Συνέντευξη στον Λεωνίδα Ζέη

Συναντήσαμε την ηθοποιό Καίτη Ιμπροχώρη στο σπίτι της, στο κέντρο της Αθήνας και η συζήτηση μαζί της ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες. Μία γυναίκα με ήθος, καλοσύνη, άποψη και πάνω απ΄ όλα σεβασμό γι΄ αυτό που κάνει. Ένας άνθρωπος δοτικός και ανοιχτός να απαντήσει σε όλα. Η συζήτηση μας ήταν τόσο γεμάτη, που θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω τα πιο όμορφα κομμάτια της.

– Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείτε. Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ της Μαίρης Μιχαλάτου. Πείτε μας δύο λόγια για το έργο.

Κα. Ιμπροχώρη: Το έργο αυτό μπαίνει βαθιά στην προσωπικότητα της γυναίκας μετά από κάποια ηλικία. Μιλάει για την μοναξιά αυτής της γυναίκας, η οποία δεν κατόρθωσε να κάνει δική της οικογένεια, να έχει έναν σύντροφο και είναι μόνη. Η Κάρεν Στόουν ψάχνεται και κάνει ο,τι μπορεί, ώστε να μπορέσει να υπάρξει. Λέει κάπου μέσα στο έργο: “Άνθρωποι, άνθρωποι, έχω ανάγκη τους ανθρώπους” και αυτό ψάχνει. Δεν μπορώ να πω αν το κάνει σωστά, αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας που θα έρθει να δει την παράσταση.

– Η Κάρεν Στόουν είναι ηθοποιός στο επάγγελμα. Κατά καιρούς έχουμε δει αρκετούς συγγραφείς να καταπιάνονται με τις ζωές ηθοποιών και ειδικά γυναικών, όταν είναι σε μεγάλη ηλικία. Γιατί αφορά αυτό το θέμα τόσο πολύ;

Κα.Ιμπροχώρη: Οι περισσότερες γυναίκες, ειδικά αν είναι σταρ και βρίσκονται μέσα σε έναν χώρο που τις έχουν μυθοποιήσει, όταν έρθει η ώρα που τελειώνει όλο αυτό – διότι κάποτε τελειώνει- πρέπει να το διαχειριστούν σωστά και με μέτρο, ώστε να μην τρελαθούν. Πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν μεγαλώσει και ο κύκλος της ζωής βαραίνει και πάει προς το κάτω. Όμως, εγώ θεωρώ ότι μέχρι ένας άνθρωπος να φτάσει στο τέλος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Η Κάρεν Στόουν ίσως έψαχνε ουτοπιστικά πράγματα, που τελικά δεν τις βγήκαν.

– Κατά την γνώμη σας, η ηρωίδα φτάνει σε κάποια λύτρωση προς το τέλος; 

Κα.Ιμπροχώρη: Αυτή είναι μία πολύ ωραία ερώτηση. Η ηρωίδα έχει συμβιβαστεί με την πορεία αυτή. Ανακαλεί στην μνήμη της, όλα αυτά που έζησε, γράφει σε ημερολόγιο όλα όσα συνέβησαν στην ζωή της. Από κει και πέρα αν λυτρώνεται ή  όχι, δεν το ξέρουμε. Είναι θέμα προσωπικό.

– Είστε βασικό μέλος της ομάδας Θεατρίνων Θεατές, του Γιώργου Λιβανού. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Κα.Ιμπροχώρη: Εκτιμώ πολύ τον Γιώργο Λιβανό και την δουλειά του. Τον θεωρώ έναν από τους πιο άξιους σκηνοθέτες της γενιάς του. Επίσης, μου αρέσει ο τρόπος που ψάχνει τα κείμενα και πως ποτέ δεν επαναπαύεται. Πιστεύω πολύ στην δύναμη της ομάδας στο θέατρο και μου αρέσει πάρα πολύ που οι νέοι ηθοποιοί τώρα κάνουν ομάδες και παίζουν σε μικρά θέατρα. Θεωρώ, ότι από αυτές τις μικρές ομάδες κάτι καλό θα ξεπηδήσει και θα βγουν τα επόμενα μεγάλα ταλέντα. Στην ομάδα μας, είμαστε μια οικογένεια πια και μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα και περνάω πολύ καλά όταν βρίσκομαι εκεί.

keti_5

– Ας κάνουμε μία αναδρομή τώρα στα παλιά, διότι η πορεία σας έχει μεγάλο ενδιαφέρον για το κοινό. Πείτε μας πως μπήκε στην ζωή σας η υποκριτική.

Kα.Ιμπροχώρη: Μεγάλωσα σε ένα σπίτι, όπου με πήγαιναν από μικρή στο θέατρο, έκανα χορό, μουσική και έτσι μοιραία αγάπησα τις τέχνες. Στην εφηβεία μου έχασα τον πατέρα μου και ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά και ο Ροντήρης που ήταν γνωστός της οικογένειας μου, με πήρε στον χορό της αρχαίας τραγωδίας και όλα πήραν τον δρόμο τους έκτοτε.

 

– Σταθήκατε τυχερή με κάποιους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο σας και σας βοήθησαν μέσα στον χώρο του θεάτρου;

Κα.Ιμπροχώρη: Ναι, μπορώ να πω ότι συνεργάστηκα με αρκετούς σπουδαίους σκηνοθέτες και θαυμάσιους συναδέλφους. Από όλους πήρα κάτι καλό και είχα μία συνεχή πορεία στον χώρο και όμορφη.

– Είχατε την τύχη να συμμετέχετε σε αρκετές ταινίες του παλιού καλού κινηματογράφου. Τι έχετε να θυμάστε από αυτή την εμπειρία σας;

Κα.Ιμπροχώρη: Καταρχάς να σου πω ότι εγώ ήμουν πάντα δεύτερη, δεν ήμουν από τους πρώτους. Όλοι τότε ήμασταν ηθοποιοί του θεάτρου, δεν υπήρχε η νοοτροπία να βρει κάποιος ένα ωραίο κορίτσι ή αγόρι και να το βάλει να παίξει. Συνεργαστήκαμε πάρα πολλοί ηθοποιοί μεταξύ μας και ήταν μία ωραία εμπειρία για εμάς και πρωτόγνωρη.

– Εκτός από τον κινηματογράφο, κάνατε αρκετά πράγματα στην κρατική και ιδιωτική τηλεόραση. Πως βλέπετε την τηλεόραση σήμερα;

Κα.Ιμπροχώρη: Δεν μπορώ με τίποτα τις σαπουνόπερες που γυρίζονται σήμερα. Δεν αντέχω να τις δω. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής κι εγώ έχω συμμετάσχει σε τέτοιες σειρές αλλά κάπως πρέπει και να ζήσουμε. Κάποτε όμως, γίνονταν εκπληκτικές παραγωγές που σήμερα έχουν εκλείψει. Και τότε δε υπήρχαν πολλά λεφτά αλλά οι δημιουργοί προσπαθούσαν.

– Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω την συνέντευξη, χωρίς να σταθώ στο όνομα Γιάννης Δαλιανίδης.   

Kα.Ιμπροχώρη: Με τον Γιάννη μας συνέδεε μια σχέση ζωής. Ήταν υιοθετημένος γιος από την οικογένεια του πατέρα μου. Ήταν ένας άνθρωπος που αγάπαγε πολύ την δουλειά αλλά και τους ηθοποιούς. Εμένα με έκανε να κλάψω πολλές φορές, επειδή ήμουν δικός του άνθρωπος και δεν ήθελε να πιστεύει κανείς ότι με έπαιρνε στις δουλειές γι’ αυτό τον λόγο. Άλλωστε, εγώ υπήρχα στην δουλειά πολύ πριν παίξω στις σειρές του.

keti_2

– Πως είναι σήμερα τα πράγματα για έναν νέο ηθοποιό;

Κα.Ιμπροχώρη: Είναι πάρα πολύ δύσκολα. Οι ηθοποιοί πάντα έκαναν δεύτερες δουλειές για να μπορέσουν να επιβιώσουν αλλά τώρα τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά. Εύχομαι να αρχίσουν να καλυτερεύουν τα πράγματα, γιατί είναι κρίμα για ανθρώπους που έχουν δώσει την ζωή τους σ’ αυτή την τέχνη, τώρα να βρίσκονται  εκτός.

– Εσείς κάνετε όνειρα όσον αφορά τα θέατρο;

Κα.Ιμπροχώρη: Όχι, για εμένα πια δεν κάνω όνειρα και σχέδια. Θέλω όμως μέσα από την καρδιά μου, οι μαθητές που πέρασαν από μένα να παίξουν σπουδαίους ρόλους και να κάνουν πράγματα που ονειρεύονται και αγαπούν.

– Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνετε μία ευχή για το θέατρο μας.

Κα.Ιμπροχώρη: Η ευχή μου είναι τα νέα παιδιά να μην απογοητευτούν από την κατάσταση που επικρατεί στο θέατρο και να μείνουν εδώ να παλέψουν γι’ αυτό που σπούδασαν και αγαπούν. Γιατί έχουμε πολλά ταλέντα, που αν τους δοθούν τα κατάλληλα μέσα μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα για το θέατρο μας.

Λεωνίδας Ζέης

Λεωνίδας Ζέης

Ονομάζομαι Λεωνίδας Ζέης, είμαι απόφοιτος της δραματικής σχολής 'ΒΕΑΚΗ', καθώς και του τμήματος Δημόσιας Υγιεινής του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος της Αθήνας. Συχνά παρακολουθώ σεμινάρια που αφορούν το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχω κάνει μαθήματα σύγχρονου χορού, τραγουδιού καθώς και σωματικού θεάτρου. Αγαπώ πολύ το ραδιόφωνο και παλιότερα έκανα τις δικές μου εκπομπές σε έναν ιντερνετικό σταθμό. Στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω, πηγαίνω βόλτες στο κέντρο της πόλης και παίζω ερασιτεχνικά μπουζούκι. Μέσα από το θέατρο νιώθω ότι μπορώ να εκφράζομαι και να ονειρεύομαι , καθώς και να απαντώ σε πολλά ερωτήματα που αφορούν εμένα.
Λεωνίδας Ζέης