Το ζεστό και φιλόξενο θέατρο, κοντά στον ΗΣΑΠ της Βικτώριας, αποτελεί ένα φωτεινό σημείο έλξης των απανταχού θεατρόφιλων, οι οποίοι συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν μια σειρά από εξαιρετικές παραστάσεις που παίζουν αυτόν τον καιρό, όπως: «Mein komplex», «Τί με κοιτάς έτσι;», «Τρεις… χειρότερα» και φυσικά η δική μας ξεχωριστή παράσταση «Επείγοντα περιστατικά: Εχθροί εξ αίματος–βιολογικός μετανάστης».
Μια μωβ αφίσα με μια κατακόκκινη καρδιά, μας περίμενε με το που μπήκαμε στο φουαγιέ και αναρωτηθήκαμε προς στιγμή αν θα παρακολουθήσουμε μαθήματα ανατομίας ή απλά ανθρωπίνων σχέσεων, αν κρίνουμε από τον τίτλο του έργου… στην τελική όμως, ο κάθε μικρόκοσμος είναι η αντανάκλαση ενός μεγαλύτερου κόσμου… το λένε και οι πρωταγωνιστές μας: τα έντερα, το νεφρό, η χολή, η σπλήνα και το συκώτι! Ας ανοίξουμε την πόρτα του χειρουργείου, εεε… του θεάτρου ήθελα να πω και ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν!
Λίγα λόγια για το έργο:
Περιστατικό πρώτο: Έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι το παχύ έντερο τσακώνεται με το λεπτό, με τις ευγενικές πάντα παρεμβάσεις του νεφρού, που δίνει ραπόρτο για την εξέλιξη των πραγμάτων. Η καρδιά είναι που αποφασίζει. Θα επιβιώσουν όλοι ως εχθροί εξ αίματος ή θα τελειώσουν συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι «η ζωή είναι μια μοναχική πορεία προς τον τάφο», όπως έχει δηλώσει ο τρομερός Αρκάς;
Περιστατικό δεύτερο: «Άσε που στον δρόμο μπορεί και να πεθάνεις…», ως συμπλήρωμα της παραπάνω πρότασης. Ένας μετανάστης στο παλιό σώμα, κατά πόσο θα γίνει αποδεκτός; Κανείς δεν ξέρει το κατά πόσο και αν το νέο νεφρό που μεταναστεύει, θα απορροφηθεί ή θα απορριφθεί. Ή μάλλον, κάποιος ξέρει… το ανοσοποιητικό.
Η κριτική μας:
Το να κάνω κριτική για το θεατρικό έργο του καλύτερου σκιτσογράφου και σχεδιαστή κόμικς στον ελλαδικό (και κατ’ εμέ, όχι μόνο) χώρο, είναι μια στιγμή που θα μείνει. Για πάνω από τριάντα χρόνια, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης συντροφεύει τόσο τη δική μου, όσο και όλων των Ελλήνων ζωή και πορεία μέσα από αλλαγές και γεγονότα. Η συμβολή του Αρκά και το έργο του, είναι μια τεράστια παρακαταθήκη χιούμορ, οξύνοιας, σοφίας και καλαισθησίας. Η ιστορία έχει πια γραφτεί για εκείνον ή μάλλον… εκείνος έχει σχεδιάσει με το πενάκι του την ιστορία!
Το να βλέπω ένα θεατρικό γραμμένο από τον σπουδαίο αυτό Έλληνα δημιουργό, μου έδωσε την αίσθηση που μου δίνουν και τα κόμικς του κάθε φορά που τα διαβάζω. Μέσα από το χιούμορ και το γέλιο, αντιλαμβάνεται κανείς το βάρος και το βάθος των καταστάσεων, που αγγίζουν τον άνθρωπο ως μονάδα και ταυτόχρονα ως κοινωνικό και πολιτικό ον. Αν τα όργανα του σώματος απαρτίζουν έναν οργανισμό, τότε πολλοί οργανισμοί απαρτίζουν την κοινωνία όλη. Η φύση μιμείται και λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες. Όπως τα όργανα του σώματος συνεργάζονται (ή δε συνεργάζονται), το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πάντοτε θα υπάρχουν οι φιλίες παρέα με τις λυκοφιλίες, οι σύντροφοι παρέα με τους προδότες. Οι υφιστάμενοι (έντερα) και οι αρχηγοί (καρδιά). Οι μετανάστες (νεφρά) και οι ντόπιοι (ανοσοποιητικό). Η φιλοξενία και ο κοινωνικός ρατσισμός. Η ισότητα και η ανισότητα.
Ο συγγραφέας μας ομολογουμένως, ούτε στο θεατρικό του κείμενο χαϊδεύει αυτιά. Με χιουμοριστικό ρεαλισμό, μας προσφέρει μια σύγχρονη πραγματικότητα, που μου θυμίζει αφενός το εργασιακό καθεστώς και αφετέρου το μεταναστευτικό ζήτημα σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο.
Αυτό που είδαμε, είναι η ανθρώπινη ιστορία αποτυπωμένη με τον πιο χειρουργικό τρόπο. Αρκεί να κρατάμε στο νου ότι πίσω από κάθε απόφαση, υπάρχει ένας ή παραπάνω άνθρωποι που καθορίζουν τη μοίρα κάποιων άλλων. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, δικαιοσύνη και ισότητα δεν υφίστανται. Κατά κάποιο τρόπο, όλοι μας είμαστε εχθροί εξ αίματος και μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα, στο ίδιο μας το σπίτι πολλές φορές… Οι ηθικές αξίες τελικά καθορίζουν το κατά πόσο ανθρώπινοι είμαστε ή όχι. Επειδή ο πιο έξυπνος τρόπος να περάσει ένας ευφυέστατος δημιουργός το μήνυμα αυτό είναι μέσω του γέλιου (μέσω αυτού φανερώνονται τα πιο σοβαρά ζητήματα), με αυτό το σκεπτικό γράφτηκε και το συγκεκριμένο έργο.
Ο νεωτερισμός της συγκεκριμένης σύλληψης, έγκειται στο γεγονός ότι πατάει σε ένα εντελώς ξεχωριστό και πρωτότυπο σενάριο, πράγμα που την καθιστά μια σύνθετη διαδικασία, μια και ο σκηνοθέτης πρέπει να παντρέψει σωστά το φαιδρό με το σοβαρό και συμβολικό στοιχείο.
Η αναλυτική, ευέλικτη και ευρηματική σκηνοθεσία του Μπάμπη Κλαλιώτη με τη σύμπραξη της Μένιας Ορφανίδου, συμβάδισε απόλυτα με το πνεύμα του συγγραφέα και μπόρεσε με τον επαναστατικό, αφαιρετικό της τρόπο, να μας περάσει σοβαρά μηνύματα. Με άφθονο γέλιο, φυσικά…
Η σκηνοθεσία ήταν ένα ποτ-πουρί από: φαρσοκωμωδία και μαύρη κωμωδία, διανθισμένες με ακροβατικά! Ο σκηνοθέτης μας, κατάφερε να μας περάσει μέσα από το γέλιο την επίγνωση μιας πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι και τον προβληματισμό, τόσο ως προς το παρόν, όσο και ως προς το μέλλον. Ο νεωτερισμός της συγκεκριμένης σύλληψης, έγκειται στο γεγονός ότι πατάει σε ένα εντελώς ξεχωριστό και πρωτότυπο σενάριο, πράγμα που την καθιστά μια σύνθετη διαδικασία, μια και ο σκηνοθέτης πρέπει να παντρέψει σωστά το φαιδρό με το σοβαρό και συμβολικό στοιχείο.
Η σύλληψη αυτή απαιτεί μεγάλη δόση φαντασίας, δημιουργικής «τρέλας» και μιας εξαιρετικά δύσκολης κινησιολογίας, που αγγίζει τα όρια του ακροβατικού και την έχει αναλάβει ο άνθρωπος-λάστιχο Στέλιος Γιδάκος. Η συνεργασία αυτή, χαιρετίστηκε με ιδιαίτερη θέρμη από το κοινό που παρακολούθησε την παράσταση και έβγαινε πραγματικά εντυπωσιασμένο από την αίθουσα. Για όλη αυτή την ιδέα, οφείλω ένα μεγάλο μπράβο στον κλασικό πλέον Αρκά για όλα όσα μας έχει προσφέρει, στους σκηνοθέτες για το εμπνευσμένο έργο τους επί σκηνής και τον κινησιολόγο, που μας προσέφερε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις (σας αφήνω να την ανακαλύψετε μόνοι σας!).
Ο Στέλιος Γιαννακός υποδύεται το παχύ έντερο και το ανοσοποιητικό σύστημα αντίστοιχα. Στην πρώτη περίπτωση είναι το αθώο θύμα, στο οποίο καταλήγουν όλες οι καταχρήσεις, ενώ στη δεύτερη είναι ο αφιλόξενος οργανισμός, που θεωρεί το ξένο σώμα ως μέτοικο και εισβολέα και το απορρίπτει. Δυο εντελώς διαφορετικοί, μα ταυτόχρονα και τόσο όμοιοι ρόλοι από έναν ικανότατο ηθοποιό, που μπορεί και πείθει. Εκφραστικός και κωμικός, κινήθηκε με άνεση και ήταν εντελώς προσηλωμένος στο πώς θα ερμηνεύσει πιο καλά το σενάριο, πάνω στο οποίο δούλεψε. Το εξαιρετικό αποτέλεσμα επί σκηνής, θεωρώ ότι τον δικαιώνει και με το παραπάνω. Ήταν μια πάρα πολύ καλή ερμηνεία και ειλικρινά τον ευχαριστώ για την όμορφη παράσταση που έδωσε!
Η πραγματική ανθρώπινη και κοινωνική νίκη δεν έρχεται με την άρνηση, αλλά με τον δύσκολο δρόμο της αποδοχής. Γιατί αποδοχή σημαίνει αυτόματα κατάργηση του εγωισμού και χρήση ενός ανοιχτού μυαλού. Να αφήσουμε τον νου ελεύθερο και εκείνος θα μας δείξει τον σωστό δρόμο.
Ο Στέλιος Γιδάκος είναι ο μπαλαντέρ της βραδιάς. Ενσαρκώνει το ρόλο του νεφρού και στις δύο ιστορίες και αποδεικνύεται κι αυτό τελικά ένα όργανο της τάξης. Ή μάλλον της αναρχίας… Κάνει την εμφάνισή του με τον πιο τρελό τρόπο και σαν καλό νεφρό που είναι, προσπαθεί να φιλτράρει όλες τις καλές και κακές πληροφορίες. Θα τα καταφέρει να αποδείξει την αξία του στο τέλος; Δε θα σας μαρτυρήσω για το νεφρό, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο ηθοποιός μας τα καταφέρνει κάτι παραπάνω από καλά. Με εξαιρετική ευλυγισία, άνεση και ζωντάνια αφενός και με υποκριτικό ταλέντο και πειστικότητα από την άλλη, εντυπωσιάζει στον υπερθετικό βαθμό. Αντιλαμβανόμενη την τεχνική δυσκολία και τον μόχθο που απαιτείται για τον συγκεκριμένο ρόλο, δεν έχω παρά να του δώσω συγχαρητήρια για την θερμή του προσήλωση σε όλο αυτό! Αναμένω να τον ξαναδώ σε νέες περιπέτειες!
Ο Παναγιώτης Γουργουλιός είναι το λεπτό έντερο και το συκώτι αντίστοιχα. Ορμητικός, άγριος και γεμάτος πανικό στο πρώτο μέρος, ηπιότερος και πιο προσγειωμένος στο δεύτερο, ένας νέος ηθοποιός που παίζει γεμάτος δύναμη και σθένος και πείθει με την ερμηνεία του. Νευρώδης και ευκίνητος με έντονη παρουσία, μας προσέφερε μια εξίσου αξιόλογη ερμηνεία, η οποία έδεσε τέλεια με εκείνη των συμπρωταγωνιστών του και τον δικαίωσε τόσο ως παρουσία, όσο και ως υποκριτική ικανότητα. Πολλά μπράβο και στον ηθοποιό αυτό για την όμορφη παράσταση που έδωσε!
Η κυρία της παρέας ήταν η κυρία χολή ή αλλιώς η Μένια Ορφανίδου. Μια εξαιρετική ερμηνεία, ένα εξισορροπιστικό στοιχείο του έργου, που πρόσθεσε χάρη και ομορφιά στην πλοκή. Ενσαρκώνει τον ιδεαλισμό, που αισιοδοξεί σε κάθε τι νέο και κυρίως ελπίζει για το μέλλον. Είναι εκείνη που καλωσορίζει το νέο νεφρό και πιστεύει ότι θα μπορέσει να γίνει δεκτό στο νέο αυτό περιβάλλον. Ο χαρακτήρας αυτός του έργου, μου θύμισε πολλούς ανθρώπους που ακόμα έχουν πίστη στο συνάνθρωπο και ενεργούν χωρίς υστεροβουλία. Σε κάθε περίπτωση, η ερμηνεία της ήταν εξαιρετική, σοβαρή, ουσιώδης και μεστή και της αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Της εύχομαι τόσο εκείνης, όσο και στους λοιπούς πρωταγωνιστές τα καλύτερα!
Τα σκηνικά και τα κοστούμια ανήκουν στη Μανταλένα Τίγκιλη και οι φωτισμοί στον Νίκο Καλαντζή. Έξυπνα, λειτουργικά και εντυπωσιακά, ταίριαζαν με τον εκάστοτε χαρακτήρα και έδεσαν αρμονικά με τους έξυπνους φωτισμούς, που προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση… σαν ηλεκτροσόκ σε κάποιες στιγμές! Πραγματικά μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δουλειά!
Είναι αλήθεια ότι οι ιστορίες των οργάνων του σώματος, όσο μικρές κι αν είναι, άλλο τόσο είναι αληθινές. Τα ζητήματα που τίθενται επί τάπητος είναι ηθικού περιεχομένου, ποτισμένα με ενσυναίσθηση και αίσθημα αλληλεγγύης. Είναι εύκολο να αγνοήσουμε άτομα και καταστάσεις που θεωρούμε κατώτερες από εμάς και ακόμα πιο εύκολο να απορρίψουμε κάποιον, επειδή δεν είναι ακριβώς όπως εμείς σε επίπεδο θρησκείας ή κράτους. Η πραγματική ανθρώπινη και κοινωνική νίκη όμως, δεν έρχεται με την άρνηση, αλλά με τον δύσκολο δρόμο της αποδοχής. Γιατί αποδοχή σημαίνει αυτόματα κατάργηση του εγωισμού και χρήση ενός ανοιχτού μυαλού. Να αφήσουμε τον νου ελεύθερο και εκείνος θα μας δείξει τον σωστό δρόμο. Ίσως ο θάνατος που πραγματεύεται το συγκεκριμένο έργο, να θέλει να μας δείξει τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή… Με αυτές τις σκέψεις, ας αφήσουμε την κυρία χολή, το συκώτι, τα έντερα και το ανοσοποιητικό να μας αφηγηθούν την ιστορία τους!
Η αναλυτική, ευέλικτη και ευρηματική σκηνοθεσία του Μπάμπη Κλαλιώτη, συμβάδισε απόλυτα με το πνεύμα του συγγραφέα και μπόρεσε με τον επαναστατικό, αφαιρετικό της τρόπο, να μας περάσει σοβαρά μηνύματα. Με άφθονο γέλιο, φυσικά…
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Αρκάς
Σκηνοθεσία: Μπάμπης Κλαλιώτης
Σκηνικά-κοστούμια: Μανταλένα Τίγκιλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μένια Ορφανίδου
Κινησιολογία: Στέλιος Γιδάκος
Φωτισμοί: Νίκος Καλαντζής
Φωτογραφίες: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ
Ερμηνεύουν: Στέλιος Γιαννακός, Στέλιος Γιδάκος, Παναγιώτης Γουργουλιός, Μένια Ορφανίδου.
Πληροφορίες:
Πληροφορίες–κρατήσεις θέσεων: 210 822 0020 και 697 0027 730
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Παραστάσεις: Από Παρασκευή 09/11/2018 και κάθε Παρασκευή στις 21:00.
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνεργοι), 5 ευρώ (ατέλειες).
Θέατρο «Έαρ Βικτώρια».
Μαγνησίας 5 και Αριστοτέλους 132, 112 51, Αθήνα.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Καμία κριτική