Είδαμε την παράσταση “Ο Όσκαρ και η θεία Ροζ”, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιώτη, στη σκηνή του Faust
Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Οι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο Faust, για να παρακολουθήσουν την παράσταση “Ο Όσκαρ και η θεία Ροζ”, του Eric – Emmanuel Schmitt, σε μετάφραση Νίκου Δημόπουλου και Δημήτρη Γιώτη και σκηνοθεσία Δημήτρη Γιώτη.
Βασισμένος στο έργο του διάσημου Γάλλου συγγραφέα, μέσα από μια ιδιαίτερα μελετημένη μετάφραση η οποία αγγίζει πετυχημένα τα ελληνικά γλωσσικά δεδομένα, ο Δημήτρης Γιώτης, για άλλη μια φορά ως σκηνοθέτης-ερμηνευτής, με συνοδοιπόρο την αειθαλή Μαρία Αλιφέρη, κατορθώνει να δημιουργήσει ένα βαθύ, φιλοσοφημένο και συγκινητικό θεατρικό, το οποίο ως νόημα ταιριάζει απόλυτα με τις ημέρες των γιορτών που διανύουμε.
Με το που μπαίνει κάποιος στον χώρο της παράστασης, αντικρίζει ως σκηνικό ένα σιδερένιο κρεβάτι νοσοκομείου, μια πολυθρόνα δίπλα του, και πολλά παιδικά παιχνίδια και αρκουδάκια γύρω από αυτό. Γρήγορα καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται να παρακολουθήσει ένα ταξίδι ζωής μέσα από τα μάτια ενός μικρού πρωταγωνιστή. Τα φώτα σβήνουν και όταν ανοίξουν ξανά, ένας μικρός Όσκαρ, γράφει το γράμμα του στον Θεό. Ας τον αφουγκραστούμε…
Υπόθεση
Ένα θεατρικό το οποίο περιγράφει τις τελευταίες δώδεκα μέρες ενός δωδεκάχρονου αγοριού με λευχαιμία στο νοσοκομείο. Μέρες καθοριστικές, με ουσία, λυτρωτικές και γεμάτες σοφία ζωής και συγκίνηση. Όλο αυτό, μέσα από την παρουσία της θείας Ροζ, μιας εθελόντριας-συνοδού-εμψυχώτριας-δεύτερης μητέρας τελικά για όσα παιδιά βρίσκονται κοντά στον θάνατο. Οι μέρες των γιορτών πλησιάζουν και ο Όσκαρ, τις τελευταίες αυτές στιγμές (12 ημέρες), ζει χάρη στη θεία Ροζ, μικρά προσωπικά θαύματα και χαρές, γιορτάζει μαζί της, και κυρίως βρίσκει τη λύτρωση μέσα από την αγάπη στους γονείς του και στον Θεό. Κυρίως όμως, μαθαίνει να αντιμετωπίζει γενναία την αλήθεια…
Με τεράστια ευαισθησία, ενσυναίσθηση, εμβάθυνση στον ψυχισμό των πρωταγωνιστών, ο Δημήτρης Γιώτης καταφέρνει να δημιουργήσει την πιο συγκινητική παράσταση που έχουμε δει ως τώρα. Το δάκρυ δεν είναι σημάδι αδυναμίας αλλά γενναιότητας. Τόσο του Όσκαρ, όσο και το δικό μας. Σημαίνει ξεγύμνωμα ψυχής σε έναν κόσμο που αποφεύγει τον βαθύ διάλογο με αυτή.
Κριτική
“Κοίτα, κάθε μέρα, τον κόσμο σαν να ναι η πρώτη φορά!”. Αυτό είναι το κύριο νόημα όλου του θεατρικού μας. Είναι τα λόγια του ίδιου του Όσκαρ, τα οποία προσπαθούν να φτάσουν και να αγγίξουν την ψυχή ενός παιδιού, αρκετά έξυπνου και ώριμου ώστε να γνωρίζει ότι την χρονική στιγμή που έρχεται στη ζωή ο γιος του Θεού, εκείνο θα φύγει από αυτή.
Αν η ζωή έχει όμορφες και σκληρές στιγμές, ο θάνατος κρατά ως ιδέα μόνο τις τελευταίες. Είναι αδυσώπητος, γεμίζει τον κάθε άνθρωπο, και ειδικά ένα παιδί, με φόβο, ανασφάλεια και ερωτήματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Όσο όμως ο θάνατος διεκδικεί τη ζωή ενός μικρού παιδιού, άλλο τόσο κι εκείνο δικαιούται να ζήσει με ελπίδα, φως, χαρά και γαλήνη τις τελευταίες μέρες του. Εκεί, έρχεται και δένει με τόσο ωραίο τρόπο η παρουσία της θείας Ροζ, η οποία παίζει έναν λυτρωτικό ρόλο σε όλο αυτό.
Μπορεί ένα παιδί μέσα σε 12 μέρες να ζήσει μια ολόκληρη ζωή; Η απάντηση είναι ναι, και το πιο ταιριαστά αταίριαστο δίδυμο το αποδεικνύει περίτρανα. Μέσα από φανταστικές και αληθινές περιπέτειες, βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον χρόνο, με χιούμορ και γέλιο, κάποιες στιγμές και με δάκρυ, ο Όσκαρ και η θεία Ροζ, μας διδάσκουν μαθήματα ζωής. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ανθρωπιά μας, μας κάνουν να συγκινηθούμε στον υπέρτατο βαθμό, μας βάζουν στη διαδικασία να αναλογιστούμε τι τελικά πραγματικά αξίζει σε αυτήν εδώ τη ζωή…
Ο Δημήτρης Γιώτης, ως σκηνοθέτης, κατορθώνει μέσα σε έναν μικρό φωτισμένο χώρο με ελάχιστα έπιπλα, να στήσει έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά στα μάτια μας. Μέσα από μια σκηνοθεσία βασισμένη καθαρά στις ερμηνείες, μας μεταφέρει με το καράβι της φαντασίας, σε όλα τα ταξίδια του Όσκαρ και τις περιπέτειες της θείας Ροζ. Ζούμε με τη σειρά μας μια περιπέτεια, και αν το κρεβάτι του νοσοκομείου είναι για τον άρρωστο Όσκαρ το καράβι του, εμείς είμαστε επίσης ταξιδιώτες στον παιδικό κόσμο και μάρτυρες του πώς αντιλαμβάνεται τη ζωή και τον θάνατο ένα παιδί και του πώς ΠΡΕΠΕΙ να τα αντιλαμβάνεται προκειμένου να τελειώσει τη ζωή του με αυτοσεβασμό και συγχώρεση. Με τεράστια ευαισθησία, ενσυναίσθηση, εμβάθυνση στον ψυχισμό των πρωταγωνιστών, ο Δημήτρης Γιώτης καταφέρνει να δημιουργήσει την πιο συγκινητική παράσταση που έχουμε δει ως τώρα. Το δάκρυ δεν είναι σημάδι αδυναμίας αλλά γενναιότητας. Τόσο του Όσκαρ, όσο και το δικό μας. Σημαίνει ξεγύμνωμα ψυχής σε έναν κόσμο που αποφεύγει τον βαθύ διάλογο με αυτή. Και το θεατρικό αυτό, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας διάλογος με την ουσία των πραγμάτων. Γι αυτό και είναι τελικά τόσο σπουδαίο.
Στον σκηνοθέτη μας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για ένα θεατρικό το οποίο μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Μιλάει στο παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, στη συμπόνια, στη δύναμη τελικά της ψυχής που πρέπει να έχουμε όλοι μπροστά σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Από το πρώτο της λεπτό ως το τελευταίο. Πολλά μπράβο για μια παράσταση την οποία δε θα ξεχάσουμε ποτέ, η οποία απέδειξε για άλλη μια φορά το σκηνοθετικό του ταλέντο.
Ο ίδιος ως μικρός Όσκαρ, στην κυριολεξία μεταμορφώνεται. Ο Δημήτρης Γιώτης, έχει την ικανότητα να ντύνεται τους ρόλους του. Στη σκηνή του Faust συναντάμε ένα μικρό παιδί, ζούμε μαζί του τις περιπέτειές του, το αγαπάμε και με δάκρυα στα μάτια το αποχαιρετούμε. Ακριβώς αυτό. Χωρίς φιοριτούρες και ερμηνευτικές υπερβολές ή άσκοπες μιμήσεις, ο Δημήτρης Γιώτης έπλασε έναν αξιαγάπητο θεατρικό χαρακτήρα στον οποίο εναπόθεσε όλη την παιδικότητα που έχει κι ο ίδιος διατηρήσει, και μαζί με το ταλέντο του, μας πρόσφερε στην κυριολεξία τον εαυτό του. Ό,τι πιο πολύτιμο ως δώρο από έναν καλλιτέχνη για το κοινό του, τον ευχαριστούμε θερμά γι αυτό και του ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα στην τόσο ποιοτική του θεατρική πορεία!
Σύντροφός σε όλο αυτό το ταξίδι η υπέροχη Μαρία Αλιφέρη, η οποία αποδεικνύει περίτρανα ότι η ομορφιά και το ταλέντο είναι αθάνατα. Ντυμένη σε φούξια χρώματα, κομψή και με το αιώνιο χαμόγελο να αποτυπώνει πάντοτε την εκ φύσεως γλυκύτητα του χαρακτήρα της, δίνει μια ερμηνεία που εξίσου συγκινεί και κερδίζει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές. Διδάσκοντας μαθήματα σοφίας και ζωής, μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τη δύναμη της ελπίδας, του ονείρου και της φαντασίας και πόσο σημαντικά είναι αυτά για τον ψυχισμό ενός παιδιού. Μέσα από τη σχέση της με τον Όσκαρ λαμβάνουμε μια στάση ζωής, μια ανώτερη φιλοσοφία η οποία πότε με ρεαλισμό, πότε με το δικαίωμα στο όνειρο, γίνεται εντελώς δική μας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Συγκινητική, λαμπερή, ένας φωτεινός άγγελος, πάντοτε ταλαντούχα και αναλλοίωτη τόσο εσωτερικά όσο κι εξωτερικά, αποδεικνύεται η ιδανικότερη θεία Ροζ της καρδιάς μας. Θερμά συγχαρητήρια και πολλά μπράβο σε μια ερμηνεύτρια, πάντοτε αγαπητή και αγαπημένη όλων. Της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα γιατί ειλικρινά τα αξίζει!
Σύντροφός σε όλο αυτό το ταξίδι η υπέροχη Μαρία Αλιφέρη, η οποία αποδεικνύει περίτρανα ότι η ομορφιά και το ταλέντο είναι αθάνατα. Ντυμένη και η ίδια σε φούξια χρώματα, κομψή και με το αιώνιο χαμόγελο να αποτυπώνει πάντοτε την εκ φύσεως γλυκύτητα του χαρακτήρα της, δίνει μια ερμηνεία που εξίσου συγκινεί και κερδίζει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές.
Η Δέσποινα Βολίδη στα σκηνικά, για άλλη μια φορά αποδεικνύει το ταλέντο της, δημιουργώντας έναν χώρο νοσοκομείου στον οποίο νοσηλεύεται ένα παιδί, γεμάτο από προσωπικά αντικείμενα και χαρακτήρα. Τα κοστούμια του Erotokritos Prince, γεμάτα κομψότητα και χρώμα, αναδεικνύουν τέλεια το παιδικό στοιχείο της παράστασης. Η προσεγμένη μουσική επιμέλεια και οι εντυπωσιακοί φωτισμοί της ομάδας Namaste, με ένα άριστο αποτέλεσμα, μας βάζουν για τα καλά στο συγκινητικό κλίμα της παράστασης. Εξαιρετική προσπάθεια όλων των παραπάνω καλλιτεχνών, τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα, πολλά μπράβο και ευχές για έμπνευση και δημιουργία.
Ο Όσκαρ και η θεία Ροζ, είναι ένα σύγχρονο, ρεαλιστικό έργο, το οποίο απεικονίζει μια κατάσταση που ισχύει, δοσμένο όμως με τα φτερά του ονείρου και της φαντασίας. Μιλάει μέσα στις καρδιές μας, μας εξηγεί με τον πιο όμορφο τρόπο τις πραγματικές αξίες και καταλήγει στο γεγονός ότι αυτό που αξίζει είναι η αγάπη και η συγχώρεση. Αν δεν είναι αυτή η πραγματική ουσία των Χριστουγέννων, τότε ποια είναι; ΄Ένα θεατρικό το οποίο το συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Αμέσως μόλις τελειώσει, θα θελήσετε να πάρετε μια σφιχτή αγκαλιά όλους όσους αγαπάτε. Πέρα από μικροπαρεξηγήσεις και επιφανειακούς θυμούς. Γιατί θα έχετε ήδη διδαχτεί μέσω του θεατρικού αυτού όλα όσα πραγματικά αξίζουν.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιώτης
Ερμηνεύουν: Μαρία Αλιφέρη – Δημήτρης Γιώτης
Μετάφραση: Νίκος Δημόπουλος – Δημήτρης Γιώτης
Σκηνικά: Δέσποινα Βολίδη
Κουστούμια: Erotokritos Prince
Φωτισμοί: Ομάδα Namaste
Μουσική επιμέλεια: Ομάδα Namaste
Video – Trailer: Κώστας Κιμούλης
Art Work: Γεράσιμος Αμπάτης
Φωτογραφίες: Γιάννης Γκογκόπουλος
Ειδικές ψηφιακές δημιουργίες: Βασίλης Ψαρίδης – Atlas Digital
Τρισδιάστατη ειδική κατασκευή: Μπάμπης Τσίρου
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική