Το Σάββατο 27 Οκτωβρίου, δύο μόλις ημέρες πριν την πρεμιέρα της «Έντα Γκάμπλερ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Δρίτσα στο «Θέατρο κάτω από τη γέφυρα», το kallitexnes.gr είχε τη χαρά να συνομιλήσει μαζί του τόσο για το έργο, όσο και για γενικότερα και ειδικότερα θέματα! Σε μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μας μίλησε για τη «δική» του Έντα, για την παράσταση, το σκηνοθετικό έργο, καθώς επίσης και για τη γυναικεία χειραφέτηση, το χιούμορ, τον έρωτα και τέλος, για μια… χρονομηχανή!
Πριν την γενική πρόβα, καθισμένοι στον ήσυχο χώρο του φουαγιέ του «Θεάτρου κάτω από τη γέφυρα», με τον ήλιο να χτυπά τα παράθυρα και να σκορπά λάμψη στο χώρο, ο Γιάννης Δρίτσας, ευγενέστατος, ήρεμος και εν αναμονή της πρώτης παράστασης, μας είπε τα εξής…
-Το φθινόπωρο αυτό ξεκινά πολύ δυναμικά για εσένα. «Έντα Γκάμπλερ» λοιπόν και μια ακόμα δική σου σκηνοθετική προσπάθεια. Πες μας για τη νέα σου αυτή παράσταση.
Γιάννης Δρίτσας: Η παράσταση αυτή έρχεται να συμπληρώσει την περσινή, για πρώτη φορά, συνεργασία μου με το «Θέατρο κάτω από τη γέφυρα», από την οποία προέκυψε η ευτυχής γνωριμία με τον Νίκο Δαφνή, τον υπεύθυνο του χώρου, η οποία και κατέληξε ευχάριστα με την πρόταση για ανάληψη της σκηνοθεσίας της «Έντα Γκάμπλερ».
-Τί ήταν αυτό που σε ώθησε να επιλέξεις το συγκεκριμένο έργο και γενικά τη συγκεκριμένη θεματολογία;
Γιάννης: Κατά τη γνώμη μου, το συγκεκριμένο έργο είναι ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου. Γράφτηκε κατά την περίοδο που γεννιόταν η επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης κι έχουν γραφτεί πάρα πολλά για τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου αυτού. Συνηθίζω να λέω ότι η Έντα Γκάμπλερ είναι η εκπρόσωπος της ψυχολογίας του μέσου σύγχρονου ανθρώπου, μια και ο άνθρωπος όπως είναι σήμερα δε διαφέρει και πολύ από την Έντα Γκάμπλερ.
-Δηλαδή, παρότι είναι ένα σχετικά παλιό έργο, είναι ουσιαστικά σύγχρονο. Πιστεύεις ότι έχει προχωρήσει πιο μπροστά για την εποχή του;
Γιάννης: Νομίζω ότι το χαρακτηριστικό των σπουδαίων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων είναι η διαχρονικότητα.
–Ο χαρακτήρας δηλαδή της ηρωίδας, έτσι όπως χαρακτηρίστηκε πιο πριν, τί θελκτικό και τί απωθητικό στοιχείο έχει;
Γιάννης: Σαγηνευτική σ’αυτή την ηρωίδα, είναι μόνο η εξωτερική της εμφάνιση, όπως την περιγράφει ο συγγραφέας. Είναι μία όχι απαραίτητα καλλονή, είναι όμως τόσο γοητευτική που την επιθυμούν όλοι οι άντρες. Έχει μια ακαταμάχητη γοητεία. Η σαγήνη της όμως σταματά εκεί. Εσωτερικά, δε θα έλεγα ότι είναι απωθητική ως άνθρωπος και ως χαρακτήρας. Θα έλεγα ότι είναι απλά ένας ψυχισμός με ατελείωτες ανασφάλειες, με φόβους, ένα «εγώ» που δεν μπορεί να το διαχειριστεί, ένα «εγώ» που την κάνει να συμπεριφέρεται πολύ άσχημα, να γίνεται δηλαδή κακή στη συμπεριφορά της, τόσο απέναντι στους άλλους, όσο και στους πολύ δικούς της ανθρώπους. Πάνω απ’ όλα κακή απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό… εντελώς αυτοκαταστροφική. Έτσι στο τέλος, κλείνει τον κύκλο της με την απόλυτη αυτοκαταστροφική πράξη.
–Ποιοί είναι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές αυτού που ετοιμάζεις; Πες μας λίγα λόγια γι αυτούς.
Γιάννης: Οι υπόλοιποι συντελεστές του έργου είναι ο Απόστολος Κρίτσας, που υποδύεται τον δικαστή Μπρακ, η Χριστίνα Κουλουμπή, που κάνει την Τέα Έλβστετ, ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος που είναι ο Γιέργκεν Τέσμαν, ο σύζυγος της Έντα Γκάμπλερ, η Μαριάννα Λαγουρού που κάνει τη Γιούλε (Ιουλία) Ντέσμαν, τη θεία του Γιέργκεν, η Αννίτα Κούλη που είναι η Έντα Γκάμπλερ κι εγώ που υποδύομαι τον Έϊλερτ Λέβμποργκ.
Προέκυψε μια πολύ σπουδαία ομάδα, μια υπέροχη συνεργασία, αν και είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τα παιδιά αυτά. Μόνο με τη Μαριάννα Λαγουρού είχα συνεργαστεί κάποια στιγμή στο παρελθόν, στον «Πειρασμό» του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Τα υπόλοιπα παιδιά τα γνωρίζω πολύ καιρό, αλλά είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε.
-Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, η όλη συνεργασία πήγε αρκετά καλά!
Γιάννης: Πήγε όχι απλά καλά, αλλά τέλεια. Όλοι λοιπόν, έχουμε στήσει αυτή την ομάδα που ήρθε κι ενώθηκε με σκοπό να δημιουργήσουμε αυτό το θεατρικό έργο και όλοι μαζί έχουμε κινηθεί σε όλο το φάσμα της σύνθεσης του έργου αυτού. Υπάρχει παραδείγματος χάρη δηλαδή, συνεργασία για τα φώτα, τους ήχους, τα κοστούμια, για όλα. Απλά συναποφασίζουμε.
-Μια ερώτηση που είμαι σίγουρη ότι στην έχουν κάνει ήδη πολλές φορές. Σκηνοθέτης και ηθοποιός. Υπάρχουν κοινά σημεία; Υπάρχουν διαφορές;
Γιάννης: Είναι σαν να με ρωτούν για το τι ομοιότητες και τι διαφορές έχει ο διευθυντής ορχήστρας με τον μουσικό. Η ομοιότητα που βρίσκω, είναι ως προς τη γνώση του αντικειμένου. Υποτίθεται ότι και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο που πάνε να διαπραγματευτούν ως καλλιτέχνες. Όμως σε αυτή τη συν-δημιουργία, έχουν δύο διαφορετικούς ρόλους.
Ο σκηνοθέτης στέκεται απέξω και προσπαθεί να «χτίσει» την εικόνα… Είναι ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης. Υποτίθεται ότι μπορεί να δημιουργήσει με τους ηθοποιούς του, να συνθέσει τις εικόνες οι οποίες κοσμούν το έργο και να βγάλει έτσι προς τα έξω το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής. Ως γνωστόν, το επάγγελμα του σκηνοθέτη είναι κάτι εντελώς νέο στο χώρο της εργασίας. Πολύ πιο παλιά, δεν υπήρχαν καν σκηνοθέτες… ο σκηνοθέτης είναι θα έλεγα, ένας νεωτερισμός!
Από την άλλη μεριά ο ηθοποιός, τόσο όσον αφορά τη δική μας ομάδα, αλλά και γενικά ως αντικείμενο εργασίας, είναι ένα δυναμικό το οποίο δρα και επιδρά πάνω στη σκηνή. Καθοδηγούμενος από τον σκηνοθέτη, θα μπορέσει κι αυτός να δημιουργήσει μέσα από το δικό του σώμα και φωνή, μέσω της ερμηνείας του δηλαδή, αυτό που έχουν αποφασίσει από κοινού. Τουλάχιστον έτσι λειτουργώ εγώ ως σκηνοθέτης. Δηλαδή, εγώ προτείνω κι όλοι εμείς συναποφασίζουμε.
Όλοι οι ήρωες των θεατρικών έργων είναι εμπνευσμένοι από τη ζωή γενικά. Ο άνθρωπος ως γνωστόν, δεν αλλάζει. Κάνει κύκλους ιστορικά. Οι άνθρωποι σήμερα είμαστε όπως ήμασταν χιλιάδες χρόνια πριν. Τα ένστικτα του ανθρώπου για παράδειγμα, είναι πρωτόγονα. Όπως ακριβώς ήταν και τότε, στις απαρχές της ιστορίας του ως έμβιο ον.
–Το γεγονός ότι είσαι ηθοποιός, κατά κύριο λόγο και τώρα σκηνοθετείς… κατά πόσο επηρεάζει ο διττός αυτός ρόλος την απόδοση του έργου; Σε βοηθάει πιο καλά στην όλη διαδικασία της σκηνοθεσίας;
Γιάννης: Ασφαλώς βοηθάει! Είναι καταλυτικό. Η γνώση της θέσεως του ηθοποιού πάνω στη σκηνή, είναι καθοριστική ως ιδέα και γεγονός. Είναι τελείως απαραίτητη ως γνώση για τον σκηνοθέτη! Διότι για να ξέρεις πώς θα αποσπάσεις από τον ηθοποιό σου το συναίσθημα, τη δράση, το καθετί που εκτυλίσσεται πάνω στη σκηνή, πρέπει να έχεις ζήσει κι ο ίδιος την κατάσταση αυτή. Πρέπει να έχεις βιώσει το πώς είναι να είσαι πάνω στη σκηνή και να προσπαθείς να πετύχεις κάποιο αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης, αν δεν έχει την εμπειρία του πώς είναι η αίσθηση της σκηνής, είναι σαν να κάνει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο!
Πολλές φορές αναρωτιέμαι κι εγώ ο ίδιος… ποιός είναι τελικά ο καλλιτέχνης; Εκείνος που έχει την ιδέα ή εκείνος που την κάνει τελικά πράξη; Ο ένας δημιουργεί, συνθέτει αυτό που θα παραχθεί ως θεατρικό έργο και ο άλλος, πάλι ως δημιουργός, καταθέτει την ερμηνεία του και προσπαθεί ακολουθώντας τις οδηγίες του σκηνοθέτη, να την απογειώσει και να την εκτοξεύσει όσο πιο ψηλά μπορεί.
-Αν η Έντα Γκάμπλερ ζούσε στη σημερινή εποχή, πώς θα τη φανταζόσουν; Ποιά θα ήταν η εξέλιξη και το μέλλον της;
Γιάννης: Πιστεύω ότι όλοι οι ήρωες των θεατρικών έργων είναι εμπνευσμένοι από τη ζωή γενικά. Ο άνθρωπος ως γνωστόν, δεν αλλάζει. Κάνει κύκλους ιστορικά. Οι άνθρωποι σήμερα είμαστε όπως ήμασταν χιλιάδες χρόνια πριν. Τα ένστικτα του ανθρώπου για παράδειγμα, είναι πρωτόγονα. Όπως ακριβώς ήταν και τότε, στις απαρχές της ιστορίας του ως έμβιο ον. Ενώ έχει εξελιχθεί τεχνολογικά, ο οργανισμός του λειτουργεί με τις αρχέγονες μεθόδους που ήταν κατασκευασμένος ευθύς εξαρχής και αυτό που λέω δεν είναι απλά θεωρία, αλλά επιστημονικά αποδεδειγμένο. Έτσι λοιπόν και η Έντα Γκάμπλερ είναι διαχρονικός χαρακτήρας, όπως όλοι οι θεατρικοί χαρακτήρες.
Αν ζούσε τη σημερινή εποχή, φαντάζομαι ότι θα ήταν μια γυναίκα η οποία κινείται ως κοσμοπολίτισσα σε μεγαλοαστικούς κυρίως κύκλους, την θέλουν όλοι, είναι ελαφρώς αγοροκόριτσο και κάνει μάλλον extreme sports. Τότε, σύμφωνα με το έργο, έκανε σκοποβολή και ιππασία. Ήταν αναμφίβολα, μια γυναίκα πολύ ιδιαίτερη.
Οι άνθρωποι διαχρονικά μέσα στην ιστορία, τείνουν να αναπαράγουν τις ίδιες συμπεριφορές. Οπότε, κάπως έτσι θα ήταν πιστεύω και σήμερα. Τη φαντάζομαι να κάνει ενδεχομένως καταχρήσεις, όπως λόγου χάρη ναρκωτικά. Ίσως όχι αυτά που σε εξαθλιώνουν, αλλά εκείνα που σε ανεβάζουν ψυχολογικά. Το τέλος της το φαντάζομαι το ίδιο και τη σημερινή εποχή, μια και είναι εντελώς αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας.
Καλώς ή κακώς, τα ψυχικά αδιέξοδα είναι πάντα τα ίδια. Αν δε φροντίσει ο άνθρωπος να βελτιώσει το πνευματικό του κομμάτι, θα βρίσκει πάντα έναν τοίχο. Η λύση είναι ο άνθρωπος να αφήσει πίσω του την ύλη και να κοιτάξει την ουσία των πραγμάτων. Τον πνευματικό του θησαυρό, που είναι τελικά και το πιο ουσιώδες.
-Τί αλλαγές πιστεύεις ότι έχει επιφέρει η γυναικεία χειραφέτηση στην κοινωνία και στην αντιμετώπιση της γυναίκας ως δυναμικό στοιχείο στην πρόοδο και εξέλιξη; Είναι ουσιαστικές οι αλλαγές αυτές ή συνεχίζει να υφίσταται η γνωστή διάκριση των φύλων;
Γιάννης: Αυτή είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Δεν πιστεύω ότι η γυναίκα έχει χειραφετηθεί, διότι για μένα ιστορικά δεν ετέθη ποτέ θέμα χειραφέτησης. Υπήρχαν άρρωστες κοινωνίες και άρρωστα αρσενικά, τα οποία συμπεριφέρονταν, λόγω της μυϊκής τους δύναμης, αυταρχικά και επιτιμητικά στις γυναίκες, ακριβώς επειδή ένιωθαν ότι κινδυνεύουν από το πολύ δυνατό μυαλό της γυναίκας. Αν ο άντρας είναι αυτός που έχει τη μυϊκή δύναμη, η γυναίκα είναι εκείνη που αναγκάζεται να οξύνει πολύ το μυαλό της για να μπορέσει να επιβιώσει και το οξύ μυαλό είναι επικίνδυνο. Είναι πιο δυνατό από τους μύες.
Ο άντρας και η γυναίκα είναι δύο τελείως διαφορετικά πλάσματα, που έχουν έρθει εδώ για να τα βρουν μεταξύ τους. Η γυναίκα βλέπει αλλιώς τη ζωή και αλλιώς τη βλέπει ο άντρας. Πιστεύω στη διαφορετικότητα των δύο φύλων και η ιστορία έχει αποδείξει ότι όποιος από τους δύο βρεθεί στη θέση αυτού που ελέγχει, δρα και επιδρά από θέση ισχύος.
–Το ίδιο δεν ισχύει και για την Έντα Γκάμπλερ;
Γιάννης: Απολύτως! Η Έντα είναι κιμαδομηχανή για τους άντρες που την πλησιάζουν. Στην κυριολεξία τους κατασπαράζει. Είναι απλά διαλυτική.
Έκανα όλη αυτή την κουβέντα πιο πριν, γιατί θεωρώ αστεία όλα αυτά περί φεμινιστικών κινημάτων. Άμα δε σέβεσαι τη γυναίκα που έχεις δίπλα σου, δε σέβεσαι τον εαυτό σου. Μοντέλο σωστής αντιμετώπισης της γυναίκας, είναι για μένα οι παλιές μητριαρχικές κοινωνίες και ιδιαίτερα το μοντέλο της αρχαίας Σπάρτης.
–Προσθέτοντας κάτι σχετικό με την Έντα Γκάμπλερ… Πρόκειται για ένα άτομο με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και γι΄αυτό το λόγο ακριβώς, τα άτομα που είναι υπερβολικά έξυπνα έχουν συνακόλουθα και πολλά ψυχολογικά αδιέξοδα και προβλήματα. Η άποψη αυτή σε βρίσκει σύμφωνο;
Γιάννης: Ισχύει αυτό! Οι άνθρωποι που έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης, πρώτα απ’ όλα έχουν πρόβλημα στην καθημερινότητά τους, γιατί όταν σκέφτονται σε άλλα επίπεδα που είναι διαφορετικά από τον μέσο όρο, δεν μπορούν να ενταχθούν. Ο μέσος όρος από την άλλη πλευρά, ό,τι προεξέχει τείνει να το αποκεφαλίζει, οπότε μπορεί κάποιος να καταλάβει το αποτέλεσμα!
–Από ποιούς σκηνοθέτες-δημιουργούς έχει επηρεαστεί το έργο σου; Ποιοί αποτελούν πηγή έμπνευσης για εσένα, καθαρά στο κομμάτι της σκηνοθεσίας;
Γιάννης: Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσεις όταν δημιουργείς κάτι, από πού ακριβώς έχεις εμπνευστεί. Μέσα στην πορεία της ζωής σου, τα ερεθίσματα σου είναι πολλαπλά. Από απλά πράγματα της καθημερινότητας σου μέχρι το να βλέπεις έργα τέχνης, από ό,τι κι αν βλέπεις, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο επηρεάζεσαι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκηνοθέτης που καθορίζει τη σκηνοθετική μου οπτική. Δεν έχω κάποια πρότυπα δηλαδή. Υπάρχουν βέβαια σκηνοθέτες που θαυμάζω πάρα πολύ, αλλά μέχρι εκεί…
–Ποιά είναι η αξία του χιούμορ και τί θέση έχει αυτό στη ζωή σου;
Γιάννης: Η ζωή χωρίς αστεία, χωρίς αυτοσαρκασμό δεν έχει αξία. Το δύο αυτά στοιχεία είναι εκείνα που σε ισορροπούν. Είναι αυτά που ισορροπούν τη μανία του «εγώ» να σε προσδιορίσει ως το απόλυτο ον πάνω στον πλανήτη. Οι έξυπνοι άνθρωποι γενικά, έχουν όλοι πολύ έντονα την αίσθηση του κωμικού και του αυτοσαρκασμού.
Ο σκηνοθέτης, αν δεν έχει την εμπειρία του πώς είναι η αίσθηση της σκηνής, είναι σαν να κάνει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο!
–Τί πιστεύεις μέσω του έργου που σκηνοθετείς, αλλά και γενικά για τον έρωτα και για τις σχέσεις αγάπης μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας; Ο έρωτας εξουσιάζει ή εξουσιάζεται; Μήπως ο έρωτας σταματά εκεί που αρχίζει η αγάπη;
Γιάννης: Εν τη ρύμη του λόγου, στην καθημερινότητά μας συγχέουμε την αγάπη με τον έρωτα. Για μένα όμως, μια και ο καθένας αποκωδικοποιεί τις λέξεις και τις έννοιες με τον τελείως δικό του προσωπικό τρόπο, όταν μιλάω για έρωτα αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στο ερωτικό πάθος. Εκεί δηλαδή που απαιτείς από το συγκεκριμένο πρόσωπο αποδοχή, για να ικανοποιήσεις το «εγώ» σου. Βέβαια έχει και το πάθος την ομορφιά και τη γοητεία του, όταν επιθυμείς ερωτικά κάποιο πρόσωπο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως, είναι ότι σύμφωνα με ειδικούς όταν το πάθος αυτό ξεπερνά κάποια καθορισμένα χρονικά όρια και συγκεκριμένα εν τη παρόδω δεκαεννέα μηνών, τότε θεωρείται καθαρά παθολογικό.
Η αγάπη από την άλλη, είναι μια άλλη ιστορία. Η αγάπη είναι μια έννοια τελείως διαφορετική. Αν ο έρωτας είναι αυτή η έντονη έλξη, η αγάπη είναι απρόσωπη. Είναι μια αίσθηση που νιώθεις γενικά για το καθετί που υπάρχει γύρω σου. Εμπεριέχεται σε όλο αυτό και το θείο στοιχείο, μια και είναι από τη φύση της θεϊκή. Ο έρωτας από την άλλη, είναι γήινος.
–Αν υπήρχε με μαγικό τρόπο μια χρονομηχανή και είχες τη δυνατότητα να ταξιδέψεις στο χρόνο, σε ποιά εποχή θα ήθελες να πας; Αν θα ήθελες φυσικά, να κάνεις ταξίδι στο χρόνο!
Γιάννης: Μου είναι λίγο δύσκολο να προσδιορίσω, αλλά θα ήθελα σίγουρα όμως να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Γιατί κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο ποσοστό επαναλαμβάνει ανθρώπινες συμπεριφορές, όπως και η Έντα Γκάμπλερ, που έχει μια αυτοκαταστροφική διάθεση και με εντυπωσιάζει ακριβώς γι΄αυτό το λόγο. Δηλαδή, πρέπει να φτάσει το ανθρώπινο είδος στο ύστατο σημείο για να καταλάβει εντέλει ότι πρέπει να σταματήσει την κατηφορική του πορεία;
Υπό τη σκιά όλων αυτών, δε μ ’ενδιαφέρει καθόλου να πάω στο μέλλον. Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί, θα γυρνούσα πίσω. Με πολύ μεγάλη δυσκολία θα επέλεγα την αρχαία Σπάρτη, μια και είναι πάρα πολλές οι εποχές του παρελθόντος που θα ήθελα να ταξιδέψω!
–Υπάρχει και κάτι άλλο που ετοιμάζεις για όλους εμάς, πέραν του θεατρικού αυτού, για τη νέα σεζόν που διανύουμε; Με τί άλλο ασχολείσαι ταυτόχρονα;
Γιάννης: Είμαι στο παιδικό που έχει σκηνοθετήσει ο Νίκος Δαφνής, τον «Έμπορο της Βενετίας» και παρεμπιπτόντως, είναι η πρώτη φορά που κάνω παιδικό. Θα ξαναπαίξει επίσης και ο «Μέγας Ανατολικός» και είμαστε αυτή τη στιγμή στις πρόβες. Υπάρχει και κάτι άλλο στα σκαριά σε συνεργασία με την Άννα Ανδριανού και τον Γιάννη Βούρο σε σκηνοθεσία δική του, για την καινούργια χρονιά.
-Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο! Καλή συνέχεια, καλές επιτυχίες κι ευχαριστούμε πάρα πολύ για την υπέροχη αυτή συνέντευξη!
Γιάννης: Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ για τη φιλοξενία!
Έπειτα από την υπέροχη αυτή συνέντευξη, είχα τη χαρά να παρευρεθώ στη γενική πρόβα πριν τη μεγάλη πρεμιέρα.
Καθισμένη στη σκοτεινή και σιωπηλή αίθουσα, περιμένοντας να έρθουν οι υπόλοιποι ηθοποιοί, έζησα όλη τη διαδικασία και την ατμόσφαιρα της προετοιμασίας. Έζησα δηλαδή από κοντά όλο το έργο, πριν το τελικό αποτέλεσμα που βλέπει το κοινό. Η άφιξη των καλλιτεχνών, οι ρυθμίσεις σε ήχους και φώτα, οι διορθώσεις της πιο μικρής λεπτομέρειας, το στήσιμο της σκηνής, τα κοστούμια και οι προσθήκες στη διακόσμηση του χώρου, κάποια λευκά τριαντάφυλλα τα οποία ταιριάξανε με την υπόθεση του έργου, ο τελικός έλεγχος και η παράσταση ξεκίνησε. Ένιωσα ότι ήταν μια παράσταση που έπαιζε μόνο για μένα. Εγωιστικό ως συναίσθημα, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό.
Οι μικρές σκηνοθετικές παρεμβάσεις του Γιάννη Δρίτσα πρόσθεσαν μεγαλύτερη μαγεία στο θέαμα που είχα μπροστά μου. Ο χρόνος συρρικνώθηκε, βλέποντας και θαυμάζοντας τις εκπληκτικές ερμηνείες επάνω στη σκηνή και έγινα κι εγώ ένα μέρος του σκηνικού της ζωής της Έντα Γκάμπλερ και του Ίψεν. Γι΄αυτή την εμπειρία της πρόβας που έζησα από κοντά, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά, τόσο τον Γιάννη Δρίτσα, όσο και την πεφωτισμένη αυτή ομάδα που με ανέβασε στ’ αστέρια. Τους εύχομαι την καλύτερη επιτυχία και μια σειρά λαμπερών και γεμάτων κόσμο παραστάσεων!
Άμα δε σέβεσαι τη γυναίκα που έχεις δίπλα σου, δε σέβεσαι τον εαυτό σου. Μοντέλο σωστής αντιμετώπισης της γυναίκας, είναι για μένα οι παλιές μητριαρχικές κοινωνίες και ιδιαίτερα το μοντέλο της αρχαίας Σπάρτης.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική