Η σκηνοθεσία του Ζαχαρία Ρόχα, ξεκινώντας από τα τεράστια ψυχολογικά βάθη και αδιέξοδα του συγγραφέα μας προσφέρει ένα τέλεια μελετημένο, αναλυτικό και βαθύ αποτέλεσμα. Με αμεσότητα, νατουραλισμό και αναλυτική ματιά, ο σκηνοθέτης μας κατορθώνει να ζωντανέψει με απόλυτη επιτυχία τόσο την επιφάνεια όσο και όλες εκείνες τις υπόγειες, τεράστιες δυνάμεις που κινούν τον κάθε ήρωα του θεατρικού.
Τόσο η μετάφραση και η σκηνοθεσία της Κερασίας Σαμαρά, όσο και η συμβολή της εκπληκτικής δραματουργικής επεξεργασίας του Ανδρέα Στάϊκου, κατόρθωσαν να μας περάσουν με μεγάλη επιτυχία όλο αυτό το κλίμα που περιέγραψα λίγο πιο πριν. Το κείμενό του θεατρικού παραπέμπει εντελώς στο αμερικάνικο στυλ γραφής εκείνης της εποχής, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα και ελληνικά στοιχεία λόγου τα οποία το οικειοποιούν πιο άμεσα στο θεατρικό κοινό.
Η άλλη μεγάλη κυρία του θεατρικού είναι αναμφίβολα η Βέρα Κρούσκα. Δύο λέξεις μόνο μπορούν να χαρακτηρίσουν την ερμηνεύτρια αυτή: μάθημα υποκριτικής. Λουκρητία Κόλλινς, κυρία Ποτσιότι, Κορνήλια Σκοτ, Λαίδη Φθειροζόλ, 4 χαρακτήρες, μία ηθοποιός, σε μια παράσταση που μένει αξέχαστη!
