλώνη και ο Δημήτρης Μαγκλάρας, οι ηθοποιοί του έργου, μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο και μας έβαλαν να επιλέξουμε μέσα από μια σειρά φακέλων τον δικό μας, τον οποίο ανοίξαμε στο τέλος της παράστασης (δεν σας αποκαλύπτω τι είχε μέσα!).
Στη συνέχεια, μας προέτρεψαν να πάρουμε έναν χοντρό μαρκαδόρο και να γράψουμε στους τοίχους ό,τι σκέψη ή σύνθημα για την αγάπη και τον έρωτα μας ερχόταν στο νου… Πάνω ακριβώς από τη λάμπα φθορίου έγραψα «Έρωτας: Light of my life», γιατί κάπως έτσι βίωνα από πάντα και βιώνω αυτή την αίσθηση… ως καθαρό φως και φωτιά, πολλές φορές. Αν είμαι το δάσος, γνωρίζω όλες τις μέρες και τις εποχές, γνωρίζω τον άνεμο και τη βροχή, μα κυρίως τη λάμψη της φωτιάς που θερμαίνει, αλλά ταυτόχρονα καταστρέφει. Όπως ακριβώς και ο έρωτας…
Λίγα λόγια για το έργο:
Εκείνος κι εκείνη… Εκείνη και εκείνος… γνωρίζονται σε μια πτήση αεροπλάνου. Επικοινωνία, φλερτ, έρωτας, αγάπη, κοινή ζωή και κοινά όνειρα. Έπειτα συνήθεια, φθορά, τριβές όταν εμφανίζεται ο τρίτος άνθρωπος. Αντίστροφη μέτρηση, χωρισμός, καταστροφή. Όλο το ταξίδι από την άνοιξη ως τον χειμώνα μιας σχέσης, μέσα από μια ειλικρινή και άμεση παράσταση που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Μια ιστορία αγάπης, που τελειώνει πάλι εκεί όπου ξεκίνησε…
Η κριτική μας:
«Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα
Μην παρανοείς τα λόγια που΄χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν΄πανάκριβο στο λέω ν΄αγαπάς
Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα».
Το συγκεκριμένο τραγούδι του Νικόλα Άσιμου που το ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ήρθε στο νου μου αμέσως μόλις είδα τη συγκεκριμένη παράσταση. Μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα, έζησα μαζί με τους τέσσερις πρωταγωνιστές τη μετάβαση από όλα τα στάδια μιας σχέσης… ξαναβίωσα αισθήματα και αναμνήσεις κοινές σε όλους μας και ένιωσα βαθιά ανθρώπινη.
Μια ιστορία έρωτα-αγάπης-προδοσίας-χωρισμού, τέσσερις πρωταγωνιστές που αναμειγνύονται και χωρούν με θαυμαστό τρόπο σε αυτήν, μια σκηνοθεσία που θίγοντας κάτι καθημερινό, το κάνει ταυτόχρονα κάτι ξεχωριστό, το στολίζει με την φεγγαρόσκονη ενός παραμυθιού και συγχρόνως με τη σκόνη του δρόμου. Μαγεία και ρεαλισμός, φαντασία και καθημερινές στιγμές, ρομαντισμός και ένταση, γέλιο και δάκρυ, μια ολόκληρη ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μας…
Σαν ένα patchwork γεμάτο χρώματα, ήχους, ομιλίες, μουσική και τραγούδι, ενώσαμε όλοι μαζί κομμάτια αναμνήσεων και αισθήσεων και ζήσαμε το μαγικό ταξίδι μιας ιστορίας αγάπης…
Οι ηθοποιοί ξεδιπλώνουν τις ατελείωτες πτυχές του ταλέντου τους και δημιουργούν μια δυνατή ερμηνευτικά τετράδα που μοιάζει να κινείται σαν ένα μόνο σώμα.
Ο σκηνοθέτης μας Κώστας Μπάρας και η ομάδα του με όπλα την πρωτοτυπία, την αυθεντικότητα και την έμπνευση, θέτουν ερωτήματα και ταυτόχρονα απαντούν πάνω στο θέμα των σχέσεων…
Όπου «Αυτή» είναι μια γυναίκα που ερωτεύτηκε και προχώρησε παρακάτω και «Αυτός» είναι ένας άντρας που ερωτεύτηκε, αγάπησε βαθιά και παρέμεινε.
Σαφώς και υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στις σημασίες του «έρωτα» και της «αγάπης». Υπάρχει έρωτας χωρίς αγάπη, όπως επίσης υπάρχει αγάπη χωρίς έρωτα. Αν ο έρωτας είναι αυτός που ξεθωριάζει σαν ρούχο κάτω από τον ήλιο, η αγάπη είναι η αιώνια σταθερά που κινεί αυτόν τον κόσμο, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό…
Πάντοτε, μα πάντοτε ένας χωρισμός μοιάζει σαν το τέλος του κόσμου.
«Why does my heart keep on beating?
Why do these eyes of mine cry?
Don’t they know it’s the end of the world?
It ended when you said goodbye»
(Julie London)
Ο χωρισμός είναι η σκοτεινή πλευρά της σελήνης, το rewind μιας ολόκληρης εποχής, μοιάζει σαν ένα τσουνάμι που το βλέπει να έρχεται αυτός που αγαπά βαθιά και δεν μπορεί να κάνει τίποτα στην πραγματικότητα (ακόμα και αν προσπαθεί να σώσει κάτι ήδη χαμένο). Η προδοσία είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν είναι ότι απλά πληγώνει… χώνεται βαθιά και δεν μπορεί να βγει. Ο πόνος γίνεται η προέκταση του ίδιου σου του εαυτού. Ο πληγωμένος σιωπά και έπειτα ουρλιάζει… και μετά ξανασιωπά. Με απύθμενη ένταση, συγκίνηση, νοσταλγία, ρομαντισμό, μα και ρεαλισμό, ο Κώστας Μπάρας έφτιαξε μια παράσταση που αγάπησαν όλοι και μέσα σε αυτούς και εγώ. Τόσο στην ομάδα του, όσο και στον ίδιο, τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και ευχαριστίες για το τόσο όμορφο θέαμα που μας προσέφεραν. Τους αξίζουν τα καλύτερα και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια σε οτιδήποτε νέο μας ετοιμάζουν!
Μαγεία και ρεαλισμός, φαντασία και καθημερινές στιγμές, ρομαντισμός και ένταση, γέλιο και δάκρυ, μια ολόκληρη ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μας…
Γιώργος Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Κομνηνίδου, Ελένη Κουταλώνη, Δημήτρης Μαγκλάρας. Οι τέσσερις τους ήταν υπέροχοι… Μια σπάνια και τόσο καλαίσθητη μίξη τεσσάρων ηθοποιών, που υποδύονται όμως δυο χαρακτήρες με έναν τρόπο που μένει αξέχαστος. Ακολουθώντας ένα τόσο ξεχωριστό θεατρικό κείμενο, ξεδιπλώνουν τις ατελείωτες πτυχές του ταλέντου τους και δημιουργούν μια δυνατή ερμηνευτικά τετράδα που μοιάζει να κινείται σαν ένα μόνο σώμα. Όμως ο καθένας και η καθεμία πρωταγωνίστρια ξεχωριστά, είναι μια καλοδουλεμένη, άψογα εκτελεσμένη θεατρική εμφάνιση. Το τραγούδι και η ηλεκτρική κιθάρα του Γιώργου Ιωσηφίδη, μας πηγαίνει σε άλλες διαστάσεις και δένει απόλυτα με το κλίμα της παράστασης. Τέσσερα νεαρά παιδιά με περίσσιο ταλέντο, μας έκαναν να γελάσουμε και να συγκινηθούμε σε τεράστιο βαθμό και τους αξίζει όλος ο θαυμασμός και η εκτίμησή μας, για όλη αυτή την προσπάθειά τους! Πολλά μπράβο τους, λοιπόν! Το μέλλον τους ανήκει!
Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Λιντζέρη, καλαίσθητα και σε μοντέρνο στυλ και οι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση (ιδιαίτερα εντυπωσιακή ως σύλληψη η σκηνή με τα φώτα που αναβοσβήνουν σε γοργό ρυθμό), έκαναν ακόμα πιο άρτιο το συνολικό αποτέλεσμα και στην κυριολεξία απογείωσαν την παράσταση! Τους αξίζουν μπράβο και ευχαριστήρια!
Είχαμε τη χαρά να ζήσουμε και να δούμε από κοντά ένα έργο, το οποίο είναι μια πραγματική ιστορία. Η ιστορία μας. Διατυπωμένη όμως με καλλιτεχνικό τρόπο, βρίσκει τον δρόμο της μέσα από τον νου και την καρδιά μας και γίνεται ένα θέαμα που πρέπει και αξίζει να πάει κάποιος να το παρακολουθήσει.
Εγώ προσωπικά, ανακάλεσα κομμάτια της νεανικής μου αθωότητας, ξανασυνάντησα θαμμένα όνειρα και αναμνήσεις που νόμισα ότι είχα λησμονήσει και με συγκίνηση και νοσταλγία έφυγα μετά το πέρας αυτής, νιώθοντας τυχερή που κάποτε ερωτεύτηκα και αγάπησα. Για πάντα…
Με απύθμενη ένταση, συγκίνηση, νοσταλγία, ρομαντισμό, μα και ρεαλισμό, ο Κώστας Μπάρας έφτιαξε μια παράσταση που αγάπησαν όλοι.
Καθισμένη στην καρέκλα με τον φάκελο ανοιχτό στα χέρια, αφού είχα διαβάσει το περιεχόμενό του, ξανακοίταξα αυτό που είχα γράψει πάνω από τη λάμπα φθορισμού.
«Έρωτας: Light of my life». Επειδή αυτός ήταν αυτός κι εγώ ήμουν εγώ και δεν ήταν κανείς για κανέναν, η πρώτη περίπτωση. Ή το αντίθετο… ήμασταν και οι δυο για εμάς τους δυο, η δεύτερη. Η αμοιβαιότητα είναι τελικά η σωστή λέξη για να δέσει το παιχνίδι του έρωτα και να γίνει παιχνίδι αγάπης και ζωής…
Στο μεταξύ ο «Παπαγάλος» και η ομάδα HashArt, σας περιμένουν να γράψετε στον τοίχο και να γράψουν στις καρδιές σας μια ιστορία αγάπης που μπορεί να μοιάζει σαν όλες τις άλλες, είναι όμως ταυτόχρονα εντελώς δική σας. Μοναδική. Όπως και το θεατρικό αυτό…
*HashArt=«Έχεις στο ψυγείο σου δύο αυγά, μια ντομάτα, λίγο τυρί, μια μερίδα μοσχάρι από χθες, φρέσκο κρεμμύδι και μια σακούλα πατάτες. Τί θα έφτιαχνες με αυτά τα υλικά για να φας σήμερα; Οι Άγγλοι αυτό το ονομάζουν hash. Μόνο που εμείς δεν πάμε στο ψυγείο, πάμε στις βιβλιοθήκες μας, στις ταινιοθήκες μας, στις δισκοθήκες μας, στις αποθήκες μας, μέσα κι έξω μας, όπου μπορεί να βρεθεί η πρώτη ύλη για να καλύψουμε την πείνα μας» (σύμφωνα με την επίσημη σελίδα της ομάδας).
Ταυτότητα παράστασης:
Από την ομάδα HashArt.
Σκηνοθεσία: Κώστας Μπάρας
Δραματουργική επεξεργασία: ομάδα HashArt
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Επιμέλεια κίνησης: Φώτης Νικολάου
Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Γρηγοροπούλου
Παίζουν: Γιώργος Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Κομνηνίδου, Ελένη Κουταλώνη, Δημήτρης Μαγκλάρας.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή στις 21:00
Κυριακή στις 20:00
Δευτέρα στις 21:00.
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 10€
Φοιτητικό, άνω των 65: 7€
ΑμεΑ, άνεργοι, ατέλεια: 5€.
Η σελίδα της ομάδας στο fb: HashArt theater group
Η σελίδα της παράστασης στο fb:
Επειδή αυτή ήταν αυτή κι εγώ ήμουν εγώ
«Παπαγάλος»
Ναυάρχου Νοταρά 15, Εξάρχεια.
Τηλέφωνα κρατήσεων: 6984521352, 6973897186
(Απαραίτητη η κράτηση θέσεων).
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
- “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
Καμία κριτική