Oι kallitexnes.gr βρέθηκαν στo θέατρο “Θησείον” για να παρακολουθήσουν την παράσταση “Ένας κάποιος τέτοιος βυσσινόκηπος”, σε σκηνοθεσία Μάριας Φλωράτου.Είδαμε την παράσταση “Ένας κάποιος τέτοιος βυσσινόκηπος”, σε σκηνοθεσία Μάριας Φλωράτου, στο θέατρο “Θησείον”
Η θεατρική ομάδα Nunc, με σαφές θεατρικό στυλ το οποίο παντρεύει αρμονικά κίνηση, ποιητικότητα και ερμηνευτικούς νεωτερισμούς, με τη συμβολή επίσης της παράστασης Quizoola των Forced Entertainment, και του έργου του Αντόν Τσέχωφ “Βυσσινόκηπος”, πρὀσφεραν στο κοινό τους, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θεατρική διαλεκτική.
Αν η Quizoola είναι μια μοντέρνα απόδοση διαλόγων με μορφή τυχαίων ερωταποκρίσεων και ο “Βυσσινόκηπος” ένα καθαρά κλασικό έργο, τότε το “Ένας κάποιος τέτοιος βυσσινόκηπος”, είναι μια προσωπική κατάθεση σχετικά με το ποιοι είμαστε, πού ανήκουμε και τι τελικά όντως μας ανήκει. Διανθισμένη τόσο με μοντέρνα όσο και με κλασικά στοιχεία. Και με το άρωμα και το χρώμα του κόκκινου βύσσινου φυσικά.
Υπόθεση
Η Λιουμπόφ Αντρέιγεβνα επιστρέφει στο πατρικό της σπίτι, έπειτα από μια μακρά περίοδο αυτοεξορίας επειδή τόσο εκείνο, όσο και ο βυσσινόκηπός του που τόσο αγαπούσε, κινδυνεύουν να βγουν στον πλειστηριασμό. Η επιστροφή της σηματοδοτείται από ένα μεγάλο δίλημμα. Να κόψει τον βυσσινόκηπο προκειμένου να πληρωθούν τα χρέη της ή να αφήσει το κτήμα να πουληθεί και η οικογενειακή περιουσία να χαθεί ολοκληρωτικά; Tελικά, ο Γερμολάι Αλεξέιτς Λοπάχιν, γιος ενός απλοϊκού μουζίκου, δίνει τη λύση και αγοράζει τη γη για να την μετατρέψει σε εξοχικές κατοικίες. H Aντρέιγεβνα για άλλη μια φορά εγκαταλείπει το παρελθόν της και φεύγει. Αυτή τη φορά, για τα καλά.
Κριτική
H ιδέα και γενικά η εικόνα ενός κήπου, φἐρνει αυτόματα στο νου, την ομορφιά, την άνθιση, την καρποφορία, την αναγέννηση. Θυμίζει επίσης το παλιό γνωμικό του Γάλλου συγγραφέα και φιλοσόφου Βολταίρου, ο οποίος διακήρυτε στο έργο του “Καντίντ”, ότι “πρέπει να καλλιεργούμε τον κήπο μας”. Ο κήπος μας είναι η ίδια η μας η πνευματικότητα, η καλλιέργεια της σκέψης, το χτίσιμο ηθών και χαρακτήρα. Απαιτεί καθημερινό μόχθο και προσπάθεια.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένας βυσσινόκηπος, μέσα από μια σειρά προσωπικών ερωτήσεων οι οποίες αν και φαινομενικά “αθώες”, είναι τελικά εντελώς εσωτερικές, τείνει να βγάλει στην επιφάνεια όλο τον ψυχικό κόσμο του κάθε πρωταγωνιστή.
Η επέκταση του τίτλου του θεατρικού μας αναφέρει ότι “ Με ό,τι θυμόμαστε, με αυτό πορευόμαστε”. Θα μπορούσα να προσθέσω ότι ανάλογα με το ποιοι είμαστε πραγματικά, με αυτό πορευόμαστε.
Η τόσο νεωτεριστική και εξαιρετικά πρωτότυπη σκηνοθεσία της Μάριας Φλωράτου θέτει ακριβώς αυτό το ερώτημα. “Ποιο είναι το αληθινό ποιόν μας; Τι μας κινεί και μας παρακινεί;”. Θα μπορούσαν να είναι κάποια απραγματοποίητα όνειρα, η έλλειψη και απουσία κάποιου, μια επιθυμία που ποτέ δεν εκπληρώθηκε, όλα όσα είχαμε φανταστεί ως παιδιά και κάπου στην πορεία του χρόνου τα λησμονήσαμε.
Ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του, προσωπικό, μυστικό κήπο, και είμαστε τελικά υπεύθυνοι να τον διαφυλάξουμε και να τον προστατεύσουμε.
Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάμε ότι κάποιες φορές, όταν το παρελθόν μας κρατά δέσμιους και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε, πρέπει να κλείσουμε τη σιδερένια αυλόπορτα και να πούμε αντίο στον κήπο των παιδικών ή νεανικών μας οραμάτων.
Με έξυπνους διαλόγους και χιουμοριστικές μα ταυτόχρονα γλυκόπικρες ερωτήσεις και απαντήσεις, είχαμε ως κοινό τη χαρά να γνωρίσουμε τόσο τους ήρωες του Τσεχωφικού βυσσινόκηπου, όσο και τους ήρωες που έπαιζαν ως καλλιτέχνες σε αυτόν. Μέσα από τις εναλλαγές στο στυλ διαλόγου και μονολόγου, μπόρεσαν οι ερμηνευτές να έρθουν σε επαφή τόσο με τους χαρακτήρες που υποδύονταν όσο και με το ζωντανό κοινό τους. Πολυδιάστατη απόδοση, ένας ρηξικέλευθος συνδυασμός κλασικού και μοντέρνου, αφαιρετικό και μινιμαλιστικό ως ουσία, χιουμοριστικό και δραματικό μαζί, το θεατρικό αυτό είναι ένα ταξίδι στη φαντασία, στην ελευθερία της έμπνευσης, όντας κάτι μοναδικό και πρωτότυπο ως σκηνοθεσία στο είδος του. Με μεγάλη τέρψη έζησα την εμπειρία μιας πολυδιάστατης παράστασης, η οποία με άφησε με ιδιαίτερα καλές εντυπώσεις. Πολλά μπράβο στη σκηνοθετική προσπάθεια της Μάριας Φλωράτου. Της ευχόμαστε ολόψυχα τα καλύτερα και να προσφέρει πάντοτε τέτοιες προσεγμένες δημιουργίες!
Η ίδια, στον ρόλο της Άνια, κόρης της Αντρέγεβνα, ξεδιπλώνει επί σκηνής μια λαμπερή παρουσία και ερμηνεία, η οποία είναι διανθισμένη με χιούμορ, τρυφερότητα, και παιδικότητα. Ταυτόχρονα όμως μπορεί κανείς να διακρίνει τα ίχνη ενός έρωτα που γεννιέται μέσα σε μια Ρωσία η οποία βρίσκεται στην αρχή μιας τεράστιας πολιτικής και πολιτιστικής αλλαγής (το έργο έχει γραφτεί λίγα μόλις χρόνια πριν τη Ρώσικη Επανάσταση). Ως Μάρια, ντυμένη στα λευκά και με βαμμένο λευκό πρόσωπο, μοιάζει να απαντά, να κρύβει ή και να υπονοεί με ειλικρινή τρόπο, πράγματα και καταστάσεις που αφορούν τόσο το προσωπικό όσο και το γενικό στοιχείο της ζωής.
Πολυδιάστατη απόδοση, ένας ρηξικέλευθος συνδυασμός κλασικού και μοντέρνου, αφαιρετικό και μινιμαλιστικό ως ουσία, χιουμοριστικό και δραματικό μαζί, το θεατρικό αυτό είναι ένα ταξίδι στη φαντασία, στην ελευθερία της έμπνευσης, όντας κάτι μοναδικό και πρωτότυπο ως σκηνοθεσία στο είδος του.
Η χρήση του λευκού χρώματος τόσο στα πρόσωπα όσο και στα ρούχα, μοιάζει σαν λευκός καμβάς πάνω στον οποίο τόσο οι πρωταγωνιστές όσο και οι θεατές ζωγραφίζουν ο καθένας ξεχωριστά, τη δική τους ερμηνεία.
H Eλένη Ζαφείρη ως Λιουμπόφ Αντρέγεβνα, μοιάζει να είναι θύτης και ταυτόχρονα θύμα της αγάπης (όπως δηλώνει και το ρώσικο όνομά της). Η αγάπη και κυρίως η νοσταλγία και ο φόβος ότι θα χάσει τον κήπο της, τη φέρνουν πίσω στον τόπο που της χάρισε πικρές στιγμές. Στον κήπο κοντά στο ποτάμι που έχασε τον μικρό της γιο. Δραματική η ερμηνεία της, συγκινητική και φορτισμένη ως παρουσία, ευθύς και άμεσος ο χαρακτήρας της ως Ελένη, μοιάζει να απαντά και ταυτόχρονα να δημιουργεί ερωτήματα με όλα όσα λέει.
Ο Πέτια, (Ορφέας Γεωργίου) φορὠντας γιακά αρλεκίνου, ο αιώνιος έφηβος, κρυφά ερωτευμένος με την Άνια, δείχνει να σκορπίζει την εναπομείνασα νεραϊδόσκονη σε έναν κόσμο που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς. Μοιάζει να προσπαθεί να κρατήσει τα πράγματα ως είχαν, όταν όλα γύρω του αλλάζουν και δεν υπάρχει πια δρόμος επιστροφής. Απολαυστικός επίσης ως Ορφέας, αφοπλιστικά ειλικρινής στις απαντήσεις του, κερδίζει τον θαυμασμό του κοινού.
Ο Γερμολάι Αλεξέιτς Λοπάχιν (Θράσος Αρβανίτης), γιος ενός απλού μουζίκου, παίρνει τελικά τον βυσσινόκηπο και εγκαινιάζει ανεπίσημα την νέα τάξη πραγμάτων. Ιδιαίτερα εκφραστικός και έντονος, καταιγιστικός σε κάποιες στιγμές, μοιάζει να είναι η κινητήριος δύναμη μέσα σε ένα περιβάλλον που δείχνει να μην έχει αντιληφθεί την πραγματικότητα. Εξαιρετική ερμηνεία.
Η Βαρβάρα Μιχαήλοβνα (Μαριάννα Δεβετζή), που υποδύεται την ψυχοκόρη της Αντρέγεβνα, μοιάζει να περιστρέφεται ως παρουσία γύρω από τον Λοπάχιν, έρμαιο κι εκείνη της παλιάς αίγλης του βυσσινόκηπου, δέσμια της αγάπης της για την οικογένεια. Με συναίσθημα και με γλαφυρή αφήγηση (και στους δύο ρόλους μέσα στο έργο), η ερμηνεύτριά μας συμπληρώνει με μεγάλη επιτυχία την ομάδα μέσα από ένα παιχνίδι νοητικών καταστάσεων.
Ξεχωριστές και πραγματικά υπέροχες ερμηνείες από όλη τη θεατρική ομάδα, στην οποία αξίζουν πολλά μπράβο και ευχές για πάντα επιτυχημένες και πρωτότυπες δημιουργίες!
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Βασιλάκη, σε απλό, μινιμαλιστικό στυλ, πρόσφεραν την απαραίτητη οπτική αρμονία και έδεσαν απόλυτα με το μοντέρνο ύφος του έργου. H ύπαρξη του κόκκινου χρώματος, μπόρεσε να αποδώσει την εικόνα του βυσσινόκηπου και να δηλώσει την ύπαρξη του άνθους, της μεταφοράς ενός αερόστατου (με μια εκπληκτική αναπαράσταση από τη Μάρια Φλωράτου) και το στοιχείο του παιχνιδιού, σε μορφή κλόουν. Όλο αυτό, σε πλήρη αρμονία με την κινησιολογία της Μυρτούς Δελημιχάλη και τη μουσική επιμέλεια του Γιωργή Καρρά, δημιούργησε ως αποτέλεσμα, κάτι το εντελώς διαφορετικό. Oι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου, εφευρετικοί και μέσα στο κλίμα των αλλαγών στις σκηνές, μπόρεσαν να αναδείξουν πιο φανερά τις έντονες μεταβάσεις από την πλοκή στις ερωτοαποκρίσεις και εντυπωσίασαν ιδιαίτερα το κοινό. Ευχαριστούμε ειλικρινά τους παραπάνω καλλιτέχνες για το τόσο όμορφο αισθητικά αποτέλεσμα και τους ευχόμαστε καλή δύναμη και πάντα να έχουν έμπνευση και νέες ιδέες.
Ένας κήπος, ένα περιφραγμένο κομμάτι του εαυτού μας, είτε στο παρελθόν, είτε στο παρόν, μέσα από εποχές, παραμένει πάντα ο πνευματικός μας χώρος τον οποίο οφείλουμε να διαφυλάξουμε. Ο χώρος αυτός ανθίζει μέσω της έμπνευσης και της δημιουργικότητας, η οποία είναι εκείνη που κρατάει τον άνθρωπο πραγματικά ζωντανό. Ακόμα και μέσα από τη μετάβαση και την αλλαγή, η δημιουργία είναι κάτι το οποίο πρέπει σε κάθε περίπτωση να συνεχίσει να υφίσταται. Η ταυτότητά μας, το ποιοι πραγματικά είμαστε, είναι τελικά αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία. Με μία νοσταλγική εσάνς παλιάς εποχής και το άρωμα του βυσσινόκηπου, φυσικά…
Συντελεστές παράστασης
Σκηνοθεσία: Μάρια Φλωράτου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη
Μουσική: Γιωργής Καρράς
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Κίνηση: Μυρτώ Δελημιχάλη
Φωτογραφίες – Αφίσα: Αλέξανδρος Γκαρτζονίκας
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Ομάδα Nunc
Ερμηνεία: Θράσος Αρβανίτης, Ορφέας Γεωργίου, Μαριάννα Δεβετζή, Ελένη Ζαφείρη, Μάρια Φλωράτου
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις Από Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Τιμές Εισιτηρίου:
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο (Φοιτητικό, ανέργων, +65 ετών): 10€
Προπώληση
Α. ΘΕΑΤΡΟ
Τηλεφωνικές κρατήσεις: 210 – 3255444 (Δευτέρα – Παρασκευή 10:00 – 17:00)
(ανοιχτό μόνο τις ημέρες των παραστάσεων)
Β. Ticket Services
Online: https://www.ticketservices.gr/
Τηλεφωνικά: 210- 7234567
Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 – Στοά Πεσματζόγλου
Γ. Καταστήματα Public
Δημόσιες σχέσεις & Επικοινωνία Παράστασης
Χρύσα Ματσαγκάνη
Τ: 6982344130
E: chrysamtg@gmail.com
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική