– Μιλήστε μας για την ως τώρα πορεία σας στο θέατρο.
Γιώργος: Ξεκίνησα στην αρχή τελείως ερασιτεχνικά στον πολιτιστικό σύλλογο του δήμου Αλίμου όπου και έμεινε 1 χρόνο διότι αποφάσισα να το σπουδάσω κιόλας. Έτσι λοιπόν αποφοίτησα από το υποκριτικό τμήμα του Ι.Ε.Κ. ΑΚΜΗ στο τρίτο του έτος. B.A. In Performing Arts όπως ονομάστηκε το τρίτο έτος. Ήταν μια συνεργασία του ΑΚΜΗ Μητροπολιτικού Κολλεγίου Αθηνών (AMC) με το Queen Margaret University of Edinburgh. Μετά ακολούθησαν δύο σεμινάρια πάνω στα έργα του Shakespeare, το ένα υποκριτικής με τον σκηνοθέτη και δάσκαλο Κ. Χρίστο Λύγκα και το δεύτερο υποκριτικής, χορού και κίνησης με την Dr. Κική Σελιώνη. Το δεύτερο περιείχε μπαλέτο, Graham, θεωρητικά αλλά και πρακτικά μαθήματα πάνω στο έργο του Laban. Όλα πραγματοποιήθηκαν και στην αγγλική γλώσσα. Ενδιάμεσα στα σεμινάρια συμμετείχα και σε μία μικρού μήκους ταινία. Αυτό είναι το μέχρι στιγμής ταξίδι μου στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου για να φτάσω στο σήμερα του “Ξύπνημα της Άνοιξης: Κανόνες Ηθικής”
– Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το χώρο.
Γιώργος: Πολύ εύκολη ερώτηση και θα την απαντήσω πολύ γρήγορα και εύκολα. Από μικρός μου άρεσε να ‘μπαίνω’ στο μυαλό των άλλων παιδιών και να νιώθω πως νιώθουν εκείνα. Στο δημοτικό θυμάμαι αναρωτιόμουν “Πως νιώθει τώρα αυτός? Μακάρι να μπορούσα να ‘μπω’ στο μυαλό του να μάθω τι σκέφτεται και πως νιώθει.” Ήθελα λοιπόν να νιώσω διάφορες καταστάσεις σαν ένας άλλος κι έτσι γύρισα και είπα στον εαυτό μου “Γιώργο γίνε ηθοποιός” και η υποκριτική μου πραγματοποίησε αυτή την επιθυμία. Με το να γίνω όμως κάποιος άλλος και μπαίνοντας στο μυαλό άλλων κατάφερα να μάθω τον εαυτό μου καλύτερα. Γνώρισα σημεία και ανακάλυψα συναισθήματα που δεν είχα γνωρίσει και νιώσει ποτέ. Αυτό με μάγεψε στην υποκριτική και την ερωτεύτηκα. Χωρίς αυτή δεν είμαι ο εαυτός μου.
– Συμμετέχετε στο «Το Ξύπνημα της Άνοιξης : Κανόνες Ηθικής» πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας.
Γιώργος: Λίγα λόγια και Μάριος δεν πάνε μαζί. Ο Μάριος είναι πάρα πολλά αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Πλάκα κάνω. Λοιπόν, ο Μάριος είναι ένα αγόρι γιατί στα 18 ακόμα αγόρι είσαι που προσπαθείς να το παίξεις άντρας. Έτσι κι ο Μάριος. Το παίζει άντρας αλλά δεν είναι. Κάπου στην πορεία γίνεται όμως, δεν θα σας πω που, και αποδέχεται την αλήθεια για τον εαυτό του, για το ποιος είναι πραγματικά. Καλός φίλος που το δείχνει είτε με φωνές και με νεύρα είτε με χαμόγελα και αμηχανία. Του αρέσει να πειράζει τους άλλους, να κάνει πλάκα χωρίς να φοβάται και χωρίς αυτό να τον κάνει κακό παιδί. Μέσα του φοβάται την μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, την νιώθει λάθος αλλά την αποδέχεται στο τέλος και ο φόβος φαίνεται τελικά να χάνεται.
– Το έργο είναι διασκευή του πρωτότυπου κειμένου που το φέρνει στο σήμερα και προέκυψε μέσα από τις πρόβες. Ποια ήταν η διαδικασία.
Γιώργος: Η διαδικασία ήταν ευχάριστη σαν ένας καφές με καλούς φίλους. Ξεκίνησε με αναγνώσεις του σχεδόν πρωτότυπου κειμένου και μέσα από feedback που έδινε όλος ο θίασος φτάσαμε στο τελικό κείμενο το οποίο θα ακούσετε στην παράσταση. Ο καθένας έλεγε την γνώμη του σε κάθε σκηνή με απόλυτη ειλικρίνεια και τα κοινά σημεία ήταν αυτά που συντέλεσαν στο τελικό κείμενο. Πιστεύω και νιώθω ότι όλοι μας βάλαμε ένα λιθαράκι για να ολοκληρωθεί το κείμενο. Όλοι ήμασταν κομμάτια σ’ένα πάζλ που ένωσε με απόλυτη επιτυχία, οξυδέρκεια και μεράκι ο Βασίλης Τζιώκας. Και το λέω αυτό γιατί κατάφερε 8 απόψεις 8 διαφορετικών ανθρώπων να τις κάνει ν ακούγονται σαν μία φωνή. Κάθε σκηνή και μία φωνή, κάθε φωνή ένα έργο, ένα έργο με τη ζωή 6 παιδιών, παιδιών της διπλανής πόρτας, παιδιών που βλέπουμε στο δρόμο και στο σχολείο.
– Ποια είναι το θέμα της παράστασης όπως το αντιλαμβάνεστε εσείς.
Γιώργος: Το θέμα της παράστασης, όπως προανέφερα, είναι η ζωή 6 παιδιών που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, το νόημα της ζωής και της ύπαρξής τους. Η παράσταση είναι το ταξίδι των παιδιών από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Η αναζήτηση του πραγματικού τους εαυτού. Η αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας. Φιλικές, ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις όλες στριμωγμένες μέσα τους και η “ηθική” να κρυφοκοιτάζει από δίπλα. Σκέψεις, συναισθήματα και ενέργειες που αναρωτιέσαι αν είναι σωστές ή λάθος. Μαθητές της ζωής λοιπόν, κι όχι του σχολείου που πηγαίνουν.
Καμία κριτική