Οι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο “Μπαράκι της Διδότου“, για να παρακολουθήσουν την παράσταση “Η γυναίκα μέσα στο τσέλο“,σε κείμενο Άννας Μωραϊτου και σκηνοθεσία Νίκου Τουλιάτου. To κέντρο της Αθήνας, τα βράδια της Δευτέρας, προσφέρει την ευκαιρία σε κάποιον να ζήσει μια διαφορετική ζωή μεγαλούπολης. Οι πιο μικροί δρόμοι παραδίδονται στην ησυχία, και φιλόξενα μπαράκια σαν εκείνο της οδού Διδότου, μετατρέπονται σε σημεία αναφοράς ,γεμάτα από καλλιτεχνικό πνεύμα και μουσικές νότες.
Η βραδιά στο όμορφα και ζεστά διακοσμημένο “Μπαράκι της Διδότου”, ήταν ξεχωριστή, λόγω του πνεύματος της παράστασης που ήμασταν προσκεκλημένοι να παρακολουθήσουμε. Υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), και από τη θεατρική ομάδα του Νίκου Τουλιάτου, “Ηχοποιοί“, σε κείμενο της ερμηνεύτριας Άννας Μωραϊτου και σκηνοθεσία του ίδιου το σκηνοθέτη, είχαμε μπροστά μας μια πραγματική μαρτυρία ενάντια στη βία ενάντια στη γυναίκα. Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι οι Ηχοποιοί προσφέρουν τη στήριξή τους στο Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) και στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας (Ε.Δ.κ.Β) .
Όταν συγκεντρώθηκε ο κόσμος και τα φώτα χαμήλωσαν, βγήκε στη σκηνή , εύθραυστη σαν αερικό η Άννα Μωραϊτου και ξεκίνησε να μας διηγείται πώς ένα όνειρο μπορεί να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης…
ΥΠΟΘΕΣΗ
Μια νεαρή γυναίκα από έναν οικισμό στις Άλπεις στην Αυστρία εγκαταλείπει τον τόπο και την οικογένειά της και πάει να ζήσει στη λίμνη Κόμο γεμάτη ελπίδες και αισιοδοξία για τον επερχόμενο γάμο της με έναν Ιταλό έμπορο.
Τι συμβαίνει όμως όταν αποδεικνύεται πως αυτός ο άνθρωπος είναι ένας απαγωγέας και βασανιστής ψυχής και σώματος και η ίδια καταλήγει φυλακισμένη και απομονωμένη σε ένα σπίτι στην καρδιά ενός δάσους στην μέση του πουθενά για δεκατέσσερα μαρτυρικά χρόνια;
Πώς θα κατορθώσει να ξεφύγει; Και ακόμα κι αν ξεφύγει θα μπορέσει ποτέ της να ξεχάσει;
ΚΡΙΤΙΚΗ
Eίσαι νέα και ερωτευμένη. Κάνεις όνειρα και πιστεύεις ότι όλη η ζωή είναι μπροστά σου. Αφήνεις την οικογένειά σου πίσω και το μόνο που παίρνεις κοντά σου για να τη θυμάσαι είναι το τσέλο που σου χάρισε ο παππούς σου και ακολουθείς τον άντρα που υποτίθεται ότι θα σε κάνει ευτυχισμένη, στην Ιταλία. Σου είχε τάξει ένα σπίτι στη λίμνη Κόμο και δένοντάς σου τα μάτια σε απαγάγει και σε κρατάει ζωντανή-νεκρή για 14 ολόκληρα χρόνια σε μια καλύβα στο δάσος, στη μέση του πουθενά, βιάζοντας καθημερινά τόσο το σώμα όσο και την ψυχή σου.
Και η ζωή μετατρέπεται σε ένα καθημερινό κολαστήριο επιβίωσης ,όπου επικρατεί μόνο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, όταν έχει καταλυθεί παντελώς κάθε ίχνος σεβασμού απέναντι στον συνάνθρωπο. Έννοιες όπως ο θάνατος, η άμυνα, η αυτοδικία και η εκδίκηση και κυρίως ο τεράστιος φόβος ,γίνονται οι μόνες σκέψεις. Η οργή και η πίκρα ανακατεύονται με τη νοσταλγία της αλλοτινής ζωής, οι αναμνήσεις πονάνε περισσότερο από τα τραύματα του κορμιού και της ψυχής, και όταν τελικά όλα τελειώνουν ,τι είναι αυτό που μένει σε ένα ψυχικά εξαθλιωμένο ον;
Ακόμα κι αν κάποια γυναίκα μπορέσει να κρατήσει την ηθική της ρώμη, όπως η ηρωϊδα μας, ακόμα κι αν κατορθώσει να μη γίνει και η ίδια ένα ανθρωπόμορφο τέρας, ο φόβος τελικά είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Kαι αυτό γιατί η κάθε σωματική και ψυχική πληγή έγινε με το μέσο του εκφοβισμού.
Ο βασανιστής, χρησιμοποιεί αυτό ακριβώς το μέσο για να επιβληθεί. Ο φόβος, ψυχικός ή σωματικός, πάντα πονάει. Αυτός ο πόνος, δεν ξεχνιέται ποτέ. Γιατί γεννάει μίσος. Τόσο απέναντι στον ένοχο, όσο και στον ίδιο τον εαυτό του θύματος. Δημιουργεί ενοχές, αυτοκριτική , δημιουργεί έναν βαθιά δυστυχισμένο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που νιώθει ότι δεν τα κατάφερε. Ότι απέτυχε.
Μια κακοποιημένη λοιπόν γυναίκα, εκτός από τον πανταχού παρών φόβο, έχει να παλέψει επίσης και με το μίσος που νιώθει η ίδια απέναντι στον εαυτό της. Και αυτή η μάχη ,είναι σύμφωνα με τη γνώμη μου και η πιο σημαντική, γιατί αν μπορέσει να ξαναγαπήσει τον εαυτό της, θα μπορέσει έτσι να διώξει και τον φόβο που κρέμεται πάνω της σα δαμόκλειος σπάθη.
Αυτά ακριβώς τα νοήματα απορρέουν από το καλογραμμένο και τόσο εκφραστικό κείμενο της Άννας Μωραϊτου. Σε συνεργασία με την έμπειρη, καλλιτεχνικά άριστη σκηνοθεσία του Νίκου Τουλιάτου και των βοηθών του, Ιωάννα Δαρμή και Κατερίνα Μαρκεζίνη, το σκηνικό αποτέλεσμα είναι ένα έντονο και ζωντανό κράμα οργής και λύπης, γλυκιάς νοσταλγίας και φόβου που αγγίζει τα όρια του πανικού, που ξεπερνάει σε κάποιες στιγμές τα όρια της ανθρώπινης τραγωδίας. Το τσέλο προσθέτει περισσότερη τραγικότητα με τον μελαγχολικό σκοπό του, και πολλές φορές μοιάζει περισσότερο σαν στήριγμα μιας ψυχής που μοιάζει να καταρρέει και χρειάζεται από κάπου να πιαστεί…
Χάρη στην άριστα καλλιτεχνικά σκηνοθεσία του Νίκου Τουλιάτου, μπορεί η Άννα Μωραϊτου, ως ερμηνεύτρια, να ξεδιπλώσει σε όλο το βάθος της, μια εξαιρετική ερμηνεία η οποία δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Μέσα στα 40 λεπτά της παράστασης, μπόρεσε να αναβιώσει επί σκηνής, με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο, ένα καλειδοσκόπιο αισθημάτων. Περνώντας από την απόλυτη ευτυχία στον απόλυτο τρόμο και δυστυχία, από την αγάπη στο μίσος και στην ιδέα της αυτοδικίας, εύθραυστη μα ταυτόχρονα αγέρωχα δυνατή, έδωσε μια παράσταση που άγγιξε βαθιά μέσα μας κάθε γυναίκα που ήταν στον χώρο αυτό.
Θεωρώ ότι τόσο η ιδέα του να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο, όσο και η σκηνοθεσία και η ερμηνεία του, είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία , η οποία εύχομαι ολόψυχα να σταθεί καλλιτεχνικός αρωγός σε ζητήματα βίας και σεβασμού όσον αφορά τη γυναίκα.
Πέραν τούτου, ως καθαρά θεατρικό κομμάτι, έχουμε να κάνουμε με μια πανέμορφη ,αισθαντική και δυνατή ερμηνεία, η οποία συνδυάζεται με την έμπειρη και διεισδυτική ματιά ενός έμπειρου σκηνοθέτη.
Για όλα όσα είδαμε, αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στον σκηνοθέτη μας ,όσο και στην τόσο ταλαντούχα συγγραφέα και ερμηνεύτριά μας και τους ευχόμαστε πάντα να μας αφυπνίζουν και να μας προσφέρουν ανάλογης ποιότητας καλλιτεχνικά θεάματα.
Εκείνο που με εντυπωσίασε ακόμα πιο πολύ ,είναι ότι με το πέρας της παράστασης, υπήρχε στον χώρο εξειδικευμένη ψυχολόγος η οποία μίλησε και απάντησε σε ερωτήματα σχετικά με την βία ενάντια στις γυναίκες. Ο φόβος, ως μέσο ψυχολογικής χειραγώγησης, ήταν το βασικότερο θέμα της συζήτησης, και κυρίως οι επιπτώσεις αυτού στη μετέπειτα ζωή μιας κακοποιημένης γυναίκας.
Με τις σκέψεις αυτές , και μέσα στο πνεύμα της παράστασης, καθώς φεύγαμε από το μπαράκι και κατηφορίζαμε προς την Ιπποκράτους, ένιωσα ότι κάθε γυναίκα είναι μέσα σε ένα τσέλο. Αν το τσέλο είναι το σώμα και η ψυχή της, ακόμα και ξεκουρδισμένο ή φθαρμένο ή κακοποιημένο, είναι η ταυτότητά της και πρέπει να παλέψει για να τη διατηρήσει. Ξεπερνώντας το φόβο και την αυτοτιμωρία.
Αρωγοί σε όλο αυτό, οργανώσεις όπως η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) και το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας (Ε.Δ.κ.Β) ,καθώς και η θεατρική ομάδα του Νίκου Τουλιάτου, μας υπόσχονται με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος. Ας το πιστέψουμε όλοι μας αυτό! Μπορούμε.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Νίκος Τουλιάτος
Κείμενο-Ερμηνεία: Άννα Μωραΐτου
Βοηθοί Σκηνοθέτη:Ιωάννα Δαρμή, Κατερίνα Μαρκεζίνη
Φωτογράφος:Φρίντα Μπαλίτα
Οργάνωση Παραγωγής:Γραφείο Παραγωγής «Πράξις»
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Αλίκη Τσουκαλά
Διάρκεια Παράστασης:40′
Το Μπαράκι της Διδότου (Διδότου 3 Κολωνάκι)
Ημερομηνίες Παραστάσεων: 20 και 27/5, 3 και 10/6
Ώρα Έναρξης: 9:00μμ
Τιμή Εισόδου: 5 ευρώ
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική