Θέματα με την λέξη κλειδί ΡΟΥΜΠΙΝΗ ΜΟΣΧΟΧΩΡΙΤΗ

Η σκηνοθεσία κατορθώνει να αποτυπώσει με σχεδόν τέλεια σκληρό τρόπο, τα βαθιά συναισθήματα των πρωταγωνιστών που προκαλούν τρόμο και στους ίδιους, τη σημασία της φύσης και της τέχνης στη ζωή, και κυρίως το παιχνίδι της μοίρας που πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα βήμα παραπέρα ο συνδυασμός κλασικού, μοντέρνου και μεταμοντέρνου, δημιουργεί με τολμηρότητα μια εξαιρετική παράσταση που την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, δε χαρίζεται σε τίποτα όσον αφορά κάθε της σκηνοθετική απόπειρα. Δεν υπάρχουν κενά και αδυναμίες στο παραμικρό δευτερόλεπτο της κάθε της παράστασης. Καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή σταθερά στη δράση επί σκηνής, από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο.

Με τη σωστή χρήση του χρόνου και όλων των λοιπών σκηνοθετικών μέσων, η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη μπόρεσε μέσα στα ογδόντα λεπτά της παράστασης να μας περάσει μια ολόκληρη εποχή και ταυτόχρονα παρουσίασε την Τζένη και τον Καρλ Μαρξ με τα πιο ανθρώπινα χρώματά τους. Ένα εξαιρετικό έργο, δοσμένο με σαφήνεια και μεστότητα και κυρίως, ανώτατη ποιότητα.

Μέσω του έργου ήθελα να μιλήσω για τη γυναίκα που επαναστατεί πρώτη φορά, μια που ως γνωστόν όλες οι πρώτες επαναστάσεις ποτέ δεν έχουν αίσιο τέλος και δεν ευοδώνουν από την αρχή. Χρειάζονται αρκετές επαναστάσεις μέχρι να επέλθει μια ουσιαστική αλλαγή στα κοινωνικά δεδομένα.

Έργο διαχρονικό, σκληρό, ωμό, ακανθώδες, με ακράδαντη αμεσότητα, δυναμική, ρεαλισμό και λυρισμό φωτίζει τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, περιγράφοντας με συγκλονιστικό τρόπο τα φρικιαστικά βασανιστήρια και τις απεχθείς συνθήκες κράτησης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου, απεικονίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και αναδεικνύει τον ανθρώπινο ψυχικό κόσμο με έμφαση στον ηρωισμό, την αυτοθυσία, την αλληλεγγύη, το θάρρος, τη συντροφικότητα, την ελευθερία…

Η σκηνοθέτις μας Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, παντρεύοντας το μοντέρνο με το κλασικό, αγγίζει το διαχρονικό. Με καινοτομίες, μα ταυτόχρονα με σεβασμό στην ψυχή του έργου, στην κυριολεξία γκρεμίζει στην τελευταία πράξη τα σκηνικά που κρύβουν πίσω από τους τοίχους τους χρόνια σιωπής, λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ ή που αν και ειπώθηκαν, τελικά σίγησαν.