Λίγα λόγια για το έργο:
Η υπόθεση του επιτυχημένου έργου της Agatha Christie, ζωντανεύει φέτος στην σκηνή για να μας ιντριγκάρει ψάχνοντας μαζί με τον διάσημο Ηρακλή Πουαρό τον δολοφόνο του κυρίου Ράτσετ, ο οποίος βρίσκεται νεκρός λίγες μόνο ώρες αφότου το διάσημο τρένο «Όριεντ Εξπρές» έχει ξεκινήσει από Κωνσταντινούπολη.
Ποιός είναι ο ύποπτος που κινείται ανάμεσα στους ευυπόληπτους επιβάτες και ποιά τα κίνητρά του; Με τί σκοτεινές υποθέσεις του παρελθόντος συνδέεται το έγκλημα; Μία ιστορία που μπορεί λίγο πολύ όλοι να έχουμε ακούσει, αλλά που διατηρεί το ενδιαφέρον της ακόμα παρά ταύτα.
Eκτός από πολύ καλά αστυνομικά, τα έργα της Christie είναι και πολύ όμορφες ηθογραφίες της εποχής τους, γεγονός που τα κάνει ακόμα πιο ελκυστικά σε μεγάλη μερίδα κόσμου.
Η κριτική μας:
Πολλά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Αγγλίδας συγγραφέα, που δεν αφήνουν τον θεατή να πάρει ανάσα. Ίσως είναι οι ανατροπές που συνεχίζονται έως το τέλος, ίσως οι μικρές και φαινομενικά ασήμαντες ενδείξεις που οδηγούν όμως τον ντετέκτιβ στην λύση του μυστηρίου, ίσως και η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα εποχής που κουβαλούν όλα της τα έργα. Θεωρώ πάντως πως εκτός από πολύ καλά αστυνομικά, που τα αγαπούν από μυημένοι στο είδος αυτό έως και πιο αποστασιοποιημένοι θεατές, τα έργα της Christie είναι και πολύ όμορφες ηθογραφίες της εποχής τους, γεγονός που τα κάνει ακόμα πιο ελκυστικά σε μεγάλη μερίδα κόσμου. Είτε η απεικόνιση της αγγλικής επαρχίας, είτε τα συνήθως πιο κοσμοπολίτικα έργα με πρωταγωνιστή τον Πουαρό, δίνουν μία σαφέστατη εικόνα τρόπου ζωής και καταστάσεων της εποχής και μια γλαφυρή απεικόνιση των χαρακτήρων, χωρίς βέβαια να τους λείπει ακόμα και το έντονο βρετανικό χιούμορ.
Η συγκεκριμένη μεταφορά τώρα, τεχνικά ήταν αριστούργημα. Τα σκηνικά των Γιώργου Γαβαλά και Μαίρης Τσαγκάρη λειτουργούσαν υπέροχα με τη σκηνή, κάνοντας μας να νιώθουμε πως βρισκόμασταν πράγματι σε ένα εν κινήσει τραίνο. Ο τρόπος που διαχώριζαν τις καμπίνες των επιβατών από τον διάδρομο, μας εντυπωσίασε και αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση χώρου που θα μπορούσε να υπάρξει.
Φυσικά το αποτέλεσμα αυτό είναι προϊόν και μίας προφανώς πλούσιας παραγωγής, που πάντα έχει να προσφέρει πλεονεκτήματα σε μία παράσταση. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία του Αντώνη Καλογρίδη, συνέθεταν το τέλειο σκηνικό. Στοιχείο που μας άρεσε ιδιαίτερα στη δουλειά του τελευταίου, είναι οι κρίσιμες στιγμές για την πορεία της «υπόθεσης» που τα στοιχεία γράφονταν με έντονα κόκκινα γράμματα σε μία τεράστια οθόνη πίσω από τους ηθοποιούς και οι τελικές σκηνές των αποκαλύψεων, στις οποίες προσέδωσε με τις παρεμβάσεις του μία πιο καλλιτεχνική πινελιά σε ένα αρκετά εμπορικό έργο.
Το καστ όπως είναι αναμενόμενο νομίζω, ήταν εξαιρετικό. Εξαιρετικό, αλλά και απόδειξη πως η πορεία των έμπειρων ηθοποιών δεν είναι μόνο η κούραση και η παρακμή, αλλά η συσσώρευση αυτής της γνώσης και της καλής χρήσης των μέσων τους, όπως επίσης το να κάνουν τη δουλειά τους να φαίνεται τόσο εύκολη και φυσική, ώστε να νιώθεις ότι βλέπεις τελικά την ουσία του θεάτρου. Το συναίσθημα δεν επικοινωνείται μόνο «ματώνοντας» πάνω στη σκηνή ή προσπαθώντας να επιβάλλεις μία αργόσυρτη, δήθεν κουλτούρα, αλλά και από την ταπεινή, εις βάθος γνώση του επαγγέλματος του ηθοποιού.
Μία προφανώς πλούσια παραγωγή, που πάντα έχει να προσφέρει πλεονεκτήματα σε μία παράσταση σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία του Αντώνη Καλογρίδη, συνέθεσαν το τέλειο σκηνικό.
Η κ. Δανδουλάκη, υπέροχη με την γνωστή χάρη της, κινούνταν αγέρωχα στο σκηνικό. Ο κ. Κατρανίδης με το χαρακτηριστικό του στυλ έδωσε μία νέα διάσταση στον Πουαρό, που φάνταζε ταυτόχρονα οικεία και ταιριαστή στον χαρακτήρα. Ο κ. Παπαματθαίου στο ρόλο του υπαλλήλου του τραίνου, πέτυχε να είναι μυστηριώδης χωρίς πολλές φανφάρες και υποδύθηκε υπέροχα τον χαρακτήρα του. Ο κ. Χαλκιάς επίσης, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όπως και ο κ. Καφετζόπουλος που αν και ο ρόλος του ήταν μικρός, έπειθε και υποκριτικά και εμφανισιακά στο ρόλο του κακότροπου πλούσιου.
Εξαιρετικές και οι κυρίες Πολίτου και Κουλίεβα, που εμφανίζονταν συνήθως ως ζευγάρι και χάριζαν έντονες στιγμές γέλιου. Πολύ όμορφο το ζευγάρι Τάνιας Τρύπη και Λευτέρη Ζαμπετάκη, που θεωρώ ότι είχαν πολύ σωστή διανομή και είχαν υποδυθεί τόσο σωστά τους χαρακτήρες, που ήταν σαν να έβλεπες εκείνα τα δύο άτομα της ιστορίας ατόφια επί σκηνής.
Τέλος, η νεότερη γενιά των Άγγελου Μπούρα και Λένας Δροσάκη, δείχνει να έχει πιάσει τον παλμό του έμπειρου θιάσου στον οποίο βρίσκονται και ακολουθούν υπέροχα συντονισμένοι με τους υπολοίπους, μεταφράζοντας όχι απλά σωστά τους ρόλους τους, αλλά και με ιδιαίτερο στίγμα.
Στα συν της παράστασης επίσης, η υπέροχη μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου και οι υποβλητικοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.
Την συνιστούμε ανεπιφύλακτα για μία πολύ ευχάριστη, αλλά και πολύ ποιοτική επίσης θεατρική βραδιά!
Το συναίσθημα δεν επικοινωνείται μόνο «ματώνοντας» πάνω στη σκηνή ή προσπαθώντας να επιβάλλεις μία αργόσυρτη, δήθεν κουλτούρα, αλλά και από την ταπεινή, εις βάθος γνώση του επαγγέλματος του ηθοποιού.
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία: Αντώνης Καλογρίδης
Απόδοση: Ολυμπία Σκορδίλη
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς, Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
Παίζουν:
Κάτια Δανδουλάκη, Δάνης Κατρανίδης, Αντώνης Καφετζόπουλος, Τάσος Χαλκιάς, Ταμίλα Κουλίεβα, Τάνια Τρύπη, Τάκης Παπαματθαίου, Λένα Δροσάκη, Άγγελος Μπούρας, Λευτέρης Ζαμπετάκης και η Όλγα Πολίτου
Παραστάσεις: Πέμπτη: 8 μ.μ, Παρασκευή: 9 μ.μ, Σάββατο, Κυριακή: 6 μ.μ./9 μ.μ., Τετάρτη: 7.30 μ.μ.
Τιμές: 25€, 18€, 16€.
«Κάτια Δανδουλάκη»
Αγ. Μελετίου 61Α, Κυψέλη
Τηλ.: 2108640414
Καμία κριτική