Οι επίσημοι διοργανωτές του φεστιβάλ αυτού ήταν η Anasa Art και το ίδιο το θέατρο “Παραμυθίας – Αλμπέρτα Τσοπανάκη”, όπου συνεργαζόμενοι για δεύτερη φορά, δίνουν και πάλι την ευκαιρία τόσο σε ερασιτέχνες, όσο και σε επαγγελματίες ηθοποιούς, να εκφραστούν και ερμηνεύσουν έναν μονόλογο της επιλογής τους.
Στη διάρκεια της βραδιάς, είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε δύο σπουδαίους καλλιτέχνες, οι οποίοι έκαναν στην κυριολεξία, κατάθεση ψυχής. Οι ερμηνείες τους, ξεχωριστές και πανέμορφες, μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Με μεγάλη μας χαρά, πληροφορηθήκαμε έπειτα από λίγες ημέρες, ότι ο δεύτερος, μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ, ήταν ο πρωταγωνιστής του δεύτερου μονολόγου, Δημήτρης Παπαδόπουλος. Θερμά συγχαρητήρια και μια λαμπρή πορεία στο χώρο του θεάτρου!
Υπόθεση
Και οι δύο μονόλογοι είχαν ως κοινή θεματολογία, τη δολοφονία του παιδιού από την μητέρα (πρώτος μονόλογος) και από τον πατέρα (δεύτερος μονόλογος).
Πρώτος μονόλογος
Η Σίρλεϊ, ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε μια φτωχική οικογένεια, μ’ έναν βάναυσο πατέρα που κακοποιούσε τη μητέρα της, βρίσκει τον έρωτα -και μαζί μια δίοδο διαφυγής- στο πρόσωπο ενός μηχανόβιου εραστή. Όταν εκείνη μένει έγκυος, αυτός δεν αργεί να γίνει βίαιος, χτυπώντας την, εξευτελίζοντάς την και φέρνοντας ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι άλλες γυναίκες για να του προσφέρουν ηδονή μπρος στα μάτια της. Όταν γεννήσει, η Πρόνοια κι ο πρώην εραστής της, μαζί με τη νέα του αγαπημένη, εκτιμώντας πως είναι ηθικά επιλήψιμη και ανίκανη να μεγαλώσει τον 13 μηνών Τζόρνταν, προσπαθούν να τη χωρίσουν από το παιδί της. Ο κλοιός δένει ασφυκτικά γύρω της. Μπροστά στο αδιέξοδο και στη βεβαιότητά της πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Τζόρνταν κι ούτε ο Τζόρνταν χωρίς εκείνη, η Σίρλεϊ στραγγαλίζει το μωρό της, σε μια προσπάθεια να το λυτρώσει από την ίδια του τη δυστυχία και κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.
Δεύτερος μονόλογος
Πέντε και πέντε λεπτά έπειτα από τη λήξη μιας καθημερινής ημέρας στη δουλειά. Όταν ο χρόνος ορίζεται στο φυσιολογικό ωράριο 9-5, τι συμβαίνει στις πέντε και πέντε; Όταν ένας πατέρας ο οποίος σκότωσε την κόρη του επειδή ήταν ανάπηρη και δεν άντεχε πια να τη βλέπει να βασανίζεται, πόσο μπορεί να βασανιστεί και ο ίδιος όταν μένει μόνος μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο αναμνήσεις;
Πόσο ζωντανός-νεκρός μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος συνομιλεί, κλαίει, φωνάζει, χαϊδεύει και τσακώνεται με ένα άδειο αναπηρικό καροτσάκι; Πόσος σπαραγμός μπορεί άραγε να χωρέσει στο όνομα του παιδιού του που φωνάζει με πόνο συνεχώς; Μαρία, την έλεγαν…
Κριτική
Η Anasa Art, για δεύτερη φορά, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία παρουσίασης θεατρικών μονολόγων, δίνει την ευκαιρία σε κοινό και κριτικούς να έρθουν σε επαφή με το τόσο σημαντικό αυτό θεατρικό είδος.
Ένας μονόλογος, αναδεικνύει τόσο το συγγραφικό πνεύμα του δημιουργού του θεατρικού κειμένου, όσο και το γνήσιο και δυνατό ταλέντο του εκάστοτε ερμηνευτή ή ερμηνεύτριας.
Εμείς, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε δύο ξεχωριστούς μονολόγους, που μας εντυπωσίασαν βαθύτατα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Μια εκφραστική κατάθεση ψυχής, ένα πονεμένο ταξίδι στις αναμνήσεις, μια ευαίσθητη και απεγνωσμένη ερμηνεία, βαθιά ανθρώπινη, η οποία κάνει μια βουτιά στα σκοτεινά βάθη της ψυχής και εξηγεί (δε δικαιολογεί) τις αιτίες που οδηγούν μια μητέρα που αγαπά τόσο πολύ το παιδί της, στο έγκλημα. ( Ἀλκηστις Παναγίδου- “Jordan”)
Ο πρώτος μονόλογος που άκουγε στο όνομα “Jordan”, σε σκηνοθεσία Δώρας Γιαννούλη και ΙωάνναςΦασούλα, ξεκίνησε με την παρουσία της ερμηνεύτριας, Άλκηστις Παναγίδου, η οποία άναψε μικρά κεράκια γύρω-γύρω από το κέντρο της σκηνής όπου εκτυλίχθηκε ο μονόλογος.
Ένα μαξιλάρι στο έδαφος, ένα μικρό κασελάκι και κάποια παιδικά ρούχα, ήταν αρκετά για να στηθεί το παιχνίδι του δράματος. Με μια λιτή και απέριττη σκηνοθεσία, με χαμηλό φωτισμό, ξεκίνησε την αφήγηση της ζωής της η Σίρλεϊ. Μέσα από ένα δωμάτιο ανάκρισης, περιμένοντας την τελική ετυμηγορία για τον φόνο του 13 μηνών γιου της, η μητέρα, η γυναίκα, ο άνθρωπος, μας εξηγεί το “πώς έφτασε ως εκεί”.
Μια εκφραστική κατάθεση ψυχής, ένα πονεμένο ταξίδι στις αναμνήσεις, μια ευαίσθητη και απεγνωσμένη ερμηνεία, βαθιά ανθρώπινη, η οποία κάνει μια βουτιά στα σκοτεινά βάθη της ψυχής και εξηγεί (δε δικαιολογεί) τις αιτίες που οδηγούν μια μητέρα που αγαπά τόσο πολύ το παιδί της, στο έγκλημα. Η ηθοποιός μας, στην κυριολεξία, μπόρεσε να γίνει η μητέρα του Τζόρνταν, σχεδόν νιώσαμε την παρουσία του μικρού μωρού στην αγκαλιά της, κυριολεκτικά μεταμορφώθηκε στην απελπισμένη, παραιτημένη και παρατημένη τους ανθρώπους γυναίκα, που θεωρεί ότι η σχέση της με τη ζωή έχει έρθει σε ένα τέλος.
Μια βαθιά ερμηνεία που συγκίνησε ιδιαίτερα όλους μας! Μπράβο τόσο στη μετρημένη και έξυπνα στημένη σκηνοθεσία, όσο και στην πανέμορφη αυτή θεατρική απόδοση του συγκεκριμένου μονολόγου! Ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα.
Σε κείμενο και σκηνοθεσία Απόστολου Θηβαίου, ο ερμηνευτής Δημήτρης Παπαδόπουλος , έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, και περνά ξανά και ξανά από κάθε σκαλοπάτι και μονοπάτι ενός κατεστραμμένου ψυχισμού έπειτα από τον θάνατο της κόρης του για τον οποίο ευθύνεται αυτός.
Στον δεύτερο μονόλογο, σε κείμενο και σκηνοθεσία Απόστολου Θηβαίου, ο ερμηνευτής ΔημήτρηςΠαπαδόπουλος , έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, και περνά ξανά και ξανά από κάθε σκαλοπάτι και μονοπάτι ενός κατεστραμμένου ψυχισμού έπειτα από τον θάνατο της κόρης του για τον οποίο ευθύνεται αυτός.
Όταν η μέρα τελειώνει και κάποιος μένει μόνος, τότε πάντοτε έρχεται αντιμέτωπος με τον πιο σκληρό και αμείλικτο εχθρό του : τον εαυτό του. Οι τύψεις και οι αναμνήσεις είναι τα δύο πιο διαβρωτικά στοιχεία που τρώνε και στην κυριολεξία λυγίζουν και καταστρέφουν ακόμα και τον πιο ανθεκτικό ψυχισμό. Πώς θα μπορέσει να αντέξει την ευθύνη μιας δολοφονίας ένας πατέρας που αγαπάει το παιδί του;
Ακόμα και όταν κάποιος αφαιρεί τη ζωή από ένα ζωντανό πλάσμα για να μην υποφέρει παραπάνω, με αυτό τον τρόπο, υποφέρει διπλά αυτός. Μιλάμε για διπλό πόνο. Τον πόνο της απώλειας αφενός και εκείνον της τεράστιας ευθύνης και ενοχής αφαίρεσης της ζωής ενός άλλου έμβιου όντος αφετέρου.
Πώς θα μπορέσει να χωρέσει μέσα σε μια ψυχή, η νοσταλγία, η αγάπη, οι αναμνήσεις, οι τύψεις, η αίσθηση αδικίας και το γεγονός ότι υπάρχει πάντοτε το αναπόφευκτο;
Μέσα στο παιδικό δωμάτιο, ένα μέρος γεμάτο αναμνήσεις, δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας, με πάθος, οργή, σπαραγμό, συγκίνηση, εγκατάλειψη και βαθιά απελπισία, ο ΔημήτρηςΠαπαδόπουλος, ήταν συγκλονιστικός. Βασισμένος στο βαθιά ψυχολογικό κείμενο και στην έντονη σκηνοθεσία του Απόστολου Θηβαίου, μας άφησε χωρίς αναπνοή. Η συγκίνηση τεράστια, το βάθος της ερμηνείας αυτής μας άφησε αμίλητους, και βαθιά προβληματισμένους για το τι κρύβεται πίσω από ένα έγκλημα αγάπης.
Δίνουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια τόσο στον σκηνοθέτη όσο και στον ξεχωριστό ερμηνευτή, και τους ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα. Καλή συνέχεια στο έργο τους, πάντοτε γεμάτοι αγάπη για θέατρο και επιτυχίες.
Οι θεατρικοί μονόλογοι του Anasa Art και του θεάτρου “Παραμυθίας”, οι οποίοι ολοκληρώθηκαν στις 12 Ιουνίου, θα ξαναείναι κοντά μας στο 3ο Φεστιβάλ Θεατρικών Μονολόγων, στις 23,23 και 24 Σεπτεμβρίου. Επίσης, το Σάββατο, στις 29 Ιουνίου, παίζουν ξανά οι δύο βραβευμένοι από την κριτική επιτροπή, μονόλογοι, “Ανθρώπινη φωνή” του Ζαν Κοκτώ, με τη Μαρία Κόκκα, και το “5: 05” , με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Μην τους χάσετε με τίποτα!
Συντελεστές παράστασης
Άλκηστις Παναγίδου
“ Jordan”, της Άνν Ρέυνολντς και Μόϊρα Μπουφίνι
Σε σκηνοθεσία Δώρας Γιαννούλη και Ιωάννας Φασούλα
Δημήτρης Παπαδόπουλος
“5:05” , σε κείμενο και σκηνοθεσία Απόστολου Θηβαίου
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική