Είδαμε την παράσταση “Η παρέλαση” της Λούλας Αναγνωστάκη

Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι η μικρότερη αδελφή του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης που περιελάμβανε τα έργα: «Η Πόλη», «Η Διανυκτέρευση» και «Η Παρέλαση», τα οποία παρουσίασε σε μορφή ενιαίας παράστασης στο “Θέατρο Τέχνης” ο Κάρολος Κουν. Η Αναγνωστάκη θεωρείται ως δημιουργός μιας ιδιαίτερης γραφής. Πραγματεύεται στα έργα της τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας όπως το τραύμα, την ήττα, τη μοναξιά, την ενοχή και τον εσωτερικό κόσμο του Έλληνα, υπό την επίδραση της Ιστορίας.

Στην «Παρέλαση», δύο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης, γίνονται μάρτυρες της φρικαλέας έκβασης μιας στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιείται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Τα δύο παιδιά θα παρακολουθήσουν την πορεία και την κατάληξη της παρέλασης μέσ΄ από το παράθυρο στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Τραγική φιγούρα των γεγονότων που πρόκειται να συμβούν, είναι ο προοδευτικός πατέρας των παιδιών, ο οποίος εκτελείται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά, η παρέλαση που θα πλημμύριζε με εθνική περηφάνια τις καρδιές της Ζωής και του Άρη καταλήγει σε αιματοχυσία και τα δύο αδέλφια συγκλονίζονται, εφόσον έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια.

Ο πόλεμος τελείωσε, όμως παραμένουν ακόμα αιχμάλωτοι του σπιτιού τους και ενός εξίσου δεσποτικού καθεστώτος που παραμονεύει. Η μοναξιά και η ενοχή εντείνουν το ψυχικό τραύμα που έχει σημαδέψει τις ψυχές του Άρη και της Ζωής όλα αυτά τα χρόνια, ήδη απ΄ τον καιρό του πολέμου μέχρι την τωρινή ζωή τους. Αυτό φαίνεται και απ΄ την έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα τους και το αίσθημα της απομόνωσης, καθώς μεγαλώνουν έγκλειστοι μέσα στο σπίτι. Για να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ρουτίνα βρίσκουν καταφύγιο στην  ονειροπόληση και οραματίζονται τη στιγμή που θα έρθουν σ΄ επαφή με τον έξω κόσμο. Παρά τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, ο ένας διαδραματίζει τον ρόλο του στηρίγματος για τον άλλο.

Εξαιρετική η δουλειά ολόκληρου του καλλιτεχνικού επιτελείου. Η μεστή, λιτή και απέριττη,  σκηνοθετική προσέγγιση του Νίκου Δημητρόπουλου παραμένει πιστή στο ύφος της Αναγνωστάκη, ενώ προσδίδει ένταση και τρυφερότητα στις ερμηνείες του Κωνσταντίνου Μακριδάκη και της Ανθής Κάντα. Οι δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Οι υποβλητικοί φωτισμοί και οι απόκοσμοι ήχοι, σε συνδυασμό με τη στρατιωτική μουσική υπό τον ρυθμό του τυμπάνου, εντείνουν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενώ παράλληλα ενδυναμώνουν την εντύπωση πως επέρχεται ένας νέος κατακτητής που φέρει ένα καινούργιο καθεστώς βίας. Τέλος, τα κοστούμια αποτυπώνουν το στίγμα της εποχής με άρτιο τρόπο, ενώ η σκηνογραφία εντείνει την αίσθηση ενός σπιτιού-φαντάσματος, το οποίο κάθε μέρα στοιχειώνει τους δύο κεντρικούς ήρωες.

Γενικά, η «Παρέλαση» αποτελεί μια πολύ αξιόλογη παράσταση που πραγματικά αξίζει την προσοχή του κοινού.

---

Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου

Η παρέλαση
Κοινωνικό
σε σκηνοθεσία Νίκου Δημητρόπουλου

Θέατρο Underground