Ο μοντέρνος, ζεστός χώρος του θεάτρου φιλοξενεί σπουδαίες παραστάσεις στην τωρινή του σεζόν, όπως: «Πιο δυνατός και από τον Σούπερμαν», «Ο Μορμόλης», «Το δείπνο» και «Με λένε Έμμα». Το kallitexnes.gr βρέθηκε εκεί και παρακολούθησε μια ξεχωριστή παράσταση από την ομάδα ΑΝΙΜΑ. Η ομάδα αυτή με βασικές εκπροσώπους τη σκηνοθέτη Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, την ηθοποιό Κατερίνα Μπιλάλη, καθώς και άλλους σταθερούς συνεργάτες, στρέφει το ενδιαφέρον της σε κλασικά κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας με βασικό θέμα τη γυναικεία παρουσία και την εν γένει θέση της γυναίκας μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικοπολιτικά πλαίσια, παρουσιάζοντάς την όμως με τέτοιο τρόπο ώστε η εκάστοτε αναφορά της να αγγίζει και το σήμερα. Σταθμός της πορείας της αποτέλεσε η παράσταση «Έξοδος», η οποία ανέβηκε για τρεις συνεχείς σεζόν και έθεσε την ομάδα ως υποψήφια για το βραβείο Κάρολου Κουν στην κατηγορία Δραματουργία Νεοελληνικού έργου. Σε συμπαραγωγή με το Δη.Πε.Θε Ρούμελης και σε συνεργασία με την ομάδα «Λυκόφως», ένα από τα πιο σημαντικά νεοελληνικά έργα του 20ου αιώνα παίζει στη σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου» για 18 παραστάσεις.
Το ενδιαφέρον του κόσμου μεγάλο, εντυπωσιακό και το περιβάλλον όταν κάποιος μπαίνει στην αίθουσα. Ένα όμορφα διακοσμημένο εσωτερικό σπιτιού του μεσοπολέμου με ωραίο φωτισμό, περιμένει να ξετυλίξει σαν κλωστή τις ζωές των γυναικών που κρύβει μέσα του. Τα φώτα κλείνουν…
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένα φθινόπωρο Μεσοπολέμου βρίσκει την οικογένεια Μαρκογιάννη, που έχει χάσει τον πατέρα και αποτελείται από πέντε γυναίκες (τη μητέρα και τέσσερις ανύπαντρες κόρες), στο πατρικό σπίτι μιας ελληνικής κωμόπολης να παλεύει με την καθημερινή συμβίωση, που οδηγεί στις γνωστές συγκρούσεις που συναντώνται σε κάθε ελληνικό σπίτι. Οι ελπίδες όλων (και ιδιαίτερα της μητέρας) στηρίζονται στο γιο, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα. Όταν κάποια στιγμή εκείνος επιστρέφει, δεν το κάνει για να βοηθήσει την οικογένειά του, αλλά για να πουλήσει το τελευταίο τους κτήμα… ό,τι έχει απομείνει από την περιουσία των κοριτσιών, προκειμένου να καλύψει την κατάχρηση που έχει κάνει στη δουλειά του. Τα ήδη εύθραυστα θεμέλια της οικογένειας καταρρέουν και η επαναστάτρια κόρη, η Μαρίνα, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση της τύχης της στα χέρια της. Κάθε επανάσταση όμως, έχει παράπλευρες απώλειες και η χειρότερη είναι η απώλεια μιας ζωής…
Το θέατρο ως μορφή επικοινωνίας, έχει τη δυνατότητα να περάσει τα σωστά μηνύματα και να δώσει το σωστό παράδειγμα. Το συγκεκριμένο έργο στα σίγουρα καταφέρνει κάτι τέτοιο. Είναι ένα έργο που συστήνω ανεπιφύλακτα, για να γίνει αντιληπτό ότι ο αμοιβαίος σεβασμός και η ενσυναίσθηση είναι οι δύο έννοιες που θα δώσουν μια λύση.
Η κριτική μας:
Η ομάδα ΑNIMA επέλεξε να ανεβάσει αυτό το πρωτοποριακό για την εποχή του έργο του Άγγελου Τερζάκη, για να ρίξει φως στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα και στο πόσο ο διαχωρισμός αυτός μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μιας οικογένειας ως ζωτικού οργανισμού της κοινωνίας. Σε μια εποχή που επικρατούσαν έντονες κοινωνικές ανισότητες, οι γυναίκες ήταν εκείνες που απορροφούσαν τους κραδασμούς από τα προβλήματα που έφερνε η οικονομική δυσκαμψία, οι κοινωνικές προκαταλήψεις μιας σκληρής πατριαρχικής κοινωνίας και η εμφανής σε όλα τα επίπεδα διάκριση των φύλων. Ως σκηνοθετική προσέγγιση, επικεντρωνόμαστε στο γεγονός ότι η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, μια και τα τωρινά βιώματα ομοιάζουν σε πολλά σημεία με εκείνα του παρελθόντος. Με την προσθήκη μοντέρνων στοιχείων στην υπόθεση, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η γέφυρα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν παραμένει ανοιχτή. Οι καταστάσεις και κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισής τους, είναι ακριβώς ο ίδιος. Η γυναίκα, ακόμα και σήμερα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις θύμα των επιλογών των άλλων. Ειδικά όταν οι «άλλοι» είναι ο πατέρας, ο αδερφός, ο σύζυγος.
Γι’ αυτόν το λόγο, η ανδρική παρουσία στην παράσταση αυτή είναι συμβολική. Ένας μόνο άνδρας ηθοποιός υποδύεται όλους τους υπόλοιπους αντρικούς ρόλους. Με αυτόν τον τρόπο τονίζεται η ιδέα ότι η εικόνα του αρσενικού είναι «μία», κοινό κτήμα συμπεριφοράς και νοοτροπίας των απανταχού εκπροσώπων του ισχυρού φύλου. Ο συγκερασμός αυτός παρελθόντος-παρόντος, άντρα-γυναίκας τονίζεται σε μια χωροχρονική συγχρονικότητα, η οποία φανερώνει με αυτό τον τρόπο το πόσο συνθλίβεται ο ψυχισμός της γυναίκας ως σύμβολο τραγικότητας. Παραδομένη δηλαδή σε μια άδικη μοίρα που σαν επαναστατήσει, γνωρίζει ευθύς εξαρχής ότι θα πρέπει να θυσιαστεί. Ακριβώς σαν μια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας…
Η σκηνοθέτις μας Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, μαζί με τη βοηθό της Ελένη Δενδρινού, παντρεύοντας το μοντέρνο με το κλασικό αγγίζει το διαχρονικό. Με καινοτομίες, μα ταυτόχρονα με σεβασμό στην ψυχή του έργου, στην κυριολεξία γκρεμίζει στην τελευταία πράξη τα σκηνικά που κρύβουν πίσω από τους τοίχους τους χρόνια σιωπής, λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ ή που αν και ειπώθηκαν, τελικά σίγησαν. Η τελική, σχεδόν αέρινα αφαιρετική θεατρική απόδοση, μοιάζει με μια λευκή τραγωδία. Με έναν θάνατο που αντί να βάψει τα ρούχα μαύρα, τα μετατρέπει σε πέπλα και νυφικά δίνοντας έτσι στον θεατή την αίσθηση (και όχι την ψευδαίσθηση) της ελπίδας. Του γεγονότος ότι ακόμα και όταν ένας πόλεμος, μια επανάσταση χαθεί, δε χάνεται ο πόλεμος, γιατί ακόμα και μέσα από τις μεγαλύτερες δυσκολίες και εμπόδια, η γυναίκα ανθίζει σαν λουλούδι κάτω από τον πιο βαρύ χειμώνα. Αντιλαμβανόμενη το πνεύμα όλης της σκηνοθεσίας και τα διδάγματα που εκείνη θέλει να περάσει στο κοινό, δεν έχω παρά να συγχαρώ τη δημιουργό για την τόσο πρωτοπόρα και κυρίως βαθιά ανθρώπινη απόδοση αυτού του έργου. Δεν είναι μόνο ότι αναδεικνύει με τον πιο έξυπνο τρόπο τον γυναικείο ψυχισμό. Είναι ότι έχει δουλέψει πάνω σε αυτόν με χειρουργική λεπτομέρεια και με πυξίδα της αυτό που έχουν όλες οι γυναίκες ανάγκη: τον βαθύ σεβασμό.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί και η δραματουργική επεξεργασία του Κωνσταντίνου Κυριακού, η οποία μεταφέρει ένα κείμενο παλιάς εποχής στα σημερινά, σύγχρονα δεδομένα, σεβόμενη τη γραφή του συγγραφέα αφενός και τονίζοντας τα στοιχεία που ταιριάζουν με το σήμερα αφετέρου, αφήνοντας στο περιθώριο λέξεις ή εκφράσεις που δεν απαντώνται στον τωρινό θεατρικό λόγο. Η συμβολή του θεωρώ ότι βοήθησε κατά πολύ το σκηνοθετικό έργο, μια και πρόσθεσε τη σωστή πνοή στους εκάστοτε χαρακτήρες του έργου. Μελετημένη και προσεκτικά δουλεμένη παράσταση ως προς τον τρόπο που πλασάρονται οι διάλογοι, πράγμα που δίνει ακόμα πιο μεγάλη αξία στο όλο θεατρικό.
Η επιμέλεια κίνησης των ηθοποιών ανήκει στην Ειρήνη Κλέπκου, η οποία περνά όλη την πλαστικότητα, ευλυγισία και αρμονία που πρέπει να έχει ένας πρωταγωνιστής και κατορθώνει να προσδώσει μια νότα χορού και κομψής ατμόσφαιρας σε όλο το έργο. Για όλους τους παραπάνω λόγους, δίνω συγχαρητήρια στην σκηνοθέτη και την ομάδα της και τους εύχομαι ειλικρινά μόνο τα καλύτερα για το μέλλον, που σίγουρα τους ανήκει!
Η Πέτρα Μαυρίδη υποδύεται την Ανθούλα Μαρκογιάννη. Η μικρότερη κόρη της οικογένειας, η οποία ακριβώς λόγω του νεαρού της ηλικίας της, ακούει και καταλαβαίνει τα πάντα. Με αθωότητα και με την δυνατή πίστη που συναντά κανείς στα νεαρά άτομα κάθε εποχής, κρίνει τους ανθρώπους με τα δικά της μέτρα και σταθμά δικαιοσύνης. Αν για τη μητέρα και τον αδερφό της είναι μια γενναία γυναίκα που θυσιάζεται για το «καλό», για το «όνομα και τη φήμη» της οικογένειας, για τη μεγαλύτερή της αδερφή τη Μαρίνα είναι ένα «φιδάκι φαρμακερό». Ο χαρακτήρας αυτός έχει κάτι από την αγνότητα ενός αγγέλου και την ανθρωπιά (με τις τυχόν αδυναμίες) ενός κοριτσιού στην επαρχία. Το βάρος των γεγονότων της ζωής θα τη λυγίσει και θα μάθει να συνεχίζει να ζει με τα φτερά της κομμένα. Όπως τόσες άλλες γυναίκες… Ένας ευαίσθητος ρόλος, μια εύθραυστη ερμηνεία γεμάτη νοσταλγία και γλυκύτητα, που μπόρεσε να τη μεταφέρει αυτούσια επί σκηνής με πανέμορφο τρόπο η νεαρή μας ηθοποιός. Εξαιρετική ως παρουσία και ερμηνεία.
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ είναι η μεγαλύτερη αδερφή, η Λεμονιά. Ένας αποσταμένος, άνυδρος και σκληρός χαρακτήρας, σμιλευμένος από πέτρα. Γνωρίζει ότι σε μια βουνίσια επαρχιακή πόλη θεωρείται ήδη γεροντοκόρη. Ως αρχηγός της οικογένειας, έχει ενσυνείδητα αναλάβει τον ρόλο του εκλιπόντα πατέρα και με ανδρική συμπεριφορά προσπαθεί να διαφεντέψει το σπιτικό. Γεννά και καλλιεργεί τον φόβο και το μόνο που μοιάζει να τη μαλακώνει είναι η παρουσία του αδερφού όταν επιστρέφει. Δε θα διστάσει να οπλίσει ηθικά τη Μαρίνα στο να προβεί στην εσχάτη αυτοτιμωρία, έχοντας ήδη κι η ίδια τιμωρηθεί για το γεγονός ότι είναι γυναίκα. Ένας εξαιρετικά απαιτητικός και δύσκολος ρόλος, που μόνο μια ηθοποιός-ερμηνεύτρια με το ταλέντο και το δυναμικό της Κωνσταντίνας Μιχαήλ θα μπορούσε να φέρει εις πέρας. Ακροβατώντας ανάμεσα σε ανδρικό και γυναικείο ρόλο (μια και φοράει παντελόνι-σε αντίθεση με τις άλλες αδελφές-μέχρι να εμφανιστεί ο αδερφός), μοιάζει να αποτυπώνει όλη την αντρική σκληρότητα σε γυναικείο πρόσωπο. Αν υπάρχουν λέξεις να τη χαρακτηρίσουν, αυτές είναι τρεις: αμετακίνητη, αμετανόητη και οριστικά απόλυτη. Ένας έντονα δραματικός ρόλος, συναισθηματικά άκαμπτος, που εντυπωσιάζει όμως βαθύτατα και γεννά δέος με τον τρόπο που η ηθοποιός μας τον προσεγγίζει. Μια υπέρτατη ερμηνεία που της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Ειλικρινά, εύχομαι πάντα η καλλιτέχνιδα αυτή να μας εντυπωσιάζει έτσι ουσιαστικά και βαθιά.
Η Κατερίνα Μπιλάλη ενσαρκώνει τη μορφωμένη επαναστάτρια Μαρίνα Μαρκογιάννη. Μόνο μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει τον ψυχισμό της Μαρίνας: θυμός. Ωμός, κόκκινος θυμός, προερχόμενος από έναν ιδιοφυή άνθρωπο που όντας γυναίκα, βιώνει την αδικία σε όλο της το μεγαλείο. Η Μαρίνα είναι μια νέα γυναίκα, που έχει όνειρα και θέλει να δράσει ως χειραφετημένο άτομο και να εργαστεί στην Αθήνα. Η γνωριμία της με τον Σάββα Χρηστούδη, τον πολιτικό μηχανικό, πιστεύει ότι της ανοίγει τον δρόμο για την πρωτεύουσα, αλλά τελικά βιώνει τη χειρότερη προδοσία, τόσο από εκείνον, όσο και από τον ίδιο της τον αδερφό. Παγιδευμένη όλο και πιο βαθιά σε μια κατάσταση μη αναστρέψιμη, με τα πειστήρια των πράξεών της να μεγαλώνουν σαν πλοκάμια δηλητηριώδους κισσού μέσα της, επιλέγει τον πιο οριστικό και αμετάκλητο δρόμο. Ένας ειλικρινά τραγικός ρόλος, που ερμηνεύτηκε με όλες τις ψυχικές δυνάμεις που θα μπορούσε κάποιος να διαθέσει, ιδιαίτερα έντονος και σύνθετος ως ψυχολογία. Συγκλονιστική ως εκτόπισμα λόγου και κίνησης, αεράτη και συγκινητική, μια επαναστάτρια με αιτία, μια αξέχαστη παρουσία και ερμηνεία. Της αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα!
Η ομάδα ΑNIMA επέλεξε να ανεβάσει αυτό το πρωτοποριακό για την εποχή του έργο του Άγγελου Τερζάκη, για να ρίξει φως στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Σε μια εποχή που επικρατούσαν έντονες κοινωνικές ανισότητες, οι γυναίκες ήταν εκείνες που απορροφούσαν τους κραδασμούς από τα προβλήματα που έφερνε η οικονομική δυσκαμψία, οι κοινωνικές προκαταλήψεις μιας σκληρής πατριαρχικής κοινωνίας και η εμφανής σε όλα τα επίπεδα διάκριση των φύλων.
Η Γιώτα Τσιότσκα ερμηνεύει την Ροζαλία, την αλαφροΐσκιωτη, σχεδόν τρελή αδερφή της οικογένειας. Μια αξιαγάπητη μορφή που σιγοτραγουδά ξεχνώντας τη συνέχεια της μελωδίας, που νιώθει και αισθάνεται τα πάντα μέσα από την άδολη αγάπη μιας ψυχής που παραδομένη στον αιθέρα, δεν έχει χώρο για ανθρώπινες κακίες, σχεδόν έξω από τον κόσμο αυτόν. Ανήκει σε μια άλλη σφαίρα ύπαρξης, που δεν μπορεί να αγγίξει κανέναν και να την αγγίξει κανείς. Για εκείνη, το σπίτι και η οικογένεια είναι ο κόσμος της και η ζωή της κινείται γύρω από αυτά τα στοιχεία. Αντιλαμβάνεται τη θυσία που πρέπει να κάνει για τον αδερφό της, μα όχι και το μέγεθος αυτής. Πιο κοντά ως χαρακτήρας με την πιο μικρή αδερφή, την Ανθούλα, μοιάζει να εξισορροπεί μαζί της τις αντίρροπες δυνάμεις που χτυπούν το σπιτικό, δηλαδή την ενέργεια της Λεμονιάς αφενός και εκείνη της Μαρίνας αφετέρου. Ένας τρυφερός, έξω από τα γήινα δεδομένα ρόλος, δοσμένος με ευκρίνεια και καθαρότητα από τη νεότατη αυτή καλλιτέχνιδα μας. Υπέροχη ερμηνεία, όμορφη παρουσία, της ευχόμαστε μια καλή συνέχεια στην τόσο ενδιαφέρουσα αυτή πορεία της!
Η μητέρα της παράστασης είναι η Μαίρη Χήναρη. Ως Διαλεχτή Μαρκογιάννη δίνει την παράσταση της ζωής της, βγάζοντας από την ψυχή της όλη την τραγικότητα μιας μητέρας που ζει ό,τι πιο χειρότερο: την προδοσία από το παιδί της. Ειδικά από το παιδί στο οποίο έχει εναποθέσει όλες της τις ελπίδες: τον γιο της οικογένειας. Προσπαθώντας μετά τον θάνατο του πατέρα να κρατήσει με νύχια και με δόντια μια οικογένεια, ο γιος μοιάζει για εκείνη η μόνη σανίδα σωτηρίας. Το μόνο της στήριγμα, αν εξαιρέσει κανείς τον αδερφό της. Η προδοσία λοιπόν είναι διπλή για εκείνη, γιατί τη βιώνει τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως μητέρα. Σπαράζει η καρδιά του θεατή να βλέπει τη μητέρα να καταρρέει και να παραπαίει από την πιο μεγάλη χαρά στην πιο βαθιά λύπη. Ένας ρόλος που στραγγίζει συναισθηματικά τόσο την ηθοποιό, όσο και τους θεατές, μια και η μητέρα είναι η αρχή και το τέλος για έναν άνθρωπο. Ένα αρχέτυπο, που ο καθένας μας κρατά στα γονίδιά του και όταν αυτό βάλλεται, μοιάζει να βάλλεται και η ίδια μας η ύπαρξη ως άνθρωποι. Σοκαριστική η πτώση του στέμματος της μητέρας και η αποκαθήλωση της σε γνήσιο πόνο, που τον μεταφράζει τόσο εκφραστικά η ηθοποιός μας. Μια εκπληκτική ερμηνεία, που συγκινεί και με το παραπάνω και ταράζει συναισθηματικά. Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και οι θερμότερες ευχές για το μέλλον!
Ο μοναδικός άντρας στο έργο, που ερμηνεύει όλους σχεδόν τους αρσενικούς χαρακτήρες, είναι ο Κωνσταντίνος Κάππας. Είναι ο Κλεάνθης Μαρκογιάννης. Ο αδερφός που αβασάνιστα ξόδεψε και ξοδεύτηκε σε καταχρήσεις και πέταξε την περιουσία του στο δρόμο. Ο άνθρωπος που επέστρεψε για να δώσει την τελική βολή στο τόσο ήδη εύθραυστο πατρικό του. Είναι ο Σάββας Χρηστούδης. Ο εργοδηγός-πολιτικός μηχανικός, που εκμεταλλεύεται με τον πιο χειρότερο τρόπο την Μαρίνα. Είναι ο αμείλικτος, συμφεροντολόγος θείος. Ο φθισικός φίλος των κοριτσιών, που τρέφει τρυφερά αισθήματα για την μικρότερη. Ο ντροπαλός και αδέξιος δάσκαλος, που αγαπά κρυφά τη Μαρίνα. Κάθε φορά και διαφορετικός άνθρωπος. Διαφορετικό ντύσιμο, ομιλία, τρόπος συμπεριφοράς και κίνησης. Ένας ερμηνευτικός χαμαιλέων πολλαπλών διαστάσεων και χρωμάτων, μας εντυπωσιάζει με την ικανότητα προσαρμογής σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους, πράγμα που απαιτεί εκτός από ερμηνευτική ευελιξία, μεγάλο ταλέντο το οποίο ο ερμηνευτής μας το διαθέτει και με το παραπάνω. Απαραίτητη η παρουσία του ως ρυθμιστικός παράγοντας της πλοκής, μια ερμηνεία που εμπεριέχει πολλές ταυτόχρονα θεατρικές αποδόσεις, άκρως εντυπωσιακός, γεμάτος δυναμικότητα και εκτόπισμα. Μια εκπληκτική παρουσία, αναπόσπαστο στοιχείο της παράστασης, μας αφήνει με τις πιο άριστες των εντυπώσεων.Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια και του ευχόμαστε μόνο επιτυχίες στο θεατρικό του μέλλον.
Τα σκηνικά και ο σχεδιασμός τους ανήκουν στη Δήμητρα Λιάκουρα, η οποία με τη βοήθεια της Αθανασίας Δεκούλη στήνει ένα κομψό και ρεαλιστικό σκηνικό, το οποίο όμως αριστοτεχνικά γκρεμίζεται κομμάτι-κομμάτι προς το τέλος της παράστασης και μας φανερώνει μια ακόμα πιο μεγάλη σκηνή και σκηνικά. Εξαιρετική ιδέα, που περιέχει το στοιχείο της έκπληξης και του εντυπωσιασμού και μας εισάγει στο εντελώς σύγχρονο κομμάτι του έργου. Καινοτομία, άρτιος σχεδιασμός και ανώτατη ποιότητα είναι λίγες από τις λέξεις που περιγράφουν τα σκηνικά. Ένα μπράβο και στις δύο δημιουργούς!
Αξίζει να γίνει μνεία και για τα κομψά, πανέμορφα κοστούμια του έργου, που ταίριαξαν με το κλίμα της παράστασης και ήταν σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι διαχρονικά. Η σχεδιάστρια Μαρία Παπαδοπούλου, η οποία και το επιμελήθηκε όλο αυτό, φρόντισε ώστε ο κάθε χαρακτήρας του έργου να έχει το δικό του στυλ ενδυμασίας και η κάθε εναλλαγή σκηνοθετικού τέμπο να έχει και την ανάλογη εναλλαγή ενδυμασίας, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό και καλαίσθητο. Εξαιρετική δουλειά και συγχαρητήρια γι΄αυτή!
Η μουσική του έργου ανήκει στον Στάθη Δρογώση. Με ψήγματα φαντασίας, μαγείας, μα και ρεαλισμού κι έχοντας μελοποιήσει στίχους του Κωστή Παλαμά, δημιουργεί μια ξεχωριστή ακουστική ατμόσφαιρα στο έργο και δένει αρμονικά την κίνηση και τον λόγο με τη μουσική. Θεωρώντας ότι η σύνθεση μουσικής που προορίζεται για θέατρο είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, μια και ο δημιουργός δε γράφει πλέον για τον εαυτό του, πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει ακουστικά τόσο το κοινό, το οποίο ακούει κάτι εξαιρετικό, όσο και τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Μπράβο του για όλο αυτό το εγχείρημα!
Το ίδιο ισχύει και για τους αρμονικούς και ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, που έδωσαν στην παράσταση τη λάμψη και το παιχνίδι της σκιάς με το φως, τονίζοντας τα σωστά σημεία της.
Το πάντρεμα του παλιού με το σύγχρονο, μέσα από ένα έργο του οποίου τα μηνύματα ισχύουν ακόμα και σήμερα, γεννάει ένα είδος θεάτρου που σκοπό έχει να θυμίσει το ποιοι είμαστε στο παρόν, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν έχουμε αλλάξει και τόσο σε σχέση με το παρελθόν. Τα κακώς κείμενα συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα σε κάποιο βαθμό και οι επαναστάσεις των γυναικών ή ηττήθηκαν ή κερδήθηκαν με πολύ κόπο, δάκρυ, ιδρώτα και αίμα. Ίσως στη σύγχρονη εποχή, η πιο αναίμακτη επανάσταση είναι ο κοινωνικός προβληματισμός. Θεωρώ ότι το θέατρο ως μορφή επικοινωνίας, έχει τη δυνατότητα να περάσει τα σωστά μηνύματα και να δώσει το σωστό παράδειγμα. Το συγκεκριμένο έργο στα σίγουρα καταφέρνει κάτι τέτοιο. Είναι ένα έργο που συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε όλοι. Άντρες και γυναίκες. Για να γίνει αντιληπτό ότι ο αμοιβαίος σεβασμός και η ενσυναίσθηση είναι οι δύο έννοιες που θα δώσουν μια λύση και θα απαντήσουν στην απορία όλων μας «πώς φτάσαμε ως εδώ». Με την έλλειψη αυτών φτάσαμε και με τη χρήση τους θα προχωρήσουμε σωστά. Το «Γαμήλιο Εμβατήριο» περιμένει να σας το βεβαιώσει…
Η τελική, σχεδόν αέρινα αφαιρετική θεατρική απόδοση, μοιάζει με μια λευκή τραγωδία. Με έναν θάνατο που αντί να βάψει τα ρούχα μαύρα, τα μετατρέπει σε πέπλα και νυφικά δίνοντας έτσι στον θεατή την αίσθηση (και όχι την ψευδαίσθηση) της ελπίδας, γιατί ακόμα και μέσα από τις μεγαλύτερες δυσκολίες και εμπόδια, η γυναίκα ανθίζει σαν λουλούδι κάτω από τον πιο βαρύ χειμώνα.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνος Κυριακού
Σκηνικά: Δήμητρα Λιάκουρα
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Στάθης Δρογώσης
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κλέπκου
Σχεδιασμός φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Δενδρινού
Βοηθός Σκηνογράφου: Αθανασία Δεκούλη
Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου
Τρέιλερ: Ειρήνη Στείρου
Μακιγιάζ: Γιάννα Νοικοκύρη
Styling: Data type atelier de beaute
Παραγωγή: Ομάδα ANIMA-Δη.πε.θε Ρούμελης
Δημόσιες σχέσεις: BrainCo
Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Κάππας, Πέτρα Μαυρίδη, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Κατερίνα Μπιλάλη, Γιώτα Τσιότσκα, Μαίρη Χήναρη
Άγγελος Τερζάκης
«Γαμήλιο Εμβατήριο»
Από 10 Δεκεμβρίου και μόνο για 18 παραστάσεις.
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
«Σύγχρονο Θέατρο»
Ευμολπιδών 45, Αθήνα.
Τηλ.: 2103464380
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική