Το θέατρο, ως αναπόσπαστο και θεμελιώδες κομμάτι της Τέχνης εν γένει, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο στην προσπάθειά της να αφυπνίσει τις αισθήσεις του κόσμου κι έτσι υπηρετεί τον θεάρεστο σκοπό της συνειδητοποίησης μέσα από το δικό του μετερίζι.
Η «Κόκκινη Μνήμη» είναι ένα τέτοιο κομμάτι θεάτρου και πιο σωστά, ένα υπόδειγμα θεατρικής αφύπνισης, που χαράζει την δική του πορεία στον δύσβατο και κακοτράχαλο δρόμο των συναισθημάτων. Εκείνων των συναισθημάτων που αρνούνται να επαναπαυτούν στην σιωπή και στο σκοτάδι και μάχονται να αγγίξουν την λύτρωση του φωτός.
Λίγα λόγια για το έργο:
«Ο φόβος, όνομα ουσιαστικό, στην αρχή Ενικός αριθμός και μετά Πληθυντικός. Οι φόβοι, οι φόβοι για όλα από δω και πέρα».
Η Κική Δημουλά απαγγέλει ποίηση, ενώ η Αλεξάνδρα, η ηρωίδα του έργου, ανατρέχει στη φοβισμένη ζωή της από τον άνθρωπο που την κακοποίησε ψυχικά και σωματικά. Η σκιά του την ακολουθεί παντού. Θα καταφέρει να βάλει ένα οριστικό τέλος σε ότι βίαζε την ψυχή και το κορμί της;
Ένα αυτοβιογραφικό έργο που αφορά όλους και στέλνει μήνυμα να σπάσει η σιωπή, γιατί η βία είναι έγκλημα.
Η κριτική μας:
Ο μονόλογος υπήρξε ανέκαθεν ένα δύσκολο ερμηνευτικό εγχείρημα για κάθε ευσυνείδητο και επαγγελματία ηθοποιό, γιατί περικλείει μέσα στα στεγανά του την αβεβαιότητα της αμέριστης προσήλωσης του κοινού σε αυτό που διαδραματίζεται. Μια αβεβαιότητα, την οποία συνέτριψε με ιδιαίτερη ευκολία η Πολύνα Γκιωνάκη, προσφέροντάς μας μια εξ ολοκλήρου καθηλωτική ερμηνεία.
Έχοντας ως αναφαίρετο εφόδιο την υποκριτική της δεινότητα, φιλοτέχνησε ερμηνευτικά με προσεγμένη λεπτομέρεια τον πολύπλοκο ψυχισμό της γυναίκας που υφίσταται κακοποίηση από τον άνθρωπο που αγαπάει. Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις της ηρωίδας αποκάλυψαν μια ταλαντούχα ερμηνεύτρια, που συνεπήρε με τις κινήσεις και τον λόγο της τους θεατές σε ένα γαϊτανάκι συναισθηματικών ταλαντώσεων. Εύθραυστη, εσωτερική, πληγωμένη, με πινελιές ανασφάλειας και φόβου να στοιχειώνουν την ψυχή της, αλλά και με την διψασμένη ανάγκη να απεγκλωβιστεί από την φαυλότητα μιας κατάστασης που απομυζεί την ζωή της, η Πολύνα Γκιωνάκη κατάφερε να μας αιχμαλωτίσει με την ατόφια προσέγγισή της και να χαραχτεί στην μνήμη μας με την δραματικότητα που προσέδωσε στην ηρωίδα της.
Το κείμενο της παράστασης στάθηκε πολύτιμος αρωγός για την εμπεριστατωμένη ερμηνεία της Πολύνας Γκιωνάκη. Γραμμένο από την ίδια και με την πένα της βαθιά βουτηγμένη σε αυτοβιογραφικές μελανές αναμνήσεις, συνόδευσε ιδανικά το εκτόπισμα της ηρωίδας του. Απαλλαγμένο από λογοτεχνικές φιοριτούρες και δοσμένο με απτό ρεαλισμό και ένα αγωνιώδες, σχεδόν βασανιστικό, κρεσέντο, μας εισήγαγε έντεχνα στην εφιαλτική πραγματικότητα της Αλεξάνδρας, χαρίζοντάς μας στο τέλος την πολυπόθητη κάθαρση και το ηθικό δίδαγμα για την παύση της σιωπής.
Στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε τον Γιάννη Βαμβακά, ο οποίος επιμελήθηκε προσωπικά τόσο την διδασκαλία και τους φωτισμούς της παράστασης, όσο και την μουσική επένδυση και τις βιντεοπροβολές. Η σκηνοθεσία του χαρακτηρίζεται ως εμπνευσμένη και δεξιοτεχνικά λειτουργική, μιας και η επαγγελματική του ματιά επικεντρώθηκε δικαίως στην ερμηνεία της κυρίας Γκιωνάκη, δίνοντας περίσσια βαρύτητα στον ταραγμένο συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας και στην εξομολογητική της διάθεση. Υπηρετώντας τον ανώτερο σκοπό της παράστασης, που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση σε θέματα βίας, ο Γιάννης Βαμβακάς κράτησε λιτούς αλλά ευφυείς σκηνοθετικούς τόνους, δίχως περιττά τεχνάσματα, φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο το βαθύτερο νόημα που εξυπηρετεί η ιστορία της Αλεξάνδρας.
Εύθραυστη, εσωτερική, πληγωμένη, με πινελιές ανασφάλειας και φόβου να στοιχειώνουν την ψυχή της, αλλά και με την διψασμένη ανάγκη να απεγκλωβιστεί από την φαυλότητα μιας κατάστασης που απομυζεί την ζωή της, η Πολύνα Γκιωνάκη κατάφερε να μας αιχμαλωτίσει με την ατόφια προσέγγισή της και να χαραχτεί στην μνήμη μας με την δραματικότητα που προσέδωσε στην ηρωίδα της.
Οι φωτισμοί του Γιάννη Βαμβακά ενέτειναν εύστοχα το αίσθημα του φόβου και της απελπισίας στις πιο δραματικές στιγμές του έργου, ενώ οι βιντεοπροβολές του έδωσαν μια κινηματογραφική διάσταση στην θεατρική εμπειρία μας, οπτικοποιώντας σημεία των διηγήσεων της ηρωίδας και συμπαρασύροντάς μας στα ενδότερα της βασανιστικής της περιπέτειας. Τέλος, η μουσική του επιμέλεια κατάφερε επιμελώς να προάγει μια προσωπική αφήγηση κακοποίησης σε ένα οικουμενικό και γενικευμένο σχόλιο κατά της βίας που βιώνουν εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων το τραγούδι «’Til it happens to you» της Lady Gaga, ένα τραγούδι- ύμνο κατά της πανταχόθεν βίας.
Ευρηματική κρίνεται επίσης, η ηχογραφημένη απαγγελία ποιημάτων της Κικής Δημουλά, μια ιδανική προσθήκη που έδεσε άρρηκτα με τον παλμό της παράστασης και της έδωσε μια ποιητική επέκταση.
Όσο για τα σκηνικά και την εικαστική επιμέλεια, δια χειρός Γιώργου Μαλτέζου και Κώστα Ευαγγελάτου αντίστοιχα, εκπλήρωσαν απόλυτα τον στόχο τους να μας παρουσιάσουν ένα περιβάλλον ασφαλές μα και δυσοίωνο, με μια δόση αδιόρατης απειλής υπό την μορφή ενός πίνακα που μοιάζει να ακολουθεί την ηρωίδα σε κάθε της βήμα. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα επινόηση που συμβάλλει με τον δικό της τρόπο στην πλοκή της ιστορίας, έστω και υποσυνείδητα, ενώ τα σκουρόχρωμα ενδύματα της ηρωίδας από την Λουκία στάθηκαν επάξια στον ρόλο τους, υπογραμμίζοντας ιδανικά την συναισθηματική κατάσταση της ηθοποιού.
«Η Κόκκινη Μνήμη» είναι η γενναία μαρτυρία μιας γυναίκας που αρνήθηκε να αφεθεί στην κινούμενη άμμο της ενδόμυχης βίας και κατέκτησε το θάρρος να προχωρήσει μακριά από τα αρπακτικά χέρια του φόβου. Είναι ένας μονόλογος που ξεπερνάει την απλή θεατρική τέρψη και φιλοδοξεί να εμπνεύσει με την δυναμική του και τα μηνύματά του κάθε γυναίκα, αλλά και άνθρωπο γενικότερα που τηρεί σιγή ιχθύος για την κακοποίηση που μπορεί να βιώνει. Είναι μια παράσταση που προτρέπει τα καλά σφραγισμένα χείλη και ζωές να ανοίξουν, ενσταλάζοντάς τους ρανίδες ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Συντελεστές:
Ερμηνεία: Πολύνα Γκιωνάκη
Σκηνοθεσία- Διδασκαλία- μουσική επιμέλεια- βίντεο: Γιάννης Βαμβακάς
Κοστούμια: Λουκία
Εικαστική Επιμέλεια: Κώστας Ευαγγελάτος
Σκηνικά: Γιώργος Μαλτέζος
Φωτισμοί: Βάσος Γιανναράς
Μακιγιάζ: Άννα Μαυρομάτη
Κομμώσεις: Hair Studio Ραφαέλ
Φωτογράφηση: Πηνελόπη Μασούρη
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Ευχαριστούμε θερμά την ποιήτρια Κική Δημουλά για την απαγγελία ποιημάτων της.
Διάρκεια παράστασης: 70΄
Χορηγός επικοινωνίας: ΕΡΤ ΑΕ
Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές της παράστασης για την ευγενική τους προσφορά.
Παραγωγή: Γιάννης Βαμβακάς
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Βαμβακά χαρακτηρίζεται ως εμπνευσμένη και δεξιοτεχνικά λειτουργική, μιας και η επαγγελματική του ματιά επικεντρώθηκε δικαίως στην ερμηνεία της κυρίας Γκιωνάκη, δίνοντας περίσσια βαρύτητα στον ταραγμένο συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας και στην εξομολογητική της διάθεση.
Καμία κριτική