Δημήτρης Γιώτης: Καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι!

Εύχομαι η γενική κατάσταση να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερη, έτσι ώστε ο πολιτισμός να πάει μπροστά γενικά. Τότε, θα δούμε πολύ καλά αποτελέσματα και στο θέατρο. Πρέπει να πιστεύουμε σε όλες τις καλές δυνάμεις και τα διαμάντια που είναι κρυμμένα, κάτω από αυτή την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε.

Η πορεία της ζωής του ήταν προκαθορισμένη και το θέατρο μονόδρομος. Οι αποσκευές του βαριές και πολύτιμες, αν αναλογιστεί κανείς, ότι τον επέλεξε η Αλίκη Βουγιουκλακη για την παράσταση “Η Μελωδία της Ευτυχίας“. Έπειτα, σημαντικό ρόλο έπαιξε η συνάντησή του με τον Νίκο Κούρκουλο, που τον είχε μαζί του στο Εθνικό Θέατρο και φυσικά, η μοιραία συνάντησή του με τον Μίκη Θεοδωράκη! Έτσι, η πορεία συνεχίζει από την Ζωή Λάσκαρη, στον Αντώνη Καλογρίδη και από το “Το ημερολόγιο ενός τρελού ” στη συνύπαρξή του με τον Μπουράκ Χακί στην παράσταση “Ο Κύκλος” του Δημήτρη Μητρόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Αϊβάζη. Ο λόγος για τον ηθοποιό Δημήτρη Γιώτη, όπου μιλήσαμε για την πορεία του στο θέατρο, τις συνεργασίες που τον στιγμάτισαν, αλλά και για την σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος με ήθος, ευγένεια και ειλικρίνεια.

– Μόλις χθες κάνετε πρεμιέρα για την θεατρική παράσταση “Ο κύκλος“ του Δημήτρη Μητρόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Αϊβάζη. Πείτε μας δύο λόγια για το έργο.

Είναι μια ”μαύρη κωμωδία” όπως την χαρακτηρίζει ο συγγραφέας της, Δημήτρης Μητρόπουλος και όπως δεξιοτεχνικά την έχει στήσει ο Γιάννης Αϊβάζης. Έχει σουρεαλιστικά στοιχεία, ανεξάντλητης φαντασίας και δράσης, με κινηματογραφική ματιά και γρήγορους ρυθμούς.

– Μιλήστε μας για τον ήρωα που θα ενσαρκώσετε στην παράσταση.

Έχω το “κλειδί” που περιπλέκει την ιστορία του έργου. Είμαι ένας φαινομενικά συμπονετικός, ήρεμος, πράος και αγνός για τις προθέσεις του δικηγόρος, που έρχομαι για να δώσω λύση στα προβλήματα του ήρωα, αλλά τελικώς του κάνω τη ζωή του άνω – κάτω. Στην κωμωδία αυτή, μάλλον… το ”μαύρο” είμαι εγώ. χαχα (γέλια)

Ειδικά, μετά το “Ημερολόγιο ενός Τρελού”, εξαιτίας της ψυχικής και σωματικής μου εξάντλησης, είδα τον ρόλο αυτόν, ως “ανάσα”, αν και θα ήθελα να είναι πιο “τσιμπημένος” στα κωμικά του.  Δέχτηκα έτσι, την πρόταση του Γιάννη Αϊβάζη και συμφώνησα ότι θα είναι ο ήρωάς μου, σκοτεινός και μοχθηρός… ο κακός της ιστορίας. Τι να κάνω; Ηθοποιός είμαι… το σεβάστηκα και το υποστηρίζω.

– Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να επικοινωνήσει το συγκεκριμένο έργο, κατά την γνώμη σας;

Ότι στη ζωή υπάρχει δικαιοσύνη. Ότι υπάρχει ένα χέρι βοηθείας, σε κάθε ανάλογη στιγμή. Ότι το γέλιο και το κλάμα είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ότι η ζωή ΚΥΚΛΟΥΣ κάνει. Μετά τη βροχή, θα βγεί το ουράνιο τόξο και ο ήλιος θα φανεί. Ότι η Ευτυχία είναι επιλογή μας…

Για να γίνεις ηθοποιός – και εννοώ ηθοποιός-  πρέπει ή να σου λείπει η αγάπη ή να έχεις περίσσεια αυτής. Το θέατρο αγκαλιάζει ανθρώπους με ”ιστορία” στην ψυχή. Δεν είμαστε ”νορμάλ”, δεν είμαστε ”φυσιολογικοί”, είναι δεδομένο αυτό.

– Πως ήταν η συνεργασία σας με τον κ. Αϊβάζη και τους υπόλοιπους συντελεστές;

Με τον Γιάννη γνωριζόμαστε χρόνια. Έχουμε κάνει παρέα, έχουν παίξει τα παιδιά μας μαζί, η Ισμήνη (η κόρη του) με τον Γιάννη (ο γιος μου). Εγώ έχω παίξει με την Μαρία Κορινθίου στο ”50 χρόνια έρωτας” με τη Βάνα Μπάρμπα. Ήρθε ο καιρός να δουλέψουμε και μαζί. Το είχαμε συζητήσει και είχαν πέσει διάφορα έργα στο τραπέζι, αλλά τώρα ήρθε η στιγμή. Ο Γιάννης έχει κέφι, τρέλα, ορμή, είναι προσωποκεντρικός και με συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του.

– Τι σας ελκύει στο θέατρο ως “θεατή” και τι ως “ηθοποιό”;

Για μένα δεν υπάρχει διαχωρισμός, αφού το θέατρο είναι η ζωή μου, η πορεία και η αναπνοή μου. Η πορεία της ζωής μ΄ έφερε στο μαγευτικό κόσμο της σκηνής. Εκεί πάνω, λουσμένος στα φώτα, εκτεθειμένος σε δεκάδες μάτια με μια προσμονή, αναγνώρισης κι αποδοχής. Για να γίνεις ηθοποιός – και εννοώ ηθοποιός-  πρέπει ή να σου λείπει η αγάπη ή να έχεις περίσσεια αυτής. Το θέατρο αγκαλιάζει ανθρώπους με ”ιστορία” στην ψυχή. Δεν είμαστε ”νορμάλ”, δεν είμαστε ”φυσιολογικοί”, είναι δεδομένο αυτό. Ξέρεις κανένα δικηγόρο, γιατρό ή καθηγητή να σε ρωτά στα 70 και βάλε… ”πως ήμουν;” ή να περιμένει το χειροκρότημα για να υπάρξει; Έχει τη σχιζοφρένεια του όλο αυτό, αλλά έχει όμως και τη μαγεία του. Η ψυχή του καλλιτέχνη κρύβει μια παιδικότητα, ένα παιχνίδι, μια σκανταλιά, μια αθώα ματιά. Όσο κι αν μπερδεύτηκαν τα πράγματα, το θέατρο με τη showbiz, οι φωτογραφίες στα κοσμικά, τα event με τις ερμηνείες που σε καθηλώνουν, τελικά η πορεία της ζωής δικαιώνει, δείχνει την αλήθεια μας, κι έτσι έρχεται στο φως η πραγματική αιτία. Καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι!

Ξέρεις κανένα δικηγόρο, γιατρό ή καθηγητή να σε ρωτά στα 70 και βάλε… ”πως ήμουν;” ή να περιμένει το χειροκρότημα για να υπάρξει; Έχει τη σχιζοφρένεια του όλο αυτό, αλλά έχει όμως και τη μαγεία του. Η ψυχή του καλλιτέχνη κρύβει μια παιδικότητα, ένα παιχνίδι, μια σκανταλιά, μια αθώα ματιά.

– Έχουν υπάρξει ρόλοι, που να θεωρείτε ότι σας έκαναν καλύτερο άνθρωπο;

Βέβαια! Ξεχωρίζω σίγουρα, την παράσταση “Λόφο με το συντριβάνι” του Γ.Ρίτσου σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη με την Εύα Κοταμανίδου, όπου έκανα ισχυρό ντεμπούτο στον ρόλο του “Νάκη”. Με έριξε στα βαθιά ο Μίνως, τον οποίο ευγνωμονώ, ευχαριστώ και δεν ξεχνώ! Επίσης, την παράσταση “Ανθρωπος, το κτήνος και η αρετή” του Πιραντέλλο, με Δάνη Κατρανίδη και Βέρα Κρούσκα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, στον ρόλο του “Νόνο”. Επρόκειτο για μία ιστορική παράσταση, για την οποία ακόμα έχω τις τόσο συγκινητικές κριτικές στο ξεκίνημα μου. Ο “Νόνο” είναι περιουσία μου! Μία ακόμη παράσταση ήταν το “Ρεμπέτικο” του Κώστα Φέρρη, με τη Σωτηρία Λεονάρδου, στον ρόλο του “Γιωργάκη”. Τόσο μοναδικά γενναιόδωρος, ο τότε διευθυντής Μιχάλης Σδούγκος, ο οποίος ήταν ευκαιρία ζωής για μένα! Κατ΄αποκλειστικότητα στην Ελλάδα, έπαιζα τον  “Άλαν” στο “EQUUS” με Daniel Radcliffe (ο γνωστός Harry Potter, στη Νέα Υόρκη), σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη με τον Σωκράτη Αλαφούζο. Με συνοδοιπόρο τον Γιάννη Διαμαντόπουλο, έπαιξα τον “Τομ” στην παράσταση “Ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ”. Την περσόνα, εκείνη την κινέζα ντίβα της όπερας στο “Μadame Butterfly” που είχε ανέβει με Αλεξανδράκη – Αρζόγλου, όπου στήσαμε μοναδικά και εξαιρετικά με τον Αντώνη Λουδάρο. Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στις σελίδες που γράφω ακόμη με την παράσταση ”Το Ημερολόγιο ενός Τρελού” που είναι ρόλος ζωής για μένα, με έριξε στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής, στις μύχιες και σκοτεινές σκέψεις του ήρωα. Πέρασα από συμπληγάδες πέτρες, αλλά βγήκε στο φως η αλήθεια του ήρωα μου.

Λοιπόν, όχι μόνο με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, αλλά είναι ο πλούτος και ο θησαυρός μου. Αυτές είναι οι αποσκευές μου, στο ταξίδι της ζωής που με βγάζουν κερδισμένο.

– Από τις θεατρικές σας συναντήσεις, ποια ξεχωρίζετε και γιατί;

Τώρα μιλάς για σπουδαίες συναντήσεις, ανθρώπους που με τίμησαν και με καθόρισαν. Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στο ”Η Μελωδία της Ευτυχίας” σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, έζησα μοναδικές στιγμές! Η Αλίκη, με την γενναιοδωρία της, την ευστροφία, την λάμψη, την διορατικότητά της, την παιδικότητα και το ταλέντο της να ξεχωρίζει και να σ΄ έχει στην παρέα της, ήταν μάθημα ζωής για μένα και το πήρα νωρίς! Σημαντική για μένα, η συνάντησή μου με τον Νίκο Κούρκουλο και οι συζητήσεις μας και οι συμβουλές του στα χρόνια του Εθνικού Θεάτρου.Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν αυτός που με παρότρυνε να γίνω πατέρας. ”Προχώρα, άντε κάν΄το κι εγώ είμαι εδώ. Να σε πει πατέρα ρε και όχι παππού. (γέλια) Όσους ρόλους και να κάνεις, το βράδυ το παιδί σου θα σου πει “καληνύχτα μπαμπά.” -και μου έδειχνε φωτογραφίες με την Εριέττα.

Η Αλίκη, με την γενναιοδωρία της, την ευστροφία, την λάμψη, την διορατικότητά της, την παιδικότητα και το ταλέντο της να ξεχωρίζει και να σ΄ έχει στην παρέα της, ήταν μάθημα ζωής για μένα και το πήρα νωρίς!

Η συναναστροφή μου με τον Μίκη Θεοδωράκη, με αφορμή την παράσταση που κάναμε στο Παρκ “Μια ζωή Ελλάδα – Μίκης Θεοδωράκης”. Τι να πρωτοπώ για το μύθο, άνθρωπο, θρύλο μιας ολόκληρης ιστορίας…; Έζησα κι απήλαυσα στιγμές με τον Βαγγέλη Λειβαδά και τη Σμαρούλα Γιούλη. Ήμουν σαν παιδί τους, ταβερνάκια, κρασοκαταστάσεις, αγωνίες, γέλια, μπάνια το καλοκαίρι και Θέατρο Βέμπο – Πάρκ, Παρκ – Αμιράλ ξανά και ξανά. Τον έλεγαν δύσκολο στα οικονομικά του, αλλά να σου πω μια αλήθεια; Ό,τι συμφωνούσες, έπαιρνες! Ήταν δίκαιος ο Βαγγέλας και η Σμαρούλα, μικρό παιδί. Να θυμηθώ, τον θεατράνθρωπο Σπύρο Εαυγγελάτο με τη Λήδα Τασοπούλου, όπου για δυόμιση χρόνια στο Αμφιθέατρο είχα δυνατούς ρόλους. Ο Ευαγγελάτος και η Λήδα ήταν αυτοί που πρωτοείδαν σε μένα, ψήγματα σκηνοθετικής ευστροφίας και με πήραν κοντά τους στη σκηνοθεσία -Τότε δεν το φανταζόμουν, όμως εκείνοι έβλεπαν μπροστά. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άννα Ανδριανού που με εμπιστεύτηκε στην “Επαφή” και στις ”Ευτυχισμένες μέρες”. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους: Κώστα Κουτσομύτη για ”Τις μάγισσες της Σμύρνης”, τον Πάνο Κοκκινόπουλο για το ”Νυχτερινό Δελτίο”, τον Κώστα Κωστόπουλο για τη ”Λόλα”, αφού είναι πολλές οι συναντήσεις που με πήγαν ένα βήμα παραπέρα και πολλές εκείνες οι μαγικές στιγμές και τα βράδια που κοιτάς τ΄ άστρα…

Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν αυτός που με παρότρυνε να γίνω πατέρας. ”Προχώρα, άντε κάν΄το κι εγώ είμαι εδώ. Να σε πει πατέρα ρε και όχι παππού”.

– Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεστε να παίξετε στο θέατρο ή δίνεται περισσότερη έμφαση στις συνεργασίες;

Να γίνεται ένα πάντρεμα αυτό είναι το ιδανικό. Όμως ο στόχος, είναι στόχος και το όραμα του καθενός ιερό. Υπάρχουν έργα φυλαγμένα στο συρτάρι που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, να δουν το φως. Έρχονται… σε ”σκουντάνε” και ναι, γίνονται! Ας πούμε τον ” Oscar” που ετοιμάζαμε με την Πέμυ Ζούνη, όπου είχαν δοθεί τα δικαιώματα… το αφήσαμε λίγο… αλλά ελπίζω και εύχομαι να γίνει -θα ΄ναι μία ευτυχισμένη στιγμή για μένα. Είναι πολύ σημαντικό να πηγαίνουμε, όπου λαχταρά η καρδιά μας και όχι όπου απαιτείται. Αναγνωρίζω και καταλαβαίνω τις ανάγκες όλων (μας), όμως αυτό που κάνουμε απαιτεί ελευθερία ψυχής για να πετάξεις!

– Τα τελευταία χρόνια που η κρίση κορυφώθηκε, όλο και περισσότερος κόσμος στράφηκε προς το θέατρο. Γιατί πιστεύετε ότι συνέβη αυτό;

Πάντα σε περιόδους κρίσης,  το θέατρο ανθίζει. Είναι βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων να γίνουν ένα, να μοιραστούν εικόνες, μουσικές, να νιώσουν συναισθήματα, να γίνουν ”ομάδα” και παρέα. Στην κατοχή, στην επταετία,στον εμφύλιο, μας διδάσκει η ιστορία, ότι το θέατρο ένωνε και ενώνει. Στην κατοχή, οι Έλληνες πολεμούσαν στο μέτωπο και η Σοφία Βέμπο ερμήνευε ”Της Ελλάδος παιδιά” στο θέατρο Βέμπο, κατάμεστο από κόσμο, έτοιμοι, ενωμένοι έκαναν από εκεί τη δική τους ”μάχη” απέναντι στο ζυγό. Το να γίνεις μια γροθιά, να ανεβάσεις την ψυχολογία, να κάνεις τη δική σου επανάσταση θέλει κότσια και τσαμπουκά. Το είδα και ΄γώ με “Το Ημερολόγιο ενός Τρελού”,  όπου η ανταπόκριση ήταν συγκινητική, όλα τα λόγια και όσα γράφτηκαν, αλλά και όσα μοιράστηκα με τον κόσμο που ήρθε, κατάλαβα πόσο σημερινό είναι το έργο και μας αφορά! Όταν κάτι είναι αληθινό, σε βάζει σε σκέψεις, ακουμπά και ”σκαλίζει” την ψυχή του θεατή – παίρνεις “δουλειά για το σπίτι”, όπως λέω εγώ…

– Το θέατρο είναι σε θέση να αφυπνίσει και να ενεργοποιήσει τους ανθρώπους, ώστε να σκέφτονται διαφορετικά;

Και βέβαια, εννοείται! Αυτό κάνει την αποστολή πιο ιερή. Απ το πιο απλό (αν είναι απλό) να κάνει παρέα και συντροφιά σε δύσκολες μέρες, μέχρι να ξυπνά, συνειδήσεις, μνήμες, πληγές καλά κρυμμένες, να σε βάλει να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, μια ευκαιρία για βουτιά στα άδυτα της ψυχής, σε κείνα τα καλά κρυμμένα μονοπάτια για την ανακάλυψη του Ανώτερου εαυτού σου -ξέρεις πόσοι άνθρωποι, μόνοι, έρχονται σε μέρες γιορτινές… Χριστούγεννα, ανήμερα Πρωτοχρονιά..;

– Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο στην πορεία σας;

Ο Peter Shaffer είναι μαγικός, γοητευτικός, η Patricia Highsmith απειλητική, αινιγματική και αξεπέραστη, Ο David Henry Hwang τόσο διορατικός μακρυά από συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς, μπερδεύει κόσμους, κουλτούρες, φυλές και φύλα. Ο Γκόγκολ, αυτή η μοναχικότητα, η τρέλα που τον διακρίνει, σίγουρα έχει βιωματικό, συμπερασματικό, συναισθηματικό κόσμο που εκδηλώνεται στον τρόπο γραφής του. Εκεί, που η τρέλα συναντά την απόλυτη ελευθερία. Αγαπώ ξεχωριστά τον Πιραντέλλο, οι χαρακτήρες του αθώοι, αγνοί, παιχνιδιάρηδες, γρήγοροι, εύστοχοι, τον διέπει μια παιδικότητα που χαρακτηρίζει οποιοδήποτε καλλιτέχνη.

Στο “Το Ημερολόγιο ενός Τρελού”, η ανταπόκριση ήταν συγκινητική! Όλα τα λόγια και όσα γράφτηκαν, αλλά και όσα μοιράστηκα με τον κόσμο που ήρθε, κατάλαβα πόσο σημερινό είναι το έργο και μας αφορά! Όταν κάτι είναι αληθινό, σε βάζει σε σκέψεις, ακουμπά και ”σκαλίζει” την ψυχή του θεατή – παίρνεις “δουλειά για το σπίτι”, όπως λέω εγώ…

– Τελειώνοντας, θα θέλαμε να κάνετε μία ευχή για το θέατρο στην χώρα μας.

Να τολμάμε, να γουστάρουμε και να αγαπάμε! Ό,τι γίνεται από αγνή πρόθεση, με αλήθεια, ειλικρίνεια, αγάπη, ψυχή, μελέτη και δουλειά έχει στόχο, έχει αποτέλεσμα. Η Κάτια Δανδουλάκη μου ΄χε πει, όταν ξεκινούσα το δικό μου το καράβι: ”Τόλμα το! Μπορείς! Σε πιστεύω γιατί έχεις την ίδια τρέλα με μένα. Πίσω δε γυρίζεις. Μόνο μπροστά. Και λάθος να σου βγει, πήρες την ευθύνη και ξέρεις. Μπορείς!!”. Το θέατρο μπορεί να ΄χει πίκρες, στεναχώριες, πισώπλατες μαχαιριές, μπορεί και λυκοφιλίες (μεγάλο κεφάλαιο… ας το καλύτερα…), έχει όμως και φως! Θέλει συναισθηματική γενναιοδωρία για να πάμε μπροστά! Βαρέθηκα τις γκρίνιες και τους “ξερόλες”! Θέλει να μπορείς να δεις το καλό του άλλου, να του το αναγνωρίζεις και να του πεις μια καλή κουβέντα. Η μαγεία του θεάτρου είναι αξεπέραστη και αναντικατάστατη. Εγώ επιλέγω να κοιτάω μπροστά, να ελπίζω και να ονειρεύομαι…

Το “Ημερολόγιο ενός Τρελού” συνεχίζει να γράφει τις σελίδες του και κάνει μία μοναδική παράσταση την Πέμπτη 16 Μαρτίου στις 19.00 στο Φεστιβάλ “Γαλαξίας” της Νέας Σμύρνης (είσοδος ελεύθερη)