Είδαμε την παράσταση “Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς”, σε σκηνοθεσία Ζαχαρούλας Χρόνη και Κωνσταντίνας Καλλιβωκά, στο θέατρο ΟΛΒΙΟ
Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Οι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο θέατρο ΟΛΒΙΟ και παρακολούθησαν την παράσταση “Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς”, σε κείμενο και σκηνοθεσία Ζαχαρούλας Χρόνη και Κωνσταντίνας Καλλιβωκά.
Βασισμένο ως ιδέα στον “Γυάλινο Κόσμο”του Τένεσι Ουίλιαμς, το θεατρικό αυτό, σε ελεύθερη απόδοση, δημιουργεί μια δράση που βασισμένη σε ελληνικά δεδομένα, αντιπροσωπεύει τις περίπλοκες και πολλές φορές, αδιέξοδες σχέσεις που υφίστανται μέσα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια.
Τι θα μπορούσαμε όμως, ορμώμενοι από τον τίτλο κιόλας της παράστασης, να καθορίσουμε ως “Σύνδρομο άδειας φωλιάς”; Η ονομασία αυτή αποδίδεται σε συναισθήματα θλίψης, άγχους και μοναξιάς που βιώνουν πολλοί γονείς, όταν τα παιδιά τους αφήνουν το σπίτι, είτε για σπουδές, είτε για δουλειά. Xωρίς να θεωρείται ακριβώς ψυχολογική διαταραχή, δημιουργεί στα σίγουρα δυσλειτουργία και τυχόν προβλήματα μέσα στο περιβάλλον της οικογένειας. Σε περίπτωση που προυπάρχουν άλλους είδους θέματα, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν και οι σχέσεις παύουν πια να θεωρούνται και να είναι φυσιολογικές. Έρχονται ρήξεις και χάσματα. Σε αυτές τις τόσο εύθραυστες σχέσεις, αναφέρεται το κείμενο της Ζαχαρούλας Χρόνη και της Κωνσταντίνας Καλλιβωκά.
Το θέατρο ΟΛΒΙΟ, πανέμορφα διακοσμημένο και μοντέρνο, έχει ανοίξει τις πόρτες του σε μια σειρά παραστάσεων, όπως : “Υπόγειο”, “Τζένη και Μαρξ”, “Το ζαφείρι του Κασμίρ”, “Θα γίνει μαλακία”, “Ένα ξωτικό στην πόρτα μου”, “Θέατρο κούκλας της Ιρίνας Μπόϊκο”, και “Ζωή”.
Με το που μπήκαμε στο χώρο της παράστασης, το βλέμμα έπεσε αμέσως στη σκηνή. Οι δύο πρωταγωνιστές, καθισμένοι σε μεταλλικές καρέκλες με ένα τραπέζι κοντά τους, μέσα σε ένα περιβάλλον από διάφανο κυψελωτό, και μια μεγάλη ξύλινη κούνια να κρέμεται από το ταβάνι. Η αίσθηση του εύθραυστου, του γυάλινου και μιας επικείμενης δράσης, διάχυτη. Ας αφήσουμε όμως τους ήρωές μας να μιλήσουν…
Υπόθεση
Μια οικογένεια με τρία μέλη. Ο πατέρας, ο γιος, η κόρη. Η μητέρα, έχει εγκαταλείψει το σπίτι. Ο γιος, ο Φίλιππος, βρίσκεται σε συνεχή κόντρα με τον πατέρα, αγωνιζόμενος να σπάσει τα αόρατα δεσμά. Ο Κωνσταντίνος Δημητρίου,ο πατέρας, ένας ολοκληρωτικός, αυστηρός άνθρωπος, τείνει να ελέγχει τις ζωές των παιδιών του. Φανερά σε διάσταση με τον επαναστάτη γιο, είναι αντιθέτως υπέρμετρα προστατευτικός με την κόρη του. Η Νεφέλη, η κόρη, έχει μια σπάνια ασθένεια που κάνει τα κόκαλά της να σπάνε με το παραμικρό, και αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που ο πατέρας είναι ασφυκτικά κοντά στο συγκεκριμένο παιδί. Όταν με πρωτοβουλία του, εμφανίζεται στη ζωή τους ο Γιώργος, φίλος του Φίλιππου,τα πράγματα αλλάζουν και οι ισορροπίες χάνονται. Ο έρωτάς του νεαρού με τη Νεφέλη, φέρνει τα πάνω κάτω και προκαλείται ένα τσουνάμι ανακατατάξεων, αποκαλύψεων και ριζικών αλλαγών στη ζωή και των τριών μελών της οικογένειας.
O Παναγιώτης Μπουγιούρης, αλλάζοντας σαν χαμαιλέοντας συμπεριφορά, φωνή, κίνηση και ψυχισμό, μέσα από την ποικιλότητα και την πολυπλοκότητα των επί σκηνής εναλλαγών από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά το ξεχωριστό του ερμηνευτικό ταλέντο και την εμπειρία του στο να χειρίζεται υποκριτικά ιδιαίτερα απαιτητικές σκηνοθετικά καταστάσεις.
Κριτική
Κατά ποιο βαθμό μπορεί η αγάπη να καταστρέψει;
Είναι κοινώς παραδεκτό πως οτιδήποτε ξεπερνά τον μέσο όρο, τον ξεπερνά τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Σαν μια ζυγαριά που βίαια κλυδωνίζεται πάνω-κάτω. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στο ύψιστο αγαθό και δώρο της φύσης: την αγάπη. Στα θετικά της σημεία λογίζεται η προστασία, η ασφάλεια, η ζεστασιά, το μοίρασμα μιας κοινής ζωής στην οποία χτίζονται πλάνα και όνειρα. Στα αρνητικά της, μπορεί να κάνει κάποιος λόγο για χειραγώγηση, καταπίεση, και αυταρχικότητα. Όταν κάποιος αγαπάει πολύ, χάνει την αντικειμενικότητά του. Ιδιοποιείται το αντικείμενο ή το πρόσωπο που λατρεύει, του αποδίδει εξωπραγματικές ιδιότητες, το τοποθετεί σε ένα βάθρο και το κάνει είδωλό του. Το αντικείμενο λατρείας γίνεται απόκτημα και ο κάτοχος αποκτά δικαίωμα και ψυχολογία κυριαρχίας.
Στο θεατρικό μας έργο, η απουσία της μητέρας, δίνει σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις στην παρουσία του πατέρα. Γίνεται ο απόλυτος προστάτης και αρχηγός. Ο γιος, σε μια φυσιολογική αντίδραση, αντιτίθεται και προσπαθεί να βρει τη δική του φωνή και δρόμο μέσα στη ζωή. Η σχέση όμως με την φιλάσθενη Νεφέλη είναι πολύ πιο πολύπλοκη.
Ένα κορίτσι φυλακισμένο στο ίδιο του το σώμα και στο ίδιο του το σπίτι, φυλασσόμενη ως απόκτημα από έναν πατέρα που δημιουργεί μια σχέση αρρωστημένης εξάρτησης. Και από τις δύο πλευρές… Κανένας δε θέλει να κόψει τα αόρατα αυτά δεσμά, ως τη στιγμή που εμφανίζεται ο τρίτος άνθρωπος και ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου.
Στην πρώτη τους σκηνοθετική προσπάθεια η Ζαχαρούλα Χρόνη και η Κωνσταντίνα Καλλιβωκά, τα πήγαν ομολογουμένως περίφημα. Έχοντας ως βασική πηγή έμπνευσης το έργο του Αμερικάνου θεατρικού συγγραφέα, δημιούργησαν ένα εντελώς δικό τους κείμενο, το οποίο παρουσιάζει με έναν μοναδικό τρόπο τους τριγμούς και τα αδιέξοδα μια τριμελούς οικογένειας. Μέσα από το κείμενό τους, η απουσία της μητέρας κάνει ακόμα πιο έντονη την παρουσία της στη συμπεριφορά και στον ψυχισμό των υπόλοιπων μελών. Μέσα από σχέσεις αγάπης, αναδύεται η δύναμη της καταστροφής ή ακόμα και της αυτοκαταστροφής, και εύκολα αντιλαμβανόμαστε πόσο σκληρές και ταυτόχρονα πόσο εύθραυστες μπορούν να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο, μπόρεσαν να δημιουργήσουν πολλαπλούς ρόλους οι οποίοι ταίριαξαν τέλεια σε δύο μόνο ηθοποιούς. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης υποδύεται τον Φίλιππο (γιος), τον Γιώργο (φίλο του Φίλιππου) και σε κάποιες σκηνές τον πατέρα της οικογένειας. Η Ηρώ Πεκτέση, τη Νεφέλη (κόρη), τον Φίλιππο, και επίσης τον πατέρα. Παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον η επιτόπια εναλλαγή ρόλων στη σκηνή, η οποία γίνεται σχεδόν αστραπιαία και διατηρεί κατ’αυτόν τον τρόπο απόλυτα συγκεντρωμένη την προσοχή του κοινού. Εξαιρετική καινοτομία σε καθαρά ερμηνευτικό και τεχνικό επίπεδο, σε ένα ήδη ανατρεπτικό, έξω από τα συνηθισμένα, έργο.
Θεωρώντας ότι οι δύο δημιουργοί έχουν καταφέρει και με το παραπάνω να κερδίσουν το στοίχημα, τόσο ως κείμενο όσο και ως σκηνοθεσία, τους δίνουμε συγχαρητήρια για την τόσο ξεχωριστή αυτή απόδοση και τους ευχόμαστε πάντα να έχουν έμπνευση και δύναμη για ανάλογες θεατρικές παραστάσεις.
O Παναγιώτης Μπουγιούρης, αλλάζοντας σαν χαμαιλέοντας συμπεριφορά, φωνή, κίνηση και ψυχισμό, μέσα από την ποικιλότητα και την πολυπλοκότητα των επί σκηνής εναλλαγών από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά το ξεχωριστό του ερμηνευτικό ταλέντο και την εμπειρία του στο να χειρίζεται υποκριτικά ιδιαίτερα απαιτητικές σκηνοθετικά καταστάσεις, όπως ακριβώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε. Είτε ως τρυφερός και ταυτόχρονα τυραννικός πατέρας, είτε ως επαναστάτης γιος ή ερωτευμένος φωτογράφος, είναι ο ίδιος και ταυτόχρονα τέσσερις άνθρωποι. Ο τέταρτος είναι ο ίδιος ο ερμηνευτής, η αύρα, η παρουσία και ο δυναμισμός που εκπέμπει σε κάθε κίνηση και βλέμμα. Ένας καλλιτέχνης ουσιαστικός, που αφήνει να μιλήσει το ταλέντο του ακόμα και μέσα από τη σιωπή και τις παύσεις, ο οποίος έχοντας εδώ και καιρό αποδείξει την αξία του, για άλλη μια φορά δίνει την ευκαιρία στο κοινό του να τον θαυμάσει σε ένα θεατρικό το οποίο είναι τόσο μοντέρνο και ξεχωριστό. Του δίνουμε θερμά συγχαρητήρια και μπράβο και του ευχόμαστε πάντοτε να συνεχίσει να προσφέρει ποιότητα και ανάλογες θεατρικές σπουδαίες στιγμές!
Η Ηρώ Πεκτέση, ο θηλυκός χαμαιλέοντας, ερμηνεύοντας αντρικούς ρόλους, κάνει τις εναλλαγές χαρακτήρα, ακόμα πιο θεαματικές. Αρχικά, κάποιος μπορεί να ξαφνιαστεί βλέποντας μια πανέμορφη κοπέλα να ερμηνεύει έναν ανδρικό ρόλο, αλλά λίαν συντόμως, το αρχικό ξάφνιασμα το διαδέχεται ο θαυμασμός για την ικανότητα μετάβασης και τη δεξιότητα ερμηνείας της καλλιτέχνιδας. Συγκινητικά εύθραυστη, λαμπερή και ξάστερη ως παρουσία, με αμεσότητα και βαθιά ανθρωπιά, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία που αγγίζει βαθιά τον ψυχισμό κάθε θεατή. Η μετάβαση της αρχικά ευαίσθητης Νεφέλης, σε νεαρή ερωτευμένη γυναίκα και η ακόλουθη πτώση που γίνεται με υπόκωφη ένταση, είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια του θεατρικού, που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Άξια συμπρωταγωνίστρια ενός εξίσου εκπληκτικού πρωταγωνιστή, της αξίζουν τα ανάλογα συγχαρητήρια και μπράβο. Της ευχόμαστε τα καλύτερα, και πάντα επιτυχίες!
Η Ηρώ Πεκτέση, συγκινητικά εύθραυστη, λαμπερή και ξάστερη ως παρουσία, με αμεσότητα και βαθιά ανθρωπιά, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία που αγγίζει βαθιά τον ψυχισμό κάθε θεατή.
Αν κάτι εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι η τόσο μοντέρνα, μινιμαλιστική, σχεδόν φουτουριστική σκηνογραφία της Δήμητρας Χατζηγιάνγκου. Το διακοσμητικό εφέ του διάφανου κυψελωτού, δίνει την ψευδαίσθηση του γυαλιού, του ονειρικού και του εύθραυστου. Αν κάτι τραβάει όμως την προσοχή και τον θαυμασμό είναι η μακριά ξύλινη κούνια που κρέμεται από την οροφή του θεάτρου και σε πολλές σκηνές της παράστασης κάθονται μαζί οι δύο ήρωες και συνομιλούν. Εξαιρετική σύλληψη.
Η κίνηση-χορογραφία της Ελεάνας Νικολοπούλου ντύνει με πλαστικότητα και ευελιξία κάθε κίνηση των πρωταγωνιστών και τους κάνει στιγμές-στιγμές να μοιάζουν σαν να αιωρούνται στον χώρο.
Ο Πάνος Κουκουρουβλής, στον φωτισμό, μπόρεσε να τονίσει τα σωστά σημεία του θεατρικού και να προβάλει με ευκρίνεια τα πιο δυνατά κομμάτια του, ενώ ο χώρος γέμισε με την πρωτότυπη μουσική κάλυψη του Βασίλη Λάμπρου. Πολλά μπράβο σε όλους τους παραπάνω καλλιτέχνες που με το έργο τους λάμπρυναν ακόμα περισσότερο ένα ήδη εξαιρετικό θεατρικό. Τους ευχόμαστε ολόψυχα τα καλύτερα, και πάντα να είναι γεμάτοι έμπνευση και όρεξη για νέες δημιουργίες.
Η αγάπη είναι σαν τη φωτιά. Γενεσιουργός δύναμη που μπορεί να φτιάξει ζωή, μπορεί όμως και να κατακάψει, να πνίξει, να σκοτώσει. Αν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένας εύθραυστος καθρέπτης στον οποίο βλέπει ο καθένας μας το είδωλο που αυτός επιθυμεί, τότε ίσως μπορούμε να καταλάβουμε πόσο αληθινά γυάλινος είναι ο κόσμος μας….
Το θέατρο γεννάει ερωτήματα και ταυτόχρονα δίνει απαντήσεις. Όλο αυτό, μέσα σε έναν μαγικό τόπο και χρόνο που αγγίζει το αμέσως πιο όμορφο πράγμα μετά την αγάπη: την τέχνη. Μια βραδιά στο θέατρο ΟΛΒΙΟ, θα σας πείσει γι αυτό και με το παραπάνω!
Συντελεστές
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Ζαχαρούλα Χρόνη, Κωνσταντίνα Καλλιβωκά
Σκηνογραφία: Δήμητρα Χατζηγιάνγκου
Κίνηση – Χορογραφία: Ελεάνα Νικολοπούλου
Πρωτότυπη Μουσική: Βασίλης Λάμπρου
Σχεδιασμός Φώτων: Πάνος Κουκουρουβλής
Φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Πανταζάρας
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Ερμηνεία: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ηρώ Πεκτέση
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
- “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
Καμία κριτική