Οι kallitexnes.gr, αντιμετωπίζοντας τις καταστάσεις με τη δύναμη του λόγου και ιδιαίτερα του χιουμοριστικού, αποφάσισαν να θέσουν 13 καίριες ερωτήσεις σε γνωστούς και αγαπημένους καλλιτέχνες. 

Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης-συγγραφέας Χρήστος Καλμαντής, μας παραθέτει με έναν μοναδικό τρόπο σκέψης και αναλύει με διεξοδικά με χιούμορ και ευφυΐα όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας και μέσα μας. Τον ευχαριστούμε θερμά για τις εξαιρετικά όμορφες απαντήσεις του και του ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια στην καλλιτεχνική του πορεία!

Τώρα που οι μέρες της καραντίνας δείχνουν να ολοκλήρωσαν (επιτέλους) την αντίστροφη μέτρησή τους, πόσες ημέρες έχετε τελέσει υπό καθεστώς “ελεύθερης πολιορκίας” και τι νιώθετε για όλο αυτό; 

Αν δεν κάνω λάθος οι μέρες του «κατ’ οίκον περιορισμού» ήταν για όλους μας κάτι λιγότερο από δύο μήνες. Εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία μ’ αυτή την έμμεση αναφορά στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού, θα έλεγα πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξαν ιστορικές στιγμές στις οποίες οι άνθρωποι έμειναν εθελοντικά (και μη εθελοντικά…)  αποκλεισμένοι για μεγάλα διαστήματα, υπό απείρως πιο δραματικές συνθήκες και παλεύοντας για πολύ πιο σημαντικές, συλλογικές αξίες. Και μόνο η σκέψη αυτή με κάνει να νιώθω πιο ταπεινός σε σύγκριση μ’ εκείνους, σε πρώτο επίπεδο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο βέβαια, νιώθω σταδιακά όλο και περισσότερο «τολμηρός», ώστε να μπορώ να πω (όταν επιτέλους έρθει το τέλος αυτής κατάστασης) «Ουφ! Πάει, το ζήσαμε κι αυτό. Πάμε μπροστά τώρα, για τα ωραία που μας περιμένουν…».           

 Πώς περνούσε ένα 24ωρο στο σπίτι εν καιρώ κορονοϊού; Τελικά, πόσα ακριβώς πλακάκια έχει η κουζίνα σας; 

Ευτυχώς, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να μετρήσει πλακάκια σε οποιοδήποτε δωμάτιο, αν και βρέθηκα αρκετά συχνά απέναντί τους, λόγω της τακτικότατης καθαριότητας που ναι, ήταν ένα απ’ τα αγαπημένα σπορ των ημερών. Σημαντικό τμήμα της ημέρας μου καταλάμβανε η προετοιμασία και πραγματοποίηση των online μαθημάτων με τους μαθητές μου, μια επικοινωνία (πάνω απ’ όλα) που μου δίνει χαρά καθώς μου λείπουν πολύ οι μαθητές μου. Η προετοιμασία και η σχετική online πρόβα για τα πολύ ιδιαίτερα (και στο πνεύμα της εποχής…) θεατρικά πράγματα που ετοιμάζουμε με τη Σοφία Φιλιππίδου και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μας ήταν και είναι επίσης στην «ημερήσια διάταξη». Παράλληλα, η συγγραφή – προετοιμασία – online επικοινωνία για δύο δικά μου project (για θέατρο και κινηματογράφο αντίστοιχα) που προορίζονται για λίγο αργότερα έχουν επίσης μια θέση στη μέρα μου. Τέλος δεν θα μπορούσε να λείπει και η αναγκαία άσκηση – φυσική δραστηριότητα. Πέραν της γνωστής σε όλους μας «βόλτας υπ’ αριθμόν 6» (αυτή θα θυμόμαστε περισσότερο απ’ όλη την περίοδο της καραντίνας…), ως φανατικός ποδηλάτης αναφέρομαι και στην ποδηλασία, η οποία βεβαίως είχε αναγκαστικά υποκατασταθεί αυτές τις μέρες από «ποδηλασία εσωτερικού χώρου» μέσω στατικού ποδηλάτου (απ’ το καθόλου….). Τώρα που τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά, άντε να τελειώσει και τυπικά η καραντίνα να ξεκουραστώ λιγάκι…              

Όλο αυτό είναι παγκόσμια συνομωσία ή απλά έφτασαν οι εξωγήινοι; 

Το δεύτερο σκέλος της ερώτησης μου φέρνει στο μυαλό το θεατρικό μονόλογό μου – musical «Στον πλανήτη Γη… το γλεντάνε!» που σκηνοθέτησα και ερμήνευσα επί σκηνής του Studio Κυψέλης μέχρι τα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου (ένα έργο που αποδείχτηκε απίστευτα επίκαιρο με αυτά που πραγματευόταν…). Βλέπετε ο βασικός του ήρωας ήταν ένας μυστηριώδης τύπος που δήλωνε εξωγήινος (το αν ήταν όντως είναι μια άλλη ιστορία…) και προειδοποιούσε τους κατοίκους της Γης για τα δεινά που οι ίδιοι δημιουργούν στο πλανητικό «σπίτι» τους. Και λίγες μέρες μετά… η πανδημία «χτυπά» και την Ευρώπη! Δικαιωματικά λοιπόν, την ερώτηση θα απαντήσει ο «Ζιπ Ζαπ», ο θεατρικός μου ήρωας, λέγοντάς μας: «Όχι παιδιά… Δεν σας κουβάλησα εδώ τους συμπατριώτες μου. Για την ακρίβεια, εγκατέλειψα κι εγώ τον πλανήτη σας όσο ήταν καιρός. Απληστία – Αδιαφάνεια – Ανοησία: σ’ αυτό το τρίπτυχο των «Α» αναζητήστε την απάντηση που ψάχνετε…».      

Τι θετικό πιστεύετε ότι έφερε η εμφάνιση του κορονοϊού στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις; 

Όπως προανέφερα, η αίσθηση της ταπεινότητας, αλλά και μια μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του ότι τελικά το ανθρώπινο είδος ίσως και να λειτουργεί ως μια μονιμότερη «πανδημία» στον πλανήτη που το φιλοξενεί (και μόνο το γεγονός ότι μετά τις πρώτες ημέρες της σχεδόν παγκόσμιας καραντίνας όλα ήταν πιο «καθαρά» πάνω στη Γη, κάτι πρέπει να μας λέει…) αποτελούν νομίζω δύο από τα σημαντικότερα «κέρδη» αυτής της έκτακτης κατάστασης. 

Πείτε μας αν θέλετε, κάποιους τίτλους βιβλίων και μουσικών επιλογών που σας έχουν συντροφεύσει όλες αυτές τις μέρες.

Από βιβλία θα ξεχώριζα το «Περί Τυφλότητος» του Ζοζέ Σαραμάγκου που για την ακρίβεια ξαναδιάβασα (αλλά πολύ πιο προσεκτικά και… «ψυλλιασμένα». Αυτό και το επίσης αγαπημένο μου «Η Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ είναι πιστεύω ό,τι πιο επίκαιρο σε σχέση μ’ αυτό που ζούμε μπορεί να βρει κανείς σε βιβλία). Από μουσική, θα έλεγα το άλμπουμ «The Black Light» των Calexico. Με βοηθούσε να χαλαρώσω, όταν έπρεπε. 

     Επειδή οι ερωτήσεις αυτές είναι προορισμένες ώστε να μας κάνουν όλους να ευθυμήσουμε (τρόπον τινά), πείτε μας ένα αστείο «meme» (δικής σας έμπνευσης ή που έχετε ήδη διαβάσει) ή ανέκδοτο που αγαπάτε.

«Άντε να τελειώσει η πανδημία που δεν την ξέρουμε και ν’ αρχίσει η οικονομική κρίση που την παίζουμε στα δάχτυλα…». Το είδα δύο τρεις φορές αναρτημένο και μ’ έκανε να χαμογελάσω (πικρά). Μάλλον επειδή κατά βάθος ανησυχώ μήπως σύντομα δεν θα είναι απλώς «meme»…    

 Όταν κάποτε τελειώσει όλο αυτό, πώς φαντάζεστε ότι θα είναι ο κόσμος και ο άνθρωπος γενικά; 

Ανησυχώ μήπως ο άνθρωπος είναι αρκετά φοβισμένος ως προς πολλά, αλλά και ελπίζω πως θα είναι έστω και λίγο ευαισθητοποιημένος σε θέματα περιβάλλοντος. Όταν βέβαια οι «ποσότητες» στα δύο παραπάνω αντιστραφούν, τότε θα είμαστε πραγματικά έτοιμοι να πούμε πως η έκφραση «ποιότητα ζωής» σημαίνει κάτι. Όσο για τον κόσμο (υπό την έννοια του πλανήτη και του φυσικού περιβάλλοντος), ανησυχώ πραγματικά μήπως πει από μέσα του ένα πρωί: «Ωχ! Πάλι έξω και ανεξέλεγκτοι είναι αυτοί; Καλά δεν ήμασταν τόσο καιρό που είχαν κρυφτεί στα σπίτια τους…».     

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν λυθεί (σε όλα τα επίπεδα) η καραντίνα; 

Θα «παραδοθώ» σε κάποιες αγαπημένες αγκαλιές (εντάξει, σεβόμενος όλους τους σχετικούς κανονισμούς εννοείται!). Τελικά, οι αγκαλιές εκείνων από τους αγαπημένους μου ανθρώπους που έτυχε (ή έπρεπε) να έχω μακριά μου είναι αυτό που μου έλειψε περισσότερο.   

Πώς φαντάζεστε ότι θα είναι φέτος ο μήνας Μάιος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια; 

Αρκετά «μουδιασμένος» και «αναγνωριστικός» ίσως, σε όλα τα επίπεδα. Σαν τα πρώτα βήματα ενός μωρού, ή τα βήματα που ξανακάνει κάποιος ενήλικος μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα που έπρεπε αναγκαστικά να το περάσει άρρωστος σε ένα κρεβάτι. Ωστόσο, τα βήματα αυτά θα γίνουν επιτέλους! Κι αυτό είναι το σημαντικό.    

 Ποιο τραγούδι αφιερώνετε τόσο στον εαυτό σας όσο και στην αγαπημένη σας καραντίνα; 

Θα μας αφιέρωνα το τραγούδι «Για μια καινούργια αρχή», σε στίχους δικούς μου και σε μουσική της Νίκης Γκουντούμη. Δεν το επιλέγω επειδή είναι ένα από τα τραγούδια των οποίων τους στίχους έγραψα και ερμήνευα επί σκηνής στην παράσταση του έργου μου «Στον πλανήτη Γη… το γλεντάνε!» που προανέφερα. Το κάνω γιατί ο τίτλος του αλλά και οι στίχοι του ταιριάζουν απολύτως νομίζω με το «μήνυμα» της «επόμενης μέρας» που επιτέλους ξεκινάει. Για την καραντίνα όχι, δεν έχει αφιέρωση. Τόσο χρόνο της αφιερώσαμε, ε;     

Και για το τέλος, μια ευχή για το μέλλον! 

Καραντίνα… no more! Και μια και τη ζήσαμε (μαζί με όσα την προκάλεσαν εννοείται), ας μάθουμε κάτι απ’ όλο αυτό, επιτέλους! Αν και έχουμε αρκετό καιρό που το είδος μας δεν το έχει αποδείξει με μεγάλη επιτυχία, υποτίθεται πως οι άνθρωποι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Διδασκόμαστε από αυτά. Ας το κάνουμε (και) τώρα λοιπόν!

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)