Η Έντα είναι ένας «υπερήρωας». Όπου «υπέρ», σημαίνει «πέρα από» και όχι τόσο «πάνω από». Πέρα από τις συμβάσεις και τις κοινωνικές νόρμες εκείνων των καιρών, πέρα από τον μέσο νοητικό όρο, πέρα από την πεζή πραγματικότητα, πέρα από τα δεσμά κάθε είδους με μεγαλύτερο εκείνο της ίδιας της ζωής. Τόσο των άλλων, όσο τελικά και της δικής της.
Καλώς ή κακώς, τα ψυχικά αδιέξοδα είναι πάντα τα ίδια. Αν δε φροντίσει ο άνθρωπος να βελτιώσει το πνευματικό του κομμάτι, θα βρίσκει πάντα έναν τοίχο. Η λύση είναι ο άνθρωπος να αφήσει πίσω του την ύλη και να κοιτάξει την ουσία των πραγμάτων. Τον πνευματικό του θησαυρό, που είναι τελικά και το πιο ουσιώδες.
Το σαλόνι της πρώτης θέσης είναι γεμάτο. Δεκάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες, όλες σε μια αίθουσα… οι ιστορίες όλων και του καθενός ξεχωριστά, και έρχονται να προστεθούν ένας ερωτύλος ναυτικός που ορέγεται μια νεαρή παιδούλα την οποία συνοδεύει μια παιδαγωγός που κρύβει και κρύβεται, ένας Ρώσος και ένας Άγγλος κοσμοπολίτης με έντονη φιλοσοφική διάθεση,δυο τραγουδίστριες με εκπληκτική φωνή, μια χορεύτρια που μοιάζει με αιθέριο χρωματιστό σύννεφο και μια εναέρια ακροβάτισσα που αψηφεί τους νόμους της βαρύτητας και μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στα φουγάρα κάτω από το φεγγάρι. Όλοι όμως και όλα υπόκεινται σε μια κοινή συνιστώσα: το παιχνίδι του έρωτα.
Ευθείες γραμμές δεν συναντά κανείς εύκολα στη φύση! Το θέμα των ορίων είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα όπως και η κρίση ως προς την ορθότητά τους ή όχι. Θα έπρεπε πρώτα να μπορούμε να ορίσουμε την έννοια του σωστού και του λάθους…πράγμα που αδυνατώ να πράξω δημοσίως γιατί θεωρώ πως είναι πράξη υβριστική. Για να το κάνει κάποιος αυτό πρέπει να είναι άμεμπτος…και δεν διακρίνομαι γι αυτό.
Υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αυτή η λευκή και αόρατη ταυτόχρονα γραμμή, η οποία οριοθετεί όλα μας τα όνειρα και τις προσδοκίες. Σαν τη λευκή λωρίδα του τερματισμού ενός αγώνα δρόμου, κάποιος πρέπει να είναι νικητής και να φτάσει πρώτος. Είναι ο αγώνας της ζωής… ένας αγώνας του οποίου ο βασικός κανόνας είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
